Το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Θεσ/νίκης καταγγέλλει τη συνεχιζόμενη βάρβαρη πολιτική της συγκυβέρνησης στην Υγεία. .

Το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Θεσ/νίκης καταγγέλλει τη συνεχιζόμενη βάρβαρη πολιτική της συγκυβέρνησης στην Υγεία. Ιδιαίτερα, επισημαίνουμε την επιμονή στον εγκληματικό αποκλεισμό των ανασφάλιστων από δωρεάν υπηρεσίες περίθαλψης, πρωτοβάθμιας και νοσοκομειακής, που κοστίζει καθημερινά αναπηρίες και θανάτους σε χιλιάδες συμπολίτες μας, καθώς αυτοί από αδυναμία να αντεπεξέλθουν στον κόστος της περίθαλψης είτε δεν την λαμβάνουν καθόλου είτε προσέρχονται για νοσηλεία πολύ καθυστερημένα, όταν πια το πρόβλημα έχει επιδεινωθεί.

Το ΚΙΑ καταγγέλλει το κλείσιμο των 8 Νοσοκομείων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, καθώς και την προετοιμασία για την κατάργηση ακόμη περισσότερων τμημάτων και κρεβατιών στην επαρχία, ως αποτέλεσμα της πιστής τήρησης από το Υπουργείο Υγείας των μνημονιακών δεσμεύσεων. Καταγγέλλουμε επίσης, τη διαθεσιμότητα – κινητικότητα – απολύσεις χιλιάδων υγειονομικών, την ώρα που είναι αναγκαίες όσο ποτέ οι μαζικές προσλήψεις προσωπικού όλων των βαθμίδων. Τα νοσοκομεία που κλείνουν, ανεξάρτητα από τις πολλές λειτουργικές αδυναμίες τους, που οφείλονται ακριβώς σε αυτή την έλλειψη προσωπικού και σημαντικών τμημάτων τους, σήκωναν μεγάλο βάρος της αναγκαίας Δημόσιας Περίθαλψης και η κατάργησή τους αποτελεί ακόμη ένα σημαντικό χτύπημα στη Δημόσια Υγεία. Ειδικότερα στη Θεσσαλονίκη, τα Νοσοκομεία Ειδικών Παθήσεων (Λοιμωδών) και Δερματολογικό αποτελούσαν και από επιστημονικής άποψης μοναδικά νοσοκομεία, που η απώλειά τους σε συνθήκες μνημονιακής κατεδάφισης της Δημόσιας Περίθαλψης θα σημάνει και ένα τεράστιο κενό στο πεδίο της ιατρικής τεχνογνωσίας, πέρα από την απώλεια των δημόσιων κρεβατιών. Από την άλλη, το νοσοκομείο Παναγία συμβάλλει στη Γενική Εφημερία πόλης σταθερά κάθε τέταρτη ημέρα μαζί με το Ιπποκράτειο εδώ και πάρα πολλά χρόνια, προσφέροντας σημαντικότατες υπηρεσίες στους κατοίκους της ανατολικής Θεσσαλονίκης. Θέλουμε όμως να τονίσουμε και πάλι ότι το μέγιστο πρόβλημα σήμερα παραμένει, πως για το 30% και πλέον του πληθυσμού που είναι χωρίς ασφάλιση, τα Δημόσια Νοσοκομεία είναι όλα κλειστά εδώ και τρία χρόνια. Καθώς για να νοσηλευτεί σε αυτά ο ανασφάλιστος (δηλαδή ο άνεργος, ο φτωχός, ο μετανάστης χωρίς χαρτιά, ο μικρομαγαζάτορας που δεν μπορεί να πληρώσει τα 450 ευρώ το μήνα στο ΟΑΕΕ, όλος ο κόσμος της γκρίζας ζώνης της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας) πρέπει να πληρώσει το σύνολο του κόστους νοσηλείας και το σύνολο της φαρμακευτικής αγωγής, που στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αφορά ποσά της τάξεως εκατοντάδων και χιλιάδων ευρώ.

Ο αποκλεισμός των ανασφάλιστων, η ολοένα και μεγαλύτερη συμμετοχή στο κόστος περίθαλψης και από τους ασφαλισμένους, το κλείσιμο των νοσοκομείων και η κατάργηση τμημάτων και κρεβατιών (που προκλητικά βαπτίζεται «αλλαγή χαρακτήρα»), η διαθεσιμότητα – απολύσεις των εργαζομένων και η λειτουργική κατάρρευση των υπόλοιπων νοσοκομείων λόγω υποχρηματοδότησης και αναστολής των προσλήψεων είναι μια ενιαία πολιτική στα πλαίσια της μνημονιακής δέσμευσης της κυβέρνησης για κατάργηση του δικαιώματος στην Υγεία ως δωρεάν και αναφαίρετου. Για το ακραία νεοφιλελεύθερο μπλοκ εξουσίας κυβέρνησης - Τρόικας η Υγεία αποτελεί διαχειρίσιμο εμπόρευμα, που ως τέτοιο καλείται να το αναλάβει εξολοκλήρου ο επιχειρηματικός ιδιωτικός τομέας με τραγικά ήδη αποτελέσματα στη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα χιλιάδων συμπολιτών μας.

Η προκλητική τοποθέτηση στην ηγεσία του Υπουργείου Υγείας του Άδωνι Γεωργιάδη, γνωστού για τις φασιστικές και ακροδεξιές θέσεις του και το έλλειμμα σοβαρότητας, αλλά ωστόσο τόσο ταιριαστή για το έργο που καλείται εσπευσμένα να ολοκληρώσει, αποτελεί το τελικό στάδιο μιας δολοφονικής για τη Δημόσια και Δωρεάν Περίθαλψη πολιτικής και ενός επίσημου θεσμικού ρατσισμού, που ξεκίνησε από την εποχή Α. Λοβέρδου (εισαγωγή πληρωμής ανασφάλιστων, καθιέρωση πεντάευρου, διαπόμπευση και φυλάκιση ασθενών οροθετικών γυναικών, τρομακτική αύξηση νοσηλίων, συκοφάντηση των μεταναστών για την ανεπάρκεια του ΕΣΥ κλπ κλπ).

Χρέος και ανάγκη όλων εμάς που αποτελούμε θύματα αυτής της πολιτικής είναι να αγωνιστούμε ενωμένοι και αποφασισμένοι για την ανατροπή της το συντομότερο δυνατό και να επιβάλλουμε ξανά τη Δημόσια Περίθαλψη ως πρώτιστο και μη διαπραγματεύσιμο δικαίωμα και αγαθό, που θα προσφέρεται δωρεάν και καθολικά ανεξάρτητα από οικονομική και εργασιακή κατάσταση, νομιμοποιητικά έγγραφα, θρήσκευμα, ιθαγένεια, σεξουαλική προτίμηση, φύλο και ηλικία. Σήμερα πια, οποιαδήποτε ολιγωρία και ατολμία στη λήψη πρωτοβουλιών αλληλεγγύης, οποιαδήποτε συντεχνιακή προσέγγιση ή κοινωνικός αυτοματισμός, οποιαδήποτε επιχειρηματολογία για διασπαστικές πρακτικές και υποτίμηση των ζωών που χάνονται καθημερινά, διευκολύνουν την άσκηση αυτής της εγκληματικής πολιτικής και την εγκαθίδρυση αυτής της βαρβαρότητας, όπου η ανθρώπινη ζωή αξίζει λιγότερο από ένα αντίτιμο εισιτηρίου.

Το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης, που εδώ και μια διετία με την καθημερινή του λειτουργία προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή την έννοια της δωρεάν περίθαλψης, να στηρίξει τα θύματα αυτής της πολιτικής και να καταγγείλει τον αποκλεισμό των ανασφάλιστων ασθενών και τη διάλυση και εμπορευματοποίηση του ΕΣΥ, καλεί σε έναν διαρκή και ενωτικό αγώνα, ώστε να υπάρξει ξανά ένα Δημόσιο και Δωρεάν Σύστημα Υγείας και Πρόνοιας για όλους τους κατοίκους αυτής της επικράτειας χωρίς αποκλεισμούς.

Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ

ΠΥΛΑΙΑΣ - ΧΟΡΤΙΑΤΗ

Αγαπητοί συνδημότες /τισσες,

Είμαστε μια ομάδα κατοίκων του δήμου Πυλαίας – Χορτιάτη , υγειονομικοί και μη, οι οποίοι, αποφασίσαμε να σταθούμε αλληλέγγυοι στον αγώνα συνανθρώπων μας για επιβίωση.

Αντιδρώντας στην βαρβαρότητα και την ανθρωπιστική κρίση που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, όπου οι ανασφάλιστοι ( μακροχρόνια άνεργοι, εργαζόμενοι που δεν έχουν να πληρώσουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές, οικονομικοί μετανάστες, νέοι που δεν έχουν καμιά ασφάλιση) πετάγονται κυριολεκτικά έξω από το ΕΣΥ, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε, στα όρια του Δήμου μας, ένα κοινωνικό ιατρείο – φαρμακείο και να προσφέρουμε δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όσους συνδημότες μας το έχουν ανάγκη.

Απευθυνθήκαμε λοιπόν στον Δήμαρχο κ. Καϊτεζίδη, τον ενημερώσαμε  για το σκοπό μας και ζητήσαμε να μας παραχωρήσει ένα δημοτικό  χώρο, προκειμένου να στεγαστεί το ιατρείο. Μάλιστα,  προηγήθηκε έρευνα και κατατέθηκαν συγκεκριμένες προτάσεις για χώρους που, ενδεχομένως, θα μπορούσαν να μας παραχωρηθούν.

Αντί για την αυτονόητη  ανταπόκριση του  δημάρχου στο αίτημά μας, εισπράξαμε την μεγαλοπρεπή του άρνηση  μετ΄ επαίνων (αφού  δεν παρέλειψε να μας συγχαρεί), προτείνοντας να ενταχθούμε, για δικούς του λόγους,  σε ανύπαρκτες εθελοντικές δημοτικές δομές.

Υπάρχει κοινωνικό ιατρείο και φαρμακείο για τους ανασφάλιστους στο Δήμο;    Επειδή, εξ όσων γνωρίζουμε, τέτοιες δομές δεν υπάρχουν και δεν λειτουργούν στο Δήμο Πυλαίας – Χορτιάτη,

Καταγγέλλουμε τον ΔHμαρχο κ. Καϊτεζίδη

-Τον καταγγέλλουμε γιατί την ώρα που οι δημότες κινητοποιούνται και προσπαθούν με αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση να αντιμετωπίσουν την ανθρωπιστική κρίση που είναι σε εξέλιξη, ο ίδιος σαν φτηνός κομματάρχης επιδιώκει να τους χρησιμοποιήσει και να αξιοποιήσει την προσφορά τους για το δικό του προσωπικό όφελος στο παζάρι των επερχόμενων εκλογών.

-Τον καταγγέλλουμε γιατί αντί να σταθεί μπροστάρης στον αγώνα των συνδημοτών μας για επιβίωση στην κρίση, παραμένει παγερά αδιάφορος απέναντί τους, ενδιαφερόμενος μόνο για το προσωπικό του πολιτικό μέλλον και τίποτε άλλο.

-Τον καταγγέλλουμε γιατί, τουλάχιστον από ευαισθησία αν όχι από υποχρέωση, δεν ακολούθησε το παράδειγμα άλλων δημάρχων, όπως του δήμαρχου του  όμορου Δήμου της Θέρμης, που, προτάσσοντας τις ανάγκες των δημοτών, χωρίς δεύτερη σκέψη, ανταποκρίθηκε στο αίτημα μιας αντίστοιχης πρωτοβουλίας κατοίκων του Δήμου και όχι μόνον τους παραχώρησε χώρο, αλλά ανέλαβε ο δήμος και το κόστος συντήρησης του(φώτα, νερά, θέρμανση κλπ)

Εμείς θα εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα στην προσπάθειά μας να λειτουργήσουμε το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης στον Δήμο μας

ΚαλοYμε Oλους τους συνδημOτες μας

·         Να συνδράμουν στον αγώνα μας για τη λειτουργία κοινωνικού ιατρείου αλληλεγγύης στον δήμο μας

·         Να καταγγείλουν έμπρακτα την απαράδεκτη στάση του Δημάρχου κ. Καϊτεζίδη

Για Πληροφορίες

Πλωμαρίτης Στρατής 6945588282

Γκουραμανη Μαρία 6978512186

Δαδούλης Γιώργος 6977245446

Κατσίμπα Δάφνη 6976775827

«εδώ έχει συμπυκνωθεί όλη η βαρβαρότητα των αλλαγών»

Η Δημόσια Υγεία νοσεί και τα Κοινωνικά Ιατρεία δεν επαρκούν για να τη γιατρέψουν

Θοδωρής Σδούκος

συνέντευξη στον Στέφανο Σίσκο

Ατέλειωτες ουρές από κόσμο που θέλει να πάρει τα φάρμακά του και δεν μπορεί, έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού και υλικών και πολλά άλλα προβλήματα συνθέτουν τη θλιβερή εικόνα του δημόσιου υγειονομικού συστήματος σήμερα στην Ελλάδα.

Όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα στον χώρο της υγείας είναι η αδυναμία πρόσβασης των ανασφάλιστων ακόμα και σε αυτό το, εξαθλιωμένο πλέον, δημόσιο νοσοκομείο, μια κατάσταση η οποία καλύπτεται εν μέρει μόνο από τα κοινωνικά ιατρεία. Αυτό υποστηρίζει ο Θοδωρής Σδούκος που μίλησε γι’ αυτή την εικόνα διάλυσης αποκλειστικά στον ΧΡΟΝΟ. Ο Θ. Σδούκος είναι γενικός ιατρός στο Κέντρο Υγείας της Μηχανιώνας, από τους πρωτεργάτες στη δημιουργία Κοινωνικών Ιατρείων, και σήμερα προσφέρει αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του και στο Κοινωνικό Ιατρείο Θεσσαλονίκης. «Το δημιουργήσαμε επειδή διαπιστώσαμε την ανάγκη που έχουν οι ανασφάλιστοι αλλά και οι μετανάστες».

— Τι είναι όμως και πώς λειτουργεί ένα Κοινωνικό Ιατρείο; 

«Τα κοινωνικά ιατρεία καλούνται να καλύψουν το σκέλος της πρωτοβάθμιας νοσηλευτικής φροντίδας. Στην ουσία είναι αυτοδιαχειριζόμενα ιατρεία με εθελοντικό προσωπικό. Το πόσο μεγάλα είναι και πόσο εκτεταμένες υπηρεσίες παρέχουν αλλά και το πώς οργανώνονται ή ποιος παίρνει τις αποφάσεις, δεν είναι καθορισμένο», επισημαίνει ο Θ. Σδούκος.

«Στη Θεσσαλονίκη είμαστε μια αυτοδιαχειριζόμενη πρωτοβουλία. Το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης μας παραχώρησε έναν χώρο. Δεν πληρώνουμε νοίκι και μας πληρώνουν και τη θέρμανση. Οι αποφάσεις παίρνονται από τη γενική συνέλευση των εργαζομένων του Κοινωνικού Ιατρείου, στην οποία συμμετέχουν όλοι – από τον καθαριστή ή εκείνον που κάνει γραμματειακή υποστήριξη μέχρι και τους γιατρούς. Δουλεύουμε σε μια βάση ισοτιμίας δηλαδή, χωρίς διοικητικά συμβούλια, χωρίς καμία επίσημη θεσμική κάλυψη, χωρίς φυσικά να πληρώνεται κανείς για οτιδήποτε. Τα φάρμακα και η χρηματοδότηση για τα υλικά (σύριγγες, γάζες, όλα…) που δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε, συγκεντρώνονται με τη βοήθεια κοινωνικών συλλόγων. Το Κοινωνικό Ιατρείο Θεσσαλονίκης ακολουθεί, με άλλα λόγια, ένα καθαρά αυτοδιαχειριζόμενο μοντέλο, αυτοοργανωμένο και χωρίς ιεραρχίες. Υπάρχουν όμως κάποια άλλα που είτε έχουν τεθεί υπό την αιγίδα των Ιατρικών Συλλόγων είτε έχουν σχέση με την Εκκλησία. Υπάρχει και το Μητροπολιτικό Ιατρείο του Ελληνικού που έχει σχέση με την επίσημη δημοτική αρχή. Είναι γεγονός ότι στην επαρχία, όπου τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, χρειάζεται μια θεσμική κάλυψη. Σήμερα υπάρχουν Κοινωνικά Ιατρεία από την Κρήτη μέχρι την Αλεξανδρούπολη και από την Ηγουμενίτσα μέχρι τη Ρόδο. Αυτά είναι που προσπαθούν να κρατήσουν όρθιο τον κόσμο μέσα στην κρίση. Αυτά συγκροτούν ένα πραγματικά λαϊκό σύστημα υγείας, που βάζει ένα ζήτημα μοντέλου για το αυριανό σύστημα υγείας και ειδικά για την πρωτοβάθμια φροντίδα που τόσα χρόνια δεν την είχαμε αν και θα έπρεπε. Γι’ αυτό και είναι σημαντικό να κρατήσουμε ζωντανές τις έννοιες της δωρεάν παροχής υπηρεσίας, της αυτοδιαχείρισης και της συμμετοχής όλων –και των ασθενών– στη λήψη αποφάσεων…»

— Πώς διαμορφώνεται τελικά η γενικότερη κατάσταση όσον αφορά τις ελλείψεις σε υλικά και ιατρικό προσωπικό; 

«Η κατάσταση παραμένει τραγική. Δεν προλαβαίνουμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Η έλλειψη προσωπικού που ήταν ήδη μεγάλη πριν από την κρίση, έχει γίνει τεράστια τώρα. Είχαμε ζητήσει προσλήψεις και τελικά υπήρξε μείωση προσωπικού, με αποτέλεσμα η δουλειά να μην μπορεί να βγει. Λείπουν υλικά, λείπουν αναισθησιολόγοι, δεν μπορούν να βρεθούν χειρουργεία. Στον Ε.Ο.Π.Υ.Υ. οι γιατροί είναι ελάχιστοι και προσπαθούν να καλύψουν 7.000.000 ασφαλισμένους. Το σύστημα έχει διαλυθεί εξαιτίας της μειωμένης χρηματοδότησης και παράλληλα παραμένει άλυτο το ζήτημα της νοσηλείας των ανασφάλιστων».

Ο κόσμος, ο απλός, ο φτωχός, που ούτε έχει τα μέσα να πληρώσει για τα φάρμακά του ούτε έχει πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας, έχει αυξηθεί δραματικά. Ο Θοδωρής Σδούκος μιλάει για 3.000.000 ανθρώπους για τους οποίους δεν υπάρχει πρόγραμμα. «Σαν να τους λένε: “Πήγαινε πέθανε”. Κυριαρχεί η μέγιστη συνθήκη βαρβαρότητας». Όπως εξηγεί, «Ένας ανασφάλιστος που χρειάζεται εξετάσεις καλείται να πληρώσει εκατοντάδες ευρώ. Αν χρειαστεί νοσηλεία, πάμε στα χιλιάδες ευρώ. Η ειρωνεία είναι ότι στους άπορους προσφέρεται η νοσηλεία, όμως μετά τους έρχεται λογαριασμός. Τα κλειστά νοσήλια έχουν εκτιναχθεί στα ύψη. Για παράδειγμα, το κόστος μιας επέμβασης για μπάι-πας ανέρχεται στα 3.500 ευρώ, για σκωληκοειδίτιδα στα 1.200, ενώ για έναν πολυτραυματία το κόστος νοσηλείας φτάνει στα 10.000 ευρώ. Πού να τα βρει ο άνεργος ή ο φτωχός; Και όμως, θα του ζητηθεί να τα δώσει από την τσέπη του».

— Γιατί γίνεται αυτό;

«Σήμερα ο Έλληνας πολίτης καλείται να πληρώσει 5 ευρώ για την επίσκεψη στα εξωτερικά ιατρεία οποιουδήποτε νοσοκομείου, είτε είναι ασφαλισμένος είτε όχι. Από την εποχή Λοβέρδου συμβαίνει αυτό. Το αντίτιμο ήταν 3 ευρώ αλλά αμέσως μετά τις δημοτικές εκλογές έγινε 5 ευρώ. Ενώ όμως υπάρχει εγκύκλιος που εξαιρεί τα επείγοντα περιστατικά και διάφορες κατηγορίες νοσηλευομένων, στην πράξη οι σχετικές υπηρεσίες τα ζητούν ακόμη και από χρόνιους αρρώστους ή επείγοντα και γενικά από κατηγορίες του πληθυσμού που θα μπορούσαν να εξαιρεθούν. Αυτό συμβαίνει επειδή πολλοί διοικητές νοσοκομείων απειλούν τους υπαλλήλους πως θα απολυθούν αν δεν υπάρχουν έσοδα, αφού… “θα κλείσει το νοσοκομείο”, κι έτσι σε αρκετές περιπτώσεις τους ωθούν έμμεσα να γίνουν “βασιλικότεροι του βασιλέως”».

— Πρόκειται για μια ιδιότυπη οικονομική διαχείριση…

«… που επεκτείνεται και σε άλλους τομείς. Το τηλεφωνικό κέντρο του Ε.Ο.Π.Υ.Υ., για παράδειγμα, δόθηκε με κυβερνητική εντολή σε ιδιωτικές εταιρείες κι έτσι ακόμη και το να κλείσει κανείς ραντεβού έχει καταντήσει να κοστίζει πιο ακριβά. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τη φύλαξη των νοσοκομείων με βάση έναν παλιότερο νόμο από εποχής Αλέκου Παπαδόπουλου. Εξακολουθεί να δίνεται σε ιδιωτικές εταιρείες και δεν πρόκειται να προσληφθούν μόνιμοι υπάλληλοι ακόμα κι αν κοστίζει ακριβότερα. Πρωτοφανές. Χρόνια φωνάζουμε εμείς μέσω των ενώσεων πως είναι σκανδαλώδες να δίνονται τα πάντα σε ιδιώτες, όμως ούτε άκουγε ούτε ακούει κανείς».

Τα παραπάνω φαινόμενα δεν παρουσιάζονται μόνο στη Θεσσαλονίκη. «Μέσα στο γενικό χάλι, τα δημόσια νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης έχουν υποστεί μια μείωση της χρηματοδότησής τους πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με αυτά της Αθήνας. Η γενική εικόνα όμως είναι παραπλήσια σε όλα τα νοσηλευτικά κέντρα της χώρας. Στο Ιπποκράτειο, για παράδειγμα, είχαμε ένα περιστατικό όπου δεν χειρουργούνταν ένας άνθρωπος για γάγγραινα στο πόδι επειδή δεν είχε να πληρώσει. Όταν η κατάστασή του έφτασε στο απροχώρητο κι έπαθε σηψαιμία, μπήκε στο χειρουργείο και υπέστη ακρωτηριασμό από τον μηρό. Αν είχαν παρέμβει έγκαιρα θα είχε βγει με κομμένα το πολύ κάποια δάχτυλα. Αλλά αυτός ο άνθρωπος κατέληξε στην εντατική με επιπλοκές και πέθανε από νεφρική ανεπάρκεια. Στα ιατρικά χρονικά θα καταγραφεί ως ένα περιστατικό παθολογικών αιτίων, ενώ στην ουσία πρόκειται για μια δολοφονία με θύτη την κρίση. Είναι ένα παράδειγμα ανάμεσα σε εκατοντάδες παρόμοια. Ένα περιστατικό που το αντιληφθήκαμε ανάμεσα σε τόσα που δεν γνωρίζουμε, αφού άλλοι συνάνθρωποί μας πεθαίνουν στα σπίτια τους αβοήθητοι».

Όλα αυτά, καταλήγει ο Θοδωρής Σδούκος, συγκροτούν μια κατάσταση μέσα στην οποία δεν μπορείς να δουλέψεις. «Το 1980 ο τομέας της δημόσιας υγείας λειτουργούσε καλύτερα απ’ ό,τι τώρα. Η σημερινή κατάσταση είναι χειρότερη από εκείνη που επικρατούσε πριν δημιουργηθεί το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Και όσοι παραμένουν στο σύστημα, κάνουμε απλώς συντήρηση των ελαχίστων δυνατοτήτων μας. Μοιάζει να έχει συμπυκνωθεί στον τομέα της υγείας όλη η βαρβαρότητα των αλλαγών που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια… Χάνουμε οι ασφαλισμένοι παροχές και δεν έχουν τίποτα οι ανασφάλιστοι. Και το χειρότερο είναι ότι πρόκειται για ανελαστικό θέμα: με μια αλλαγή πολιτικής κάποιος μπορεί να βρει δουλειά, αλλά το να χάσει τη σωματική του ακεραιότητα επειδή δεν έχει να πληρώσει ένα χειρουργείο είναι εγκληματικό».