Επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο του χρόνου τέλη του 1990. Χρόνια πριν. Αρχές χειμώνα. Παγωνιά! Μα κρατώντας στην καρδιά μας τη φλόγα της ελπίδας να μας ζεσταίνει, ξεκινήσαμε το όμορφο ταξίδι μας. Άλλοι από ρομαντισμό, άλλοι σαν “ώριμα τέκνα της οργής” και άλλοι γιατί “στην ζωή τους όρισαν να φυλάσσουν θερμοπύλες”, συναντηθήκαμε όλοι επιβάτες ενός αλλιώτικου λεωφορείου. Που μόνον ανηφοριές διάβηκε και η μηχανή του ακόμη μουγκρίζει. Χρόνια μετά εξακολουθούμε να παραμένουμε επιβάτες του ίδιου λεωφορείου. Και στις αποσκευές μας εξακολουθούμε να κουβαλάμε τα ίδια όνειρα, τα ίδια μεράκια, τις ίδιες ελπίδες, τον έρωτά μας, για μία καλύτερη ζωή. Και συνεχίζουμε με τη δική σας πολύπλευρη και ουσιαστική στήριξη.