Ο εγκληματίας πολέμου Μαξ Μέρτεν, η δίκη του οποίου ξεκινάει σαν σήμερα το 1959 και η "σκοτεινή" εμπλοκή σ' αυτή την υπόθεση του ... "εθνάρχη"   Κων/νου Καραμανλή

http://tsak-giorgis.blogspot.com/2019/02/1959.html 

Η Συμφωνία της Βάρκιζας δεν ήταν μια «τυπική», ως προς την διαδικασία της, πολιτική πράξη. Πολλά στοιχεία την διαφοροποιούσαν από την τρέχουσα πολιτική ή διπλωματική πρακτική. Ο χώρος όπου υπογράφηκε ήταν ένα από αυτά: η στέγαση των διαπραγματεύσεων σε ένα ιδιωτικό σπίτι, την «Βίλα Κανελλόπουλου», και σε όχι κάποιο δημόσιο κτίριο είχε τη δική του συμβολική σημασία. Ακόμα πιο σοβαρή παρατυπία μπορεί να θεωρηθεί η σύνθεση των εκατέρωθεν αντιπροσωπειών. Η αντιπροσωπεία της Αντίστασης είχε συγκροτηθεί στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο καθώς περιλάμβανε τον Γενικό Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, τον Γιώργη Σιάντο, τον Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, Δημήτρη Παρτσαλίδη, και τον Ηλία Τσιριμώκο, Γραμματέα της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ). Ο δε στρατιωτικός που συνόδευε την πολιτική αντιπροσωπεία ήταν ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης, στρατιωτικός διοικητής του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (Ε.Λ.Α.Σ.). Από την άλλη πλευρά η κυβερνητική αντιπροσωπεία είχε συγκροτηθεί σε «υπηρεσιακό» θα λέγαμε επίπεδο και δεν περιλάμβανε κανένα πολιτικό ή στρατιωτικό πρόσωπο «πρώτης γραμμής». Τη συγκροτούσαν ο υπουργός εξωτερικών, Ιωάννης Σοφιανόπουλος, ο Υπουργός εσωτερικών, Περικλής Ράλλης και ο υπουργός γεωργίας, Ιωάννης Μακρόπουλος. Στρατιωτικός σύμβουλος ήταν ο Παυσανίας Κατσώτας ο οποίος δεν βρισκόταν στην κορυφή της στρατιωτικής ιεραρχίας του κυβερνητικού στρατοπέδου.

Στο πρακτικό πεδίο η πολιτική ανισότητα ανάμεσα στις δύο αντιπροσωπείες δεν είχε ιδιαίτερη σημασία. Πίσω από την κυβερνητική αντιπροσωπεία στεκόταν ο Βρετανός Πρέσβης Ρέτζιναλντ Λήπερ ο οποίος επέβλεπε και καθοδηγούσε την πορεία των διαπραγματεύσεων. Στο ουσιαστικό όμως πεδίο, στη βάση του οποίου θα προσμετριόταν η αξία της Συμφωνίας και η αξιοπιστία της, η ανισότητα αυτή είχε καίρια σημασία. Η όλη διαδικασία της Βάρκιζας στιγματιζόταν –και ακυρωνόταν ως λύση συμβιβασμού- από ετούτη την απουσία ίσου πολιτικού βάρους ανάμεσα στις δύο αντιπροσωπείες. Ουσιαστικά αυτό τη μετέβαλε από διαπραγμάτευση ίσων σε διαπραγμάτευση νικητών με νικημένους. Προφανώς η ηγεσία του Αντιστασιακού κινήματος αποδέχθηκε ετούτη την παράμετρο και προχώρησε στην υπογραφή της Συμφωνίας.

Το ερώτημα που αυτόματα προκύπτει από την παραπάνω διαπίστωση είναι το κατά πόσο η «τεχνική», η στρατιωτική, κατάσταση του Εαμικού στρατοπέδου ήταν τέτοια ώστε να υποχρεώνει την ηγεσία του σε διαπραγματεύσεις  ηττημένου προς νικητή. Η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι εύκολη καθώς δεν διαθέτουμε τον απαραίτητο όγκο και είδος πληροφοριών που θα μας επέτρεπαν να γνωρίσουμε σε βάθος την κατάσταση του Αντιστασιακού κινήματος σε αυτές τις πρώτες εβδομάδες του 1945. Ας δούμε λοιπόν τι έχουμε με τα στοιχεία που έχουμε.

Οπωσδήποτε η μεγάλη μάχη της Αθήνας κατέληξε σε ήττα για το κίνημα. Στο στρατιωτικό πεδίο η ήττα αυτή είχε οδηγήσει στην καταστροφή του Α’ Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ της Αθήνας. Είχε καταστρέψει επίσης την ΙΙη Μεραρχία Αττικοβοιωτίας του ΕΛΑΣ, και ένα σημαντικό μέρος των δυνάμεων της ΙΙΙης Μεραρχίας Πελοποννήσου του ΕΛΑΣ που βρέθηκαν να πολεμούν στην Αθήνα. Οι μονάδες της ΧΙΙΙης Μεραρχίας της Ρούμελης είχαν υποστεί σοβαρά πλήγματα και απώλειες, η στέρεη κοινωνική βάση όμως της μονάδας αυτής δείχνει να διατήρησε τη συνοχή της μονάδας και σε κάποιο βαθμό τη μαχητική της ικανότητα. Άλλες μονάδες του ΕΛΑΣ οι οποίες οριακά μόνο ενεπλάκησαν στις συγκρούσεις της Αθήνας, είχαν απλά εξουθενωθεί από τις ατελείωτες πορείες σε χειμερινές συνθήκες είτε προς την Αθήνα, είτε προς την Ήπειρο –όπου η νικηφόρα εκστρατεία κατά του ΕΔΕΣ. Αυτό ήταν ιδιαίτερα σοβαρό για την πλέον αξιόλογη μονάδα του ΕΛΑΣ, την Ιη Μεραρχία της Θεσσαλίας και για ένα σημαντικό ποσοστό των μονάδων της βόρειας Ελλάδας.

Οι απώλειες του ΕΛΑΣ δεν ήταν καταθλιπτικές στις τριάντα τρεις ημέρες που βάσταξε η μάχη στην Αθήνα. Κρίνοντας από τη μορφή της μάχης, τις απώλειες των αντιπάλων του και τις εκταφές μετά το τέλος των μαχών, ο ΕΛΑΣ ίσως είχε κάτι ανάμεσα πεντακόσιους με χίλιους νεκρούς. Οι αριθμοί ελάχιστα μας λένε δεδομένου του τρόπου συγκρότησης των μάχιμων σχηματισμών του ΕΛΑΣ της Αθήνας ο οποίος ήταν εν μέρει μόνο στρατιωτική και εν μέρει πολιτική οργάνωση. Για την ακρίβεια η διαρκής είσοδος και η έξοδος μαχητών στους σχηματισμούς του πολύ δύσκολα θα ξεχώριζε στρατιωτικές ή πολιτικές απώλειες στις γραμμές του. Περισσότερο μετρούσε η ποιοτική διάσταση των απωλειών καθώς πολλά πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη σκοτώθηκαν στις συγκρούσεις.

Λιγότερο ικανοποιητικά ήταν τα πράγματα στον τομέα του εφοδιασμού και των αποθεμάτων. Η σύγκρουση της Αθήνας είχε απορροφήσει μεγάλο ποσοστό των αποθεμάτων που είχε σχηματίσει ο ΕΛΑΣ στην διάρκεια του αγώνα του ενάντια στους κατακτητές. Εξαιρετικά κρίσιμη ήταν η κατάσταση των πυρομαχικών όπου ολόκληρες κατηγορίες όπλων –π.χ. τα ιταλικά ελαφρά όπλα- είχαν κυριολεκτικά αχρηστευθεί από την έλλειψη πυρομαχικών. Αλλά και η κατάσταση σε τρόφιμα, υγειονομικό υλικό, υλικά στρατοπεδίας, εξάρτυσης -κυρίως υπόδησης-, βρισκόταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Η πρόσκαιρη απόκτηση μηχανοκίνητων μεταφορικών μέσων από τον ΕΛΑΣ στη διάρκεια της μάχης της Αθήνας –ειδικά τα φορτηγά αυτοκίνητα που κατασχέθηκαν στον Βόλο- ναι μεν ανακούφισε στη διάρκεια της μάχης τους πολεμιστές του ΕΛΑΣ στην Αθήνα, αλλά άδειασε αποθέματα και αποθήκες στην ιδιαίτερα κρίσιμη σε αυτό το πεδίο ζώνη της Θεσσαλίας.

Προβληματική ήταν επίσης η κατάσταση του ηθικού. Η ουσιαστική αδυναμία μεγάλων σχηματισμών του ΕΛΑΣ της Πελοποννήσου να εκτελέσουν διαταγές στην διάρκεια της μάχης της Αθήνας και ο συνεπακόλουθος αφοπλισμός τους ήταν μια ένδειξη για την ανομοιομορφία της σύνθεσης του ΕΛΑΣ, ιδιαίτερα μονάδων που είχαν σχηματιστεί στην τελευταία περίοδο της Κατοχής. Οι μικρές ταχύτητες μετακίνησης άλλων μονάδων του ΕΛΑΣ δεν οφείλονταν μόνο στις –πραγματικά σκληρές- κλιματικές συνθήκες. Η διαβρωτική δράση βρετανικών ή ελληνικών κυβερνητικών υπηρεσιών ήταν μια άλλη παράμετρος. Η διάλυση του Στρατηγείου της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας ως αποτέλεσμα της δράσης της ομάδας αντικατασκοπείας της 4ης Ινδικής Μεραρχίας στη Θεσσαλονίκη, επιχείρηση με κωδικό «Scarlet Pimpernail», δημιούργησε γενικά ζητήματα αξιοπιστίας σε πολλές διοικήσεις του ΕΛΑΣ.

Το πιο σοβαρό όμως πρόβλημα βρισκόταν στο οικονομικό πεδίο. Το παραγωγικό πλεόνασμα που τροφοδοτούσε τον ΕΛΑΣ και το λαϊκό κράτος στην Ελεύθερη Ελλάδα είχε μειωθεί στη διάρκεια του 1944. Η πρώτη αιτία ήταν οι καταστροφικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας τον χειμώνα 1943-1944 αλλά και οι αντίστοιχες επιχειρήσεις του καλοκαιριού. Η δεύτερη ήταν ο ανταγωνισμός που υφίστατο πλέον η  τοπική παραγωγή από τα φορτία της βοήθειας που έφθανε στη χώρα μέσω του Ερυθρού Σταυρού ή των συμμαχικών αρμόδιων υπηρεσιών μετά την Απελευθέρωση. Η οικονομία των ανταλλαγών αρθρωμένη πάνω στα μαζικά οργανωτικά σχήματα του ΕΑΜ πιέστηκε εξαιρετικά στην Απελευθέρωση όταν στο ισοζύγιο προστέθηκαν οι πόλεις. Η Επιμελητεία του Αντάρτη, ο οικονομικός μηχανισμός της Ελεύθερης Ελλάδας αναζητούσε ολοένα και περισσότερο πρόσβαση στα αγαθά της ξένης βοήθειας για να αντιμετωπίσει τις  ανάγκες του ΕΛΑΣ αλλά και τις αυξημένες ανάγκες του πληθυσμού που τα τέσσερα χρόνια της Κατοχής είχαν καταδικάσει στην απόλυτη ένδεια. Στη διάρκεια της μάχης της Αθήνας η γενική κινητοποίηση του ΕΛΑΣ στηρίχθηκε περισσότερο στα αποθέματα των αποθηκών της ξένης βοήθειας παρά στην φορολόγηση της εγχώριας παραγωγής που είχε πλέον φθάσει σε οριακά επίπεδα. Οι έρανοι για την στήριξη του ΕΛΑΣ στην διάρκεια της μάχης της Αθήνας απέδωσαν, σύμφωνα με τις εκθέσεις των οργανώσεων, πενιχρά αποτελέσματα.

Η οικονομική καχεξία επιβαρυνόταν ιδιαίτερα με το βάρος ενός κρατικού μηχανισμού που πλέον, μετά την Απελευθέρωση, είχε αναπτυχθεί σε μεγέθη και αρμοδιότητες ενός κανονικού κράτους. Διοικητικοί μηχανισμοί, εκπαίδευση, δικαιοσύνη, πρόνοια, περίθαλψη, οικονομικές υπηρεσίες βάραιναν τους στενούς οικονομικούς πόρους της ελεύθερης Ελλάδας. Μετά την υποχώρηση από την Αθήνα, η διαγραφόμενη απώλεια του ελέγχου πάνω σε σημαντικές παραγωγικά ζώνες, τις πεδιάδες της Θεσσαλίας και της Κεντρικής Μακεδονίας, αναμενόταν ότι θα πίεζε ακόμα περισσότερο τους διαθέσιμους πόρους. Σε περίπτωση συνέχισης του αγώνα το διοικητικό πλέγμα της Ελεύθερης Ελλάδας θα έπρεπε να συρρικνωθεί σημαντικά. Το ίδιο αναγκαστικά θα συνέβαινε με τους στρατιωτικούς σχηματισμούς του ΕΛΑΣ που θα έπρεπε να αναδιοργανωθούν σε ελαφρύτερα σχήματα.  

Παρόλα αυτά ο ΕΛΑΣ είχε ηττηθεί, δεν είχε όμως καταστραφεί. Ο όγκος των δυνάμεών του δεν είχε εμπλακεί στις συγκρούσεις και δεν είχε φθαρεί σε αυτές. Σε τοπικό επίπεδο, όπου δηλαδή δεν χρειάζονταν μετακινήσεις και δεν ήταν αναγκαία η προάσπιση μιας σταθερής αμυντικής γραμμής, οι μαχητικές του δυνατότητες παρέμεναν σημαντικές. Πιθανότατα σε μια νέα φάση ένοπλου αγώνα δεν θα μπορούσε πλέον να παρατάξει μεραρχίες και ομάδες μεραρχιών. Στις συνθήκες της Κατοχής είχε καταφέρει να διατηρεί μια παρατακτή δύναμη 30 ως 35.000 μαχητών. Στις συνθήκες του 1945 θα ήταν απόλυτα εφικτή η ανάπτυξη 15 ως 25.000 μαχητών. Η παρουσία τους θα αποτελούσε βαρύ πολιτικό επιχείρημα που θα ανέτρεπε τους σχεδιασμούς του αντιπάλου.

Ο αντίπαλος δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Ο όγκος των δυνάμεών του αποτελείτο από ένα εντυπωσιακό σε ισχύ Βρετανικό Εκστρατευτικό Σώμα. Τον Ιανουάριο του 1945 βρίσκονταν στην Ελλάδα η 4η και η 46η Βρετανικές Μεραρχίες, η 4η Ινδική Μεραρχία, η 23ηΤεθωρακισμένη Ταξιαρχία και η 2η Ταξιαρχία Αλεξιπτωτιστών, μονάδες του ναυτικού και της αεροπορίας μαζί με ένα σμήνος σχηματισμών ειδικών δυνάμεων. Ένα σύνολο 80.000 περίπου ανδρών, σαφώς υπέρτερο των δυνάμεων που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ο ΕΛΑΣ σε ένα «κλασσικό» πεδίο αναμέτρησης. Επρόκειτο όμως για μια δύναμη που δεν μπορούσε να έχει διάρκεια. Η πορεία του πολέμου επέβαλε την επιστροφή μεγάλου μέρος των μονάδων στο ιταλικό μέτωπο ενώ άλλες έπρεπε το ταχύτερο να επιστρέψουν στην Παλαιστίνη όπου η κατάσταση ήταν εκρηκτική. Μετά το τέλος της μάχης στην Αθήνα και την ανακωχή, ο σχεδιασμός πρόβλεπε την παραμονή στην Ελλάδα μόνο δύο μεραρχιών, της 4ηςΙνδικής και της 46ης Βρετανικής, οι οποίες θα «έντυναν» τα όποια στρατεύματα θα μπορούσε να συγκεντρώσει η κυβέρνηση της Αθήνας.

Τα στρατεύματα που θα μπορούσε να παρατάξει η όποια κυβέρνηση στην Αθήνα δεν διέφεραν σημαντικά από τα αντίστοιχα στρατιωτικά σώματα που μπορούσε να παρατάξει η τελευταία κυβέρνηση του καθεστώτος της Ελληνικής Πολιτείας, η κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη δηλαδή. Η ραγδαία διόγκωση της Εθνοφυλακής στη διάρκεια των συγκρούσεων της Αθήνας δεν σήμαινε κάποια πανστρατιά του αντι-Εαμικού στρατοπέδου αλλά μόνο την ενσωμάτωση των φοβισμένων για την τύχη τους στελεχών και ανδρών των Ταγμάτων Ασφαλείας και της Χωροφυλακής στο νέο, «κεκαθαρμένο» από τα βάρη του άμεσου παρελθόντος, σχήμα. Η περαιτέρω ανάπτυξη των κυβερνητικών στρατευμάτων προσέκρουε σε δυσεπίλυτα προβλήματα. Τυχόν τυφλή επιστράτευση μιας κλάσης στρατευσίμων –εκείνης του 1936 κατά προτίμηση- θα έφερνε στο στρατό πλήθη ανθρώπων κάποιας ηλικίας –οικογενειάρχες στην πλειονότητά τους- και επιπλέον απόλυτα αβέβαιων πολιτικών πεποιθήσεων. Επρόκειτο για τη γενιά των πολεμιστών της Αλβανίας και των πρώτων κυμάτων του αντιστασιακού κινήματος. Η δε «επένδυση» σε παραστρατιωτικά σώματα –συμμορίες-  ναζιστικού ή ληστρικού χαρακτήρα όπως αυτές που στρατολογήθηκαν στην Κατοχή θα αποτελούσε απλά και μόνο μια λαμπρή ευκαιρία επίτευξης εύκολων στρατιωτικών επιτυχιών από τον ΕΛΑΣ που  θα επέλυαν μάλιστα, σε κάποιο βαθμό –από τα λάφυρα- το πρόβλημα του πολεμικού εφοδιασμού του.  

Οι βρετανικοί υπολογισμοί για την πορεία των επιχειρήσεων μετά το τέλος της ανακωχής ήταν εξαιρετικά απαισιόδοξοι. Το σχέδιο του στρατηγού Αλεξάντερ που υποβλήθηκε στις 8 Ιανουαρίου στους Αρχηγούς των Επιτελείων του Ηνωμένου Βασιλείου τόνιζε την ανάγκη ανάπτυξης των κυβερνητικών ενόπλων δυνάμεων σε 80.000 άνδρες. Θεωρούσε ότι ο έλεγχος της Αθήνας, του Πειραιά, της Αττικοβοιωτίας, της Θεσσαλονίκης, του Βόλου και της Πάτρας θα μπορούσε να αποδώσει στρατολογικά κάποιους αριθμούς αξιόπιστων στρατεύσιμων οι οποίοι μάλιστα θα βρίσκονταν κάτω από την αυστηρή «επίβλεψη» των βρετανικών δυνάμεων (FO 371/48247 R 974). Πολύ γρήγορα αποκαλύφθηκε ότι δεν επρόκειτο μόνο για ζήτημα αξιοπιστίας των στρατεύσιμων. Οι οικονομικοί πόροι της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στο τέλος του παγκόσμιου πολέμου θα δυσκολεύονταν να στηρίξουν υλικά έναν στρατό αυτού του μεγέθους σε ένα καθεστώς που απλά συνέχιζε την παράδοση σπατάλης και διαφθοράς που του κληροδότησε το ομοαίματό του καθεστώς της Κατοχής. Οι βρετανικές φιλοδοξίες μετριάστηκαν για να καταλήξουν στην προοπτική διατήρησης των σημαντικών αυτών ζωνών ελέγχου μέχρις ότου η ροή της ξένης βοήθειας και η πολιτική της λειτουργία μεταβάλει προοδευτικά τον συσχετισμό των δυνάμεων. Σε τελευταία ανάλυση την βοήθεια την πλήρωναν οι Αμερικανοί. Το βρετανικό θησαυροφυλάκιο δεν κινδύνευε εκτροπές με αυτόν τον τρόπο.

Στο τεχνικό πεδίο η συνέχιση του ένοπλου αγώνα δεν ήταν –σύμφωνα με τα στοιχεία που παραπάνω εκθέσαμε- μια μη επιλέξιμη απόφαση. Προφανώς η παρουσία δύο βρετανικών μεραρχιών καθιστούσε αδύνατη πλέον μια καθολική επικράτηση του ΕΛΑΣ. Από την άλλη όμως τα προβλήματα του βρετανικού και του κυβερνητικού παράγοντα καθιστούσαν αδύνατη την επιβολή της εξουσίας τους στο ελληνικό λαό. Μεσοπρόθεσμα η στρατιωτική σύγκρουση ίσως ευνοούσε το στρατόπεδο των νικητών της μάχης της Αθήνας. Η ροή μιας μαζικής ξένης βοήθειας έδινε σημαντικά υλικά πλεονεκτήματα στο κυβερνητικό χώρο, πολύ περισσότερα απ’ όσα η ανάλογη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού στην τελευταία κατοχική περίοδο είχε δώσει στην κυβέρνηση Ράλλη. Η ταξική όμως υπόσταση του νέου αστικού καθεστώτος –κάτω από οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα- έφερνε νέες συνθήκες κοινωνικής ανισότητας και βαθύτατη διαφθορά σε όποιον κρατικό μηχανισμό, καταστάσεις που περιόριζαν την πολιτική εμβέλεια και λειτουργία της βοήθειας.

Οπωσδήποτε η λήψη μιας πολιτικής, όπως και στρατιωτικής, απόφασης δεν είναι αποτέλεσμα μιας νηφάλιας ανάλυσης. Πολλοί άλλοι παράγοντες υπήρχαν στο προσκήνιο ή στο παρασκήνιο του πολιτικού χάρτη. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος δεν είχε ακόμα τελειώσει. Το τέλος του το συνόδευαν αβεβαιότητες. Η απελευθέρωση των μεγάλων αποικιακών ζωνών της Ασίας που μετέτρεψε τα εκεί ένοπλα Αντιστασιακά κινήματα σε αντιαποικιακές δυνάμεις αργούσε πολύ ακόμα σε τρόπο ώστε η ηγεσία του ΕΛΑΣ δεν είχε κάποιο «πρότυπο» να ακολουθήσει.

Όλα αυτά όμως είναι συζητήσεις και υποθέσεις. Στην ιστορία συνήθως γίνεται αυτό που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να γίνει. Μπορούμε δε να αλλάξουμε την ιστορία μόνο στο αύριο, να γράψουμε την ιστορία που δεν έχει γραφτεί ακόμα. Να ξαναγράψουμε την ιστορία των όσων έγιναν υπερβαίνει δυστυχώς τις πολιτικές δυνατότητες των ανθρώπινων κοινωνιών.  

από :  https://www.facebook.com/imerodromos.gr/

* Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Hasta la victoria siempre, Comandante! Σαν σήμερα δολοφονείται ο Τσε Γκεβάρα. Το γράμμα στα παιδιά του

 από : https://info-war.gr

Με αφορμή τις πρόσφατες διαδικτυακές συζητήσεις σχετικά με μια φωτογραφία που υποτίθεται ότι απεικονίζει στελέχη του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου με Γερμανούς αξιωματικούς, ο Κόκκινος Φάκελος θεωρεί σκόπιμο να παραθέσει μια ανάλυση της υπόθεσης, που έβγαλε πολλούς λάτρεις του Χίτλερ από τις διαδικτυακές τους τρύπες, μαζί με μπόλικο ακόμα κόσμο που δέχεται αβίαστα τέτοιες απόψεις και θεωρίες που δεν στέκουν στην κριτική σκέψη.

 

Από το μπλογκ Φιλονόη Πόντου

Ας δούμε τώρα ποιους απεικονίζει η φωτογραφία. Και εδώ, όπως συμβαίνει σχεδόν με όλα τα ιστορικά ψευδοντοκουμέντα τα ονόματα είναι αδύνατο να εντοπιστούν. Στη συγκεκριμένη λοιπόν φωτογραφία, εικονίζονται “Ο διοικητής της Γκεστάπο Τριπόλεως (αριστερά) και ο διοικητής της Γκεστάπο Σπάρτης (δεύτερος από δεξιά)”. Τα ονόματά τους άγνωστα και αυτό γιατί εάν διασταυρωθούν τα ονόματα των εν λόγω διοικητών με τα πρόσωπα, πιθανότατα θα είναι διαφορετικά. Οι τρεις τώρα αντάρτες του ΕΛΑΣ αναφέρεται ότι είναι οι: Μαρινάκης, Μπαρμαπλιάς και Γιάτρας, χωρίς να αναφέρεται ο βαθμός τους ή εάν τα ονόματα που δίδονται είναι ψευδώνυμα ή πραγματικά. Για τον Μαρινάκη, αναφέρεται ότι λέγονταν Κωνσταντίνος. Ένας ταγματάρχης και όχι στέλεχος του επιτελείου του ΕΛΑΣ με το όνομα Κώστας Μαρινάκης είχε σκοτωθεί στη μάχη της Μεσοχώρας αρκετούς μήνες πριν.

 

Και εδώ φίλες και φίλοι ξεκινάνε τα σοβαρά προβλήματα τεκμηρίωσης.

 

Πρώτον: Ρουχισμός και οπλισμός

 

Κανείς από τα εικονιζόμενα “Στελέχη του ΕΛΑΣ” δεν φορά στρατιωτική στολή που αναδεικνύει το βαθμό του. Δεδομένου ότι τα στελέχη του ΕΛΑΣ που ήταν στρατός έφεραν με κανονισμό διακριτικά του βαθμού τους, και σε αυτή τη φωτογραφία οι υποτιθέμενοι αξιωματικοί θα έπρεπε να φορούν τη στολή τους με τα αντίστοιχα διακριτικά. Ο τελευταίος από τα αριστερά δε, φορά μια μίξη πολιτικών και στρατιωτικών ρούχων.

 

 

 

 

Στην παραπάνω φωτογραφία του Γ.Α. του ΕΛΑΣ όλοι οι αξιωματικοί φορούν τα γαλόνια τους. Σε όσους δεν είναι ορατά, βλέπετε ότι εμφανούς φορούν από πάνω από το αμπέχονό τους στρατιωτικό παλτό. Μόνο ο Άρης Βελουχιώτης δεν φοράει γαλόνια καθώς υπήρξε πολιτικό στέλεχος του ΕΛΑΣ και όχι βαθμοφόρος. Γιατί άραγε στην αντίστοιχη φωτογραφία με τους υποτιθέμενους ΕΛΑΣίτες κανείς δεν φορά στολή ή διακριτικά βαθμού; Επιπροσθέτως, όπως φαίνεται από την παραπάνω φωτογραφία, στάνταρ εξοπλισμός των αξιωματικών του ΕΛΑΣ είναι το δίκοχο και όχι ο μπερές. Στο κάθε δίκοχο είναι ραμμένη σφαίρα με το έμβλημα του ΕΛΑΣ, που φαίνεται καλύτερα στο παρακάτω σκίτσο του Δημήτρη Μεγαλίδη, σκιτσογράφου του Γενικού Αρχηγείου:

 

 

 

Παραδόξως, κανένας από τους εικονιζόμενους “ΕΛΑΣίτες” δεν φορά δίκοχο, αλλά μπερέ με κάποιο απροσδιόριστο σύμβολο που δεν μοιάζει με το διακριτικό του ΕΛΑΣ.

 

Σε ότι αφορά τον οπλισμό που φαίνεται στη φωτογραφία, εντοπίζουμε ότι δύο εκ των “ΕΛΑΣιτών” φέρουν επιδεικτικά αγγλικού τύπου αυτόματα όπλα Sten μια παραλλαγή του αυτόματου Thompson. Φαίνεται μάλιστα πως τα όπλα είναι οπλισμένα με τη δεσμίδα τους. Από την άλλη μεριά, οι Γερμανοί δεν φαίνεται να κρατούν όπλα, φέρουν απλώς στη θήκη τους τα ατομικά τους περίστροφα και μάλιστα σε θέση της ζώνης που δεν εμποδίζει την ελεύθερη κίνηση των χεριών. Σε μια λοιπόν υποθετική συνάντηση με τον εχθρό, θα περιμέναμε αφενός οι Γερμανοί να μην δεχτούν οι συνομιλητές τους να φέρουν όπλα και μάλιστα οπλισμένα, ή εάν έφεραν τότε κι εκείνοι θα είχαν σε ετοιμότητα τα δικά τους. Από την πόζα των εικονιζόμενων προσώπων καταλαβαίνουμε ότι οι “ΕΛΑΣίτες” είναι κατά πάσα πιθανότητα οπλισμένη συνοδεία των Γερμανών αποτελούμενη από ντόπιους Πελοποννήσιους συνεργάτες τους, αν έχει τραβηχτεί στην Ελλάδα…

 

Δεύτερον: Τα πρόσωπα της φωτογραφίας

 

Η αυθεντικότητα της φωτογραφίας ξεκινά να καταρρέει δραματικά όταν κανείς εξετάσει τα πρόσωπά της. Καταρχήν, οι αναφερόμενοι ως “ΕΛΑΣίτες” της φωτογραφία δεν εντοπίζονται ως ονόματα πουθενά στον επίσημο κατάλογο των αξιωματικών του Κεντρικού Αρχηγείου του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου, όπως αποτυπώνεται στα βιβλία:

 

Γιάννης Πριόβολος, Μόνιμοι αξιωματικοί στον Ε.Λ.Α.Σ. – Οικειοθελώς ή εξ ανάγκης, Νότια και Κεντρική Ελλάδα, Εκδόσεις Αλφειός, 2009.

 

Γιάννη Λεων. Λέφα, Ο Δημοκρατικός Στρατός Πελοποννήσου ( Δημιουργία -Ανάπτυξη – Ήττα ), εκδόσεις Αλφειός, Αθήνα 1998.

 

Δεν υπάρχουν επίσης τέτοια ονόματα στο πλούσιο αρχειακό υλικό που διατίθεται για τον ΕΛΑΣ από τον Στέφανο Σαράφη στο βιβλίο του Ο ΕΛΑΣ. Πρόκειται λοιπόν για στελέχη του ΕΛΑΣ ουρανοκατέβατα, που κανείς από τους πρωταγωνιστές του ΕΛΑΣ της εποχής δεν είδε και δεν άκουσε ποτέ. Το να πιστοποιήσουμε σε δεύτερο επίπεδο τους Γερμανούς αξιωματικούς της φωτογραφίας στάθηκε τιτάνιο έργο. Καταρχήν, οι Γερμανοί εν υπηρεσία αξιωματικοί και στελέχη των δυνάμεων Κατοχής υπήρξαν στην Ελλάδα οι εξής:

 

Günther Altenburg,

Hermann Neubacher,

Jürgen Stroop,

Walter Schimana,

Captain Anton Burger,

Colonel Walter Blume,

General Alexander Löhr,

General Hubert Lanz,

General Hellmuth Felmy,

General Walter Stettner,

General Karl von Le Suire,

General Hartwig von Ludwiger,

General Friedrich-Wilhelm Müller,

General Heinrich Kreipe, Commander,

Dr. Max Merten,

Dieter Wisliceny,

Friedrich Schubert

 

Προσπαθήσαμε λοιπόν να ταυτοποιήσουμε με βάση τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους και την τοποθεσία της υπηρεσίας τους την εν λόγω φωτογραφία. Mοναδική ομοιότητα υπάρχει ανάμεσα στον πρέσβη της Γερμανίας και μετέπειτα διοικητή της Ελλάδας Gunther Altenburg με τον από αριστερά Γερμανό αξιωματικό.

 

 

 

Φυσικά το θέμα της ομοιότητας είναι ξεκάθαρα υποκειμενικό, όμως ο Altenburg σαν πολιτικό στέλεχος του Τρίτου Ράιχ δεν θα έφερε στρατιωτική στολή. Όμως ποιοι είπαμε ότι είναι οι εικονιζόμενοι αξιωματικοί; Kατά τα αναφερόμενα είναι οι διοικητές της Γκεστάπο Τρίπολης και Σπάρτης. Προσέξτε όμως το χρώμα της στολής:

 

 

 

Οι εικονιζόμενοι “ΕΛΑΣίτες” φορούν μάλλον χακί χιτώνιο όπως ακριβώς και ο από αριστερά Γερμανός. Αντίθετα ο δεξιά εικονιζόμενος “ΕΛΑΣίτης” φορά εμφανώς μαύρο παντελόνι. Είναι γνωστό ότι οι αξιωματικοί της Γκεστάπο και μάλιστα οι διοικητές της φορούσαν μαύρες στολές και όχι χακί. Χακί ήταν η στολές των Waffen SS και της Wehrmacht.

 

 

Στολή αξιωματικού της Γκεστάπο

 

Έτσι οι “διοικητές της Γκεστάπο Τρίπολης και Σπάρτης” μάλλον είναι Γερμανοί αξιωματικοί των Waffen SS αφού φέρουν και τη νεκροκεφαλή στα πηλήκιά τους.

 

Τρίτον: Το ιστορικό πλαίσιο

 

Η φωτογραφία που παρουσιάζεται ως απόδειξη της συνεργασίας Γερμανών- ΕΛΑΣ αναφέρεται πως έχει ληφθεί στις 30-03-1944. Ως γνωστό εκείνη την εποχή, ο ΕΛΑΣ και το Γενικό του Αρχηγείο υπάγεται άμεσα στο Συμμαχικό Αρχηγείο της Μέσης Ανατολής και βρίσκεται σε διαρκή επαφή μαζί του. Ποιον λόγο είχε λοιπόν ο ΕΛΑΣ για μια τέτοια συνεργασία; Προφανώς κανέναν. Παράλληλα, οι Γερμανοί είχαν ήδη θέσει σε δραστήρια εθνοπροδοτική λειτουργία τα Τάγματα Ασφαλείας τα οποία στην Πελοπόννησο άλωσαν την ύπαιθρο σε διάφορες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Είχαν λοιπόν ανάγκη από κάποια συνεργασία με τον ΕΛΑΣ, αφού έτσι κι αλλιώς διέθεταν τάγματα ντόπιων προδοτών στις υπηρεσίες τους; Προφανώς όχι. Κι αν όντως υπήρξε μια τέτοια συνεργασία ή συμφωνία μη επίθεσης. Πως εξηγείται ιστορικά η σειρά μεγάλων συγκρούσεων ανάμεσα σε Γερμανούς και ΕΛΑΣίτες μετά τις 30-03-1944 στην Πελοπόννησο; Μάχες όπως αυτή της Αγορέλιτσας (19/07/1944) δεν θα έπρεπε να έχουν συμβεί ποτέ…

 

Τέταρτον: Ο συγγραφέας Χρίστος Γούδης

 

Αν ακόμα δεν σας έχουμε πείσει για την πλαστότητα της φωτογραφίας, ίσως σας πείσει η πολιτική προέλευση του συγγραφέα που την πρωτοδημοσίευσε στο βιβλίο του. Πρόκειται για τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών Χρίστο Γούδη, που παρά το γεγονός ότι ειδικεύεται στην Αστροφυσική, είναι πιθανότατα ειδικός και σε ιστορικά θέματα, όπως φαίνεται από την σοβαρή έρευνα που έχει διεξάγει. Με “ιστορικά” βιβλία που εκδίδονται σε εκδοτικούς οίκους που υμνούν τον ταγματασφαλιτισμό, όπως ο Πελασγός και φέρουν τίτλους όπως Νέος Πατριωτισμός, Η αλήθεια για τον Μακεδονικό Αγώνα 1904-1908, Η κουλτούρα της δεξιάς και  Η σύγχρονη Δεξιά ως ιδεολογία και πράξη, ο Χρίστος Γούδης εθεάθη σε ομιλία Χρυσαυγιτών στην Αρεόπολη, όπου προσφωνούμενος από τον Ηλία Κασιδιάρη μίλησε και ο ίδιος.

 

 

Ο Χρίστος Γούδης. Πηγή: http://www.stoxos.gr/2014/03/blog-post_949.html

Ο Χρίστος Γούδης. Πηγή: http://www.stoxos.gr/2014/03/blog-post_949.html

από : http://www.imerodromos.gr/synoikia-to-oneiro/ και Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Αύγουστος 1961. Το μετεμφυλιακό καθεστώς βρίσκεται ακόμη σε κατάσταση σοκ, μετά το εκπληκτικό ποσοστό της ΕΔΑ (24%) στις εκλογές του 1958. Η κυβέρνηση της ΕΡΕ, υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ακολουθεί μια πολιτική δύο όψεων. Απ’ τη μια, συνεχίζει τις (πάσης φύσεως) διώξεις των αριστερών, και απ΄την άλλη, προσπαθεί να δημιουργήσει μια εικόνα επίπλαστης ανάπτυξης, κυρίως μέσω της προώθησης του «καταναλωτισμού».

Το μέγεθος του πανικού, που διακατείχε την άρχουσα τάξη, εξαιτίας της μεγάλης ανόδου της Αριστεράς, λίγα χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου, εκδηλώνεται, λίγους μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο του ΄61, στις εκλογές «Βίας και Νοθείας».

Εξάλλου, ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, δήλωσε αργότερα (με προφανή σκοπό να αποφύγει τις ευθύνες του): «Μετά τις εκλογές του 1958, που έφεραν την ΕΔΑ δεύτερο κόμμα, είχε δημιουργηθεί μια εύλογη ανησυχία στα Ανάκτορα και σε ορισμένους στρατιωτικούς κύκλους. Και είχε γίνει η σκέψις, εν όψει νέων εκλογών, να ασκηθή ψυχολογική πίεσις επί των κομμουνιστών για να συμπτυχθή η δύναμίς των. Τα ανόητα αυτά σχέδια τα κατήρτιζαν μυστικές υπηρεσίες εν αγνοία της κυβερνήσεώς μου”.

Θεωρήσαμε σκόπιμο να περιγράψουμε σε αδρές γραμμές το πολιτικό περιβάλλον, τον Αύγουστο του 1961, για να έχει ο αναγνώστης υπόψιν του το φόντο της ιστορίας που θα πούμε παρακάτω. Της περιπέτειας της ταινίας «Συνοικία το όνειρο», μιας από τις σημαντικότερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.

Συντελεστές λοιπόν της ταινίας ήταν:

Σκηνοθέτης: Αλέκος Αλεξανδράκης

Σεναριογράφοι: Τάσος Λειβαδίτης και Κώστας Κοτζιάς

Υπεύθυνος φωτογραφίας: Δήμος Σακελλαρίου

Σκηνικά: Τάσος Ζωγράφος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρωταγωνιστές: Αλέκος Αλεξανδράκης, Μάνος Κατράκης, Αλίκη Γεωργούλη, Αλέκα Παΐζη, Σαπφώ Νοταρά, Αλέκος Πέτσος.

Ο Αλέκος Αλεξανδράκης, γνωστός ήδη πρωταγωνιστής του θεάτρου και του κινηματογράφου, αποφασίζει με τη σύντροφο του, Αλίκη Γεωργούλη, επίσης γνωστή ηθοποιό, να κάνει μια ταινία, που θα έσπαζε την ειδυλλιακή εικόνα της «χαρούμενης» και «ευημερούσας» Ελλάδας και θα αναφερόταν στην άλλη όψη της πραγματικότητας, της πραγματικότητας που ζούσαν χιλιάδες άνθρωποι στις παραγκουπόλεις της Αθήνας, αλλά και στην υπόλοιπη χώρα.

Το σενάριο της ταινίας,  που έγραψαν ο γνωστός ποιητής Τάσος Λειβαδίτης και ο επίσης γνωστός συγγραφέας,  Κώστας Κοτζιάς, όπως και η σκηνοθετική σύλληψη  του Αλεξανδράκη, είχαν σαφέστατες επιρροές από το ρεύμα του «ιταλικού νεορεαλισμού», που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο.

Δυο λόγια για την υπόθεση της ταινίας:

Σε μια γειτονιά της Αθήνας, κάτω από τον λόφο του Φιλοπάππου, κοντά στα Άνω Πετράλωνα (λατομείο παλιότερα), γνωστή με την ονομασία Ασύρματος, παρακολουθούμε τον αγώνα των ανθρώπων, κάτω από άθλιες συνθήκες, να επιβιώσουν, να ξεφύγουν από τη μιζέρια.

Το θέμα της ταινίας, αλλά και οι συντελεστές της, όλοι «μπλεγμένοι» με την Αριστερά, προκαλούν την αντίδραση του καθεστώτος, που εκδηλώνεται με πολλές μορφές.

Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, εμφανίζονται παρακρατικοί, τραμπούκοι, που προσπαθούν να διακόψουν τα γυρίσματα, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι.

Μετά την «Οδύσσεια» των γυρισμάτων, η ταινία περνάει από τα «σαράντα κύματα» της λογοκρισίας. Κατά σειρά:

Περνάει από την επιτροπή προληπτικής λογοκρισίας, στη συνέχεια περνάει από την ειδική επιτροπή για τη χορήγηση άδειας «γυρίσματος», κατόπιν περνάει (για δεύτερη φορά) από την επιτροπή ελέγχου του υπουργείου, για να πάρει άδεια προβολής, και τέλος περνάει και από την επιτροπή ελέγχου κινηματογραφικών ταινιών του υπουργείου για να πάρει άδεια προβολής στο Φεστιβάλ της Βενετίας!

Εννοείται ότι σε κάθε βήμα, σε κάθε επιτροπή, έπεφτε και το ανάλογο «πετσόκομμα» της ταινίας, σε τέτοιο βαθμό, που ο Αλεξανδράκης δήλωσε: «Από τη στιγμή που κόπηκε, δεν με αφορά»…

Ωστόσο, οι περιπέτειες της ταινίας, δεν τέλειωσαν εκεί.

Σκηνή από την ταινία «Συνοικία το όνειρο» όπου ακούγεται ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης να τραγουδάει συγκλονιστικά το τραγούδι «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και στίχους του Τάσου Λειβαδίτη. 

Μετά τον σφαγιασμό από τη λογοκρισία, η ταινία πήρε την άδεια προβολής και η πρώτη προβολή ορίστηκε για τις 3 Αυγούστου, στον κινηματογράφο «Ράδιο Σίτυ».

Εκείνη την ημέρα, στις 11 το πρωί, το «Ράδιο Σίτυ» ήταν κατάμεστο, από εκπροσώπους του καλλιτεχνικού κόσμου, εκπροσώπους ξένων πρεσβειών, δημοσιογράφους. Όμως, λίγα λεπτά μετά την έναρξη, η προβολή διακόπτεται και η αίθουσα βυθίζεται στο σκοτάδι…

Ιδού, πως παρουσιάζει τα γεγονότα, η (υπεράνω πάσης υποψίας) «Καθημερινή», της 4ης Αυγούστου 1961:

«Είχε ήδη αρχίσει η δοκιμαστική προβολή της εις τω «Ράδιο-Σίτυ» ενώπιον κριτικών τού κινηματογράφου, ξένων μορφωτικών ακολούθων, αντιπροσώπων τού Τύπου και γνωστών ηθοποιών, όταν κατέφθασαν αστυνομικά όργανα τού ΙΣΤ΄ τμήματος και εκτελούντα διαταγάς απηγόρευσαν τήν προβολήν της ταινίας. Οι παριστάμενοι διεμαρτυρήθησαν ζωηρώς. Ο ζωηρότερον διαμαρτυρηθείς ηθοποιός κ. Αλέκος Λειβαδίτης συνελήφθη και ωδηγήθη εις τό τμήμα αφεθείς ακολούθως ελεύθερος. Τελικώς οι αστυνομικοί εξέβαλον εκ τής αιθούσης τούς προσκληθέντας εις τήν προβολήν. Τό περίεργον είναι ότι η ταινία αυτή, δεν φαίνεται να παρουσιάζη κανένα προκλητικό στοιχείον καμμιάς φύσεως και δεν περιέχει ούτε άσεμνες σκηνές, ούτε προπαγανδιστικές, και πολλοί που τήν έχουν δη, έχουν πιστοποιήσει ότι πρόκειται απλώς περί ταινίας «ιταλικού τύπου», με ήρωας αλήτας που ζουν σε φτωχογειτονιά. Αλλά οι αλήται αυτοί, γεμάτοι ανθρώπινα αισθήματα, σώζουν τήν ζωήν τής γρηάς που ξεκινούν για να ληστέψουν και μετανοούν για όλες τις κακές τους πράξεις και ακόμη και για τις κακές τους προθέσεις».

Πιο αναλυτική περιγραφή των γεγονότων κάνει μια άλλη εφημερίδα, η «Ελευθερία», την επομένη της επεισοδιακής προβολής:

Η ταινία προβλήθηκε στη συνέχεια, στην κουτσουρεμένη κόπια, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου απέσπασε τα βραβεία καλύτερης φωτογραφίας για τον Δήμο Σακελαρίου και δεύτερου ανδρικού ρόλου για τον Μάνο Κατράκη.

Επίσης, η Ένωση Ελλήνων Κριτικών έδωσε τα βραβεία πρώτου ανδρικού ρόλου στον Αλέκο Αλεξανδράκη και μουσικής στο Μίκη Θεοδωράκη.

Προβλήθηκε ακόμη στη Σοβιετική Ένωση (όπου πήρε το βραβείο του Διεθνούς Φεστιβάλ Μόσχας), στην Ουγγαρία, τη Βουλγαρία, με μεγάλη επιτυχία.

Στην Ελλάδα η ταινία προβλήθηκε μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα, αφού η προβολή της στην υπόλοιπη χώρα απαγορεύθηκε… 

από : https://xsaitis.blogspot.com/

ΑΥΤΟ ΕΓΙΝΕ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 72 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛ.ΖΟΥΛΦΑ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΞΕΚΛΗΡΙΣΘΕΙ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΛΑΡΙΣΑΣ ΤΟ 1962

ΠΑΝΩ ΟΡΘΙΟΣ ΔΕΞΙΑ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΟΥΡΛΑ Ο ΒΑΣ.ΑΝΔΡΕΟΥ  ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΘΥΜΑ Ο ΝΙΚ.ΖΟΥΛΦΑΣ 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΛΑΡΙΣΑΣ ΤΟΥ 2016  κ  Διευθυντά . Θέλω να δημοσιεύσετε την άποψη μου για το περιεχόμενο της επιστολής  του Δικηγόρου  κ. Στ .Π. Σούρλα που δημοσιεύσατε την Κυριακή 10-4-2016 Όλοι   γνωρίζουμε ότι οι κατακτητές Γερμανοί και Ιταλοί έκαψαν ολόκληρα χωριά και εκτέλεσαν χιλιάδες Ελληνες Πατριώτες  για ελάχιστους σκοτωμένους στρατιώτες τους, όπως τα Καλάβρυτα, το Δίστομο της Βοιωτίας, την Κλεισούρα της Καστοριάς, το Δομένικο της Ελασσόνας και πάρα πολλά άλλα χωριά .Ενώ ο Γρηγόρης  Σούρλας  που σκότωσε, κατά τα γραφόμενα του συγγενούς του κ .Σούρλα, σε διάφορα σαμποτάζ  περίπου χίλιους  Ιταλούς και Γερμανούς, κυκλοφορούσε ελεύθερος.  Αυτά ούτε μικρά παιδιά δεν  τα πιστεύουν. Αλλά ας μιλήσουμε για την περιοχή μας  που γνωρίζουμε καλά.  Έχει ακούσει  ο κ Σούρλας ότι τον Ιούλιο του 1946 η ομάδα του «καπετάνιου του κάμπου» έφτασε από τα Φάρσαλα στην Καλλιπεύκη για να τρομοκρατήσει παλιούς αντάρτες, χωρίς να γίνει μέχρι τότε κάποια παράνομη ενέργεια απ’αυτούς . Και επειδή αυτοί οι αντάρτες δεν ήταν  αφελείς να περιμένουν να τους σφάξει στα σπίτια τους , η  ομάδα ξέσπασε σ΄όποιον έβρισκε  .Βίασαν κορίτσια, έδειραν  και σκότωσαν αθώους και μετά κατέβηκαν στους Γόννους  για να κάνουν επίδειξη δύναμης. Τότε οργανώθηκαν οι αντάρτες της κατοχής  και τους περίμεναν στο καράβι του Πηνειού ,όπου και έγινε πολύωρη μάχη στην οποία σκοτώθηκαν πολλοί της ομάδας του Σούρλα . Δυστυχώς ανάμεσα στα θύματα υπήρχαν και πολλοί αθώοι που είχαν βίαια επιστρατευτεί από χωριά του κάμπου. Αγριεμένοι οι Σουρλικοί επέστρεψαν στο χωριό μας το Μακρυχώρι στις 6 Αυγούστου του 1946 και έπιαναν οποιονδήποτε κινούνταν στο χωριό. Αφού βασάνιζαν όποιον αντιδρούσε ,εκτέλεσαν περισσότερους από τριάντα ανθρώπους. Δέκα έξι ηταν Μακρυχωρίτες και οι υπόλοιποι ξένοι εργάτες που δούλευαν στις πατόζες. Μία γυναίκα της οικογένειας Λιούπα την έκαψαν ζωντανή στο σπίτι της. Την ίδια ημέρα έκαψαν και 15 σπίτια, επειδή  δεν έβρισκαν τους ιδιοκτήτες τους μέσα   . Ήρθε και Τρίτη φορά η ομάδα του ‘’καπετάνιου’’ στις 13 Αύγουστου του 1946  για να ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο ,αλλά έφυγε κυνηγημένη από τους παλιούς αντάρτες. Αυτή ήταν η προσφορά του Γρηγόρη Σούρλα στην περιοχή μας. Υ.Γ. 1) Αναλυτικά για την «Μαύρη» μέρα του χωριού μας, δημοσίευσε επιστολή μου η Ελευθερία στις 6-8-2008 την οποία και επισυνάπτω. 2) Στις μετακινήσεις της η  ομάδα του Σούρλα χρησιμοποιούσε στρατιωτικά καμιόνια, άρα κινούνταν με τις εντολές των Άγγλων, οι οποίοι στην πραγματικότητα κυβερνούσαν, για να αναγκάσουν τους αντάρτες να βγουν πάλι στο βουνό. Εξ άλλου τέτοιες παραστρατιωτικές ομάδες δημιουργήθηκαν σε όλη τη χώρα. 3) Δεν ξέρω πόσο ηθικό είναι να υπερασπίζεται το έργο ενός ‘’καπε τάνιου’’ ,μόνο  γόνος της οικογενείας του και μάλιστα 70 χρόνια μετά τα κατορθώματα του, τώρα που έχουν φύγει απ’τη ζωή όλα σχεδόν τα θύματα του, που αποτελούσαν  τη ζωντανή μαρτυρία της δράσης του. 4)Για τις θηριωδίες της ομάδας του, καλά είναι να μιλήσουν  απόγονοι και άλλων θυμάτων απο  χωριά όπως  Νίκαια,  Καλαμάκι,  Γυρτώνη, Παραπόταμο , Γόννους, Καλλιπεύκη και άλλων χωριών, όπου υπήρξαν θύματα ,ώστε  να μην έχουν το θράσος να προβάλλουν οι συγγενείς του σαν ήρωα έναν κοινό εγκληματία. Την επιστολή τη στέλνω στη μνήμη όλων των συγχωριανών μου που άδικα εκτελέστηκαν από  την ομάδα του ‘’καπετάνιου του κάμπου ‘’ και  ιδιαίτερα στη μνήμη του θείου μου Στεργίου Δαρδακούλη , που όντας αγροφύλακας στο χωριό μας δεν κρύβονταν ( αφού  ήταν Βασιλόφρων) και πήγε να περιποιηθεί τους ξένους, όπως είπε στη γυναίκα του. Άφησε πέντε  ορφανά από δύο έως δώδεκα ετών, που ταλαιπωρήθηκαν πολύ για να μεγαλώσουν τα πέτρινα χρόνια που ακολούθησαν, χωρίς καμία αναγνώριση από επίσημο κράτος ότι υπήρξαν θύματα πολέμου.  Ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Σαίτης  Χρήστος Συνταξιούχος Μαθηματικός

 

ΠΑΛΙΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ  ΤΟΥ ΣΟΥΡΛΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ κ ΣΟΥΡΛΑ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΟ ΜΑΚΡΥΧΩΡΙ ΤΟ 1946   κ  Διευθυντά θέλω να δημοσιεύσετε  την  απάντηση μου  στην από 20- 4-2016 επιστολή του κ Στ.Π. Σούρλα ο οποίος αναφέρθηκε σε μένα.    κ.  Σούρλα όλα όσα περιλαμβάνετε στην επιστολή σας,  ελάχιστη σχέση εχουν με το χωριό μου. Το πρώτο στοιχείο που αναφέρετε ότι’’ κάποιοι Μακρυχωρίτες έδωσαν παραπλανητικές πληροφορίες στην ομάδα του Σούρλα ‘’είναι αναληθές ,επειδή  η μάχη στο καράβι έγινε όταν επέστρεφε η ομάδα από τους  Γόννους και όχι όταν πήγαινε στους Γόννους. Άλλο επίσης λάθος στοιχείο  είναι ‘’ότι σκότωσαν  Μακρυχωρίτες  με πέτρες τέσσερες τραυματίες της ομάδας μετά από το καράβι’’ .Αυτό κανένας συγχωριανός μου δεν το επαληθεύει. Θα θέλαμε και κάποιο άλλο στοιχείο για τον Μακρυχωρίτη κτηνοτρόφο που έσωσε  τον τραυματία. Όσο για  γεγονότα απο άλλες περιοχές που αναφέρετε ,τα οποία μάλλον είναι ανακοινωθέντα της Χωροφυλακής , είναι αρκετά υπερβολικά ,όπως ‘’ ότι διακόσιοι αντάρτες χτύπησαν τον ΣΧ της Καρυάς και σκότωσαν έναν αστυνομικό’’ και δεν έχουν  σχέση με  το χωριό μου. Εξ άλλου στην ομάδα του Σούρλα την 6/8/1946 , υπήρχε   και ένας  Μακρυχωρίτης  που διέμενε στη Λάρισα, ο Νίκος  Γ, ο οποίος γνώριζε αν οι συλληφθέντες στο χωριό  μας είχαν  σχέση με αντάρτες. Υπήρχαν όμως και οι διορισμένοι Πρόεδρος και Αντιπρόεδρος της Κοινότητας ,από τους οποίους μπορούσε η ομάδα του Σούρλα να ενημερωθεί  για την ευθύνη των συλληφθέντων , όσο αφορά την συμμετοχή τους στη μάχη στο καράβι των Γόννων. Δεν θέλησα ομως στην πρώτη μου επιστολή να αναφέρω τίποτα για  τη στάση του Σταθμού Χωροφυλακής της περιοχής μας. Πρώτο θύμα στο χωριό  μας  ήταν ο Αθανάσιος  Λουκάς  του Μάρκου,  τον οποίο χωροφύλακες από το ΣΧ του Συκουρίου,  συνέλαβαν στο καφενείο για ανάκριση στις αρχές του 1946 και  τον σκότωσαν στο ΣΧ χωρίς δίκη. Έτσι δημιουργούσαν  ανασφάλεια στους αντάρτες της κατοχής, ώστε να  τους αναγκάσουν να βγουν πάλι στο  βουνό . Ένα στοιχείο όμως καινούργιο που αναφέρετε στην επιστολή σας θέλω να σχολιάσω. Λέτε ότι η εκκαθαριστική επιχείρηση στην περιοχή μας ήταν απόφαση του Β΄Σώματος Στρατού όπως λέτε με συμμετοχή του Στρατού ,της Χωροφυλακής και τη συνδρομή της ομάδας του Σούρλα. Υπήρχε δηλαδή  απόφαση του επίσημου κράτους γι΄ αυτή  τη σύμπραξη; Σαν τι συμμετείχε η ομάδα στην επιχείρηση; Δεν μπορούσε ο Στρατός να εκκαθαρίσει τους αντάρτες και ζήτησε την ‘’τεχνογνωσία’’ του Σούρλα στην ‘’εκτέλεση’’ κυρίως ανυπεράσπιστων ανθρώπων ; Όσο για μια από τις πηγές που  αναφέρετε , δηλαδή για τον τοπικό τύπο, εγώ αμφιβάλλω πολύ για την εγκυρότητα των πληροφοριών της. Οι ειδήσεις τότε  γράφονταν ‘’καθ’ υπαγόρευση’’ της Χωροφυλακής, η οποία έπρεπε  να ενημερ ώνει τον κόσμο, όπως η ίδια  θεωρούσε σκόπιμο . Όπως π.χ. στο  χρονολόγιο του Γιώργου Ζιαζιά στην εφημερίδα Ελευθερία Λάρισας της 10-7-2011,δημοσιευτηκε μία παλιά είδηση, ότι δηλαδή  στις 11-6-1947 σκοτώθηκαν εξι κάτοικοι στο Καλαμάκι Λάρισας,   επειδή επιχείρησαν να δραπετεύσουν από  σύλληψη  μιας εκκαθαριστικής επιχείρησης. Δεν ανέφερε η εφημερίδα τους δράστες του φονικού.    Τις επόμενες ημέρες της δημοσίευσης, οι απόγονοι των εκτελεσθέντων, βγήκαν επώνυμα  και τη διέψευσαν  ,αναφέροντας ότι η ομάδα του Γρηγόρη Σούρλα διέπραξε το φονικό ,επειδή   υπήρχε η  πληροφορία ότι ανάμεσα τους  βρίσκονταν αντάρτες. Επίσης  για το φονικό στο χωριό μας και για τη μάχη στο καράβι του Πηνειού ο τύπος της εποχής δεν πρέπει να έγραψε τίποτα. Τυχαίο, η έπρεπε να ενημερώνεται ο κόσμος  μόνο για ότι ήταν ‘’ηρωικό’’ για την Χωροφυλακή και τα θύματα της ; Πιστεύω ότι δεν θα χρειαστεί να ξαναπαντήσω ,γιατί κουράζουμε τους αναγνώστες με το να προσπαθούμε να πείσουμε ο ένας τον άλλον για την σωστότητα  των πληροφοριών και  των επιχειρημάτων μας . Η ιστορία έκρινε τους αγωνιστές στα χρόνια της Γερμανοιταλικής  κατοχής .  Δυστυχώς  η ομάδα του Γρηγόρη Σούρλα είναι για την περιοχή μας συνώνυμη με ‘’εγκληματική  οργάνωση’’ και κανένας  βαρύγδουπος  τίτλος  βιβλίου, δεν πρόκειται να τον αναγορεύσει  στη συνείδηση του κόσμου σε   καπετάνιο. Όσο για  λάθη που έγιναν  από την πλευρά των ανταρτών κατά τη διάρκεια  του εμφυλίου , απερίφραστα  τα καταδικάζω. Οι πηγές μου : Για τη δράση της ομάδας του Σούρλα στην περιοχή μας έχουν γράψει οι Θ Τσέτσιλας ,πρώην Δήμαρχος Μακρυχωρίου στο βιβλίο του για το Μακρυχώρι, ο κ Β.Χ.Δούλος στο βιβλίο του « η Οδύσεια ενός 13χρονου στην Μακρόνησο» και ο Κ.Γ.Παλάτος στα χειρόγραφα «απομνημονευματα για το Μακρυχώρι» .Επίσης  κατέχω μαγνητοφωνημένες συζητήσεις με πέντε συγχωριανούς μου οι οποίοι έζησαν τα γεγονότα. Των Χουτεσιώτη Γ του Κ, Γκρέτση Χ του Γ, Βουλάγκα Στ του Αστ, Μυλωνά Ι του Γ και Αργυρίου Γ του Δ. Ευχαριστώ και πάλι για τη φιλοξενία  . Σαίτης Χρήστος Συνταξιούχος ΜαθηματικόςΠροσθήκη λεζάντας

ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΠΑΛΙΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΩΝ   ΟΜΑΔΩΝ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΜΑΣ

 Το στρατόπεδο συγκέντρωσης ή στρατόπεδο κράτησης είναι τόπος όπου κρατείται μεγάλος αριθμός ανθρώπων, που εγκλείεται συχνά χωρίς δίκη και με συνοπτικές διαδικασίες. Οι κρατούμενοι συνήθως έχουν κοινή εθνική ή θρησκευτική ταυτότητα ή πολιτικά πιστεύω. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αν και γνωστά ως μέθοδος από τα παλιά χρόνια, εμφανίστηκαν οργανωμένα προς τα τέλη του 19ου αιώνα. Πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η Ναζιστική Γερμανία διατηρούσε στρατόπεδα συγκέντρωσης (Konzentrationslager, Κοντσεντρατσιόνσλαγκερ) σε όλη την επικράτεια που βρισκόταν υπό τον έλεγχό της. Εκατομμύρια κρατούμενοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης έχασαν τη ζωή τους λόγω κακομεταχείρισης, ασθενειών, ασιτίας και υπερβολικής εργασίας. Κατά τα τέλη του πολέμου, στρατόπεδα έγιναν τόποι τρομακτικών ιατρικών πειραμάτων, όπου γίνονταν πειράματα ευγονικής, κατάψυξης κρατουμένων, καθώς και δοκιμές πειραματικών ουσιών και θανατηφόρων φαρμάκων. Για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ελλάδα δεν υπάρχει ικανός αριθμός καταγεγραμμένων μαρτυρίων. Δεν γνωρίζουμε τον αριθμό τους ούτε και σε ποια γεωγραφικά σημεία λειτούργησαν, εκτός βέβαια από τις μαρτυρίες για τη συγκέντρωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης σε γκέτο (Συνοικισμός Βαρόνου Χιρς κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό), δηλαδή σε αυστηρά φρουρούμενη περιοχή πριν την αποστολή τους στο  στρατόπεδο εξόντωσης Άουσβιτς. Στην Πτολεμαΐδα Μια από τις πλέον άγνωστες σελίδες της ιστορίας της περιόδου αυτής, ενδεικτική της βίας των κατακτητών, υπήρξε η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης την περίοδο 1941-1944 στην Πτολεμαΐδα. Στην Πτολεμαΐδα δημιουργήθηκαν και λειτούργησαν δυο στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στις 23 Οκτωβρίου 1941 έγινε το Ολοκαύτωμα του Μεσόβουνου από τα γερμανικά κατοχικά στρατεύματα μετά από τις συνεχείς εκκλήσεις του δωσίλογου Νομάρχη Γεωργαντά. Είχαν προηγηθεί οι αποτυχημένες προσπάθειες της τοπικής Χωροφυλακής να επιβάλλει την κατοχική «τάξη», σύμφωνα με την προσωπική άποψη του νομάρχη, ο οποίος είχε προηγούμενα με τους κατοίκους, από την εποχή του Μεταξά. Το Μεσόβουνο βρίσκεται στους πρόποδες του Βερμίου. Ως αποτέλεσμα της έκκλησης του Γεωργαντά, οι Γερμανοί εξολόθρευσαν μεγάλο μέρος του ανδρικού πληθυσμού, από 16 έως 60 χρονών. Τουφεκίστηκαν εν ψυχρώ 165 συνολικά άνδρες όλων των ηλικιών. Το χωριό εκκενώθηκε. Τα γυναικόπαιδα μπόρεσαν να πάρουν μαζί τους ό,τι ήταν δυνατόν να μεταφερθεί στα χέρια. Στη συνέχεια λεηλατήθηκε, πυρπολήθηκε και παραδόθηκε στις στάχτες. Έγινε ολοκαύτωμα. Μόνο ένας άνδρας σώθηκε, ονόματι Πέτρος Πολυχρονίδης και κάποιοι που έλειπαν από το χωριό. Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο Πολυχρονίδης, πατέρας επτά παιδιών, ξέφυγε από την ομάδα και έτρεξε να κρυφτεί. Από πίσω του έτρεξε Γερμανός στρατιώτης. Μέσα στον πανικό του μπήκε μέσα σε ένα χωριάτικο χτιστό φούρνο, όπου υπάρχει ακόμη. Ο γερμανός στρατιώτης εγκατέλειψε το κυνηγητό, πιστεύοντας ότι το θύμα του θα αποτεφρωθεί. Ο Πολυχρονίδης σώθηκε και οι απόγονοί του ζουν ακόμα στο Μεσόβουνο.[i] Δείτε ακόμη: Τα άγνωστα ολοκαυτώματα της Μακεδονίας. Εκτελέστηκαν περισσότεροι από 700 άμαχοι και καταστράφηκαν 6 χωριά. Οι Γερμανοί βίασαν και μετά έκαψαν τις γυναίκες… Τα 900 γυναικόπαιδα και οι γέροι, συνοδεία όπλων, μεταφέρονται πεζή στην Πτολεμαΐδα σε  άθλια ψυχολογική κατάσταση. Ακούν τα πολυβόλα να βάλλουν εναντίον των αγαπημένων τους προσώπων και βλέπουν τους πυκνούς καπνούς που αναδύονται από το χωριό. Μετά από πεζοπορία χιλιομέτρων εγκλείονται στο κτίριο του Πέτρινου Δημοτικού Σχολείου και στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας (δεν είχαν κτιστεί ακόμα άλλοι ναοί). Παραμένουν έγκλειστοι για δύο εβδομάδες μέχρι να αποφασίσει η Νομαρχία να τους χωρίσει σε τρεις ομάδες και να τους διανείμει στα γύρω χωριά για ζητιανιά, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν. Η μαρτυρία του Αντώνη Παραστατίδη [ii] είναι ενδεικτική: «Το όνεμα μ’ εν’ Παραστατίδης Αντώνιος του Σάββα και το παρόνομα μ’ ο Κυρισιάς τ΄Ακτεαρτσιάντων. Εγεννέθα σο Μεσόβουνον και είμαι Μεσοβουνιώτης. Εγεννέθα το 1930. Έκαψαν το σπίτε μουν το βίος εμουν όλον εκατέστρεψεν και επαίραν μας και πήγαν σο Καϊλάρ. Ετοπλάεψαν εμας ουλτς απές σο πέτρινον το σχολείον τη Καϊλαρή. Και  εδούλεψαν τα φουρνία, από παν’ έβρεχεν και εφέρνανε μας και έτρωγαν εκιαπές κανα δυο βδομάδας και κανόντσανε ντο να ευτάνε μας. Η αλήθεια να λέγεται εήν το κέκα να ‘νεσπάλω ο Παυλίδης εδιάθεσεν το ψωμίν της εποχής, τα δύο βδομάδας που έμνες σο Καϊλαρ. Μετά εκανόντσανε σε κάθε νομόν να στείλνε από είκοσι οικογένειας. Εμείς έτυχε να πάμε, να στείλνε μας ση Φλώρινα σο χωρίον Κλαπούτζικσταν, Πολυπλάτανον λέγνατο ατώρα. Και σκάλωσαμ’ και γύρευαμ’ (ζητιανεύαμε) …» Στις 24 Απριλίου 1944 και στο πλαίσιο μιας τεράστιας, καλά οργανωμένης, αυστηρά μυστικής,  επιχείρησης εκκαθάρισης του Βερμίου από τους αντάρτες, ονόματι αρχικά «Falke» και αργότερα «Μaigewitter», στην οποία συμμετείχαν τρεις ομάδες μάχης από τρία διαφορετικά σημεία, οι γερμανοί φθάνουν στην περιοχή των Πύργων και του Μεσοβούνου προς αναζήτησή ανταρτών. Ο στόχος τους ήταν να εγκλωβίσουν και να εξοντώσουν τις μονάδες του ΕΛΑΣ, αλλά και να καταστρέψουν ολοσχερώς όλες τις μονάδες ανεφοδιασμού του καίγοντας ολόκληρα χωριά, ακόμα και μεμονωμένες παράγκες πάνω στο βουνό. Σύμφωνα με τον Στράτο Δορδανά, στη διδακτορική διατριβή του με θέμα «Αντίποινα των γερμανικών αρχών κατοχής στη Μακεδονία 1941-1944″, δεν υπήρχε εντολή εξόντωσης του πληθυσμού αλλά κράτησής του σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Έδεσα. Οι συνθήκες υγιεινής στα στρατόπεδα είναι άθλιες. Δεν υπάρχουν τουαλέτες, βρύσες, υποδομές τέτοιες ώστε να εξυπηρετήσουν έναν τόσο μεγάλο αριθμό ατόμων, διαφορετικών αναγκών. Δεν υπάρχει καμία περίθαλψη τραυματιών, επιτόκων και ασθενών. Ωστόσο δεν υπήρχαν σαφείς οδηγίες διαχωρισμού μεταξύ ανταρτών και πολιτών, με αποτέλεσμα να θεωρηθούν «αντιστασιακοί», ανεξαιρέτως, όσοι προσπαθούσαν να διαφύγουν, άνδρες, γυναίκες, ηλικιωμένοι και παιδιά. Σκοτώθηκαν συνολικά περίπου 520 άμαχοι. Οι υπόλοιποι περί τα 1.500 άτομα, ως επί το πλείστον χήρες και ορφανά, μεταφέρθηκαν με φορτηγά ή πεζή σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Πτολεμαΐδα μέσα σε ένα μακρόστενο μαντρί με παχνιά, στο ονομαζόμενο «χάνι της Δέσποινας Σιόλιου», όπου εγκλείστηκαν για μερικές ημέρες, μέχρι να τελειώσουν οι γερμανικές επιχειρήσεις. Ο Νικόλαος Παυλίδης [iii]αναφέρει : «…Από εκεί και πέρα τους υπόλοιπους κατοίκους των Πύργων τους κατέβασαν στην Πτολεμαΐδα και τους έκλεισαν σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στα τότε χάνια. Επειδή ήταν κλειστός ο χώρος, τους μάζεψαν όλους τους κατοίκους εκεί μέσα. Αυτοί λοιπόν εκτός από τον ψυχικό πόνο που είχαν, διότι χάσαν τους δικούς τους, χάσαν τα ζώα τους, χάσαν τα σπίτια τους, ήταν απελπισμένοι. Κανένας όμως δεν έδωσε  σημασία εις το τι θα φάνε αυτοί οι άνθρωποι και πώς θα τα βγάλουν πέρα όλες τις ημέρες που τους είχαν οι Γερμανοί κλεισμένους. Οι Γερμανοί εν τω μεταξύ δεν έδιναν καμιά σημασία. Βλέποντας, λοιπόν, ότι οι άνθρωποι αυτοί κινδύνευαν να πεθάνουν από την πείνα, πήρε την πρωτοβουλία ο πατέρας μου και για να βρει κάποιο έρεισμα ότι από κάποια οργάνωση ξεκίνησε η συνεισφορά αυτή, πήγε στο Θεολογίδη το γιατρό, ο οποίος ήταν τότε του Ερυθρού Σταυρού και είχε τις σφραγίδες και ταυτότητες  και κάτι τέτοια. Αλλά αυτός είχε τρομοκρατηθεί τόσο πολύ, που δεν ήθελε ούτε καν να ανακατευτεί ούτε να τον ξέρουνε. Και του λέει : «Γιώργο», Γιώργο λέγαν τον πατέρα μου, «πάρε τις σφραγίδες, πάρε τα σήματα πάρε κι αυτά. Βάλε μια κορδέλα στα παιδιά σου και στην οικογένειά σου, βάλε και μια σημαία ότι είσαι εντεταλμένος του Ερυθρού Σταυρού, βάλε και μια κορδέλα εσύ και ο θεός βοηθός. Αλλά, αν κάτι πάει στραβά και σε ανακαλύψουν, μην πεις καν το όνομα Θεολογίδης». Σκεπτόμενος ο Παυλίδης ότι θα χανόταν τόσος κόσμος πονεμένος, το αποφάσισε. Έβαλε σφραγίδες, πήρε τα πιστοποιητικά, τα οποία χρειάζονταν, και τα μοίρασε σε εμάς. Εν τω μεταξύ, από ένα σημείο και πέρα, επειδή ο κόσμος δεν μπορούσε να συνεισφέρει άλλα τρόφιμα, τα έβαζε από την τσέπη του. Αγόραζε τρόφιμα, πήγαινε το αλεύρι στο φούρνο του Δρόσου στη γειτονιά και έψηνε ψωμί. Τα χαρακτηριστικά των στρατοπέδων Τα χαρακτηριστικά και των δυο στρατοπέδων συγκέντρωσης στην Πτολεμαΐδα είναι παρόμοια. 1.Είναι αποτελέσματα της γερμανικής πολιτικής αντιποίνων και της συλλογικής ευθύνης του ελληνικού πληθυσμού έναντι οποιασδήποτε αντιστασιακής πράξης κατά του εχθρού του. 2.Στα στρατόπεδα αυτά φυλάσσονται όσοι από τους κατοίκους των χωριών γλύτωσαν του ολοκαυτώματος, συνήθως ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά. 3.Τα στρατόπεδα της Πτολεμαΐδας δεν είναι ούτε στρατόπεδα αναγκαστικής εργασίας ούτε εξόντωσης. Δημιουργούνται προκειμένου να εξυπηρετηθούν πολεμικά σχέδια. 4.Είναι στρατόπεδα εγκλεισμού για σχετικά μικρό χρονικό διάστημα (10–15 ημερών). Στους απελευθερωθέντες απαγορεύεται η επιστροφή στους τόπους των μαρτυρίων τους. 5.Οι συνθήκες υγιεινής είναι άθλιες. Δεν υπάρχουν τουαλέτες, βρύσες, υποδομές τέτοιες ώστε να εξυπηρετήσουν έναν τόσο μεγάλο αριθμό ατόμων, διαφορετικών αναγκών. Δεν υπάρχει καμία περίθαλψη τραυματιών, επιτόκων και ασθενών. 6.Δεν υπάρχει επισιτισμός των αμάχων, οι οποίοι αφήνονται στην τύχη τους, να πεθάνουν από την πείνα κατά παράβασιν του διεθνούς δικαίου. 7.Φρουροί των στρατοπέδων ορίζονται Έλληνες, συνεργάτες των Γερμανών. 8.Οι Γερμανοί, εξασκούν σωματική και ψυχολογική βία στους εγκλείστους με το να διασπείρουν φήμες ή να εξαφανίζουν συνδαιτυμόνες τους. (Στην περίπτωση του ‘44, πήραν πέντε άτομα, τρεις άνδρες και δυο δασκάλες, από το στρατόπεδο, τους πήγαν στη γέφυρα του Ανατολικού, τους υποχρέωσαν να σκάψουν το λάκκο τους, τους εκτέλεσαν και τους έθαψαν μέσα σε αυτόν). 9.Μπροστά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Πτολεμαΐδας, η τοπική κοινωνία δεν μένει αμέτοχη και ανενεργή. Είναι γνωστή η δράση της οικογένειας Γεωργίου Παυλίδη (λιγνιτωρυχεία Παυλίδη – Αδαμόπουλου), η οποία με κίνδυνο της ζωής της και με τη βοήθεια και άλλων θαρραλέων, εθελοντών πολιτών, διενεργεί εράνους, οργανώνει συσσίτια, συνδράμει και φροντίζει τους εγκλείστους με κάθε μέσον. Έτσι με ένα κομμάτι ψωμί, λίγες ελιές και με καζάνια, που μεταφέρονται πάνω στα κάρα, με ό,τι φαγητό είναι εφικτό για την εποχή, σώζονται, συνολικά και στα δυο ... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/ta-agnosta-stratopeda-sygkentrosis-stin-ptolema-da-kai-o-rolos-oson-synergastikan-me-toys-nazi-i-moira-ton-orfanon-paidion-meta-to-olokaytoma-sto-mesovoyno-kozanis/

Του Αλέξανδρου Καπακτσή 

Πρόσφατα στις ΗΠΑ άλλαξαν την Εθνική Αμυντική Στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσουν για να μακροημερεύσει η ιμπεριαλιστική ηγεμονία τους στον κόσμο που υποσκάπτεται από την οικονομική τους σχετική υστέρηση.

Στοχοποιούν γι αυτό ως κύριους αντιπάλους την Ρωσία και την Κίνα. Άρχισαν με αναδιάταξη όχι μόνο των στρατιωτικών στόχων και προτεραιοτήτων αλλά και αύξηση κατά 14% των στρατιωτικών τους δαπανών. Παράλληλα και για να εξυπηρετηθεί η νέα στρατηγική προτάθηκε μια συνολική αναδιάρθρωση των στρατιωτικών δυνάμενων, μέσων και φιλοσοφία χρήσης τους. Στα πλαίσια αυτά πρόσφατα δημοσιεύτηκε η πυρηνική στρατιωτική πολιτική τους (Nuclear Posture Review) προσαρμοσμένη στους στόχους της νέας τους στρατηγικής.

Με τη νέα πυρηνική στρατιωτική πολιτική τους οι ΗΠΑ ξεκινούν από μερικές ανατριχιαστικές παραδοχές:

1. Απορρίπτουν ρητώς μια «πολιτική μη πρώτης χρήσης» πυρηνικών όπλων

2. Απορρίπτουν μια πολιτική «με αποκλειστικό σκοπό», τα πυρηνικά όπλα να χρησιμοποιηθούν για την αποτροπή μόνο πυρηνικών επιθέσεων.

3. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα πυρηνικά όπλα ως απάντηση σε «σημαντικές μη πυρηνικές στρατηγικές επιθέσεις».

4. Επίσης θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν πυρηνικά όπλα ως απάντηση σε «επιθέσεις (μη πυρηνικές) εναντίον αμερικανικών, συμμαχικών ή συνεργάσιμων άμαχων πληθυσμών ή υποδομών».

5. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα επιδιώξουν την επικύρωση της συνθήκης για την πλήρη απαγόρευση των πυρηνικών δοκιμών.

6. Τέλος, η Ανασκόπηση απορρίπτει τη Συνθήκη για την Απαγόρευση των Πυρηνικών Όπλων.

Σαν δικαιολογία για όλα τα παραπάνω είναι η αποτρεπτική δυνατότητα που δίνει η χρήση πυρηνικών όπλων σε μια ευρεία επίθεση της Ρωσίας με συμβατικά όπλα. Το γεγονός δηλαδή ότι θα χρησιμοποιήσουν πυρηνικά στο πεδίο της μάχης θεωρούν ότι είναι αρκετό για να τιθασεύσουν την «επιθετικότητα» της Ρωσίας αλά και άλλων χωρών από το Ιράν και την Κορέα έως την Κίνα.

Για το σκοπό αυτό χρειάζονται πυρηνικά όπλα χαμηλής απόδοσης, δηλαδή περίπου ή χαμηλότερης ισχύος από τη βόμβα που έριξαν στην Χιροσίμα. Επίσης χρειάζεται για την μεταφορά τους να ξαναενεργοποιηθούν οι πύραυλοι κρουζ ως φορείς τους αφού αποσύρθηκαν από τέτοια χρήση από την προηγούμενη κυβέρνηση.

Ακόμη κρίνεται απαραίτητο η ανάπτυξη πυραύλων μεταφοράς των πυρηνικών όπλων χαμηλής ισχύος από πυραύλους θαλάσσης-αέρος και ειδικότερα από υποβρύχια ώστε να μην γίνεται αντιληπτή η μεταφορά τους σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Τα μίνι πυρηνικά που εξελίσσουν μαζί με τα σούπερ-μίνι που μπορεί να μεταφέρει ακόμη και ένας στρατιώτης κάνουν τον πυρηνικό εφιάλτη άμεσα πιθανό. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ήδη στις 25 Ιανουαρίου Αμερικανοί ατομικοί επιστήμονες έφεραν το δείκτη του λεγόμενου «Ρολογιού της Αποκάλυψης» στα 2 λεπτά πριν από την καταστροφή του πλανήτη, αλλά τώρα πρέπει να τον πάνε πιο κοντά…

Όπως όλοι καταλαβαίνουν οι ΗΠΑ προβάλλοντας το πιο αδίστακτο πρόσωπο τους και παίρνοντας μέτρα «περιορισμένου» πυρηνικού πολέμου ελπίζουν να καταστήσουν όμηρο της ηγεμονίας τους όλο τον πλανήτη.

Το γεγονός ότι διακηρύσσουν ότι δεν έχουν καμιά αναστολή στη χρήση των πυρηνικών όπλων δημιουργεί κύματα ανατριχίλας σε όλο τον πλανήτη. Με δηλώσεις τους ηγέτες από όλο τον κόσμο καταδίκασαν το νέο επιθετικό δόγμα.

«Η απόφαση των ΗΠΑ δείχνει ότι μπαίνουμε σε νέο σπιράλ πυρηνικών εξοπλισμών και η Ευρώπη ξαναγίνεται ευάλωτη, όπως στον Ψυχρό Πόλεμο. Γι’ αυτό πρέπει επειγόντως οι Ευρωπαίοι να αναλάβουμε πρωτοβουλίες υπέρ του πυρηνικού αφοπλισμού», δήλωσε φανερά ανήσυχος ο Γερμανός ΥΠΕΞ, Ζίγκμαρ Γκάμπριελ.

Ο Ιρανός ομόλογός του, Τζαβάντ Ζαρίφ, τόνισε πως το έγγραφο 75 σελίδων του αμερικανικού Πενταγώνου «φέρνει την ανθρωπότητα ακόμη πιο κοντά στην εξαφάνιση», ενώ ο επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας, Σεργκέι Λαβρόφ, εξέφρασε την «βαθιά απογοήτευσή του» για το οξύ αντιρωσικό πνεύμα που το διαπνέει. Η Κίνα από την πλευρά της κάλεσε τις ΗΠΑ να εγκαταλείψουν την επικίνδυνη νοοτροπία του Ψυχρού Πολέμου, να σεβαστούν τις διεθνείς συνθήκες αφοπλισμού και να κατανοήσουν πως η οικοδόμηση του κινεζικού οπλοστασίου έχει καθαρά αμυντικό χαρακτήρα.

Οι αντιδράσεις και μέσα στις ΗΠΑ είναι έντονες. Αυτό που δεν αναφέρεται είναι ότι έχουμε ήδη πάνω από 1.000 πυρηνικές κεφαλές στο οπλοστάσιό μας με επιλογές χαμηλής απόδοσης, για να μην πούμε τίποτα από το γεγονός ότι όσο περισσότερα πυρηνικά όπλα εισάγονται στον κόσμο, τόσο πιο πιθανό είναι ότι κάποια μέρα θα χρησιμοποιηθούν.

«Κάνοντας την υπόθεση ότι χρειαζόμαστε περισσότερες επιλογές χαμηλής απόδοσης, κάνουμε την υπόθεση ότι ο πρόεδρος αυτός χρειάζεται περισσότερες πυρηνικές ικανότητες στη διάθεσή του», δήλωσε η Alexandra Bell, πρώην ανώτερη σύμβουλος στο υπουργείο Εξωτερικών και σημερινή υπεύθυνος πολιτικής στο Κέντρο ελέγχου και μη διάδοσης Οπλισμού.

Ακόμη από τον Ιούνιο, ο Hans Kristensen, διευθυντής του προγράμματος πυρηνικής πληροφόρησης της Ομοσπονδίας Αμερικανών επιστημόνων, έγραψε ότι

«ο καθένας μπορεί να βρει ένα σενάριο που απαιτεί ένα νέο όπλο. Αυτό που λείπει από τη συζήτηση είναι γιατί οι υπάρχουσες και προγραμματισμένες δυνατότητες δεν επαρκούν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ήδη ευέλικτες πυρηνικές δυνάμεις, προηγμένες συμβατικές δυνατότητες, προσαρμοσμένα σχέδια πολέμου και κεφαλές χαμηλής απόδοσης στο οπλοστάσιό τους.»

Η ανησυχία για τη χρήση πυρηνικών όπλων από τον Τραμπ είναι εμφανής ακόμη και σε κυβερνητικούς κύκλους.

Η ανησυχία πρέπει να μετατραπεί σε αντίδραση από τους λαούς του κόσμου.

Η κυβέρνηση των Σύριζα-ΑΝΕΛ δεν τόλμησε να ψελλίσει ούτε καν δυο κουβέντες για ξεκάρφωμα. Αντιθέτως! Οι γελοίοι κυβερνητικοί εταίροι Τσίπρας και Καμένος που έφεραν το ΝΑΤΟ, δηλαδή τους Αμερικανούς να εποπτεύουν τα νερά του Αιγαίου, που διευρύνουν τη λειτουργία και τις δυνατότητες των αμερικανικών βάσεων στη χώρα μας, που είναι πρόθυμοι να παραχωρήσουν νέα βάση στην Κάρπαθο δεν είναι μόνο γελοίοι αλλά και επικίνδυνοι. Αφού υπηρετούν με σχολαστικότητα τον οικονομικό Αρμαγεδδώνα κατά του λαού μας με την υποτέλεια και τον δοσιλογισμό τους μπορεί να φέρουν και τον πραγματικό στην πόρτα μας. Μόνο ο λαός μας μπορεί να τους εμποδίσει σε αυτό.

Πηγή: eforipediada.blogspot.gr

http://www.imerodromos.gr/i-entaxi-tis-elladas-sto-nato-erga-ke-imeres-tis-dolofonikis-symmachias/

Σαν σήμερα, στις 18 Φεβρουαρίου του 1952, η ελληνική Βουλή επικύρωσε τη συμφωνία ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ. H ένταξη στο ΝΑΤΟ επικυρώθηκε επί κυβέρνησης Ν. Πλαστήρα. Αρνητικά ψήφισαν μόνο οι βουλευτές της ΕΔΑ και ο ανεξάρτητος βουλευτής Μιχ. Κύρκος.

   Τρια χρόνια νωρίτερα, στις 4 του Απρίλη 1949, είχε υπογραφεί συνθήκη δημιουργίας του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, του ΝΑΤΟ, στην Ουάσιγκτον.  ΗΠΑ, Βέλγιο, Γαλλία, Δανία, Λουξεμβούργο, Ιταλία, Καναδάς, Νορβηγία, Ολλανδία, Πορτογαλία, Μεγάλη Βρετανία, Ιρλανδία ήταν τα αρχικά κράτη που έγιναν μέλη στο ΝΑΤΟ.

   Το ΝΑΤΟ είχε ξεκάθαρο στόχο και ρόλο από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του, ήταν μια βασική επιθετική κίνηση που οργάνωσαν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κατά της Σοβιετικής Ένωσης, μετά το Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. 50 χρόνια μετά την ίδρυση του το ΝΑΤΟ, πάλι στην Ουάσιγκτον, στις 23 Απριλίου 1999 οι ηγέτες των κρατών – μελών του ΝΑΤΟ – κι ενώ βομβάρδιζαν τη Γιουγκλοσλαβία, υπέγραφαν τη λεγόμενη συμφωνία για το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, διατηρώντας κι επεκτείνοντας τα βασικά του χαρακτηριστικά: μια δολοφονική συμμαχία, ένας παγκόσμιος χωροφύλακας, που υπερασπίζεται συγκεκριμένα συμφέροντα οικονομικά και γεωπολιτικά, μια συμμαχία δολοφόνος των λαών. 

   66 χρόνια μετά με έναν απλό και σύντομο απολογισμό μπορούμε να θυμηθούμε την «ανθρωπιστική» δράση το ΝΑΤΟ: Οι κατάφωρες παραβιάσεις των αρχών του Διεθνούς Δικαίου, όπως στις περιπτώσεις της Κύπρου, της Κούβας, της Χιλής, της Παλαιστίνης, της Γρανάδας, του Παναμά, της Λιβύης, της Δομινικανής Δημοκρατίας, της Νικαράγουας, του Σαλβαντόρ, της Βοσνίας, της Γιουγκοσλαβίας, των Βαλκανίων γενικά. Επίσης, τα κράτη – μέλη του ΝΑΤΟ, με κυρίαρχο το ρόλο των ΗΠΑ, έδειξαν την «ειρηνική» τους  διάθεση, πρόθεση και πράξη στον πόλεμο στην Κορέα και στο Βιετνάμ, στην επέμβαση στην Ινδοκίνα, στη Γρανάδα και στον Παναμά, στην επιδρομή στη Λιβύη, στο Λίβανο και τον Περσικό Κόλπο, στο Ιράκ, στις  στρατιωτικές επεμβάσεις στις Φιλιππίνες, στη Σομαλία κ.α. Να μην ξεχάσουμε και τις δραστηριότητες των συμμάχων των Αμερικανών, της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, στα Φόλκλαντ, στην Αλγερία, και αλλού, όπως επίσης και την εμπλοκή τους εσωτερικά χωρών όπως στο Σαλβαδόρ και στη Νικαράγουα.

   Ας πάμε, όμως, και στα… κέρδη της χώρας μας από την ένταξη της στο ΝΑΤΟ, γεγονός που υπερασπίζεται χρόνια τώρα η κυρίαρχη τάξη της χώρας και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι. Ας το θυμηθούμε μια περίοδο που ο «προστάτης» ΝΑΤΟ έχει συγκεκριμένο ρόλο και στα ελληνοτουρκικά (όπως πάντα είχε) αλλά και στο θέμα με την ονομασία των Σκοπίων, ζήτημα το οποίο συνδέεται άμεσα με τα γεωπολιτικά σχέδια των Αμερικανών και των συμμάχων τους.

   Ακολουθεί ένας μικρός απολογισμός που αποδεικνύει πως το ΝΑΤΟ έχει συγκεκριμένο ρόλο και στη χώρα μας,  αυτόν του υπονομευτή της ανεξαρτησίας και των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Παράλληλα, έχει εκθέσει και εκθέτει σε τεράστιους κινδύνους το λαό της χώρας, λόγω της εμπλοκή της στην ιμπεριαλιστική συμμαχία. 

   Κορέα: Τη δεκαετία του 50 η επέμβαση κρατών – μελών του ΝΑΤΟ στην Κορέα βάφτηκε και με ελληνικό αίμα: από τον Στρατό 183 νεκροί και 610 τραυματίες και οι απώλειες της Αεροπορίας 12 νεκροί και 4 χαμένα αεροσκάφη. 

  Κύπρος: Η τραγωδία της Κύπρου το 1974 έχει τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ.  Δείχνουν πολλά μόνο και μόνο τα στοιχεία που προέκυψαν από την ανάκριση που διεξήχθη στη Βουλή το 1987, για το «φάκελο της Κύπρου», και καταγράφτηκαν στο βιβλίο «Έγκλημα εναντίον της Κύπρου», του τότε βουλευτή του ΚΚΕ, Κώστα Κάππου:

   Το ΝΑΤΟ λοιπόν και οι Αμερικάνοι ήταν αυτοί, που σχεδίασαν το πραξικόπημα κατά του Μακάριου – όπως ομολόγησε ο επικεφαλής του πραξικοπήματος στην Κύπρο, ο Γεωργίτσης – και οι συνταγματάρχες το εκτέλεσαν ώστε να δοθεί το πρόσχημα για την τουρκική επέμβαση στο νησί. Ήταν αυτοί, που ασκούσαν «φορτική πίεση» – όπως ομολόγησε ο «πρωθυπουργός» Κόλλιας – για την αποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια της προέλασης των τουρκικών δυνάμεων. Ήταν αυτοί, που μέσω του 6ου Αμερικανικού Στόλου, της βρετανικής αεροπορίας και των βρετανικών ναυτικών δυνάμεων, έπαιξαν ρόλο προγεφυρώματος – όπως ομολόγησε ο τότε αρχηγός ΓΕΑ Παπανικολάου – για την εισβολή των τουρκικών δυνάμεων στο νησί και την αναχαίτιση των ελληνικών δυνάμεων σε περίπτωση που αυτές «εκινούντο». Ήταν αυτοί, που – όπως ανέφερε ο αντιστράτηγος του ΑΕΔ Μπίτος – σε τηλεφωνικές επικοινωνίες του Κίσινγκερ με τον Ετσεβίτ, του έδωσαν την «άδεια» να βυθίσει το ελληνικό αρματαγωγό που βρέθηκε στην περιοχή.

   Χούντα: Η χούντα είναι ένα ακόμα «κατορθώματα» των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ. Παραστρατιωτικές οργανώσεις που είχαν διαβρώσει το στρατό και δρούσαν στη χώρα, όπως ο περιβόητος ΙΔΕΑ, που κορυφαίο του στέλεχος ήταν ο Γ. Παπαδόπουλος, ήταν δικά τους δημιουργήματα. Αναφορικά με τη στάση της Ουάσιγκτον και του ΝΑΤΟ στη χούντα των συνταγματαρχών, αποκαλυπτικό είναι το τηλεγράφημα της 13ης Γενάρη 1968 του Στέιτ Ντιπάρτμεντ προς τον τότε Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα: «1. Αποφασίσαμε να κινηθούμε βραχυπρόθεσμα προς μία σχέση συνεργασίας με το καθεστώς της Αθήνας. Το σχέδιό μας είναι πρώτον να συμβουλευτούμε εντός της βδομάδας στην Ουάσιγκτον τους εκπροσώπους του ΝΑΤΟ και έπειτα να σας εξουσιοδοτήσουμε να κάνετε επίσημο τηλεφώνημα στον Πιπινέλη. Η τυπική επαφή με τους υπουργούς της χούντας δε θα πρέπει να εξουσιοδοτηθεί για την ώρα αλλά είναι ορατή ως το επόμενο βήμα (…)».

  Γιουγκοσλαβία 1999: Στρατιωτικές βάσεις, λιμάνια, αεροδρόμια, ολόκληρο το ελληνικό έδαφος παραδόθηκε στη ΝΑΤΟική δολοφονική συμμαχία για το έγκλημα ενάντια στο λαό της Γιουγκοσλαβίας. Μόνο από τη Θεσσαλονίκη με κατεύθυνση το Κοσσυφοπέδιο πέρασε η ακόλουθη ΝΑΤΟική δύναμη: 1.000 αεροσκάφη, 420 πλοία, 510 σιδηροδρομικοί συρμοί, 1.400 φάλαγγες οχημάτων διαφόρων τύπων, 40.000 οχήματα και 60.000 στρατιώτες.

  Ιράκ: Η Ελλάδα συμμετέχει και στο έγκλημα του ΝΑΤΟ στο Ιράκ. Το κρίσιμο διάστημα της επίθεσης στο Ιράκ (20 Μάρτη – 30 Απρίλη 2003), 5.270 αεροσκάφη του ΝΑΤΟ με κατεύθυνση το Ιράκ προσγειώθηκαν ή περνώντας από τον εθνικό εναέριο χώρο μας, έδωσαν αναφορά πορείας στη Σούδα. Ανάμεσά τους 3.963 μεταφορικά και 307 μαχητικά. Επίσης σταθερά κάθε μέρα απογειώνονταν ή προσγειώνονταν από τη Σούδα πάνω από 20 κατασκοπευτικά, ηλεκτρονικού πολέμου, ιπτάμενα τάνκερ και ραντάρ, ανθυποβρυχιακά και άλλα αεροσκάφη.

   «Κόκκινη προβιά»: Η υπόθεση ξεκινά τη δεκαετία του ’50, όταν η CΙΑ στήνει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μιαν απίστευτη τρομοκρατική – παρακρατική επιχείρηση, στο όνομα της αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου». Η επιχείρηση γίνεται γνωστή στην Ιταλία με τον κωδικό «Γκλάντιο». Στην Ελλάδα, το παράρτημα της «Γκλάντιο» ονομάζεται «Κόκκινη προβιά». Σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ», που το Νοέμβρη του 1990 αποκάλυψε την υπόθεση, ο παρακρατικός μηχανισμός του ΝΑΤΟ συμπεριλάμβανε κρύπτες με χιλιάδες όπλα που είχαν τοποθετηθεί κάτω από δημόσια κτίρια ή ακόμα και εκκλησίες, και έναν αριθμό «εκπαιδευμένων» να αναλάβουν δράση εφόσον το απαιτούσε η εσωτερική κατάσταση στην Ελλάδα. Η συμφωνία της «Κόκκινης προβιάς» υπογράφηκε στις 25 Μάρτη του 1955 από τον πρωθυπουργό Παπάγο και το στρατηγό της CΙΑ Τράσκοτ. Πρόσχημα, βέβαια, ο «κομμουνιστικός κίνδυνος».

  Να μην ξεχάσουμε επίσης, τα Ίμια και τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, αυτά ήρθαν να επικυρωθούν με τη ΝΑΤΟική συμφωνία της Μαδρίτης, το 1997. Εκεί ήταν, επί ΝΑΤΟικού εδάφους, που η κυβέρνηση Σημίτη υπέγραψε τη συμφωνία για τα«νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο»…