Γιώργος Ρηγόπουλος
από: http://www.dialektika.gr/2018/08/blog-post.html
Μπήκαμε στα μνημόνια "διάσωσης" έχοντας ένα χρέος που ήταν το 130% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν: το σύνολο σε ευρώ όλων των προϊόντων και αγαθών που παράγει μια οικονομία σε ένα χρόνο).
"Βγαίνουμε" σήμερα από τα μνημόνια έχοντας ένα χρέος που είναι πλέον το 180% του ΑΕΠ (με στοιχεία α΄τριμήνου 2018 της Eurostat), αφού το ΑΕΠ μειώθηκε δραματικά και το χρέος αυξήθηκε.
Αποτυχία;
Κάθε άλλο.
Πρόκειται για μια μεγάλη επιτυχία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της μνημονιακής δεκαετίας, σε παγκόσμια κλίμακα, αφού επικράτησε αβίαστα (ούτε καν στρατιωτική δικτατορία δεν χρειάσθηκε).
Η μεγάλη επιτυχία της συσσώρευσης κεφαλαίου
Κατά την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα, χάρη στα μνημόνια και στην κρίση:
- πραγματοποιήθηκε μια τεράστια συσσώρευση κεφαλαίου σε λίγα χέρια (όπως σε όλες τις κρίσεις)
- οι 500 μεγαλύτερες επιχειρήσεις αύξησαν θεαματικά τα κέρδη τους
- οι εκατομμυριούχοι με περιουσία άνω των 30 εκατ. ευρώ, αυξήθηκαν και είναι πάνω από 500 άτομα, έχοντας συνολική περιουσία αρκετές δεκάδες δισ. ευρώ
- ο συνολικός ιδιωτικός ακίνητος (ακίνητα και γη) και κινητός (μετρητά-ρευστά, χρεόγραφα, μετοχές, ομόλογα, χρυσός, κοσμήματα κλπ.) πλούτος των πιο πλούσιων Ελλήνων (περίπου 60.000 άτομα) υπερδιπλασιάσθηκε και αυξάνει συνεχώς όλο και περισσότερο
- διασώθηκαν οι τράπεζες (ιδίως οι ευρωπαϊκές).
- ξεκίνησε και συνεχίζεται η ιδιωτικοποίηση των κοινών μας αγαθών (νερό, τροφή, ενέργεια, συγκοινωνίες, υποδομές κλπ)
Το πολλά υποσχόμενο επιτυχές ξεζούμισμα των εργαζόμενων
Κατά την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα, χάρη στα μνημόνια και στην κρίση:
- ο κατώτατος μισθός μειώθηκε, ενώ σε όλες τις χώρες της ΕΕ αυξήθηκε
- μειώθηκαν μισθοί και εισοδήματα εργαζόμενων και αυτοαπασχολούμενων
- αυξήθηκε η απλήρωτη και αδήλωτη εργασία (θαύματα κάνουν οι εργασιακές γαλέρες)
- σχεδόν μισό εκατομμύριο Έλληνες επιστήμονες (σπουδαγμένοι στην Ελλάδα με χρήματα όλων μας) μετανάστευσαν στο εξωτερικό.
Νίκησαν προς το παρόν, αλλά τα ρίσκα δεν τελείωσαν ....
"Ο όρος 'εθνική διάσωση' είναι ανακριβής. Οι φορολογούμενοι απλώς διασώζουν τις τράπεζες και την αστική τάξη, συγχωρώντας τα χρέη και τις παραβάσεις αυτών και κανενός άλλου .... Η ιδιωτικοποίηση των κερδών και κοινωνικοποίηση των κινδύνων - σώστε τις τράπεζες και ξεζουμίστε το λαό - έκανε θαύματα για τους τραπεζίτες .... Οι κρίσεις είναι στην ουσία όχι μόνο αναπόφευκτες αλλά και αναγκαίες ... είναι, τρόπον τινά, οι παράλογοι εκλογικευτές ενός πάντοτε ασταθούς καπιταλισμού .... Στις μέρες μας, το βασικό πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι το κεφάλαιο είναι υπερβολικά ισχυρό και η εργατική τάξη υπερβολικά αδύναμη" (David Harvey, Το αίνιγμα του κεφαλαίου και οι κρίσεις του καπιταλισμού, Εκδ. Καστανιώτη, 2011).
Οι κρίσεις όμως πάντοτε περιλαμβάνουν και ρίσκα και διάφορες επιλογές.
Στη μάχη αυτής της δεκαετίας νίκησε το σύστημα, έχασαν οι εργαζόμενοι.
Πάντως, η κρίση δεν τελείωσε ακόμα, ούτε οι επιλογές, ούτε οι μάχες ....
Ετικέτες
από : https://info-war.gr
Με αφορμή τις πρόσφατες διαδικτυακές συζητήσεις σχετικά με μια φωτογραφία που υποτίθεται ότι απεικονίζει στελέχη του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου με Γερμανούς αξιωματικούς, ο Κόκκινος Φάκελος θεωρεί σκόπιμο να παραθέσει μια ανάλυση της υπόθεσης, που έβγαλε πολλούς λάτρεις του Χίτλερ από τις διαδικτυακές τους τρύπες, μαζί με μπόλικο ακόμα κόσμο που δέχεται αβίαστα τέτοιες απόψεις και θεωρίες που δεν στέκουν στην κριτική σκέψη.
Ξεκινώντας από το γεγονός ότι μια μόνο φωτογραφία δεν μπορεί να αποτελεί απόδειξη για τίποτε ,ιδιαίτερα όταν δεν εντάσσεται σε κάποιο αρχείο και δεν συνοδεύεται από άλλα στοιχεία, όπως ντοκουμέντα, μαρτυρίες κτλ, θα ξεκινήσουμε με μια απλή ανίχνευση του από που προήλθε η εν λόγω φωτογραφία.
Η φωτογραφία φαίνεται πως αναδύθηκε στο διαδίκτυο τον Μάιο του 2011 από το blog Φιλονόη Πόντου. Αργότερα αναδημοσιεύτηκε σε διάφορα σημεία του διαδικτύου. Αρχικά η φωτογραφία εμφανίζεται στο βιβλίο του Χρίστου Γούδη, Αίμα και Χώμα, εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη.
Όπως το Blog αναφέρει και όπως συνήθως συμβαίνει με όλες τις χαλκευμένες πηγές, η φωτογραφία σώθηκε χάρη σε μια “άγνωστη νοικοκυρά”, στο σπίτι της οποίας ζούσε ένας Γερμανός φωτογράφος. Το πώς αυτή η φωτογραφία έφθασε στο διαδίκτυο φυσικά κανείς δεν το αναφέρει, ούτε και το όνομα της εν λόγω γυναίκας που τυχαίνει να διαθέτει έναν πραγματικό θησαυρό της σύγχρονης ιστορίας, ο οποίος αξίζει σίγουρα χιλιάδες ευρώ και ξαναγράφει την ιστορία της Εθνικής Αντίστασης… αν ισχύει…
 |
| Από το μπλογκ Φιλονόη Πόντου |
Ας δούμε τώρα ποιους απεικονίζει η φωτογραφία. Και εδώ, όπως συμβαίνει σχεδόν με όλα τα ιστορικά ψευδοντοκουμέντα τα ονόματα είναι αδύνατο να εντοπιστούν. Στη συγκεκριμένη λοιπόν φωτογραφία, εικονίζονται “Ο διοικητής της Γκεστάπο Τριπόλεως (αριστερά) και ο διοικητής της Γκεστάπο Σπάρτης (δεύτερος από δεξιά)”. Τα ονόματά τους άγνωστα και αυτό γιατί εάν διασταυρωθούν τα ονόματα των εν λόγω διοικητών με τα πρόσωπα, πιθανότατα θα είναι διαφορετικά. Οι τρεις τώρα αντάρτες του ΕΛΑΣ αναφέρεται ότι είναι οι: Μαρινάκης, Μπαρμαπλιάς και Γιάτρας, χωρίς να αναφέρεται ο βαθμός τους ή εάν τα ονόματα που δίδονται είναι ψευδώνυμα ή πραγματικά. Για τον Μαρινάκη, αναφέρεται ότι λέγονταν Κωνσταντίνος. Ένας ταγματάρχης και όχι στέλεχος του επιτελείου του ΕΛΑΣ με το όνομα Κώστας Μαρινάκης είχε σκοτωθεί στη μάχη της Μεσοχώρας αρκετούς μήνες πριν.
Και εδώ φίλες και φίλοι ξεκινάνε τα σοβαρά προβλήματα τεκμηρίωσης.
Πρώτον: Ρουχισμός και οπλισμός
Κανείς από τα εικονιζόμενα “Στελέχη του ΕΛΑΣ” δεν φορά στρατιωτική στολή που αναδεικνύει το βαθμό του. Δεδομένου ότι τα στελέχη του ΕΛΑΣ που ήταν στρατός έφεραν με κανονισμό διακριτικά του βαθμού τους, και σε αυτή τη φωτογραφία οι υποτιθέμενοι αξιωματικοί θα έπρεπε να φορούν τη στολή τους με τα αντίστοιχα διακριτικά. Ο τελευταίος από τα αριστερά δε, φορά μια μίξη πολιτικών και στρατιωτικών ρούχων.
Στην παραπάνω φωτογραφία του Γ.Α. του ΕΛΑΣ όλοι οι αξιωματικοί φορούν τα γαλόνια τους. Σε όσους δεν είναι ορατά, βλέπετε ότι εμφανούς φορούν από πάνω από το αμπέχονό τους στρατιωτικό παλτό. Μόνο ο Άρης Βελουχιώτης δεν φοράει γαλόνια καθώς υπήρξε πολιτικό στέλεχος του ΕΛΑΣ και όχι βαθμοφόρος. Γιατί άραγε στην αντίστοιχη φωτογραφία με τους υποτιθέμενους ΕΛΑΣίτες κανείς δεν φορά στολή ή διακριτικά βαθμού; Επιπροσθέτως, όπως φαίνεται από την παραπάνω φωτογραφία, στάνταρ εξοπλισμός των αξιωματικών του ΕΛΑΣ είναι το δίκοχο και όχι ο μπερές. Στο κάθε δίκοχο είναι ραμμένη σφαίρα με το έμβλημα του ΕΛΑΣ, που φαίνεται καλύτερα στο παρακάτω σκίτσο του Δημήτρη Μεγαλίδη, σκιτσογράφου του Γενικού Αρχηγείου:
Παραδόξως, κανένας από τους εικονιζόμενους “ΕΛΑΣίτες” δεν φορά δίκοχο, αλλά μπερέ με κάποιο απροσδιόριστο σύμβολο που δεν μοιάζει με το διακριτικό του ΕΛΑΣ.
Σε ότι αφορά τον οπλισμό που φαίνεται στη φωτογραφία, εντοπίζουμε ότι δύο εκ των “ΕΛΑΣιτών” φέρουν επιδεικτικά αγγλικού τύπου αυτόματα όπλα Sten μια παραλλαγή του αυτόματου Thompson. Φαίνεται μάλιστα πως τα όπλα είναι οπλισμένα με τη δεσμίδα τους. Από την άλλη μεριά, οι Γερμανοί δεν φαίνεται να κρατούν όπλα, φέρουν απλώς στη θήκη τους τα ατομικά τους περίστροφα και μάλιστα σε θέση της ζώνης που δεν εμποδίζει την ελεύθερη κίνηση των χεριών. Σε μια λοιπόν υποθετική συνάντηση με τον εχθρό, θα περιμέναμε αφενός οι Γερμανοί να μην δεχτούν οι συνομιλητές τους να φέρουν όπλα και μάλιστα οπλισμένα, ή εάν έφεραν τότε κι εκείνοι θα είχαν σε ετοιμότητα τα δικά τους. Από την πόζα των εικονιζόμενων προσώπων καταλαβαίνουμε ότι οι “ΕΛΑΣίτες” είναι κατά πάσα πιθανότητα οπλισμένη συνοδεία των Γερμανών αποτελούμενη από ντόπιους Πελοποννήσιους συνεργάτες τους, αν έχει τραβηχτεί στην Ελλάδα…
Δεύτερον: Τα πρόσωπα της φωτογραφίας
Η αυθεντικότητα της φωτογραφίας ξεκινά να καταρρέει δραματικά όταν κανείς εξετάσει τα πρόσωπά της. Καταρχήν, οι αναφερόμενοι ως “ΕΛΑΣίτες” της φωτογραφία δεν εντοπίζονται ως ονόματα πουθενά στον επίσημο κατάλογο των αξιωματικών του Κεντρικού Αρχηγείου του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου, όπως αποτυπώνεται στα βιβλία:
Γιάννης Πριόβολος, Μόνιμοι αξιωματικοί στον Ε.Λ.Α.Σ. – Οικειοθελώς ή εξ ανάγκης, Νότια και Κεντρική Ελλάδα, Εκδόσεις Αλφειός, 2009.
Γιάννη Λεων. Λέφα, Ο Δημοκρατικός Στρατός Πελοποννήσου ( Δημιουργία -Ανάπτυξη – Ήττα ), εκδόσεις Αλφειός, Αθήνα 1998.
Δεν υπάρχουν επίσης τέτοια ονόματα στο πλούσιο αρχειακό υλικό που διατίθεται για τον ΕΛΑΣ από τον Στέφανο Σαράφη στο βιβλίο του Ο ΕΛΑΣ. Πρόκειται λοιπόν για στελέχη του ΕΛΑΣ ουρανοκατέβατα, που κανείς από τους πρωταγωνιστές του ΕΛΑΣ της εποχής δεν είδε και δεν άκουσε ποτέ. Το να πιστοποιήσουμε σε δεύτερο επίπεδο τους Γερμανούς αξιωματικούς της φωτογραφίας στάθηκε τιτάνιο έργο. Καταρχήν, οι Γερμανοί εν υπηρεσία αξιωματικοί και στελέχη των δυνάμεων Κατοχής υπήρξαν στην Ελλάδα οι εξής:
Günther Altenburg,
Hermann Neubacher,
Jürgen Stroop,
Walter Schimana,
Captain Anton Burger,
Colonel Walter Blume,
General Alexander Löhr,
General Hubert Lanz,
General Hellmuth Felmy,
General Walter Stettner,
General Karl von Le Suire,
General Hartwig von Ludwiger,
General Friedrich-Wilhelm Müller,
General Heinrich Kreipe, Commander,
Dr. Max Merten,
Dieter Wisliceny,
Friedrich Schubert
Προσπαθήσαμε λοιπόν να ταυτοποιήσουμε με βάση τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους και την τοποθεσία της υπηρεσίας τους την εν λόγω φωτογραφία. Mοναδική ομοιότητα υπάρχει ανάμεσα στον πρέσβη της Γερμανίας και μετέπειτα διοικητή της Ελλάδας Gunther Altenburg με τον από αριστερά Γερμανό αξιωματικό.
Φυσικά το θέμα της ομοιότητας είναι ξεκάθαρα υποκειμενικό, όμως ο Altenburg σαν πολιτικό στέλεχος του Τρίτου Ράιχ δεν θα έφερε στρατιωτική στολή. Όμως ποιοι είπαμε ότι είναι οι εικονιζόμενοι αξιωματικοί; Kατά τα αναφερόμενα είναι οι διοικητές της Γκεστάπο Τρίπολης και Σπάρτης. Προσέξτε όμως το χρώμα της στολής:
Οι εικονιζόμενοι “ΕΛΑΣίτες” φορούν μάλλον χακί χιτώνιο όπως ακριβώς και ο από αριστερά Γερμανός. Αντίθετα ο δεξιά εικονιζόμενος “ΕΛΑΣίτης” φορά εμφανώς μαύρο παντελόνι. Είναι γνωστό ότι οι αξιωματικοί της Γκεστάπο και μάλιστα οι διοικητές της φορούσαν μαύρες στολές και όχι χακί. Χακί ήταν η στολές των Waffen SS και της Wehrmacht.
 |
| Στολή αξιωματικού της Γκεστάπο |
Έτσι οι “διοικητές της Γκεστάπο Τρίπολης και Σπάρτης” μάλλον είναι Γερμανοί αξιωματικοί των Waffen SS αφού φέρουν και τη νεκροκεφαλή στα πηλήκιά τους.
Τρίτον: Το ιστορικό πλαίσιο
Η φωτογραφία που παρουσιάζεται ως απόδειξη της συνεργασίας Γερμανών- ΕΛΑΣ αναφέρεται πως έχει ληφθεί στις 30-03-1944. Ως γνωστό εκείνη την εποχή, ο ΕΛΑΣ και το Γενικό του Αρχηγείο υπάγεται άμεσα στο Συμμαχικό Αρχηγείο της Μέσης Ανατολής και βρίσκεται σε διαρκή επαφή μαζί του. Ποιον λόγο είχε λοιπόν ο ΕΛΑΣ για μια τέτοια συνεργασία; Προφανώς κανέναν. Παράλληλα, οι Γερμανοί είχαν ήδη θέσει σε δραστήρια εθνοπροδοτική λειτουργία τα Τάγματα Ασφαλείας τα οποία στην Πελοπόννησο άλωσαν την ύπαιθρο σε διάφορες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Είχαν λοιπόν ανάγκη από κάποια συνεργασία με τον ΕΛΑΣ, αφού έτσι κι αλλιώς διέθεταν τάγματα ντόπιων προδοτών στις υπηρεσίες τους; Προφανώς όχι. Κι αν όντως υπήρξε μια τέτοια συνεργασία ή συμφωνία μη επίθεσης. Πως εξηγείται ιστορικά η σειρά μεγάλων συγκρούσεων ανάμεσα σε Γερμανούς και ΕΛΑΣίτες μετά τις 30-03-1944 στην Πελοπόννησο; Μάχες όπως αυτή της Αγορέλιτσας (19/07/1944) δεν θα έπρεπε να έχουν συμβεί ποτέ…
Τέταρτον: Ο συγγραφέας Χρίστος Γούδης
Αν ακόμα δεν σας έχουμε πείσει για την πλαστότητα της φωτογραφίας, ίσως σας πείσει η πολιτική προέλευση του συγγραφέα που την πρωτοδημοσίευσε στο βιβλίο του. Πρόκειται για τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών Χρίστο Γούδη, που παρά το γεγονός ότι ειδικεύεται στην Αστροφυσική, είναι πιθανότατα ειδικός και σε ιστορικά θέματα, όπως φαίνεται από την σοβαρή έρευνα που έχει διεξάγει. Με “ιστορικά” βιβλία που εκδίδονται σε εκδοτικούς οίκους που υμνούν τον ταγματασφαλιτισμό, όπως ο Πελασγός και φέρουν τίτλους όπως Νέος Πατριωτισμός, Η αλήθεια για τον Μακεδονικό Αγώνα 1904-1908, Η κουλτούρα της δεξιάς και Η σύγχρονη Δεξιά ως ιδεολογία και πράξη, ο Χρίστος Γούδης εθεάθη σε ομιλία Χρυσαυγιτών στην Αρεόπολη, όπου προσφωνούμενος από τον Ηλία Κασιδιάρη μίλησε και ο ίδιος.
 |
| Ο Χρίστος Γούδης. Πηγή: http://www.stoxos.gr/2014/03/blog-post_949.html |
 |
| Ο Χρίστος Γούδης. Πηγή: http://www.stoxos.gr/2014/03/blog-post_949.html |
Δασικές πυρκαγιές: Από την καταστολή των πυρκαγιών στη διαχείριση του δάσους. Του Πέτρου Κακούρου
Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία Κύρια
από : http://www.alterthess.gr
Με αφορμή την τραγική απώλεια τόσων ανθρώπων στο Μάτι της Αττικής επανήλθε στο προσκήνιο το ζήτημα της αποτελεσματικότητας στην αντιμετώπιση των δασικών πυρκαγιών. Έχουμε αποτελεσματικό σύστημα καταστολής τους στην Ελλάδα; Υπάρχει πρόληψη; Είναι αποτελεσματική; Γιατί επαναλήφθηκε η τραγωδία του 2007; Είναι μερικά από τα ερωτήματα που ακούγονται. Δυστυχώς οι απαντήσεις δεν είναι ευχάριστες, όχι μόνο επειδή είναι αρνητικές, αλλά επειδή, κυρίως, είναι αποτέλεσμα της κυρίαρχης πλέον πρακτικής στη χώρα αυτή να μην μαθαίνουμε από τα λάθη, ακόμη και από τα πιο τραγικά.
Αειφορική διαχείριση των δασών, η καλύτερη πρόληψη
Οι δασικές πυρκαγιές είναι ένα φαινόμενο συνυφασμένο με τα μεσογειακά και παραμεσογειακά δασικά οικοσυστήματα. Αυτό συμβαίνει αφενός λόγω του κλίματος, αφετέρου λόγω της παρουσίας του ανθρώπου στην περιοχή, μιας παρουσίας που φτάνει σχεδόν στο γεωλογικό χρόνο και συνοδεύεται από τη φωτιά. Η φωτιά, που άλλοτε είναι εργαλείο διάνοιξης των δασών, άλλοτε όπλο ενάντια στον εχθρό, άλλοτε αποτέλεσμα λαθών και αμελειών. Ο άνθρωπος της Μεσογείου έμαθε να ζει σε τοπία, όπου η φωτιά αργά ή γρήγορα θα περνούσε, έφτιαξε τους οικισμούς του και τις πόλεις του ανθεκτικές σε αυτές, έμαθε να τις πολεμά, όταν χρειαζόταν μέσα στο δάσος, ακόμη κι αυτό σήμαινε ότι θα θυσίαζε μέρος του δάσους για να σωθεί το υπόλοιπο. Χρησιμοποιούσε το δάσος, έκοβε ξύλα για κατασκευές και ενέργεια, το έβοσκε (συχνά ληστρικά, υποβαθμίζοντάς το) και τα ζεστά καλοκαίρια άφηνε τους θερμούς κάμπους με την ελονοσία και πήγαινε σε μικρούς, πρόχειρους οικισμούς στα βουνά. Είχε καταλάβει τη σημασία του δάσους για την υδατική οικονομία και την προστασία από πλημμυρικά φαινόμενα και συχνά χαρακτήριζε τμήματά του ως ιερά.
Οι δραστηριότητες αυτές μειώνουν τόσο τον κίνδυνο έναρξης μιας πυρκαγιάς όσο και τον κίνδυνο μια πυρκαγιά να λάβει τεράστιες διαστάσεις ή να έχει μεγάλη ένταση λόγω της συνέχειας συσσωρευμένης καύσιμης ύλης σε μεγάλες εκτάσεις. Παράλληλα, οι άνθρωποι που εργάζονται στα δάση αφενός εντοπίζουν άμεσα τις πυρκαγιές, αφετέρου έχουν την απαραίτητη εμπειρία να συνδράμουν αποφασιστικά στον έλεγχο μιας πυρκαγιάς. Στη σύγχρονη εποχή όλα αυτά συγκροτούν αυτό που αποκαλούμε «διαχείριση του δάσους» και οργανώνονται από τη Δασική Υπηρεσία αειφορικά, ώστε να μην υποβαθμίζεται η παραγωγική ικανότητα του δάσους και να μη μειώνεται η βιοποικιλότητα.
Η διαχείριση του δάσους ασκείται μέσω ειδικών διαχειριστικών μελετών, που εκπονούνται και εφαρμόζονται με ιδιαίτερη αυστηρότητα από την ίδια ομάδα ανθρώπων (δασολόγους, δασοπόνους και δασοφύλακες), η οποία θα έχει και την ευθύνη του ελέγχου μιας πυρκαγιάς. Αυτό συνεπάγεται μια εξαιρετικά λεπτομερή γνώση του δάσους, που, σε συνδυασμό με τις ειδικές γνώσεις στη συμπεριφορά της πυρκαγιάς και τα βοηθήματα που παρέχει η τεχνολογία, να επιτρέπει στην ομάδα διαχείρισης την ταχύτατη εκτίμηση της κατάστασης σε μια πυρκαγιά και την αξιολόγηση των κινδύνων, όχι μόνο για το δάσος, αλλά και για τα ανθρώπινα έργα στην περιοχή.
Η Πυροσβεστική Υπηρεσία στη δασοπυρόσβεση
Η ανάθεση της προσπάθειας ελέγχου μιας δασικής πυρκαγιάς στην Πυροσβεστική Υπηρεσία αποξενώνει τον φυσικό διαχειριστή του δάσους από τη διαχείριση ενός φαινομένου που σχετίζεται άμεσα με την οικολογία του δάσους. Η Πυροσβεστική Υπηρεσία μπαίνει σε ένα ουσιαστικά άγνωστο περιβάλλον, με σκοπό να αντιμετωπίσει ένα φαινόμενο, την εξέλιξη του οποίου συχνά δεν μπορεί να αξιολογήσει. Βασίζεται υπέρμετρα στη χρήση νερού, με αποτέλεσμα τεράστιες δαπάνες αγοράς και συντήρησης σχετικού εξοπλισμού, που συχνά είναι αναποτελεσματικός, καθώς οι μεγάλες δασικές πυρκαγιές κινούνται γρήγορα και δημιουργούν συνθήκες, στις οποίες το νερό είτε δεν προλαβαίνει να μεταφερθεί εκεί που χρειάζεται είτε δεν είναι αρκετό.
Αντίθετα, η Δασική Υπηρεσία λειτουργώντας στο φυσικό της χώρο με τους φυσικούς της συνεργάτες, δηλαδή όλους όσοι δραστηριοποιούνται στα δάση, επικεντρώνει την προσπάθειά της στη διαχείριση της καύσιμης ύλης, με περισσότερο προσωπικό μέσα στο δάσος, το οποίο φέρει ελαφρά (και φτηνά) εργαλεία χειρός. Αυτό παράλληλα συμβάλλει και στην αύξηση της αποτελεσματικότητας στη χρήση του νερού. Σήμερα σε οργανωτικό επίπεδο αντί του φυσικού διαχειριστή του δάσους τον έλεγχο της πυρκαγιάς αναλαμβάνει αξιωματικός της Πυροσβεστικής, ο οποίος λόγω της στρατιωτικού τύπου λειτουργίας της υπηρεσίας, δεν προλαβαίνει να «μάθει» μια περιοχή ή μόλις τη «μάθει» μετατίθεται ή εξελίσσεται βαθμολογικά, κάνοντας κυρίως δουλειά γραφείου.
Αντιμετώπιση των «μεγα-πυρκαγιών»: Κανείς δεν περισσεύει
Η κλιματική αλλαγή, η αύξηση των δασών, η εγκατάλειψη της ενεργού διαχείρισης των δασών και η εμφάνιση ζωνών μίξης αστικών χρήσεων γης και δάσους δημιουργούν ένα εκρηκτικό συνδυασμό, που δίνει πυρκαγιές μεγάλης έκτασης και έντασης, τις λεγόμενες «μεγα-πυρκαγιές», οι οποίες απαιτούν σύνθετες λύσεις και απαγκίστρωση από την επιστημονικά ατεκμηρίωτη και εκ των πραγμάτων μη αποτελεσματικής μεταφοράς της δασοπυρόσβεσης στην Πυροσβεστική Υπηρεσία.
Η σχεδιασμένη και οργανωμένη επαναφορά της διαχείρισης των δασικών πυρκαγιών στη Δασική Υπηρεσία, αξιοποιώντας τη συσσωρευμένη εμπειρία με ταυτόχρονη αύξηση των επενδύσεων στη διαχείριση των δασών είναι ένα κρίσιμο βήμα, αλλά δεν είναι το μόνο που χρειάζεται για την αντιμετώπιση των «μεγα-πυρκαγιών». Πέρα από την αναγκαία αναμόρφωση όλου του συστήματος πολιτικής προστασίας, σήμερα, περισσότερο από ποτέ, απαιτείται η μέγιστη ενεργοποίηση των τοπικών κοινωνιών, περιλαμβανόμενων των παραθεριστικών για τη δημιουργία ανθεκτικών στις πυρκαγιές κοινοτήτων. Κοινότητες ανθεκτικές στις πυρκαγιές περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, κατεδαφίσεις αυθαιρέτων και απαλλοτριώσεις. Αυτός είναι ο φυσικός χώρος της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, μιας και στις περιπτώσεις αυτές απαιτούνται σύνθετες διαδικασίες κατάσβεσης, εκκένωσης, διάσωσης, προστασίας υποδομών κ.τ.λ., δηλαδή αντικείμενα στα οποία η Πυροσβεστική Υπηρεσία έχει δείξει υψηλή αποτελεσματικότητα.
Η εστίαση των δράσεων τόσο της Δασικής Υπηρεσίας όσο και της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας στους φυσικούς τους χώρους θα μειώσει τις πιθανότητες σε μια δασική πυρκαγιά να κινηθεί προς κατοικημένους τόπους (περίπτωση της πυρκαγιάς Νταού Πεντέλης-Μάτι), καθώς και τις πιθανότητες μια πυρκαγιά από αμέλεια μέσα σε οικισμούς να κινηθεί προς το δάσος (περίπτωση πυρκαγιάς Ζαχάρως το 2007).
*O Πέτρος Κακούρος είναι δασολόγος