Γιώργος Ρηγόπουλος
Επαμεινώνδας Σακελλαρίου: Ο αντάρτης γιατρός που βοηθούσε τους φτωχούς
Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία Σημαντικά Άρθρα
Ο "Νώντας" και η ιστορία του
Αποσπάσματα από το βιβλίο του γιατρού Επαμεινώνδα Σακελλαρίου «…Διαθέσαμε τη ζωή μας…» «Μια μέρα ήρθε ένας νεαρός αντάρτης με κοιλιακό τραύμα. Ήρεμος, με ένα κομμάτι έντερο έξω, 4-5 εκατοστά, με θρόμβο αίματος. Δεν παραπονιόταν, δεν είχε αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασής του. Τι να του κάνω; Πώς να τον βοηθήσω; Τίποτε δεν μπορούσα να του προσφέρω, εκτός από μια πρωτόγονη αλλαγή. Φύλαγα στην τσέπη μου ένα μικρό μπουκαλάκι από πενικιλίνη με ιώδιο. Δεν το είχα χρησιμοποιήσει άλλη φορά. Το έβγαλα, έβρεξα ένα πανί με ιώδιο. Τύλιξα το έντερο και τον άφησα όπως ήτανε, χωρίς να καθαρίσω το τραύμα. Με κοιτούσε ο τραυματίας κατάματα, σαν κάτι να μου ζητούσε. Αυτή τη δραματική ματιά θα την έχω πάντα μπροστά μου. Τον προώθησα αμέσως στην Αλβανία. Αν είχαμε χειρουργό, θα επενέβαινε. Δεν είχα πάλι, ένα κομμάτι χαρτί να γράψω τ’ όνομά του! Τι να έγινε άραγε; Μάλλον θα χάθηκε, όπως και τόσοι άλλοι…». «Ο νεοφερμένος αντάρτης αιμορραγεί πολύ. Βαστά τη μύτη του μ’ ένα καταματωμένο κουρέλι. Κάτωχρος, αδύναμος, φοβισμένος, μας κοιτά παρακαλεστικά. «Χάνω πολύ αίμα, φοβάμαι πως το αίμα μου στράγγιξε». Του φράζω τα ρουθούνια σφιχτά με γάζα. Για λίγο σταματά. Φυλλομετρώ με νευρικότητα το μοναδικό απαρχαιωμένο βιβλίο μου της άμεσης χειρουργικής βοήθειας. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις ακατάσχετης ρινορραγίας, αναφέρει, επιβάλλεται η οπίσθια επιπωμάτωση και περιγράφει τα σχετικά εργαλεία. Ένα σκίτσο δείχνει πως ακριβώς εκτελείται. Η αιμορραγία απ’ τη μύτη συνεχίζεται ασταμάτητα. Ο ασθενής κάνει εμετό. Χωρίς υπερβολή, μια λεκάνη αίμα σκούρο με χοντρά πήγματα. Εργαλεία δεν υπάρχουν. Μ’ ένα κομμάτι λαστιχένιο σωλήνα απ’ τα ακουστικά μου, ένα κομμάτι σπάγγο και μια λαβίδα έγινε μ’ επιτυχία η οπίσθια επιπωμάτωση. Η αιμορραγία σταμάτησε αμέσως. Λευκός σαν πανί, κάθιδρος, με φανερά σημάδια φοβερής κατάπτωσης, αποκοιμιέται με τη λέξη «διψώ». Η νοσοκόμα Κουτμάνη ολονυκτής στο προσκέφαλό του δεν παύει να του δίνει νερό κάθε λίγο… Είμαι περήφανη,……. μου λέει δακρυσμένη. Το πρωί στάλθηκε με επειγουσα αποστολή στην Αλβανία. Η σφιχτοδεμένη γάζα δεν μπορούσε να μείνη περισσότερο από 24 ώρες. Υπέθεσα ότι πιθανώς να έπασχε από κάποια νόσο του αίματος». Επαμεινώνδας Σακελλαρίου Ποιος ήταν ο γιατρός Επαμεινώνδας Σακελλαρίου Απόσπασμα από την ομιλία του Κώστα Χορομίδη, στην εκδήλωση «Γράμμος, Αντάρτικο Νοσοκομείο, Νώντας Σακελλαρίου, Αρχίατρος Δ.Σ.Ε» που έγινε το Σάββατο 21 Αυγούστου 2010 στη βιβλιοθήκη Π.Κ.Δ Νεστορίου. Ολόκληρη εδώ Ο Νώντας Σακελλαρίου γεννήθηκε στα Κανάλια Καρδίτσας το 1901. Ως νέος γιατρός διορίσθηκε το 1927, στο Σανατόριο Ασβεστοχωρίου. Γρήγορα αναγνωρίσθηκε η επιστημονική του ικανότητα και επιβλήθηκε ως ειδικός φυματιολόγος. Ο Νώντας Σακελλαρίου, για την περιοχή του Ασβεστοχωρίου-Χορτιάτη, Αγίου Βασιλείου, την προπολεμική εποχή, που η φυματίωση θέριζε κυριολεκτικά, ήταν μύθος για τους φτωχούς. Τη δεκαετία του 1990-2000 και στα βαθειά τους γηρατειά, όσους ηλικιωμένους της περιοχής συνάντησα, που τον γνώριζαν, είχαν να πουν μόνο τον καλό τους λόγο για την ανθρωπιά του. Υπήρξε ο φιλεύσπλαχνος γιατρός των φτωχών της περιοχής. Είχε άριστη την έξωθεν μαρτυρία, ως γιατρός-άνθρωπος. Το 1940 εξαιρέθηκε της επιστράτευσης, για να υπηρετήσει ως Διοικητικός Διευθυντής του Σανατορίου. Ο Νώντας Σακελλαρίου, γνωστός πια ως «Νώντας», συνεπής στρατιώτης των ιδεών του, δρασκέλισε τα βήματα της μακρόχρονης ζωής του, με συνεχή προσφορά, που όσοι είχαν την αγαθή τύχη να τον ζήσουν, να τον γνωρίσουν, χωρίς δισταγμό, αφειδώλευτη του παρέχουν την αναγνώριση, ότι υπήρξε ένας αγωνιστής των ιδεών του, πρότυπο επιστήμονα και ανθρώπου. Το 1943 προσχώρησε στην Εθνική Αντίσταση, υπηρέτησε ως ο Αρχίατρος της 10ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ και μετά της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας. Στον Εμφύλιο πόλεμο, υπήρξε ο Διευθυντής της Υγιειονομικής Υπηρεσίας του Δημοκρατικού Στρατού, δηλ. αντίστοιχα Γενικός Αρχίατρος του Ελληνικού Στρατού. Το 1949 με την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, τον πήγαν στην Τασκένδη, όπου εργάσθηκε ως γιατρός και επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη τον Μάιο του 1975. Τον γνώρισα το 1945, όταν νοσηλευόμουνα στο Σανατόριο Ασβεστοχωρίου. Το 1945-1946 κινδυνεύοντας η ζωή του από τους παρακρατικούς, τέσσερις φορές μεσάνυκτα έκαναν έρευνα στο σπίτι του, έφυγε για το δεύτερο αντάρτικο το Σεπτέμβρη του 1946. Αλληλογραφήσαμε όταν μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού ήταν στην Τασκένδη. Συναντηθήκαμε αμέσως με τον επαναπατρισμό του. Δραστηριοποιήθηκε για την αναγκαία περισυλλογή και επιβίωση, την ανάκτηση της περιουσίας του και τη σύνταξή του. Χαιρόμουνα που είχα την τύχη να βρισκόμαστε τακτικά και να τον ακούω, να μου διηγείται την ενδιαφέρουσα ζωή του, τη δραματική εμπειρία και τα συμπεράσματά του από τον εμφύλιο πόλεμο, φιλοσοφημένα, με απλότητα, ηρεμία και πειστικότητα. Τον άκουγα με θαυμασμό. Ήταν ωραίος άνθρωπος. Ένα σχόλιο Είχε πέσει τυχαία το βιβλίο του στα χέρια μου από την σειρά «Εμφύλιος σε Α΄Ενικό» που είχε επιμεληθεί ο Παντελής Βούλγαρης πριν μερικά χρόνια για το «Βήμα». Φυσικά δεν γνώριζα το όνομα του αντάρτη γιατρού και την ιστορία του. Ποιο σχολείο να σου μιλήσει για αυτά; Ο άνθρωπος αυτός δεν είχε ανάγκη τίτλου και ταμπέλας. Δεν βροντοφώναζε τις πράξεις του. Έκανε το καθήκον του και η ιστορία τον κατέγραψε ως «αφανή ήρωα»(σ.σ Έχω αρχίσει και πιστεύω με αυτά και με αυτά ότι όσους δεν γνωρίζουμε είναι αυτοί που κάνουν τα περισσότερα). Αυτή την Εποχή, την Εποχή των δηλώσεων και της ταμπέλας, των ψεύτικων ηρωισμών και της τσάμπα μαγκιάς, ας στρέψουμε για λίγο το βλέμμα μας σε αυτούς που λειτούργησαν χωρίς ιδιοτέλεια όταν το απαιτούσαν οι περιστάσεις. Το έχουμε ανάγκη. Πηγή: www.lifo.gr
5 Οκτωβρίου: Ποιους ανθρώπους τιμούμε σήμερα; του Γιώργου Τσιάκαλου
Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία Σημαντικά Άρθρα
5 Οκτωβρίου: Ποιους ανθρώπους τιμούμε σήμερα;
του Γιώργου Τσιάκαλου
Σε τρεις ημέρες ανοίγει τις πόρτες της η έκθεση βιβλίου της Φρανκφούρτης, η μεγαλύτερη στον κόσμο, με τιμώμενη χώρα αυτή τη φορά τη Φινλανδία. Ο θεσμός της «τιμώμενης χώρας» αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία για την εκάστοτε επιλεγμένη χώρα να παρουσιάσει την ιδιομορφία και την πρόοδό της στα γράμματα. Για το σκοπό αυτό, τα κράτη επιλέγουν να εκπροσωπηθούν επισήμως από δημιουργούς τους που έχουν συμβάλει αποφασιστικά στην ανάπτυξη των γραμμάτων στον τόπο τους, και απολαμβάνουν γι’ αυτό την εκτίμηση των αρχών και των συμπολιτών τους. «Δείξε μου ποιον στέλνεις , να σου πω ποιος είσαι και προς τα πού πηγαίνεις!», θα μπορούσε να πει κανείς. Αυτό έκανε και η Φινλανδία φέτος: Δείχνει την ιδιομορφία και την πορεία της στα γράμματα επιλέγοντας να έχει ως κεντρική της φυσιογνωμία στην έκθεση έναν εκπαιδευτικό της, τον Pasi Sahlberg. Πρόκειται για έναν από τους πρωτεργάτες της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στη χώρα τους και συγγραφέα του βιβλίου «Φινλαδικά μαθήματα - Τι μπορεί να μάθει ο κόσμος από την εκπαιδευτική αλλαγή στη Φινλανδία;» (που μέσα σε δύο χρόνια μεταφράστηκε σε πάρα πολλές γλώσσες και διαβάζεται σαν μυθιστόρημα σε ολόκληρο τον κόσμο).
Τι μπορεί να μάθει ο κόσμος; Μπορεί να μάθει ότι δεν είναι λαϊκός μύθος αλλά αλήθεια αυτό που αυθόρμητα λένε οι άνθρωποι εδώ και πολλά χρόνια: ότι η πιο αποτελεσματική επένδυση για να ξεφύγει μια χώρα από τη μιζέρια και τη φτώχεια είναι η επένδυση στη μόρφωση. Αυτό έκανε η Φινλανδία όταν πριν δύο δεκαετίες, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, βίωσε μια οικονομική κρίση ίδιου μεγέθους με τη δική μας σήμερα. Υποχρεωμένη τότε να κάνει περικοπές σχεδόν σε όλους τους τομείς -αλλά χωρίς μνημόνια!- αποφάσισε να επενδύσει τα χρήματα και τις ελπίδες της σε μια ποιοτική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η οποία γρήγορα την έφερε στην κορυφή του κόσμου τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην οικονομία. Την πορεία και το περιεχόμενο αυτής της μεταρρύθμισης αφηγείται ο Sahlberg στο βιβλίο του. Και ένα μήνυμα εξέχει: αν θέλεις πράγματι την επιτυχία τότε πρέπει να δείξεις απόλυτη εμπιστοσύνη στους/στις εκπαιδευτικούς και μέγιστη εκτίμηση στο έργο τους! Χωρίς αυτά δεν υπάρχει επιτυχία και πρόοδος. Να, λοιπόν, ποιου ιδιαίτερου πολιτισμού αντικατοπτρισμό αποτελεί η συγκεκριμένη επιλογή των εκπροσώπων της Φινλανδίας στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης! Γι’ αυτό άλλωστε σήμερα, 5 Οκτωβρίου, «Παγκόσμια Ημέρα Απονομής Τιμής στους/στις Εκπαιδευτικούς», στη χώρα του Pasi Sahlberg θα τιμηθούν σε πολλές μικρές και μεγάλες εκδηλώσεις οι άνθρωποι που επιτελούν το σημαντικότερο έργο σε μια πολιτισμένη κοινωνία: να μαθαίνουν τον κόσμο γράμματα.
Και σ’ εμάς, πως θα τιμήσει η χώρα τους ανθρώπους που μαθαίνουν τον κόσμο γράμματα, και μάλιστα μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες; Η απάντηση είναι εύκολη: η δική μας Πολιτεία δεν θα τους τιμήσει καθόλου, διότι άλλος είναι ο πολιτισμός των ιθυνόντων της δικής μας Παιδείας. Αυτοί δεν ασχολούνται με τόσο «ευτελή success stories», όπως αυτό της Φινλανδίας. Αν το έκαναν, θα έπρεπε να εξηγήσουν πως τοποθετούνται απέναντι στη μελέτη που παρουσιάστηκε πριν τρία χρόνια από την Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δείχνει ότι μια επιτυχημένη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στη χώρα μας θα προσέφερε ασφαλέστερη, μεγαλύτερη και ταχύτερη οικονομική ανάπτυξη από όλα τα προγράμματα λιτότητας που εφαρμόζονται σήμερα και θεμελιώνονται σε αιματηρές –και, μάλλον, ατελέσφορες- περικοπές. Οι δικοί μας ιθύνοντες -δέσμιοι οπισθοδρομικών αγκυλώσεων, ημιμάθειας και συντηρητικών ιδεολογιών- αρνούνται να αποδεχτούν τη σημασία της εκπαίδευσης για την ανάκαμψη της χώρας, και συνακόλουθα αποκρούουν την ιδέα μιας ριζικά διαφορετικής συμπεριφοράς απέναντι στους/στις λειτουργούς της. Γι’ αυτό, αν τα πράγματα μείνουν όπως είναι, τότε τίποτε δεν μας σώζει σ’ αυτή την χώρα. Όμως δεν θα μείνουν.
Ορατές είναι πια οι αλλαγές στις ιδέες, στάσεις και συμπεριφορές των ανθρώπων απέναντι στους δασκάλους και στις δασκάλες των παιδιών μας. Κι αυτό όχι τυχαία, αλλά επειδή οι εκπαιδευτικοί μας στην εποχή της κρίσης στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Ίσως σήμερα να μην γίνεται αντιληπτό, όμως είναι βέβαιο ότι όταν έλθουν καλύτερες μέρες πολλοί θα αναρωτιούνται για την αντοχή και τη δύναμη των «αναπληρωτών», που, σχεδόν απλήρωτοι, κάθε χρόνο και σε μια άλλη γωνιά της Ελλάδας, διδάσκουν γράμματα στα παιδιά των απομακρυσμένων περιοχών. Και κερδίζουν την εκτίμηση και την αγάπη των κατοίκων γιατί αυτό που αναπληρώνουν είναι το έλλειμμα υπευθυνότητας των ιθυνόντων της Παιδείας. Και το ίδιο έργο επιτελούν οι εκπαιδευτικοί μας παντού στην Ελλάδα, σε μια εποχή που οι δαπάνες για την Παιδεία έχουν πέσει κάτω από το κρίσιμο όριο επιβίωσης ενός εκπαιδευτικού συστήματος.
Όσο οι εκπαιδευτικοί αντέχουν, μπορούμε να αισιοδοξούμε για το μέλλον. Και για ν’ αντέχουν χρειάζονται την εμπιστοσύνη μας στο πρόσωπό τους και την εκτίμησή μας στο έργο τους.
«Το σχολείο που θέλεις είναι στο χέρι σου» ή αλλιώς «Η υποκρισία δεν έχει όρια»
Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία ΔημοτικάΤο σχολείο που θέλεις είναι στο χέρι σου» ή αλλιώς «Η υποκρισία δεν έχει όρια».
«HCocaCola 3Eαναγνωρίζοντας την ανάγκη για την βελτίωση των σχολικών υποδομών, υλοποιεί για τρίτη συνεχή χρονιά το πρόγραμμα “Το σχολείο που θέλεις είναι στο χέρι σου”, με στόχο να προσφέρει σε μαθητές και δασκάλους ένα πιο όμορφο φιλικό και ασφαλές μαθησιακό περιβάλλον». Αυτά αναφέρονται σε δημοσίευμα της εφημερίδας «Αγγελιοφόρος», και συνεχίζει : «Από το πρόγραμμα ωφελήθηκαν, 2.800 μαθητές από 8 σχολεία της Θεσσαλονίκης»
( Περισσότερα μπορεί να βρει κανείς στα site: http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=1&artid=209391
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=1&artid=142049
Toδημοσίευμα δεν αναφέρεται καθόλου όμως στην κατάσταση που έχει φέρει η εταιρεία «CocaCola 3E» σε εκατοντάδες οικογένειες με την επιλογή της να κλείσει τις παραγωγικές της μονάδες σε όλη τη χώρα, και να μεταφέρει την έδρα της στην Ελβετία και άλλες δραστηριότητές της εκτός Ελλάδας.
Η επιχείρηση της Coca-Cola 3Ε που ξεκίνησε από την Ελλάδα και επεκτάθηκε με τεράστια κερδοφορία σε πολλές χώρες του εξωτερικού, εκτός από τα παραπάνω, τώρα προχωράει ένα ακόμη βήμα προς την πλήρη απαξίωση των εργοστασίων της στη χώρα μας. Το τελευταίο διάστημα, η εταιρεία έχει προχωρήσει σε κλείσιμο κρίσιμων τοπικών εγκαταστάσεων ανά την Ελλάδα, διακοπή δραστηριοτήτων, περικοπές εκατοντάδων θέσεων εργασίας.
Την ίδια ώρα, οι εργαζόμενοι που προσπαθούν με διάφορα μέσα, όπως το κάλεσμα σε μποϋκοτάζ των προϊόντων της , να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο και να επιστρέψουν στη δουλειά τους, βρίσκονται μπροστά στην τρομοκρατία από μέρους της εταιρείας που έχει φτάσει ως τη Δικαιοσύνη, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ ζητάει την έκδοση προσωρινής απόφασης, με την οποία θα λογοκρίνονται οι απεργοί και θα τους απαγορευτεί να καλούν τους καταναλωτές σε μποϊκοτάζ. Είναι τέτοιος δε ο πανικός της εταιρείας που φτάνει σε σημείο να ζητάει να αποσυρθούν ακόμη και τα μπλουζάκια που φορούν οι απεργοί, τα οποία γράφουν πάνω τους «μποϊκοτάζ μέχρι να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο», ή να ζητάει αποζημίωση για «ηθική βλάβη» της τάξεως των 250.000 ευρώ- υπόθεση που θα εκδικαστεί τον Οκτώβριο.
Πέρα όμως από τις νομικές πρακτικές, η Coca-Cola 3E ακολουθεί παρασκηνιακά πολιτική αποσιώπησης του προβλήματος και των απεργιακών κινητοποιήσεων στα μέσα ενημέρωσης μέσω των διαφημιστικών πακέτων που προσφέρει στα ΜΜΕ. Οι απεργοί, παρ' ότι δεν είχαν πρόσβαση στα ΜΜΕ, κατόρθωσαν όχι μόνο να κάνουν γνωστό το πρόβλημά τους στο εσωτερικό της χώρας και να προωθήσουν την πρακτική του μποϊκοτάζ, αλλά και να το γνωστοποιήσουν στο εξωτερικό.
Και ενώ όλα τα παραπάνω δεν γίνονται γνωστά, η εν λόγω εταιρεία εκμεταλλευόμενη προκλητικά την οικονομική αδυναμία των Δήμων και την έντονη επιθυμία των γονέων και των εκπαιδευτικών να ξεκινήσει απρόσκοπτα η νέα σχολική χρονιά, οργανώνει κυνικά διαφημιστική εκστρατεία που έχει χρώμα «κοινωνικής προσφοράς». Μέσω της ιστοσελίδας www.tosxoleiopoutheleis.gr η εταιρεία και οι πρόθυμοι Δήμοι, που συνεργάζονται μαζί της, ζητούν από μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς, και όχι μόνο, να ψηφίσουν κάνοντας κλικ στο σχολείο που επιθυμούν. Το σχολείο που θα πάρει τις περισσότερους ψήφους, μέχρι την 13/7, θα έχει την τύχη να επισκευαστεί από την «καλή» εταιρεία, μέσα στο καλοκαίρι.
Ο Δήμος μας, Πυλαίας –Χορτιάτη, μαζί με τους Δήμους Θεσσαλονίκης, Κορδελιού-Ευόσμου, Παύλου Μελά και Ωραιοκάστρου ανταποκρίθηκαν με ευχαρίστηση στην πρόσκληση να συνεργαστούν με την εν λόγω εταιρεία για τρίτη χρονιά χωρίς καθόλου να ενδιαφερθούν για τις επιλογές της που έχουν οδηγήσει στην ανεργία και την οικονομική ανέχεια εκατοντάδες εργαζόμενους και τις οικογένειές τους, επιδεικνύοντας ασύγγνωστη αδυναμία αλληλεγγύης σε ανθρώπους που χάνουν την δουλειά τους. Επιπλέον, θα περίμενε κανείς, οι αρμόδιοι παράγοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης να διασφαλίζουν και να διεκδικούν όλες τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την απρόσκοπτη λειτουργία των σχολείων ώστε να διαφυλάττουν το κύρος και την αξιοπρέπεια των φορέων και των μελών της εκπαιδευτικής κοινότητας απέχοντας από τέτοιες πρακτικές εισβολής επιχειρηματικών παραγόντων στο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης.
Κάθε άλλο παρά αυτό! Κι αν επρόκειτο απλώς για το γνωστό κυνισμό των ανθρώπων της όποιας εξουσίας θα μπορούσαμε να ελπίζουμε πως μια μεταστροφή του κεντρικού πολιτικού συσχετισμού θα επηρέαζε τη στάση τους προς το θετικότερο.
Δεν πρόκειται, όμως, περί αυτού. Όπως κι αν διανθίζεται και επιχειρηματολογείται η πρακτική αυτή των δημοτικών μας αρχόντων είναι αποτέλεσμα της συνειδητής τους συστράτευσης με τον νεοφιλελευθερισμό. Έτσι, για την ανεργία ευθύνονται οι άνεργοι, για την κακή λειτουργία των σχολείων οι εκπαιδευτικοί, για τα νοσοκομεία οι υγειονομικοί κ.ο.κ.
Ενώ η λύση είναι πάντοτε το κεφάλαιο και η επιχειρηματικότης, σε συμπαγή, ρευστή ή εμφιαλωμένη μορφή.
Και ας κραυγάζει η πραγματικότητα για το αντίθετο.
Ας αρχίσουμε να το λέμε όλοι όλο και περισσότερο, πριν να είναι πολύ αργά.
Εύη Πάτκου
Μέλος Δημοτικής Επιτροπής Παιδείας Δήμου Πυλαίας- Χορτιάτη