Τούτη τη φορά η Εφημερίδα των Συντακτών, κατά κόσμον ΕφΣυν, στόχευσε κατευθείαν στο συλλογικό υποσυνείδητο. Στο σαββατιάτικο φύλλο και μάλιστα στο σαλόνι της εφημερίδας, υπάρχει οπτικοποιημένο το απόλυτο πολιτικό αφέψημα, για συριζαίους και λοιπούς αριστερούς λάτρεις της Κυβέρνησης Τσίπρα, που δεν μπορούν χωνέψουν πώς είναι δυνατόν ο λατρεμένος τους συνασπισμός, ο λατρεμένος τους ρήγας και η λατρεμένη τους β΄ πανελλαδική να ψηφίζουν και να εφαρμόζουν ένα μνημόνιο πιο δεξιό και από της δεξιάς

από http://www.thepressproject.gr/article/83120/Aristeri-Nostalgia-To-geloion-tou-politikou-eksorasmou

Το ρεπορτάζ τιτλοφορείται και συμπίπτει εξαιρετικά με το «Που ‘σαι νιότη » του Αττίκ παραπέμποντας ανάλαφρα σε εποχές νεανικής αθωότητας. 

Χουλιαράκης, Σκουρλέτης, Φίλης, Βούτσης πρωταγωνιστούν όχι ως αυτό που αναγκάστηκαν να γίνουν για να σώσουν την Πατρίδα, από την καταστροφή στην οποία την είχαν οδηγήσει οι προηγούμενοι. Πρωταγωνιστούν ως αυτό που πραγματικά ήταν και είναι από τα φοιτητικά τους χρόνια, αριστεροί, ανιδιοτελείς και ασυμβίβαστοι. Αποφασιστικά συγκρουόμενοι με την δεξιά, την ακροδεξιά και το δεξιό Κράτος.

«Το καταλάβατε τώρα» ; Φωνάζει το ρεπορτάζ της ΕφΣυν σε όσους ακόμα τολμούν να διερωτώνται σε τι ακριβώς διαφέρει τούτη η μνημονιακή Κυβέρνηση από την προηγούμενη. «Διαφέρει στο πολιτικό της παρελθόν !».

Αφού το παρόν τούτης την κατ’ ευφημισμόν αριστεράς δεν περιλαμβάνει ούτε μια σπιθαμή πολιτικής ειλικρίνειας, καλό είναι και το παρελθόν, ακόμα καλύτερο και το μεγεθυμένο παρελθόν.

Διότι προφανώς οι πρωταγωνιστές και τα γεγονότα που παρουσιάζει ο ιστοριογράφος της ΕφΣυν δεν αποτελούν παρά κομπάρσους και ανθυπογεγονότα, στη σκιά μιας περιόδου λουσμένης στο φως των ρήξεων του φοιτητικού κινήματος με κάθε τι που την περιόριζε στη μιζέρια του εφικτού.  

Είναι τραβηγμένη η ερμηνεία σου θα μου πείτε, γιατί δουλειά του δημοσιογράφου είναι να αναδεικνύει και την υπό σκιάν εκδοχή. Είναι τραβηγμένη και εμπαθής, γιατί ίσα ίσα που το ρεπορτάζ ελέγχει έμμεσα το μνημονιακό παρόν των περί ου ο λόγος, μέσω του αγωνιστικού τους παρελθόντος.

Θα σας πω με δυο λόγια γιατί η ερμηνεία μου δεν είναι ούτε τραβηγμένη, ούτε εμπαθής, και γιατί ασχολούμαι περεταίρω.

Ποιο είναι το πολιτικό διακύβευμα της περιόδου; Να περάσει το σφαγείο χωρίς παρατράγουδα και κυρίως χωρίς να τσαλακωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Πώς θα γίνει αυτό ; Κάνοντας τους σφαγείς συμπαθέστερους.

Τι μας λέει η σαββατιάτικη δημοσιογραφική επιτυχία της ΕφΣυν: Μας λέει ότι όσο αριστερός κι αν είσαι στα νιάτα σου, τελικά γίνεσαι δεξιός. Άρα ότι η ένταξη στην αριστερά έχει ημερομηνία λήξης την ημέρα της ωρίμανσης, τη μέρα που θα αποφασίσεις να σοβαρευτεί, να πάρεις προσωπικά και πολιτικά επώδυνες, αλλά ρεαλιστικές αποφάσεις.

Η ΕφΣυν για να εξωραΐσει τους Υπουργούς του Μνημονίου, στην πραγματικότητα  τους καταγράφει ως θύματα μιας ανίατης πολιτικής νόσου, από την οποία πολύ απλά δεν κατόρθωσαν να ξεφύγουν. Τη νόσο που από συμπαθή νέο, σε μετατρέπει σε υπάλληλο της ΕΕ λίγα χρόνια μετά. Τη νόσο της αριστεράς της νιότης. 

Μια πολιτική νόσο που πολύ θα βόλευε να είναι και ανίατη και καθολική. Θα βόλευε και την Χρυσή Αυγή ιδιαιτέρως.

Έλα όμως που δεν!