Γιώργος Ρηγόπουλος
Ο εγκληματίας πολέμου Μαξ Μέρτεν και η "σκοτεινή" εμπλοκή σ' αυτή την υπόθεση του ... "εθνάρχη" Κων/νου Καραμανλή
Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία Κύρια
Ο εγκληματίας πολέμου Μαξ Μέρτεν, η δίκη του οποίου ξεκινάει σαν σήμερα το 1959 και η "σκοτεινή" εμπλοκή σ' αυτή την υπόθεση του ... "εθνάρχη" Κων/νου Καραμανλή
>| 11/02/1959. Ξεκινά στην Αθήνα η δίκη του Μαξ Μέρτεν, του Ναζί εγκληματία πολέμου που υπηρέτησε στη Θεσσαλονίκη τη διετία 1942-1944, ως σύμβουλος της στρατιωτικής διοίκησης της πόλης. Ήταν ο άνθρωπος που υπέγραψε τη μεταφορά των 50.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς, ενώ είχε ευθύνη και για την αρπαγή των περιουσιών τους, που η συνολική τους αξία ξεπερνούσε τα 125.000.000 χρυσά φράγκα. Το Ειδικό Στρατοδικείο Εγκληματιών Πολέμου της Αθήνας καταδικάζει τον Μέρτεν σε 25ετή κάθειρξη.
Έπειτα όμως από πιέσεις της Γερμανίας, η κυβέρνηση Καραμανλή, αφού τροποποίησε τον ισχύοντα νόμο (Ν.Δ. 3933/1959) για τους Γερμανούς υπηκόους που φέρονταν ως εγκληματίες πολέμου, αποφυλάκισε τον Μέρτεν και τον απέλασε στη Γερμανία, με την προϋπόθεση να εκτίσει εκεί την ποινή του. Τα γερμανικά δικαστήρια τελικά απάλλαξαν τελείως τον Μέρτεν «ελλείψει στοιχείων». (Πηγή: 902)
Τα παραπάνω ιστορικά γεγονότα όμως, αποτελούν την μια πλευρά της περίπτωσης του εγκληματία πολέμου Μαξ Μέρτεν, Η άλλη όμως και η πιο ουσιαστική αποκρύπτεται επιμελώς και όχι μόνο από τους ιστορικούς της συντηρητικής παράταξης. Κι αυτή έχει να κάνει με την εμπλοκή του "εθνάρχη" Κωνσταντίνου Καραμανλή - όχι της κυβέρνησης του, αλλά του ίδιου προσωπικά- στο να ξελασπώσει ο Γερμανός εγκληματίας πολέμου.
Κι αυτό γιατί -σύμφωνα με δημοσιεύματα- ο Μέρτεν τον απείλησε ότι θα αποκαλύψει τον ρόλο του Καραμανλή κατά το διάστημα της Γερμανικής κατοχής. (Είναι μια σελίδα της ιστορίας που ακόμα έχει μείνει σκοτεινή).
Ας τα πιάσουμε όμως τα πράγματα με την σειρά. Το καθεστώς που προέκυψε στην Δυτική Γερμανία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ανταμείβοντας τον Μέρτεν για τις "ευδόκιμες υπηρεσίες" που είχε προσφέρει σαν υψηλόβαθμο ναζιστικό στέλεχος του δίνει κρατικά αξιώματα και έτσι βρίσκεται να υπηρετεί σαν επιτελικό στέλεχος στο υπουργείο Δικαιοσύνης της Δυτικής Γερμανίας.
Τον Μάη του 1957, παριστάνοντας τον τουρίστα έρχεται στην Θεσσαλονίκη, κατά μια εκδοχή για να αναζητήσει τον θησαυρό που είχε αρπάξει απ' τον Εβραϊκό πληθυσμό κατά την εποχή της παντοδυναμίας του, και κάπου τον είχε κρύψει μη κατορθώνοντας στην αποχώρηση του να τον μεταφέρει στην πατρίδα του.
Αναγνωρίζεται όμως από κάποια θύματά του, και καταγγέλλεται στον Αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Ανδρέα Τούση. Αυτός δίνει εντολή στον Εισαγγελέα Εφετών Θεσσαλονίκης, Ταρασουλέα να συλληφθεί ο Μέρτεν και να προφυλακιστεί καθώς εκκρεμούσε εις βάρος του ένταλμα σύλληψης από το 1947 για εγκλήματα πολέμου. Ετσι και έγινε.
Οταν πληροφορείται αυτή την εξέλιξη ο Κων. Καραμανλής, τρελαίνεται. Παίρνει τον Τούση στο τηλέφωνο και τον απειλεί σχεδόν βρίζοντάς τον! Ο Α. Τούσης, κρατά ηρωική στάση κι αρνείται να αποφυλακίσει το χιτλερικό κάθαρμα: «Ό,τι λέει ο νόμος κ. Πρόεδρε», φέρεται να απάντησε στον "εθνάρχη". (Φυσικά ο Τούσης πέφτει σε δυσμένεια και ενώ αναμενόταν η προαγωγή του στη θέση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, η κυβέρνηση της ΕΡΕ έβαλε στη θέση του τον αυλόδουλο λεκέ, Κων/νο Κόλλια, μετέπειτα πρωθυπουργό της Χούντας).
Από δω και πέρα θα δώσουμε τον λόγο στον Βασίλη Ραφαηλίδη -μέσα από το βιβλίο του "Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974", να μας μιλήσει περισσότερο γι' αυτή την "σκοτεινή" σελίδα απ' τον πολιτικό βίο του "εθνάρχη¨:
=====
Το σκάνδαλο Μέρτεν
Ο Μαξ Μέρτεν, ανώτερος Γερμανός αξιωματικός, ήταν αυτός που εξόντωσε τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης στη διάρκεια της κατοχής. Μετά τον πόλεμο τον βρίσκουμε ανώτερο υπάλληλο του υπουργείου Δικαιοσύνης (!) στην κυβέρνηση της Βόννης.
Καλυμμένος, λοιπόν, με την ιδιότητα του κρατικού λειτουργού, ξαθαρρεύει και λέει να επισκεφτεί τον τόπο του εγκλήματος, τη Θεσσαλονίκη. Κι έτσι, τον Σεπτέμβριο του 1960 έρχεται στη συμπρωτεύουσα για διακοπές, γνωρίζοντας πως έχει δικαστεί και καταδικαστεί ερήμην από ελληνικό δικαστήριο ως εγκληματίας πολέμου.
Ένα χρόνο πριν, το 1959, ο Καραμανλής διά νόμου έχει αποφανθεί πως οι Γερμανοί εγκληματίες πολέμου που έδρασαν εγκληματικά στην Ελλάδα, δεν πρέπει να δικάζονται στην Ελλάδα αλλά στη Γερμανία. Που έχει σταματήσει προ πολλού να διώκει τα άξια της γερμανικής πατρίδας τέκνα με το επιχείρημα πως δεν υπηρέτησαν τον Χίτλερ τότε αλλά την πατρίδα.
Σου λέει, λοιπόν, ο Μέρτεν, αφού είμαστε πλέον φίλοι με τους Έλληνες, θα επιστρέφω στον τόπο του εγκλήματος ως φίλος.
Ναι, αλλά είχε δικαστεί και καταδικαστεί απ’ την ελληνική δικαιοσύνη πριν απ’ τον κατ’ ουσίαν αμνηστεύοντα τους Γερμανούς εγκληματίες πολέμου νόμο του 1959.
Συνεπώς δεν θα μπορούσε να σταλεί στη Γερμανία να ξαναδικαστεί. Κι έτσι, βάσει του δεδικασμένου, ο πανέντιμος αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ανδρέας Τούσης διατάσσει τη σύλληψη του τουρίστα Μέρτεν, αδιαφορώντας για την ιδιότητά του ως ανωτέρου υπαλλήλου του γερμανικού κράτους.
Του Καραμανλή, του κόβονται τα ποδάρια. Και λέει υποθέτω μέσα του: να γιατί η ελληνική δικαιοσύνη δεν πρέπει να είναι ανεξάρτητη. Ανεξάρτητη δικαιοσύνη σ’ ένα κράτος εξαρτημένο από χίλιες μεριές δε νοείται.
Η βασίλισσα Φρειδερίκη, εγγονή του τελευταίου Γερμανού Κάιζερ (Αυτοκράτορα) και μέλος της νεολαίας του Χίτλερ στα νιάτα της, τρώει τα σίδερα και τελικά πείθει τον Καραμανλή να εκδώσει νομοθετικό διάταγμα διά του οποίου ο Μέρτεν, στις αρχές του 1960 στέλνεται στη Γερμανία να δικαστεί εκεί.
Για να σωθούν τα προσχήματα, οι Γερμανοί στήνουν ένα δικαστήριο-οπερέτα, αλλά ο Μέρτεν δεν είναι απ’ αυτούς που θα μπορούσε να ανεχτεί τη διαπόμπευση, να δικάζεται όψιμα, το 1960, σαν εγκληματίας πολέμου, όντας ανώτερος υπάλληλος της γερμανικής κυβέρνησης.
Κι έτσι, εκεί που ο Καραμανλής νόμιζε πως ξέμπλεξε με τον Μέρτεν, μπλέκει χειρότερα. Γιατί ο Μέρτεν κατονομάζει σα συνεργάτες του στην κατεχόμενη Ελλάδα τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον υπουργό Εσωτερικών Δημήτριο Μακρή, τη σύζυγό του Δοξούλα Λεοντίδου και τον υπουργό Εθνικής Αμύνης Γεώργιο θεμελή.
Ο Μέρτεν λέει πως έχει φωτογραφίες που αποδεικνύνουν τους ισχυρισμούς του.
Αλλά ύστερα από ταχύτατες ενέργειες της ελληνικής διπλωματίας, οι φωτογραφίες εξαφανίζονται και ο Μέρτεν απαλλάσσεται των κατηγοριών, χάρη στον θρασύτατο εκβιασμό...
=====
Σ' όλη αυτή την υπόθεση τα ερωτηματικά μέχρι σήμερα εξακολουθούν να είναι πάρα πολλά. Σε μια προσπάθεια να προσεγγίσουμε ακόμα περισσότερο αυτό το θέμα, παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Κάτρη «Η άνοδος του νεοφασισμού στην Ελλάδα», εκδόσεις Παπαζήσης
=====
Η μεταπολεμική Ελλάδα δεν έδειξε υπερβολική αυστηρότητα στους Γερμανούς εγκληματίες πολέμου. Παρά το γεγονός ότι η χώρα υπέστη τρομακτικές θυσίες σε αίμα και αγαθά (οι νεκροί υπολογίσθηκαν σε 490.000 και οι υλικές ζημίες στα 28% του εθνικού πλούτου), ελάχιστοι από τους δήμιους και τους συνεργάτες τους καταδικάστηκαν. Και αυτοί σε ποινές φυλακίσεως. Πολύ σύντομα αμνηστεύθηκαν.
Ανάλογη ευμενή μεταχείριση είχε και ο Μαξ Μέρτεν. Είχε στην πλάτη του κάποια ερήμην ελληνική καταδίκη, αλλ’ αυτό δεν τον εμπόδιζε να ζει αξιοπρεπώς στη Μπον και να κατέχει υψηλή διοικητική θέση στο υπουργείο Δικαιοσύνης της Ομοσπονδιακής Γερμανίας.
Με τον αέρα που του έδινε η κυβερνητική του ιδιότητα δεν δίστασε το καλοκαίρι του 1959 να διαλέξει για τις διακοπές του τη Θεσσαλονίκη, με την οποία τον έδεναν τόσες και τόσες αναμνήσεις …
Η κυβέρνηση Καραμανλή δεν ενοχλήθηκε από την τουριστική παρουσία του δήμιου των Εβραίων. Αλλά ο αρχηγός του Γραφείου Διώξεως Εγκληματιών Πολέμου αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ανδρέας Τούσης, ένας δικαστικός με υψηλό αίσθημα ευθύνης και εθνικής συνειδήσεως, εξέδωκε ένταλμα συλλήψεως του Μέρτεν.
Ο Μαξ Μέρτεν κλείστηκε στις φυλακές.
Σάλος στην Αθήνα. Αλλά μεγαλύτερος σάλος στην Μπον, όπου η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση επενέβη, όχι για να ζητήσει το φάκελο των εγκλημάτων του Μέρτεν και να τον απομακρύνει – τουλάχιστον – από την υπεύθυνη κυβερνητική θέση που κατείχε, αλλά για να αξιώσει την άμεση απελευθέρωσή του.
Ο Γερμανός πρεσβευτής ανεβοκατέβαινε μέρα – νύχτα τις σκάλες του υπουργείου Εξωτερικών και του πρωθυπουργικού γραφείου. Τα ανάκτορα, υποκινηθέντα από τον δραστήριο πρεσβευτή, επέδειξαν συγκινητικό ενδιαφέρον για τον ταλαιπωρούμενο στις άθλιες ελληνικές φυλακές Γερμανό αξιωματούχο.
Η βασίλισσα Φρειδερίκη, εγγονή του τελευταίου Γερμανού αυτοκράτορα και δραστήριο μέλος της χιτλερικής νεολαίας, έγινε έξω φρενών. Ώστε έτσι εννοεί ο κύριος αντεισαγγελεύς την καλλιέργεια των πολιτιστικών και εμπορικών σχέσεων με τη Γερμανία; Με το βρυκολάκιασμα του ξεχασμένου παρελθόντος θ’ αναπτυχθεί ο ελληνικός τουρισμός;
Η κυβέρνηση Καραμανλή δεν χρειαζότανε και μεγάλη πίεση για να δώσει άφεση αμαρτιών στο Μέρτεν… Ο υπουργός της Δικαιοσύνης κατέθεσε στη Βουλή ένα νομοσχέδιο, που ικανοποιούσε απόλυτα την αξίωση της Μπον. Αλλά στο μεταξύ είχε ξεσπάσει εσωτερικός σάλος.
Ο αντικυβερνητικός τύπος δεν άφησε ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία. Τα εγκλήματα του Μέρτεν ξαναζωντάνεψαν στις στήλες των εφημερίδων. Η αντιπολίτευση στη Βουλή σφυροκοπούσε την κυβέρνηση. Οι οργανώσεις των θυμάτων της κατοχής εξέδωκαν έντονα ψηφίσματα διαμαρτυρίας. ελληνικής και της διεθνούς κοινής γνώμης η κυβέρνησις κατέληξε σε μια μέση λύση.
Με το νομοθετικό διάταγμα 4016/1959 «περί εκκαθαρίσεως του θέματος των εγκληματιών πολέμου» η Ελλάδα παραιτήθηκε από το δικαίωμα εκδικάσεως περιπτώσεων που αφορούσαν ναζί εγκληματίες πολέμου. Οι περιπτώσεις αυτές μεταβιβάσθηκαν στις αρχές της Μπον.
Από το νομοθετικό όμως «συγχωροχάρτι» εξαιρέθηκαν - με επιμονή της αντιπολιτεύσεως - οι περιπτώσεις για τις οποίες υπήρχε το δεδικασμένο. Ο Μαξ Μέρτεν θα συνέχιζε να κάνει τις διακοπές του στις ελληνικές φυλακές.
Η μικρή αυτή νίκη της ηθικής και του δικαίου αποδείχτηκε πρόσκαιρη. Ούτε η γερμανική κυβέρνηση, ούτε η Φρειδερίκη εγκατέλειψαν τον αγώνα. Και τελικά επέβαλαν τη θέλησή τους.
Στις αρχές του 1960 με νέο νομοθετικό διάταγμα και αφού τονίστηκε μελοδραματικά στη Βουλή η ανάγκη να θυσιασθούν οι θλιβερές αναμνήσεις της κατοχής, χάριν της ελληνογερμανικής φιλίας, ο δήμιος των Εβραίων αφέθηκε ελεύθερος.
Την ίδια μέρα έπαιρνε το αεροπλάνο για τη Μπον.
Άνθρωποι όμως σαν τον Μέρτεν δεν είναι ανοικτίρμονες μόνο στα αθώα θύματά τους. Τιμωρούν εξίσου σκληρά και τους φίλους τους εκείνους, που προς στιγμήν έστω φάνηκαν να τους απαρνούνται.
Όταν γύρισε στην πατρίδα του ο Μέρτεν, σύμφωνα με τη συμφωνία Αθηνών – Μπον, έπρεπε - για να τηρηθούν οι τύποι - να περάσει από ένα γερμανικό δικαστήριο. Και τότε έσκασε η μπόμπα.
Και ήρθε στην επιφάνεια μια από τις αποπνικτικώτερες ηθικές αναθυμιάσεις.
Με υπόμνημα που κατέθεσε στο δικαστήριο ο Μαξ Μέρτεν, εξιστορώντας τη δραστηριότητά του στην Ελλάδα κατά την κατοχή, ανέφερε έναν αριθμό συνεργατών του. Ανάμεσα σ’ αυτούς:
α) ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής,
β) ο υπουργός Εσωτερικών Δημήτριος Μακρής (πρώτος από αριστερά στη φωτογραφία),
γ) ο υφυπουργός Εθνικής Αμύνης Γεώργιος Θεμελής,
δ) η σύζυγος του Δ. Μακρή Δοξούλα Λεοντίδου (οικογενειακό όνομα).
Η καταγγελία του Μέρτεν, πλαισιωμένη από σχετικά άρθρα του «Σπήγκελ» (28 Σεπτ. 1960) και της «Ηχώ του Αμβούργου», είχε στην ερεθισμένη ελληνική κοινή γνώμη εκρηκτικούς αντίκτυπους.
Ο ευρωπαϊκός τύπος (εν μέρει και ο αμερικανικός) ασχολήθηκαν επί εβδομάδες με τη νέα τροπή που πήρε η υπόθεση Μέρτεν. Και βέβαια οι υπεύθυνοι για τα ελληνικά θέματα κύκλοι του Σταίητ Ντιπάρτμεντ δεν έλαμπαν από ευδαιμονία…
Η ηγεσία της ελληνικής δεξιάς, το χαϊδεμένο παιδί της αμερικανικής πολιτικής και του NATO, να γίνεται ο στόχος της λάσπης που εκτοξεύει ένας εγκληματίας πολέμου;
Ένας υπάλληλος της αμερικανικής πρεσβείας που ρωτήθηκε αρνήθηκε να κάνει οποιοδήποτε σχόλιο. Είπε όμως χαρακτηριστικά ότι η αλληλογραφία με την Ουάσιγκτον για την υπόθεση Μέρτεν ήταν μάλλον ογκώδης.
Εύλογο είναι το ερώτημα: Πρέπει να θεωρηθεί αξιόπιστη η καταγγελία ενός ατόμου σαν τον Μέρτεν; Τι αποδεικτικά στοιχεία προσκόμισε για να κάνει πιστευτή την καταγγελία του; Με βάση την αρχή ότι είναι προτιμότερο να διαφύγει ένας ένοχος παρά να καταδικασθεί ένας αθώος (και η Ιστορία δικάζει και καταδικάζει αυστηρότερα από τη Δικαιοσύνη) ερευνήθηκαν όλα τα στοιχεία της υποθέσεως Μέρτεν. Από την έρευνα προέκυψαν τα εξής:
Η καταγγελία για το πρόσωπο του Κωνσταντίνου Καραμανλή μένει αναπόδεικτη και προφανώς είναι ψευδής. Για όλους όμως τούς άλλους υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ενοχής.
Ο Δημήτριος Μακρής, ο πανίσχυρος και δυναμικός υπουργός των Εσωτερικών ζούσε στη Θεσσαλονίκη κατά την κατοχή και ασκούσε το επάγγελμα του δικηγόρου. Σύμφωνα με αξιόπιστες μαρτυρίες ο Μακρής υπεράσπιζε στα γερμανικά στρατοδικεία κατηγορούμενους Έλληνες πολίτες. Αυτή η εξαιρετικά προσοδοφόρα δραστηριότητα δεν μπορεί να θεωρηθεί ιδιαίτερα τιμητική. Είναι πασίγνωστο ότι μόνον εκείνοι που είχαν συναλλακτικούς δεσμούς με τον κατακτητή μπορούσαν ν’ αποτολμήσουν εμφάνιση συνηγόρου στα θηριώδη γερμανικά στρατοδικεία.
Για τη σύζυγό του Δοξούλα προσκομίστηκαν στοιχεία ότι επί κατοχής υπηρετούσε στη γερμανική διοίκηση ως γραμματεύς του Μαξ Μέρτεν. Σε κάποια μάλιστα επέτειο πρόσφερε στον προϊστάμενό της ως δώρο ένα λεύκωμα με αναμνηστικές φωτογραφίες.
Τέλος, για τον υφυπουργό Εθνικής Αμύνης Θεμελή έγινε γνωστό (το παραδέχθηκε και ο ίδιος) ότι στην κατοχή είχε διορισθεί από τη γερμανική διοίκηση Νομάρχης. Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι στις διοικητικές αυτές θέσεις οι Χιτλερικοί δεν τοποθετούσαν παρά μόνο στενούς και δοκιμασμένους συνεργάτες τους.
Το οπλοστάσιο του Μέρτεν, ως εδώ, δεν φαίνεται απρόσβλητο. Αλλά η συνέχεια που πήρε η υπόθεση επιβάρυνε καταθλιπτικά τη θέση των κατηγορηθέντων.
Η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε να διαψεύσει την καταγγελία του Μέρτεν. Αλλά η διάψευση δεν περιείχε ούτε ένα τεκμήριο που ν’ αναιρεί την ουσία της κατηγορίας. Για λόγους συμπαραστάσεως - κατόπιν διπλωματικών συνεννοήσεων, στις οποίες αναμίχθηκε και η Ουάσιγκτον - δημοσιεύτηκε και μια ανακοίνωση της γερμανικής κυβερνήσεως (28 Σεπτ.1960). Αλλά το ηθικό και πολιτικό πρόβλημα που έφερε στην επιφάνεια ο Μέρτεν παρέμεινε ανοικτό.
Ένας μόνο δρόμος, ίσιος, τίμιος και καθαρός, υπήρχε για να ξεκαθαρίσει η βρώμικη υπόθεση: Η παραίτηση των Καραμανλή, Μακρή, Θεμελή από την κυβέρνηση και η προσφυγή αυτών, ως ιδιωτών, στη γερμανική Δικαιοσύνη. Αν ο Μέρτεν δεν απεδείκνυε την ακρίβεια των καταγγελιών του οι συκοφαντημένοι ηγέτες της δεξιάς θα είχαν αποπλύνει το στίγμα της κατηγορίας και θα επέστρεφαν θριαμβευτές…
Δεν ακολούθησαν όμως αυτόν τον δρόμο, παρά το γεγονός ότι τους τον υπέδειξε η αντιπολίτευση.
Αντί να παραιτηθούν και να προσφύγουν στα γερμανικά δικαστήρια οι Μακρής και Θεμελής κατέθεσαν μηνύσεις εναντίον του Μέρτεν στα ελληνικά δικαστήρια…(Ο Καραμανλής δεν έκανε ούτε αυτό. Δικαιολογούμενος εξήγησε ότι η ελληνικά δικαστική κρίση για τους Μακρή - Θεμελή θα έκρινε αυτόματα και τη δική του περίπτωση). Η οδός που επέλεξαν οι κατηγορηθέντες θα άφηνε - όπως και άφησε - αξεκαθάριστο το ηθικό τους πρόβλημα.
Ο λόγος ήταν ότι δεν υπήρχε τρόπος εξαναγκασμού του Μέρτεν να προσέλθει στα ελληνικά δικαστήρια. Δεν είχε παραφρονήσει ο Μέρτεν να ξανάρθει στην Ελλάδα ως κατηγορούμενος και ν’ αντιμετωπίσει δύο πανίσχυρους υπουργούς (και από τα παρασκήνια τον ίδιο τον πρωθυπουργό).
Και φυσικά δεν ήρθε. Και το θέμα δεν ξεκαθαρίσθηκε. Το στίγμα έμεινε. Οι κατηγορηθέντες δεν ετόλμησαν ν’ αντιμετωπίσουν τον Μέρτεν (στα γερμανικά δικαστήρια), κατεχόμενοι από κάποιο πλέγμα και φοβούμενοι (ή μάλλον γνωρίζοντες) ότι οι εφεδρείες του Μέρτεν θα τους συνέτριβαν.
Εγράφη, άλλωστε, στον γερμανικό Τύπο, χωρίς να διαψευσθεί, ότι ο Μέρτεν διέθετε φωτογραφικό υλικό, ικανό να τινάξει στον αέρα όχι μόνο τα κατονομασθέντα πρόσωπα, αλλά ευρύτερο κύκλο προσωπικοτήτων της δεξιάς.
Με αυτά τα δεδομένα η κρίση της ιστορίας είναι εξουθενωτική για τρία τουλάχιστον πρόσωπα της υποθέσεως Μέρτεν (ζεύγος Μακρή και Θεμελή), όταν μάλιστα υπομνησθεί ότι η πολιτεία είχε εμπιστευτεί στο μεν Μακρή την εσωτερική ασφάλεια, στον δε Θεμελή τη διοίκηση των ενόπλων δυνάμεων της χώρας.
Ως προς τον Καραμανλή η περίπτωσή του είναι διαφορετική. Προσωπικά ο τότε πρωθυπουργός, φαίνεται από τα γεγονότα αμέτοχος των κατηγοριών. Γιατί όμως ακολούθησε τακτική που άφησε τη σκιά της υποψίας να πλανάται; Η μόνη εξήγηση πηγάζει από το γεγονός ότι ο Καραμανλής δεν ήταν μόνο πρωθυπουργός. Ήταν και αρχηγός της δεξιάς και επί πλέον εκλεκτός της βασιλικής και αμερικανικής ευνοίας. Ποιο το κέρδος αν εξασφάλιζε τη δικαστική πιστοποίηση της προσωπικής του αθωότητας και άφηνε κηλιδωμένη - με δικαστική απόφαση - την πολιτική παράταξη, της οποίας ήταν ο αναγνωρισμένος αρχηγός; Ακόμη και αν δεχτούμε ότι ο κάπως παρορμητικός χαρακτήρας του τον έσπρωχνε στο σωστό δρόμο, οι πολλαπλές εξαρτήσεις του από την ξένη κηδεμονία και από το παλάτι όρθωναν μπροστά του ανυπέρβλητο φράγμα. Ο Καραμανλής ακολούθησε τακτική συγκαλύψεως. Για να σωθεί η υπόληψη της δεξιάς (και των προστατών της) έπρεπε τα πειστήρια του εγκλήματος να εξαφανισθούν. Και το επέτυχε με την αποφασιστική συνδρομή της γερμανικής κυβερνήσεως.
Έπειτα από χρόνια ο Θωμάς Υψηλάντης, που ήταν - την εποχή του σκανδάλου Μέρτεν - πρεσβευτής στην Μπον, απεκάλυψε μερικές δραματικές πτυχές από την ελληνογερμανική διακυβερνητική επιχείρηση για την απόσπαση των πολύτιμων πειστηρίων από τα χέρια του Μαξ Μέρτεν.
Τελικά, όλα «πήγαν καλά». Ο Μέρτεν περί τα μέσα Νοεμβρίου 1960 παρέδωσε το φωτογραφικό οπλοστάσιό του. Στην Αθήνα, όταν ελήφθη το σχετικό τηλεγράφημα, πολλές καρδιές ξανάρχισαν να χτυπούν με τον κανονικό τους ρυθμό…
Το βαρύ απειλητικό σύννεφο Μέρτεν είχε διαλυθεί. Η ειδυλλιακή ζωή του κατεστημένου θα συνεχιζόταν αδιατάρακτη.
-Όλοι ίδιοι είναι. Το πράμα δεν αλλάζει.
-Όχι, αλλάζει. Και δεν είναι όλοι ίδιοι
Την απαισιόδοξη δήλωση την έκανε η 24χρονη κόρη μου και την αισιόδοξη εγώ ο 65χρονος.
Έφερα το κόσμο ανάποδα. Εγώ, όχι αυτή.
Αν συμφωνείτε μαζί μου οτι τα δημόσια/ δημοτικά πράγματα νοσούν,τότε πρέπει όλοι να κάνουμε τη διάγνωσή μας για την ασθένεια και να προτείνουμε το φάρμακο.
Η δική μου διάγνωση είναι: αδιαφορία του Πολίτη/Δημότη για τα κοινά. Και το φάρμακο: η συνεπής συμμετοχή του! Τα “συστατικά” του φάρμακου :
Μια δήλωση.“Οταν κυβερνούν οι ανίκανοι φταίνε οι ικανοί. Οταν κυβερνούν οι ανάξιοι, φταίει η γενική απαξίωση” Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ. Μια αλήθεια. Στη λάσπη της γενικής απαξίωσης των δημόσιων πραγμάτων, έριχνα και γω, χρόνια τώρα, τα απόνερα της αδιαφορίας μου για τα κοινά. Μια παροιμία. “Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι”. Ο Πολίτης είναι το Κεφάλι, από αυτόν πηγάζει η Εξουσία δια της Ψήφου του και της καταβολής των Φόρων του. Δύο άρθρα του Συντάγματος των Ελλήνων. 114. Η εφαρμογή του παρόντος Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων. 2. Ο κάθε Ελληνας εισφέρει στην πατρίδα κατα τις δυνάμεις του. Συμπόνια για τον αδύναμο. Σ' αυτό το κράτος όλοι αδύναμοι είμαστε κάθε μέρα, ανάλογα από ποιά μεριά του τραπεζιού βρισκόμαστε. Η υπ αριθμόν 1629/29.7.2014 ανακοίνωση του προέδρου επιτροπής Διαγωνισμού της ΔΕΥΑ Πυλαίας Χορτιάτη για το έργο”Εργασίες διαρρυθμίσεων σε υφιστάμενο κτίριο γραφείων ιδιοκτησίας της ΔΕΥΑ Πυλαίας Χορτιάτη Προυπολογισμού 499.999,00 ευρώ”. Αλληλεγγύη και Συνεργασία. Χρειάζονται γιατί τα δημόσια/δημοτικά προβλήματα μας θέλουν όλους. Δεν υπάρχουν ούτε Ηρακλείδες ούτε Άγιοι για να φτιάξουν το Δήμο/το Κράτος για μας.
Σκεφτείτε και σεις για τηνασθένεια και το φάρμακο κι ελάτε να το πείτε στην ημερίδα
ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΗ. ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ 1
Θα μας καλέσει, ελπίζω σύντομα και ο Δήμαρχος μας.
Οι αιρετοί και οι υπάλληλοι, είναι άνθρωποι που ζουν μαζί μας, στο ίδιο δύσκολο κράτος κι έχουν αδυναμίες όπως όλοι μας. Ο νόμος ορίζει τα καθήκοντα του κάθε δημόσιου λειτουργού του. Για το πως θα τα εκτελέσει δίνει όρκο!
Όσοι είναι επίορκοι, δεν γεννιούνται, γίνονται. Και τους σπρώχνουμε με τη αδιαφορία μας. ”Έχω δουλειές εγώ”! Φτύνοντας ένα “όλοι ίδιοι είναι”, το σάλιο της άδικης κριτικής γίνεται το λάδι που γλυστράει τους πολλούς ενάρετους “απέναντι”, στην αλαζονεία και τη διαφθορά. Τηρώντας βέβαια το γράμμα του νόμου. Τ΄αεροπλάνα, τα βαπόρια και τα εμβόλια, αγοράστηκαν με νόμιμα παραστατικά και διαδικασίες. Οι αποφάσεις των λειτουργών, στην ουσία τους, ήταν βλαπτικές για τους πολλούς και επωφελείς γι αυτούς που τις πήραν!
Κι αυτά μπορεί να συμβαίνουν δίπλα μας.
Για τα πεπραγμένα της ΔΕΥΑ μας, γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο. Εν συντομία, ξέρουμε ότι την πληρώνουμε μέχρι τη τελευταία δεκάρα, ότι οι αποφάσεις των διοικήσεων τους οδήγησαν στη λεηλασία των αποθεμάτων νερού και στην χρεωκοπία της που επέβαλλε την αύξηση κατα 150% του τιμολογίου. Όλα σύννομα. Ήταν όμως αναπόφευκτη αυτή η πορεία; Έχω τις επιφυλάξεις μου. Αυτές ενισχύονται από τη δυσκολία δημοσιοποιησουν αναλυτικό λογαριασμό για νερά και λεφτά και από την άρνηση της Διοίκησης της να ανοίξει τις εργασίες του Διοικητικού Συμβουλίου της, εκεί δηλαδή που λαμβάνονται οι αποφάσεις, ακόμα και στην εκλεγμένη Τοπική μας Σύμβουλο. Με φοβίζει η έλλειψη σεβασμού στο αξίωμα του αιρετούαλλά περισσότερο στη δεκάρα του συντοπίτη που πληρώνει το μισθό τους. Με τρομάζει η ανοχή και η κατανόηση του Δημάρχου σ' αυτή την συμπεριφορά. Αλλά και η δική του, που την ειρωνεύτηκε δημόσια ότι “Εχετε βίτσιο κυρία μου να παρακολουθείτε διοικητικά συμβούλια”.Τρομοκρατούμαι όμως επειδή, εγώ, ο Δημότης δεν του είπα ΤΙΠΟΤΑ. Το “έφαγα”. Μαζί με όλους τους παρισταμένους! (Συζητώ με το Δήμαρχό μου, Ασβεστοχώρι 2018.)
Και πως φτάσαμε εδώ; “Ξέρω 'γω; Όλοι ίδιοι είναι” Το ρωμείκο δε σώζεται, ούτε χαλάει από μένα..
Σωστά...
Χαλάει (και σώζεται) από όλους μας. Απ αυτά που κάνουνε οι λίγοι κάθε είδους Εκπρόσωποι “οι έρημοι κι απρόσωποι” και κυρίως από αυτά που δεν κάνουμε οι πολλοί. Και το κυριότερο, κατά τη γνώμη μου, που δεν κάνουμε είναι να μιλάμε μεταξύ μας για το νερό αλλά και τόσα άλλα που τρέχουν δίπλα μας.
Γιατί θέλει άλλου είδους θάρρος να πω του γείτονα μου να μη διώχνει τα φύλλαμε το λάστιχο, να μη πετάει ό,τι να 'ναι μέσα στους κάδους των σκουπιδιών, να ανοίξουμε μαζί μονοπάτι στα χιόνια μέχρι το δρόμο. Γιατί ο Δήμος ούτε μπορεί ούτε πρέπει να μου καθαρίσει την πόρτα απ' τα χιόνια.
Και κακώς μου το υπόσχεται! “Μη σκας, εγώ είμαι εδώ!” Σωστά είναι. Αλλά “Είμαι όσο μπορώ” μου λέει χαμογελώντας όταν διαμαρτύρομαι. Ενώ εγώ Πληρώνω όσο Πρέπει! Ο λογαριασμός σε μας έρχεται! Πάντα! Και της τροϊκας από το Κράτος, και της ΔΕΥΑ από το Δήμο μας!
Λέω να διεκδικήσουμε πεισματικά και επίμονα αυτό που μας αξίζει. Και θα αλλάξουν τα πράγματα. Γιατί οι υπάλληλοί μας είναι παρατημένοι. Και παραιτημένοι. Χρειάζονται το ευχαριστώ μας μαζί με τη κριτική μας. Ο μισθός τους πληρώνει τους λογαριασμούς τους αλλά ο καλός μας λόγος τη ψυχή τους. Ο έλεγχός μας στηρίζει την αρετή τους.
Μόλις δυο τρεις άνθρωποι ρώτησαν, επίμονα, πέντε πράγματα τη ΔΕΥΑ, μόλις καμμιά εκατοστή συντοπίτες συνυπέγραψαν αυτονόητα ερωτήματα, μόλις η τοπική εφημερίδα φιλοξένησε λίγες αράδες για το νερό, τότε η ΔΕΥΑ, σαν έτοιμη από καιρό, κατέθεσε όπου έπρεπε την μελέτη αντικατάστασης του δικτύου υδρευσης του Ασβεστοχωριου. Αυτήν, που δεν ήξερε πως να την χρηματοδοτήσει κι έψαχνε βρεί τον τρόπο.
Και η μέχρι χτές αραχνιασμένη ιστοσελίδα της ζητάει τώρα, σε κάθε κλικ, το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του επισκέπτη για να τον ενημερώσει! Ίσως αναρτήσει εκεί τις απαντήσεις στα ερωτήματά μας (βλέπε www. Hortiatis570.gr). Και ποιός ξέρει; σύντομα μπορεί να μας ενημερώνει από μόνη της για τους υπάλληλους της, που ποτέ δεν φτάνουν, για τα σχέδια της, τα προβλήματα της! Που είναι τα δικά μας! Κι αν τότε χασμουρηθούμε, τότε καλά να τα παθαίνουμε!
Ο νέος νόμος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ο επονομαζόμενος “Κλεισθένης 1”, προβλέπει την απλή αναλογική για τις επερχόμενες εκλογές, αυξημένη συμμετοχή δημοτών στα όργανα του Δήμου και αυξημένες αρμοδιότητες στα Τοπικά Όργανα!
Ο Δήμαρχος δήλωσε πως δεν προτίθεται να μας ενημερώσει σχετικά. (“Συζητώ με τον Δήμαρχό μου, Ασβεστοχώρι, 2018). Ούτε και η Αντιπολίτευση βλέπω να ενδιαφέρεται. Εμείς λοιπόν ας το απαιτήσουμε εγκαίρως. Δημοτικές αίθουσες έχουμε σε κάθε χωριό. Χρόνο πρέπει να βρούμε. Απ' τις δουλειές μας!
Η συμμετοχή των δημοτών προϋποθέτει, την έγκαιρη και καλή πληροφόρηση τους. Όχι μόνο για τις αποφάσεις, αλλά και για τα προβλήματα του Δήμου, για τις επιλογές που προσφέρονται για να λυθούν, για τις προτεραιότητες που πρέπει να μπουν. Πληροφόρηση συνεκτική και συνεχής!
Ειδ' άλλως αισθάνεσαι ανόητος! Και δεν συμμετέχεις! Ή σε διώχνουν! “Αφού δεν ξέρεις, τι μιλάς;”
“Με τα λόγια χτίζω ανώγεια και κατώγεια”!
Κι απ' αυτά πάλι θα ακούσουμε πολλά, εκλογές έρχονται! Αν δεν ενδιαφερθούμε εμείς, τότε:
-το καινούργιο δίκτυο ύδρευσης του Ασβεστοχωρίου, γρήγορα θα χαλάσει. Κι η απόφαση για το νέο δίκτυο του Χορτιάτη μπορεί να ληφθεί πριν τις επόμενες εκλογές! Και τα εγκαίνια του ίσως γίνουν στις μεθεπόμενες, μαζί με αυτά του Ασβεστοχωρίου.
- δαπάνες 500.000 ευρώ, για ανακαινίσεις, θα περνάνε τον Αυγούστο. Στα μπάνια του Λαού!
Αυτά και τόσα άλλα, εδώ και παραδίπλα.
Τα μυαλά κι οι συνειδήσεις φτιάχνουν ή χαλάνε “τ' ανώγεια και τα κατώγεια”.
Ο καθένας βγαίνοντας από το σπίτι του, γίνεται δημόσιο πρόσωπο. Θέλοντας και μη. Και κρίνεται κι απ' αυτά που κάνει, αλλά κι απ' αυτά που δεν κάνει. Γιατί η αδιαφορία, η σιωπή, η ανοχή, είναι πολιτικές πράξεις, με όνομα και επίθετο, όπως η δράση κι ο λόγος.
Τα Μαύρα Φίδια, αυτά που σκάνε απ' τ' αυγά τους παντού στις μέρες μας, δεν θέλουν τη συνενόησή μας για το νερό. Την ξεραήλα της αδιαφορίας μας θέλουν! Η ανικανότητα μας να συνεννοούμαστε, ακόμα και για σταγόνες και λακούβες, τους στρώνει τον δρόμο!
Γι αυτό κύριε Δήμαρχε σας παρακαλώ να ξανασκεφτείτε όταν λέτε “Κάτσε εσύ, εγώ είμαι εδώ για τα προβλήματα σου” κάνοντας χειραψία με το δημότη, καιρός που είναι!
Γιατί όταν τα Φίδια μεγαλώσουν, θα δαγκώνουν αδιακρίτως, όλους τους αξιοπρεπείς ανθρώπους. Και τότε αλλοίμονο σ' αυτόν που είναι μόνος. Τα ζήσαμε αυτά.
Γι αυτό, ας μην ξεχνάμε το Σύνταγμά μας.
Βασίλης Π. Βογιατζής
Στη φωτογραφία : Συνεδρίαση λαϊκής αυτοδιοίκησης στο χωριό Βλάσι Αγράφων, 1943. Φωτογραφία του Σπύρου Μελετζή
ΑΙΤΗΣΗ του/της __________________, ___ Δεκεμβρίου 2018
___________________
Διεύθυνση
________________________
Προς
1) το Διοικητικό Συμβούλιο της ΔΕΥΑ Πυλαίας -Χορτιάτη
25ης Μαρτίου 17, Ασβεστοχώρι
2) το Δημοτικό Συμβούλιο Δήμου Πυλαίας -Χορτιάτη
Απ. Σαμανίδη 21, Πανόραμα
Θέμα: Παροχή πληροφοριών και ενημέρωσης.
Ως “κάτοχος” υδρομέτρου είμαι ο αποκλειστικός, κατά το μερίδιο που μου αναλογεί, χρηματοδότης/τρια της ΔΕ μαςΥΑ, ανάδοχος και εγγυητής/τρια των οικονομικών υποχρεώσεων της επιχείρησής μας.
Επίσης και ως απλός κάτοικος της κοινότητάς μας εισφέρω οικονομικά και εξαρτώμαι απόλυτα από τις αποφάσεις της: η ΔΕΥΑ είναι ο μοναδικός πάροχος νερού στον τέως Δήμο Χορτιάτη και ο μοναδικός διαχειριστής των αποθεμάτων του νερού. Για τους λόγους αυτούς, παρακαλώ να μου χορηγήσετε τις αιτούμενες οληροφορίες
Αυτές, αφορούν στους παράγοντες που αύξησαν το νέο τιμολόγιο του νερού κατα 150% περίπου,σε σχέση με το 2016.
Οι αυξήσεις αυτές επιβλήθηκαν για να μην είναι η επιχείρηση ελλειματική. Κατάσταση στην οποία την οδήγησαν οι αποφάσεις των προηγούμενων διοικητικών συμβουλίων.
Παρομοίως, οι επιλογές του σημερινού διοικητικού συμβουλίου καθορίζουν τις οικονομικές υποχρεώσεις μου και θα καθορίσουν την τύχη μου ως καταναλωτή/τρια νερού.
Για το λόγο αυτό θα ήθελα να ενημερώνομαι, με όποιο τρόπο εσείς κρίνετε καλύτερο, για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η επιχείρησή μας όπως και τις προσφερόμενες επιλογές που προσφέρονται για την διαχείρισή τους.
Οι αιτούντες
Η Συμφωνία της Βάρκιζας: Τεχνικές και πολιτικές παράμετροι του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ*
Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία Σημαντικά Άρθρα
Η Συμφωνία της Βάρκιζας δεν ήταν μια «τυπική», ως προς την διαδικασία της, πολιτική πράξη. Πολλά στοιχεία την διαφοροποιούσαν από την τρέχουσα πολιτική ή διπλωματική πρακτική. Ο χώρος όπου υπογράφηκε ήταν ένα από αυτά: η στέγαση των διαπραγματεύσεων σε ένα ιδιωτικό σπίτι, την «Βίλα Κανελλόπουλου», και σε όχι κάποιο δημόσιο κτίριο είχε τη δική του συμβολική σημασία. Ακόμα πιο σοβαρή παρατυπία μπορεί να θεωρηθεί η σύνθεση των εκατέρωθεν αντιπροσωπειών. Η αντιπροσωπεία της Αντίστασης είχε συγκροτηθεί στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο καθώς περιλάμβανε τον Γενικό Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, τον Γιώργη Σιάντο, τον Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, Δημήτρη Παρτσαλίδη, και τον Ηλία Τσιριμώκο, Γραμματέα της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ). Ο δε στρατιωτικός που συνόδευε την πολιτική αντιπροσωπεία ήταν ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης, στρατιωτικός διοικητής του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (Ε.Λ.Α.Σ.). Από την άλλη πλευρά η κυβερνητική αντιπροσωπεία είχε συγκροτηθεί σε «υπηρεσιακό» θα λέγαμε επίπεδο και δεν περιλάμβανε κανένα πολιτικό ή στρατιωτικό πρόσωπο «πρώτης γραμμής». Τη συγκροτούσαν ο υπουργός εξωτερικών, Ιωάννης Σοφιανόπουλος, ο Υπουργός εσωτερικών, Περικλής Ράλλης και ο υπουργός γεωργίας, Ιωάννης Μακρόπουλος. Στρατιωτικός σύμβουλος ήταν ο Παυσανίας Κατσώτας ο οποίος δεν βρισκόταν στην κορυφή της στρατιωτικής ιεραρχίας του κυβερνητικού στρατοπέδου.
Στο πρακτικό πεδίο η πολιτική ανισότητα ανάμεσα στις δύο αντιπροσωπείες δεν είχε ιδιαίτερη σημασία. Πίσω από την κυβερνητική αντιπροσωπεία στεκόταν ο Βρετανός Πρέσβης Ρέτζιναλντ Λήπερ ο οποίος επέβλεπε και καθοδηγούσε την πορεία των διαπραγματεύσεων. Στο ουσιαστικό όμως πεδίο, στη βάση του οποίου θα προσμετριόταν η αξία της Συμφωνίας και η αξιοπιστία της, η ανισότητα αυτή είχε καίρια σημασία. Η όλη διαδικασία της Βάρκιζας στιγματιζόταν –και ακυρωνόταν ως λύση συμβιβασμού- από ετούτη την απουσία ίσου πολιτικού βάρους ανάμεσα στις δύο αντιπροσωπείες. Ουσιαστικά αυτό τη μετέβαλε από διαπραγμάτευση ίσων σε διαπραγμάτευση νικητών με νικημένους. Προφανώς η ηγεσία του Αντιστασιακού κινήματος αποδέχθηκε ετούτη την παράμετρο και προχώρησε στην υπογραφή της Συμφωνίας.
Το ερώτημα που αυτόματα προκύπτει από την παραπάνω διαπίστωση είναι το κατά πόσο η «τεχνική», η στρατιωτική, κατάσταση του Εαμικού στρατοπέδου ήταν τέτοια ώστε να υποχρεώνει την ηγεσία του σε διαπραγματεύσεις ηττημένου προς νικητή. Η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι εύκολη καθώς δεν διαθέτουμε τον απαραίτητο όγκο και είδος πληροφοριών που θα μας επέτρεπαν να γνωρίσουμε σε βάθος την κατάσταση του Αντιστασιακού κινήματος σε αυτές τις πρώτες εβδομάδες του 1945. Ας δούμε λοιπόν τι έχουμε με τα στοιχεία που έχουμε.
Οπωσδήποτε η μεγάλη μάχη της Αθήνας κατέληξε σε ήττα για το κίνημα. Στο στρατιωτικό πεδίο η ήττα αυτή είχε οδηγήσει στην καταστροφή του Α’ Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ της Αθήνας. Είχε καταστρέψει επίσης την ΙΙη Μεραρχία Αττικοβοιωτίας του ΕΛΑΣ, και ένα σημαντικό μέρος των δυνάμεων της ΙΙΙης Μεραρχίας Πελοποννήσου του ΕΛΑΣ που βρέθηκαν να πολεμούν στην Αθήνα. Οι μονάδες της ΧΙΙΙης Μεραρχίας της Ρούμελης είχαν υποστεί σοβαρά πλήγματα και απώλειες, η στέρεη κοινωνική βάση όμως της μονάδας αυτής δείχνει να διατήρησε τη συνοχή της μονάδας και σε κάποιο βαθμό τη μαχητική της ικανότητα. Άλλες μονάδες του ΕΛΑΣ οι οποίες οριακά μόνο ενεπλάκησαν στις συγκρούσεις της Αθήνας, είχαν απλά εξουθενωθεί από τις ατελείωτες πορείες σε χειμερινές συνθήκες είτε προς την Αθήνα, είτε προς την Ήπειρο –όπου η νικηφόρα εκστρατεία κατά του ΕΔΕΣ. Αυτό ήταν ιδιαίτερα σοβαρό για την πλέον αξιόλογη μονάδα του ΕΛΑΣ, την Ιη Μεραρχία της Θεσσαλίας και για ένα σημαντικό ποσοστό των μονάδων της βόρειας Ελλάδας.
Οι απώλειες του ΕΛΑΣ δεν ήταν καταθλιπτικές στις τριάντα τρεις ημέρες που βάσταξε η μάχη στην Αθήνα. Κρίνοντας από τη μορφή της μάχης, τις απώλειες των αντιπάλων του και τις εκταφές μετά το τέλος των μαχών, ο ΕΛΑΣ ίσως είχε κάτι ανάμεσα πεντακόσιους με χίλιους νεκρούς. Οι αριθμοί ελάχιστα μας λένε δεδομένου του τρόπου συγκρότησης των μάχιμων σχηματισμών του ΕΛΑΣ της Αθήνας ο οποίος ήταν εν μέρει μόνο στρατιωτική και εν μέρει πολιτική οργάνωση. Για την ακρίβεια η διαρκής είσοδος και η έξοδος μαχητών στους σχηματισμούς του πολύ δύσκολα θα ξεχώριζε στρατιωτικές ή πολιτικές απώλειες στις γραμμές του. Περισσότερο μετρούσε η ποιοτική διάσταση των απωλειών καθώς πολλά πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη σκοτώθηκαν στις συγκρούσεις.
Λιγότερο ικανοποιητικά ήταν τα πράγματα στον τομέα του εφοδιασμού και των αποθεμάτων. Η σύγκρουση της Αθήνας είχε απορροφήσει μεγάλο ποσοστό των αποθεμάτων που είχε σχηματίσει ο ΕΛΑΣ στην διάρκεια του αγώνα του ενάντια στους κατακτητές. Εξαιρετικά κρίσιμη ήταν η κατάσταση των πυρομαχικών όπου ολόκληρες κατηγορίες όπλων –π.χ. τα ιταλικά ελαφρά όπλα- είχαν κυριολεκτικά αχρηστευθεί από την έλλειψη πυρομαχικών. Αλλά και η κατάσταση σε τρόφιμα, υγειονομικό υλικό, υλικά στρατοπεδίας, εξάρτυσης -κυρίως υπόδησης-, βρισκόταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Η πρόσκαιρη απόκτηση μηχανοκίνητων μεταφορικών μέσων από τον ΕΛΑΣ στη διάρκεια της μάχης της Αθήνας –ειδικά τα φορτηγά αυτοκίνητα που κατασχέθηκαν στον Βόλο- ναι μεν ανακούφισε στη διάρκεια της μάχης τους πολεμιστές του ΕΛΑΣ στην Αθήνα, αλλά άδειασε αποθέματα και αποθήκες στην ιδιαίτερα κρίσιμη σε αυτό το πεδίο ζώνη της Θεσσαλίας.
Προβληματική ήταν επίσης η κατάσταση του ηθικού. Η ουσιαστική αδυναμία μεγάλων σχηματισμών του ΕΛΑΣ της Πελοποννήσου να εκτελέσουν διαταγές στην διάρκεια της μάχης της Αθήνας και ο συνεπακόλουθος αφοπλισμός τους ήταν μια ένδειξη για την ανομοιομορφία της σύνθεσης του ΕΛΑΣ, ιδιαίτερα μονάδων που είχαν σχηματιστεί στην τελευταία περίοδο της Κατοχής. Οι μικρές ταχύτητες μετακίνησης άλλων μονάδων του ΕΛΑΣ δεν οφείλονταν μόνο στις –πραγματικά σκληρές- κλιματικές συνθήκες. Η διαβρωτική δράση βρετανικών ή ελληνικών κυβερνητικών υπηρεσιών ήταν μια άλλη παράμετρος. Η διάλυση του Στρατηγείου της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας ως αποτέλεσμα της δράσης της ομάδας αντικατασκοπείας της 4ης Ινδικής Μεραρχίας στη Θεσσαλονίκη, επιχείρηση με κωδικό «Scarlet Pimpernail», δημιούργησε γενικά ζητήματα αξιοπιστίας σε πολλές διοικήσεις του ΕΛΑΣ.
Το πιο σοβαρό όμως πρόβλημα βρισκόταν στο οικονομικό πεδίο. Το παραγωγικό πλεόνασμα που τροφοδοτούσε τον ΕΛΑΣ και το λαϊκό κράτος στην Ελεύθερη Ελλάδα είχε μειωθεί στη διάρκεια του 1944. Η πρώτη αιτία ήταν οι καταστροφικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας τον χειμώνα 1943-1944 αλλά και οι αντίστοιχες επιχειρήσεις του καλοκαιριού. Η δεύτερη ήταν ο ανταγωνισμός που υφίστατο πλέον η τοπική παραγωγή από τα φορτία της βοήθειας που έφθανε στη χώρα μέσω του Ερυθρού Σταυρού ή των συμμαχικών αρμόδιων υπηρεσιών μετά την Απελευθέρωση. Η οικονομία των ανταλλαγών αρθρωμένη πάνω στα μαζικά οργανωτικά σχήματα του ΕΑΜ πιέστηκε εξαιρετικά στην Απελευθέρωση όταν στο ισοζύγιο προστέθηκαν οι πόλεις. Η Επιμελητεία του Αντάρτη, ο οικονομικός μηχανισμός της Ελεύθερης Ελλάδας αναζητούσε ολοένα και περισσότερο πρόσβαση στα αγαθά της ξένης βοήθειας για να αντιμετωπίσει τις ανάγκες του ΕΛΑΣ αλλά και τις αυξημένες ανάγκες του πληθυσμού που τα τέσσερα χρόνια της Κατοχής είχαν καταδικάσει στην απόλυτη ένδεια. Στη διάρκεια της μάχης της Αθήνας η γενική κινητοποίηση του ΕΛΑΣ στηρίχθηκε περισσότερο στα αποθέματα των αποθηκών της ξένης βοήθειας παρά στην φορολόγηση της εγχώριας παραγωγής που είχε πλέον φθάσει σε οριακά επίπεδα. Οι έρανοι για την στήριξη του ΕΛΑΣ στην διάρκεια της μάχης της Αθήνας απέδωσαν, σύμφωνα με τις εκθέσεις των οργανώσεων, πενιχρά αποτελέσματα.
Η οικονομική καχεξία επιβαρυνόταν ιδιαίτερα με το βάρος ενός κρατικού μηχανισμού που πλέον, μετά την Απελευθέρωση, είχε αναπτυχθεί σε μεγέθη και αρμοδιότητες ενός κανονικού κράτους. Διοικητικοί μηχανισμοί, εκπαίδευση, δικαιοσύνη, πρόνοια, περίθαλψη, οικονομικές υπηρεσίες βάραιναν τους στενούς οικονομικούς πόρους της ελεύθερης Ελλάδας. Μετά την υποχώρηση από την Αθήνα, η διαγραφόμενη απώλεια του ελέγχου πάνω σε σημαντικές παραγωγικά ζώνες, τις πεδιάδες της Θεσσαλίας και της Κεντρικής Μακεδονίας, αναμενόταν ότι θα πίεζε ακόμα περισσότερο τους διαθέσιμους πόρους. Σε περίπτωση συνέχισης του αγώνα το διοικητικό πλέγμα της Ελεύθερης Ελλάδας θα έπρεπε να συρρικνωθεί σημαντικά. Το ίδιο αναγκαστικά θα συνέβαινε με τους στρατιωτικούς σχηματισμούς του ΕΛΑΣ που θα έπρεπε να αναδιοργανωθούν σε ελαφρύτερα σχήματα.
Παρόλα αυτά ο ΕΛΑΣ είχε ηττηθεί, δεν είχε όμως καταστραφεί. Ο όγκος των δυνάμεών του δεν είχε εμπλακεί στις συγκρούσεις και δεν είχε φθαρεί σε αυτές. Σε τοπικό επίπεδο, όπου δηλαδή δεν χρειάζονταν μετακινήσεις και δεν ήταν αναγκαία η προάσπιση μιας σταθερής αμυντικής γραμμής, οι μαχητικές του δυνατότητες παρέμεναν σημαντικές. Πιθανότατα σε μια νέα φάση ένοπλου αγώνα δεν θα μπορούσε πλέον να παρατάξει μεραρχίες και ομάδες μεραρχιών. Στις συνθήκες της Κατοχής είχε καταφέρει να διατηρεί μια παρατακτή δύναμη 30 ως 35.000 μαχητών. Στις συνθήκες του 1945 θα ήταν απόλυτα εφικτή η ανάπτυξη 15 ως 25.000 μαχητών. Η παρουσία τους θα αποτελούσε βαρύ πολιτικό επιχείρημα που θα ανέτρεπε τους σχεδιασμούς του αντιπάλου.
Ο αντίπαλος δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Ο όγκος των δυνάμεών του αποτελείτο από ένα εντυπωσιακό σε ισχύ Βρετανικό Εκστρατευτικό Σώμα. Τον Ιανουάριο του 1945 βρίσκονταν στην Ελλάδα η 4η και η 46η Βρετανικές Μεραρχίες, η 4η Ινδική Μεραρχία, η 23ηΤεθωρακισμένη Ταξιαρχία και η 2η Ταξιαρχία Αλεξιπτωτιστών, μονάδες του ναυτικού και της αεροπορίας μαζί με ένα σμήνος σχηματισμών ειδικών δυνάμεων. Ένα σύνολο 80.000 περίπου ανδρών, σαφώς υπέρτερο των δυνάμεων που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ο ΕΛΑΣ σε ένα «κλασσικό» πεδίο αναμέτρησης. Επρόκειτο όμως για μια δύναμη που δεν μπορούσε να έχει διάρκεια. Η πορεία του πολέμου επέβαλε την επιστροφή μεγάλου μέρος των μονάδων στο ιταλικό μέτωπο ενώ άλλες έπρεπε το ταχύτερο να επιστρέψουν στην Παλαιστίνη όπου η κατάσταση ήταν εκρηκτική. Μετά το τέλος της μάχης στην Αθήνα και την ανακωχή, ο σχεδιασμός πρόβλεπε την παραμονή στην Ελλάδα μόνο δύο μεραρχιών, της 4ηςΙνδικής και της 46ης Βρετανικής, οι οποίες θα «έντυναν» τα όποια στρατεύματα θα μπορούσε να συγκεντρώσει η κυβέρνηση της Αθήνας.
Τα στρατεύματα που θα μπορούσε να παρατάξει η όποια κυβέρνηση στην Αθήνα δεν διέφεραν σημαντικά από τα αντίστοιχα στρατιωτικά σώματα που μπορούσε να παρατάξει η τελευταία κυβέρνηση του καθεστώτος της Ελληνικής Πολιτείας, η κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη δηλαδή. Η ραγδαία διόγκωση της Εθνοφυλακής στη διάρκεια των συγκρούσεων της Αθήνας δεν σήμαινε κάποια πανστρατιά του αντι-Εαμικού στρατοπέδου αλλά μόνο την ενσωμάτωση των φοβισμένων για την τύχη τους στελεχών και ανδρών των Ταγμάτων Ασφαλείας και της Χωροφυλακής στο νέο, «κεκαθαρμένο» από τα βάρη του άμεσου παρελθόντος, σχήμα. Η περαιτέρω ανάπτυξη των κυβερνητικών στρατευμάτων προσέκρουε σε δυσεπίλυτα προβλήματα. Τυχόν τυφλή επιστράτευση μιας κλάσης στρατευσίμων –εκείνης του 1936 κατά προτίμηση- θα έφερνε στο στρατό πλήθη ανθρώπων κάποιας ηλικίας –οικογενειάρχες στην πλειονότητά τους- και επιπλέον απόλυτα αβέβαιων πολιτικών πεποιθήσεων. Επρόκειτο για τη γενιά των πολεμιστών της Αλβανίας και των πρώτων κυμάτων του αντιστασιακού κινήματος. Η δε «επένδυση» σε παραστρατιωτικά σώματα –συμμορίες- ναζιστικού ή ληστρικού χαρακτήρα όπως αυτές που στρατολογήθηκαν στην Κατοχή θα αποτελούσε απλά και μόνο μια λαμπρή ευκαιρία επίτευξης εύκολων στρατιωτικών επιτυχιών από τον ΕΛΑΣ που θα επέλυαν μάλιστα, σε κάποιο βαθμό –από τα λάφυρα- το πρόβλημα του πολεμικού εφοδιασμού του.
Οι βρετανικοί υπολογισμοί για την πορεία των επιχειρήσεων μετά το τέλος της ανακωχής ήταν εξαιρετικά απαισιόδοξοι. Το σχέδιο του στρατηγού Αλεξάντερ που υποβλήθηκε στις 8 Ιανουαρίου στους Αρχηγούς των Επιτελείων του Ηνωμένου Βασιλείου τόνιζε την ανάγκη ανάπτυξης των κυβερνητικών ενόπλων δυνάμεων σε 80.000 άνδρες. Θεωρούσε ότι ο έλεγχος της Αθήνας, του Πειραιά, της Αττικοβοιωτίας, της Θεσσαλονίκης, του Βόλου και της Πάτρας θα μπορούσε να αποδώσει στρατολογικά κάποιους αριθμούς αξιόπιστων στρατεύσιμων οι οποίοι μάλιστα θα βρίσκονταν κάτω από την αυστηρή «επίβλεψη» των βρετανικών δυνάμεων (FO 371/48247 R 974). Πολύ γρήγορα αποκαλύφθηκε ότι δεν επρόκειτο μόνο για ζήτημα αξιοπιστίας των στρατεύσιμων. Οι οικονομικοί πόροι της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στο τέλος του παγκόσμιου πολέμου θα δυσκολεύονταν να στηρίξουν υλικά έναν στρατό αυτού του μεγέθους σε ένα καθεστώς που απλά συνέχιζε την παράδοση σπατάλης και διαφθοράς που του κληροδότησε το ομοαίματό του καθεστώς της Κατοχής. Οι βρετανικές φιλοδοξίες μετριάστηκαν για να καταλήξουν στην προοπτική διατήρησης των σημαντικών αυτών ζωνών ελέγχου μέχρις ότου η ροή της ξένης βοήθειας και η πολιτική της λειτουργία μεταβάλει προοδευτικά τον συσχετισμό των δυνάμεων. Σε τελευταία ανάλυση την βοήθεια την πλήρωναν οι Αμερικανοί. Το βρετανικό θησαυροφυλάκιο δεν κινδύνευε εκτροπές με αυτόν τον τρόπο.
Στο τεχνικό πεδίο η συνέχιση του ένοπλου αγώνα δεν ήταν –σύμφωνα με τα στοιχεία που παραπάνω εκθέσαμε- μια μη επιλέξιμη απόφαση. Προφανώς η παρουσία δύο βρετανικών μεραρχιών καθιστούσε αδύνατη πλέον μια καθολική επικράτηση του ΕΛΑΣ. Από την άλλη όμως τα προβλήματα του βρετανικού και του κυβερνητικού παράγοντα καθιστούσαν αδύνατη την επιβολή της εξουσίας τους στο ελληνικό λαό. Μεσοπρόθεσμα η στρατιωτική σύγκρουση ίσως ευνοούσε το στρατόπεδο των νικητών της μάχης της Αθήνας. Η ροή μιας μαζικής ξένης βοήθειας έδινε σημαντικά υλικά πλεονεκτήματα στο κυβερνητικό χώρο, πολύ περισσότερα απ’ όσα η ανάλογη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού στην τελευταία κατοχική περίοδο είχε δώσει στην κυβέρνηση Ράλλη. Η ταξική όμως υπόσταση του νέου αστικού καθεστώτος –κάτω από οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα- έφερνε νέες συνθήκες κοινωνικής ανισότητας και βαθύτατη διαφθορά σε όποιον κρατικό μηχανισμό, καταστάσεις που περιόριζαν την πολιτική εμβέλεια και λειτουργία της βοήθειας.
Οπωσδήποτε η λήψη μιας πολιτικής, όπως και στρατιωτικής, απόφασης δεν είναι αποτέλεσμα μιας νηφάλιας ανάλυσης. Πολλοί άλλοι παράγοντες υπήρχαν στο προσκήνιο ή στο παρασκήνιο του πολιτικού χάρτη. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος δεν είχε ακόμα τελειώσει. Το τέλος του το συνόδευαν αβεβαιότητες. Η απελευθέρωση των μεγάλων αποικιακών ζωνών της Ασίας που μετέτρεψε τα εκεί ένοπλα Αντιστασιακά κινήματα σε αντιαποικιακές δυνάμεις αργούσε πολύ ακόμα σε τρόπο ώστε η ηγεσία του ΕΛΑΣ δεν είχε κάποιο «πρότυπο» να ακολουθήσει.
Όλα αυτά όμως είναι συζητήσεις και υποθέσεις. Στην ιστορία συνήθως γίνεται αυτό που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να γίνει. Μπορούμε δε να αλλάξουμε την ιστορία μόνο στο αύριο, να γράψουμε την ιστορία που δεν έχει γραφτεί ακόμα. Να ξαναγράψουμε την ιστορία των όσων έγιναν υπερβαίνει δυστυχώς τις πολιτικές δυνατότητες των ανθρώπινων κοινωνιών.
από : https://www.facebook.com/imerodromos.gr/
* Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης