Πρόκειται οπωσδήποτε για ένα επιβλητικό έργο. Στη σύντομη ιστορία των νεοελλήνων, ίσως ποτέ άλλοτε και για κανένα άλλο θέμα, επιστημονικό, ιστορικό, πολιτικό, εθνικό, αναπτυξιακό, θρησκευτικό ή άλλο δεν είδαμε παρόμοια κινητοποίηση δημόσιων, ημιδημόσιων ή μη δημόσιων φορέων με στόχο την προαγωγή της γνώσης. Πρόκειται για το πρωτοφανές και το ανεπανάληπτο.

Η αφορμή είναι, υποθέτουμε, η προσέγγιση της επετείου των διακοσίων χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση. Επέτειος σημαδιακή, ξεκίνημα του εθνικού κράτους μέσα στο οποίο ζούμε και μέσα στο οποίο ο ελληνισμός –σε μία ακόμα φάση της μακραίωνης ιστορίας του- μεγαλούργησε και μεγαλουργεί. Οπωσδήποτε το μέγεθος του εγχειρήματος στηρίζεται σε στέρεα υλικά. Και σε στέρεους φορείς, όπως η δημοσιότητα αναφέρει.

Το πρόγραμμα φέρει τον τίτλο, «Ψηφιακό Αρχείο 1821». Στόχος του είναι η αξιοποίηση νέων ερευνητών για τη δημιουργία μιας τεράστιας «βάσης δεδομένων» για την Ελληνική Επανάσταση του 1821, η οποία θα καταστήσει προσιτό στο ειδικό ή και στο ευρύτερο κοινό πλήθος αρχειακών υλικών, εργασιών, εικόνων και τεκμηρίων για το 1821. Η ίδια βάση θα αποτελέσει και «εκπαιδευτικό οδηγό» για τη διδασκαλία της Ελληνικής Επανάστασης στα Σχολεία.  

Ως εδώ ουδέν το μεμπτό. Ζούμε εξάλλου κάτω από τον αστερισμό του «κονστρουκτιβισμού» όπου η απόκτηση παιδείας και η γνώσης αποκτούνται μέσω της αντιεξουσιαστικής διαδικασίας:  ρίχνεις τους εκπαιδευόμενους κάθε μορφής και ηλικίας σε μια δεξαμενή «ιστορικών τεκμηρίων» και τους καλείς, μέσα από αυτή, να συνθέσουν την ιστορική πραγματικότητα με βάση τις υποκειμενικές τους επιθυμίες. Πρόκειται για την αποθέωση του «έτσι είναι γιατί έτσι νομίζουμε» και οπωσδήποτε για το τέλος της ιστορίας ως επιστήμης.

Οι φορείς του μεγαλεπήβολου αυτού προγράμματος – οπωσδήποτε λάτρεις της ιστορίας του τόπου και του λαού μας, παρουσιάζουν ειδικό «ιστορικό» ενδιαφέρον. Δεν γνωρίζουμε αν και πόσο κοντά στο ταμείο του προγράμματος, αλλά σίγουρα στην καρδιά του προγράμματος, βρίσκεται μία μη κυβερνητική. Η οργάνωση έχει ως τώρα διακριθεί σε φιλεύσπλαχνα πεδία όπως η θεραπεία των αδέσποτων σκύλων, οι αναδασώσεις, η ανταποδοτική ανακύκλωση, τα κακοποιημένα παιδιά, τα συσσίτια για φτωχούς κλπ. (https://www.act4greece.gr/?c=46). Πατριωτικοί μάλλον λόγοι την οδήγησαν στο να ασχοληθεί και με την Ελληνική Επανάσταση.

Η Act4Greece εξασκεί την πρακτική του crowdfunding αποβλέποντας στην από τους πολλούς συλλογή χρηματικών πόρων για την προώθηση των προγραμμάτων της – κάτι σαν τους «εράνους του αγώνα» μια που βρισκόμαστε στο πνεύμα του 1821. Υποθέτουμε ότι στις δύσκολες ημέρες που ζούμε οι πολλοί, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των «όλοι μαζί μπορούμε» ή των απογόνων του πνεύματος της εθνεγερτηρίου «Εθνοτράπεζας»,  δεν έχουν περίσσεμα για να δώσουν στον αγώνα. Μέσω της οργάνωσης, τουλάχιστον… Ως εκ τούτου η τελευταία στηρίζεται μάλλον σε ευεργέτες, «στρατηγικούς εταίρους» στη σύγχρονη ορολογία. Ενδεικτικά οι τελευταίοι είναι το Κοινωφελές Ίδρυμα Αλέξανδρου Ωνάση, το Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Λάτση, το (παραδόξως μη κοινωφελές) Ίδρυμα Μποδοσάκη, κά, όπως και σε «στρατηγικούς υποστηριχτές» (ενδεικτικά η ΕΚΟ, η Aegean, η Media Markt κλπ.).

Εάν κάποιος ήθελε να είναι κακοήθης και εχθρός της «κοινωνίας των πολιτών» και της εκπορευόμενης από αυτήν φιλεύσπλαχνης διάθεσης, θα παρατηρούσε ότι «τεχνικός σύμβουλος» («ελεγκτής προγράμματος») της Act4Greece είναι μια εταιρεία με τίτλο Grant Thornton. Μια επίσκεψη στην ιστοσελίδα (https://www.grant-thornton.gr/en/) ετούτης της εταιρείας παροχής επιχειρηματικών συμβουλών θα γεννούσε ίσως κάποια ερωτήματα: το βασικό πεδίο στο οποίο ειδικεύεται η εν λόγω εταιρεία είναι η …φορολογία. Προφανώς για να μην ξεχάσει κάποιος από εκείνους που προσφεύγουν στις υπηρεσίες της την πληρωμή των αναλογούντων στα εισοδήματά του φόρων!

Στη διάθεση λοιπόν της φιλεύσπλαχνης αυτής πρωτοβουλίας τέθηκαν οι θησαυροί της ελληνικής ιστορίας, το οτιδήποτε συνδέεται με την Επανάσταση του 1821. Ποιοι δημόσιοι φορείς διέθεσαν το υλικό τους; ΟΛΟΙ. Η βιβλιοθήκη της Βουλής, η Εθνική Βιβλιοθήκη, τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, το Ελληνικό Λογοτεχνικό Ιστορικό Αρχείο το Κέντρο Ελληνικής Μουσικής «Φοίβος Ανωγειανάκης», το Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών του ΙΤΕ κλπ. κλπ. . Κεντρικό συντονιστικό ρόλο στο όλο εγχείρημα διαδραματίζει το Κέντρο Έρευνας για τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες. Το Κέντρο έχει τη στήριξη των Ιδρυμάτων Ι. Λάτση και Σ. Νιάρχου και ιδρυτικό του μέλος υπήρξε ο νυν υπουργός Παιδείας. Σχεδόν εντυπωσιάζει η διαπίστωση για το πόσο μικρός είναι ο κόσμος.  

Εν κατακλείδι: Παρατηρούσε ένας αρθρογράφος «αριστερής» εφημερίδας ότι τα «200 Χρόνια από το 1821» δίνουν την ευκαιρία «ξεπλύματος», παλαιότερων άτυχων επετειακών συγκυριών. Στα 100 χρόνια έγραψε, είχαμε τα μικρασιατικά, στα 150 χρόνια είχαμε χούντα. Τώρα που έχουμε δημοκρατία, φιλεύσπλαχνους ευεργέτες και την στήριξη εταιρειών επιχειρηματικών συμβουλών η αλήθεια για το 1821 μπορεί επιτέλους να λάμψει. Ίσως να είναι έτσι. Μένει να αποδειχθεί. Εκείνο πάντως που ως τώρα πιστοποιείται είναι ότι η διάθεση για γενική «αξιοποίηση» του εθνικού μας πλούτου –υλικού, ιστορικού και πνευματικού – δεν αφορά μόνο τις αρχαιότητες. Δυστυχώς απλώνεται βαθιά, ως τις ψυχές των ανθρώπων. Ως την ψυχή του λαού μας. Εδώ, βέβαια, πρόκειται για μη κυβερνητική ανιδιοτέλεια. Οπότε ο γενικότερος εκμαυλισμός, που έχει γίνει καταθλιπτικός μηχανισμός και πεδίο δόξας λαμπρό για  «επιχειρηματικούς συμβούλους», δεν θα πρέπει να μας ανησυχεί.         

* Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

από : https://www.imerodromos.gr/to-1821-se-mi-kyvernitikes-peripeteies/

Μία μέρα αφότου έκλεισαν τα σχολεία για τις διακοπές των Χριστουγέννων, ο υπουργός παιδείας Κ. Γαβρόγλου ανακοίνωσε την ενσωμάτωση της διάταξης που αφορά το νέο σύστημα διορισμού αλλά και πρόσληψης αναπληρωτών εκπαιδευτικών στο νομοσχέδιο «Συνέργειες Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας με τα Τ.Ε.Ι. Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας, Παλλημνιακό Ταμείο και άλλες διατάξεις», με σκοπό το παραπάνω να ψηφιστεί την Δευτέρα 14/1/2019.

Ήδη οι εκπαιδευτικοί, μόνιμοι και αναπληρωτές, όπως επίσης κι οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί και οι φοιτητές με τους μαθητές καλούσαν από κοινού σε κινητοποιήσεις στο Υπουργείο Παιδείας από την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Το προαναφερθέν νομοσχέδιο αποτελεί ακόμα ένα κομμάτι του αντιεκπαιδευτικού παζλ, καθώς ένα μέρος του νόμου ήδη ψηφίστηκε τον Ιούνιο, μέσα στον οποίο εκτός από συγχωνεύσεις σχολών, περιλαμβάνεται επίσης και η απόσπαση της παιδαγωγικής επάρκειας από τις καθηγητικές σχολές, κι επιπρόσθετα έπεται και συνέχεια καθώς σχεδιάζονται τόσο περαιτέρω συγχωνεύσεις σχολών, όσο και το Νέο Λύκειο.
Τις τελευταίες μέρες υπάρχει πραγματικός αναβρασμός στην εκπαιδευτική κοινότητα, καθώς με πρωτοβουλία του συντονιστικού αναπληρωτών και αδιόριστων εκπαιδευτών το οποίο κάλεσε σε πανελλαδική σύσκεψη συντονισμού στις 6/1/2019, αποφασίστηκαν μια σειρά από κινητοποιήσεις και δράσεις. Η μαζική συμμετοχή πρωτοβάθμιων σωματείων και συλλόγων, ανάγκασε ακόμα και τις ομοσπονδίες ΔΟΕ και ΟΛΜΕ να καλέσουν σε απεργία την Παρασκευή 11/1/19 και τη Δευτέρα 14/1/19.
Οι κινητοποιήσεις που ξέσπασαν, λοιπόν, την τελευταία βδομάδα ήταν αρκετά δυναμικές και μαζικές για αυτό και δέχτηκαν άγρια καταστολή από τις δυνάμεις των ΜΑΤ. Το εκπαιδευτικό κίνημα καθότι δεν τρομοκρατείται και δεν πάει βήμα πίσω, προχώρησε σε κατάληψη της πρυτανείας του ΕΚΠΑ προκειμένου να δημιουργήσει ένα κέντρο αγώνα και να γνωστοποιήσει σε όλη την κοινωνία το δίκαιο αγώνα των εκπαιδευτικών. Οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι μαθητές ακόμα και οι σύλλογοι γονέων αρχίζουν και στηρίζουν ολοένα και περισσότερο τους εκπαιδευτικούς, αντιλαμβανόμενοι ότι αυτός αγώνας όχι μόνο δεν είναι συντεχνιακός αλλά αφορά τόσο όλους τους εργαζομένους όσο και όλη τη νεολαία. Το πνεύμα και η λογική που διέπει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο μόνο άγνωστα πλέον δεν είναι για την ελληνική κοινωνία, η οποία έχει βιώσει τα τελευταία 10 χρόνια της κρίσης και των μνημονίων την πιο σκληρή αντιλαϊκή πολιτική με όλο και περισσότερα εργασιακά δικαιώματα και κεκτημένα να αμφισβητούνται και εν τέλει να καταστρατηγούνται.

Πού οφείλεται λοιπόν αυτός ο εκπαιδευτικός αναβρασμός;

Το νέο σύστημα διορισμών που θέλει να ψηφίσει η κυβέρνηση δεν είναι τίποτα άλλο από ένα προσοντολόγιο! Αποτελεί τομή και άκρως αντιδραστική αναδιάρθρωση στην ιστορία των διορισμών των εκπαιδευτικών, καθώς όχι μόνο υπονομεύει το πτυχίο και την προϋπηρεσία αλλά εισάγει από την πίσω πόρτα την αξιολόγηση με ατομικά χαρακτηριστικά και εγκαθιδρύει με μόνιμο πλέον τρόπο την ελαστικότητα και την επισφάλεια στο σώμα των εκπαιδευτικών. Είναι πλήρως εναρμονισμένο με τις επιταγές του ΟΟΣΑ και της ΕΕ και επισφραγίζει με κάθε τρόπο τον ατομικό φάκελο προσόντων και την δια βίου εκπαίδευση.
Κομβικά κάποιες από τις αιχμές του είναι:

1) Υπάρχουν δύο δεξαμενές μοριοδότησης, η προϋπηρεσία και τα ακαδημαϊκά προσόντα, όπου η κάθε μία έχει ανώτατο όριο τα 120 μόρια.

2) Τα ακαδημαϊκά προσόντα αποτελούν το διδακτορικό δίπλωμα, το μεταπτυχιακό δίπλωμα, οι ξένες γλώσσες, το 2ο μεταπτυχιακό δίπλωμα, το 2ο πτυχίο, η γνώση υπολογιστών, τα σεμινάρια επιμορφώσεων και το πτυχίο.

3) Για την εκπαιδευτική προϋπηρεσία αποδίδεται ένα μόριο για κάθε μήνα εργασίας, με τον Ιούλιο και τον Αύγουστο να εξαιρούνται για τους αναπληρωτές.

4) Προϋπόθεση πρόσληψης αποτελεί η παιδαγωγική επάρκεια, η οποία θα μπορεί να πιστοποιείται σε όσους δεν την έχουν, από επιμορφωτικά και μεταπτυχιακά προγράμματα.

5) Οι νεοδιοριζόμενοι υπηρετούν επί δύο (2) έτη ως δόκιμοι. Στο τέλος του δεύτερου έτους οι νεοδιοριζόμενοι κρίνονται προκειμένου να μονιμοποιηθούν.

Από τις παραπάνω αιχμές μπορούν να εξαχθούν τα παρακάτω συμπεράσματα:

Μόνιμοι διορισμοί = όνειρο θερινής νυκτός!

Αρχικά η κυβέρνηση διαβεβαίωσε ότι δεν θα γίνουν μόνιμοι διορισμοί, διατηρώντας το καθεστώς των αναπληρωτών με τον ίδιο τρόπο που συμβαίνει τόσα χρόνια. Ακόμα και αυτοί οι λίγοι διορισμοί, θα γίνουν φυσικά μετά την επανεκλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Με λίγα λόγια, αυτοί που εδώ και 10 χρόνια κρίσης έχουν υπάρξει αναπληρωτές σε όλη την Ελλάδα καταλήγουν όχι μόνο να μην μονιμοποιούνται, αλλά να παίζουν τη θέση εργασίας τους κορώνα γράμματα καθώς με βάση το συγκεκριμένο νομοσχέδιο η προϋπηρεσία μετράει στο μέγιστο 50% (120 μονάδες).
Επιπλέον, ακόμα και οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί που θα προσληφθούν για πρώτη φορά , θα αξιολογούνται ανά δύο χρόνια θητείας ως προς τα προσόντα τους, πράγμα που σημαίνει ότι αν δεν είναι «ικανοί» την δεδομένη χρονική στιγμή θα πετιούνται στην ανεργία και κανένα σύστημα δεν θα μπορεί να τους εγγυηθεί ότι θα ξαναπροσληφθούν στο μέλλον.
Ως εκ τούτου, διαμορφώνεται και στην εκπαίδευση ένα εργασιακό τοπίο μισοεργασίας-μισοανεργίας που θέλει τον εργαζόμενο κινητικό, ελαστικό και μετακυλύει στον ίδιο το βάρος της ανεργία του. Έτσι, προφανώς τα ποσοστά της ανεργίας δε θα μειωθούν στο ελάχιστο και πάλι σε λίγα χρόνια θα έχει διαμορφωθεί μία τεράστια δεξαμενή εργαζομένων-ανέργων εκπαιδευτικών που ίσως να έχουν δουλέψει από λίγο, αλλά που ταυτόχρονα θα πρέπει να έχουν μαζέψει ένα κάρο «χαρτιά» για να γεμίσει ο ατομικός τους φάκελος και να καταφέρουν να είναι ολοένα και πιο ανταγωνιστικοί μήπως καταφέρουν να εργαστούν έστω μια χρονιά ακόμη. Να σημειωθεί ότι η πλειονότητα των σεμιναρίων και των μεταπτυχιακών προγραμμάτων είναι πλέον επί πληρωμή, άρα ο ατομικός φάκελος προσόντων αποτελεί αδιαμφισβήτητα επένδυση και αποκλείει τον διορισμό σε όσους δε θα μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά.
Τέλος, οι 30.000 θέσεις που καλύπτουν οι αναπληρωτές κάθε χρόνο και που αντιστοιχούν σε πραγματικά κενά λόγω του παγώματος των προσλήψεων για πάνω από δεκαετία χρηματοδοτούνται κάθε χρόνο κατά 70% από ΕΣΠΑ. Αυτό έρχεται να κλειδώσει ακόμα με πιο σαφή τρόπο για τι είδους θέσεις εργασίας μιλάει το υπουργείο παιδείας και τι τύπο εργαζομένου επιθυμεί, έρμαιο στις ορέξεις της Ε.Ε. και κάθε κυβέρνησης.
Έρχεται η αξιολόγηση από την πίσω πόρτα!
Το προσοντολόγιο αποτελεί πλέον το ίδιο, την αξιολόγηση που τόσα χρόνια προσπαθούσε η εκάστοτε κυβέρνηση να επιβάλλει στο χώρο της εκπαίδευσης και συνολικά στο δημόσιο. Βάσει αυτού, όλο το δυναμικό των εκπαιδευτικών αξιολογείται κάθε χρόνο ατομικά με κριτήρια και όρους που κάθε τόσο θα αλλάζουν ανάλογα με τις στοχεύσεις, επομένως ο καθένας θα καθίσταται ανεπαρκής ώστε να αντικατασταθεί από τον επόμενο στη λίστα.
Πέρα όμως από τους αναπληρωτές, είναι φανερό πως το ίδιο μοτίβο κριτηρίων και αξιολόγησης θα ισχύει σε λίγο καιρό και για τους μόνιμους εκπαιδευτικούς, αφού με το σύστημα αυτό αυξάνεται η ανταγωνιστικότητα, η ατομικότητα, η επισφάλεια και η κινητικότητα. Έτσι, διαμορφώνονται με τον περίτεχνο τρόπο οι όροι για να μπορεί να ανακυκλώνεται το εκπαιδευτικό δυναμικό, να είναι ευέλικτο και να προσαρμόζεται στις εκάστοτε μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση αλλά και στην αγορά εργασίας.

Ταφόπλακα στη συλλογική κατοχύρωση-συλλογική διεκδίκηση!

Αν ληφθούν υπόψη ένα προς ένα όλα τα κριτήρια διορισμού, γίνεται αντιληπτό πως τόσο το πτυχίο όσο και η προϋπηρεσία μπαίνουν υπό αμφισβήτηση. Από την μία, το πτυχίο παύει να αποτελεί την μόνη προϋπόθεση για να βρει κάποιος δουλειά και από την άλλη η προϋπηρεσία και η εργασιακή εμπειρία δεν μπορούν να εξασφαλίσουν μία θέση. Άρα με απλά λόγια, δεν αρκεί μόνο να κατοχυρώνεται κάποιος επαγγελματικά, αλλά πρέπει να μπαίνει και σε ένα ατέρμονο κυνήγι προσόντων που ανά πάσα ώρα και στιγμή θα αλλάζουν.
Παράλληλα, η συλλογική διεκδίκηση από πλευράς των εκπαιδευτικών υποσκάπτεται. Αφενός, ο καθένας με τον ατομικό του φάκελο προσόντων θα ανταγωνίζεται συνεχώς το διπλανό του και άρα τα σωματεία και οι σύλλογοι, οι συνδικαλιστικές πρακτικές και οι κινητοποιήσεις δε θα αφορούν μαζικά κι ενιαία το σώμα των εκπαιδευτικών, καθώς θα καλλιεργείται ο ατομικός δρόμος και ο κανιβαλισμός ως τη μοναδική διέξοδο σε αυτή την εργασιακή ζούγκλα. Αφετέρου, η συνεχής κινητικότητα και παροδικότητα σε έναν συγκεκριμένο περιβάλλον εργασίας δεν θα επιτρέπουν στον νέο εκπαιδευτικό να συνδικαλίζεται ώστε να διεκδικεί ανθρώπινους όροι και συνθήκες εργασίας, αφού την επόμενη χρονιά δε θα γνωρίζει καν αν θα εργάζεται.

Απόσπαση παιδαγωγικής επάρκειας και προσοντολόγιο = οι 2 όψεις του ίδιου νομίσματος!

Το προσοντολόγιο δεν έπεσε από τον ουρανό, αλλά αποτελεί πάγια κατεύθυνση του κεφαλαίου! Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν όλοι οι νόμοι για την τριτοβάθμια εκπαίδευση περιέγραφαν έναν ατομικό φάκελο προσόντων που καλείτο να αποκτήσει ο κάθε φοιτητής για να αποφοιτήσει. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση με κάθε κυβέρνηση στόχευε στον κατακερματισμό του πτυχίου των αποφοίτων, προσπαθώντας να δημιουργήσει κύκλους σπουδών και κατευθύνσεις ώστε να δημιουργήσει ήδη από τις σχολές κινητικούς και ευέλικτους απόφοιτους που θα μαζεύουν μονάδες και ECTS για να καταφέρουν να είναι πιο ανταγωνιστικοί από τον διπλανό τους. Με τον τρόπο αυτό επεδίωκαν να διασπάσουν την ενιαιότητα των πτυχίων, να κατακερματίσουν τα επαγγελματικά δικαιώματα και να προετοιμάσουν τους μελλοντικούς εργαζόμενους στο μοντέλο της κινητικότητας και της ευελιξίας της αγοράς εργασίας.
Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο κινείται και η όλη κουβέντα τον τελευταίο χρόνο γύρω από την απόσπαση της παιδαγωγικής επάρκειας από τα πτυχία στις καθηγητικές σχολές. Το κεφάλαιο προσπαθεί να εμπεδώσει στην νεολαία ένα ιδεολόγημα που λέει ότι κανένας απόφοιτος δεν έχει τα κατάλληλα προσόντα για να στελεχώσει μία θέση εργασίας, κρύβοντας κάτω από το χαλάκι το γεγονός πως αυτές δεν υπάρχουν. Υπό αυτό το πρίσμα περιγράφεται το τελευταίο χρονικό διάστημα ένα καθεστώς ίδρυσης Κέντρων Δια Βίου Μάθησης (ΚΕΔΙΒΙΜ) τα οποία θα αναλαμβάνουν προγράμματα πιστοποίησης και επανακατάρτισης καταλήγοντας στην απονομή επαγγελματικών δικαιωμάτων εκτός πτυχίου.

Μόνη απάντηση οι διαρκείς ανυποχώρητοι αγώνες

Κόντρα σε όλη αυτή την προσπάθεια του υπουργείου υπό το καθεστώς οποιασδήποτε κυβέρνησης από την μεταπολίτευση και μετά, οι φοιτητές και οι εκπαιδευτικοί έχουν συναντηθεί πολλές φορές στον δρόμο, πίσω από πανό και ντουντούκες. Βάζοντας ως πρόταγμα το δημόσιο και δωρεάν σχολείο όπως επίσης και τη μόνιμη και σταθερή δουλειά, κατάφεραν να μπλοκάρουν ένα σωρό νόμους και αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις.
Έτσι και τώρα, παίρνοντας την σκυτάλη από τις περσινές κινητοποιήσεις το εκπαιδευτικό κίνημα γέμισε τους δρόμους τις προηγούμενες μέρες και φώναξε δυνατά και αποφασιστικά ότι το νέο νομοσχέδιο «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ»! Όσο και αν πόνταρε το υπουργείο στην διάσπαση των εκπαιδευτικών και όσο και αν προσπαθούσε να τους διχάσει σε παλιούς και νέους, αναπληρωτές και αδιόριστους μηδενικής προϋπηρεσίας, εκείνοι φαίνονται πιο ενωμένοι από ποτέ με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να πιεστεί και να αναβάλλει την ψήφιση του νομοσχεδίου.

Στηρίζουμε την κινητοποίηση των εκπαιδευτικών όπως επίσης και την κατάληψη της πρυτανείας και τις δράσεις της. Την Πέμπτη 17/1 καλούμε και στηρίζουμε την απεργία των εκπαιδευτικών και διαδηλώνουμε στην Βουλή για την άμεση απόσυρση του ν/σ για την εκπαίδευση, για δημόσια και δωρεάν παιδεία, για μόνιμους και μαζικούς διορισμούς με βάση το πτυχίο και την προϋπηρεσία, για κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής εργασίας.

Αριστερή Συσπείρωση 

από: http://www.dialektika.gr/2018/08/blog-post.html

Μπήκαμε στα μνημόνια "διάσωσης" έχοντας ένα χρέος που ήταν το 130% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν: το σύνολο σε ευρώ όλων των προϊόντων και αγαθών που παράγει μια οικονομία σε ένα χρόνο).
"Βγαίνουμε" σήμερα από τα μνημόνια έχοντας ένα χρέος που είναι πλέον το 180% του ΑΕΠ (με στοιχεία α΄τριμήνου 2018 της Eurostat), αφού το ΑΕΠ μειώθηκε δραματικά και το χρέος αυξήθηκε.
Αποτυχία;
Κάθε άλλο.
Πρόκειται για μια μεγάλη επιτυχία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της μνημονιακής δεκαετίας, σε παγκόσμια κλίμακα, αφού επικράτησε αβίαστα (ούτε καν στρατιωτική δικτατορία δεν χρειάσθηκε).

Η μεγάλη επιτυχία της συσσώρευσης κεφαλαίου
Κατά την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα, χάρη στα μνημόνια και στην κρίση:
- πραγματοποιήθηκε μια τεράστια συσσώρευση κεφαλαίου σε λίγα χέρια (όπως σε όλες τις κρίσεις)
- οι 500 μεγαλύτερες επιχειρήσεις αύξησαν θεαματικά τα κέρδη τους
- οι εκατομμυριούχοι με περιουσία άνω των 30 εκατ. ευρώ, αυξήθηκαν και είναι πάνω από 500 άτομα, έχοντας συνολική περιουσία αρκετές δεκάδες δισ. ευρώ
- ο συνολικός ιδιωτικός ακίνητος (ακίνητα και γη) και κινητός (μετρητά-ρευστά, χρεόγραφα, μετοχές, ομόλογα, χρυσός, κοσμήματα κλπ.) πλούτος των πιο πλούσιων Ελλήνων (περίπου 60.000 άτομα) υπερδιπλασιάσθηκε και αυξάνει συνεχώς όλο και περισσότερο
- διασώθηκαν οι τράπεζες (ιδίως οι ευρωπαϊκές).
- ξεκίνησε και συνεχίζεται η ιδιωτικοποίηση των κοινών μας αγαθών (νερό, τροφή, ενέργεια, συγκοινωνίες, υποδομές κλπ)

Το πολλά υποσχόμενο επιτυχές ξεζούμισμα των εργαζόμενων 
Κατά την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα, χάρη στα μνημόνια και στην κρίση:
- ο κατώτατος μισθός μειώθηκε, ενώ σε όλες τις χώρες της ΕΕ αυξήθηκε
- μειώθηκαν μισθοί και εισοδήματα εργαζόμενων και αυτοαπασχολούμενων
- αυξήθηκε η απλήρωτη και αδήλωτη εργασία (θαύματα κάνουν οι εργασιακές γαλέρες)
- σχεδόν μισό εκατομμύριο Έλληνες επιστήμονες (σπουδαγμένοι στην Ελλάδα με χρήματα όλων μας) μετανάστευσαν στο εξωτερικό.

Νίκησαν προς το παρόν, αλλά τα ρίσκα δεν τελείωσαν ....
"Ο όρος 'εθνική διάσωση' είναι ανακριβής. Οι φορολογούμενοι απλώς διασώζουν τις τράπεζες και την αστική τάξη, συγχωρώντας τα χρέη και τις παραβάσεις αυτών και κανενός άλλου .... Η ιδιωτικοποίηση των κερδών και κοινωνικοποίηση των κινδύνων - σώστε τις τράπεζες και ξεζουμίστε το λαό - έκανε θαύματα για τους τραπεζίτες .... Οι κρίσεις είναι στην ουσία όχι μόνο αναπόφευκτες αλλά και αναγκαίες ... είναι, τρόπον τινά, οι παράλογοι εκλογικευτές ενός πάντοτε ασταθούς καπιταλισμού .... Στις μέρες μας, το βασικό πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι το κεφάλαιο είναι υπερβολικά ισχυρό και η εργατική τάξη υπερβολικά αδύναμη" (David Harvey, Το αίνιγμα του κεφαλαίου και οι κρίσεις του καπιταλισμού, Εκδ. Καστανιώτη, 2011).

Στη μάχη αυτής της δεκαετίας νίκησε το σύστημα, έχασαν οι εργαζόμενοι.
Πάντως, η κρίση δεν τελείωσε ακόμα, ούτε οι επιλογές, ούτε οι μάχες ....

 από : https://info-war.gr

Με αφορμή τις πρόσφατες διαδικτυακές συζητήσεις σχετικά με μια φωτογραφία που υποτίθεται ότι απεικονίζει στελέχη του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου με Γερμανούς αξιωματικούς, ο Κόκκινος Φάκελος θεωρεί σκόπιμο να παραθέσει μια ανάλυση της υπόθεσης, που έβγαλε πολλούς λάτρεις του Χίτλερ από τις διαδικτυακές τους τρύπες, μαζί με μπόλικο ακόμα κόσμο που δέχεται αβίαστα τέτοιες απόψεις και θεωρίες που δεν στέκουν στην κριτική σκέψη.

 

Από το μπλογκ Φιλονόη Πόντου

Ας δούμε τώρα ποιους απεικονίζει η φωτογραφία. Και εδώ, όπως συμβαίνει σχεδόν με όλα τα ιστορικά ψευδοντοκουμέντα τα ονόματα είναι αδύνατο να εντοπιστούν. Στη συγκεκριμένη λοιπόν φωτογραφία, εικονίζονται “Ο διοικητής της Γκεστάπο Τριπόλεως (αριστερά) και ο διοικητής της Γκεστάπο Σπάρτης (δεύτερος από δεξιά)”. Τα ονόματά τους άγνωστα και αυτό γιατί εάν διασταυρωθούν τα ονόματα των εν λόγω διοικητών με τα πρόσωπα, πιθανότατα θα είναι διαφορετικά. Οι τρεις τώρα αντάρτες του ΕΛΑΣ αναφέρεται ότι είναι οι: Μαρινάκης, Μπαρμαπλιάς και Γιάτρας, χωρίς να αναφέρεται ο βαθμός τους ή εάν τα ονόματα που δίδονται είναι ψευδώνυμα ή πραγματικά. Για τον Μαρινάκη, αναφέρεται ότι λέγονταν Κωνσταντίνος. Ένας ταγματάρχης και όχι στέλεχος του επιτελείου του ΕΛΑΣ με το όνομα Κώστας Μαρινάκης είχε σκοτωθεί στη μάχη της Μεσοχώρας αρκετούς μήνες πριν.

 

Και εδώ φίλες και φίλοι ξεκινάνε τα σοβαρά προβλήματα τεκμηρίωσης.

 

Πρώτον: Ρουχισμός και οπλισμός

 

Κανείς από τα εικονιζόμενα “Στελέχη του ΕΛΑΣ” δεν φορά στρατιωτική στολή που αναδεικνύει το βαθμό του. Δεδομένου ότι τα στελέχη του ΕΛΑΣ που ήταν στρατός έφεραν με κανονισμό διακριτικά του βαθμού τους, και σε αυτή τη φωτογραφία οι υποτιθέμενοι αξιωματικοί θα έπρεπε να φορούν τη στολή τους με τα αντίστοιχα διακριτικά. Ο τελευταίος από τα αριστερά δε, φορά μια μίξη πολιτικών και στρατιωτικών ρούχων.

 

 

 

 

Στην παραπάνω φωτογραφία του Γ.Α. του ΕΛΑΣ όλοι οι αξιωματικοί φορούν τα γαλόνια τους. Σε όσους δεν είναι ορατά, βλέπετε ότι εμφανούς φορούν από πάνω από το αμπέχονό τους στρατιωτικό παλτό. Μόνο ο Άρης Βελουχιώτης δεν φοράει γαλόνια καθώς υπήρξε πολιτικό στέλεχος του ΕΛΑΣ και όχι βαθμοφόρος. Γιατί άραγε στην αντίστοιχη φωτογραφία με τους υποτιθέμενους ΕΛΑΣίτες κανείς δεν φορά στολή ή διακριτικά βαθμού; Επιπροσθέτως, όπως φαίνεται από την παραπάνω φωτογραφία, στάνταρ εξοπλισμός των αξιωματικών του ΕΛΑΣ είναι το δίκοχο και όχι ο μπερές. Στο κάθε δίκοχο είναι ραμμένη σφαίρα με το έμβλημα του ΕΛΑΣ, που φαίνεται καλύτερα στο παρακάτω σκίτσο του Δημήτρη Μεγαλίδη, σκιτσογράφου του Γενικού Αρχηγείου:

 

 

 

Παραδόξως, κανένας από τους εικονιζόμενους “ΕΛΑΣίτες” δεν φορά δίκοχο, αλλά μπερέ με κάποιο απροσδιόριστο σύμβολο που δεν μοιάζει με το διακριτικό του ΕΛΑΣ.

 

Σε ότι αφορά τον οπλισμό που φαίνεται στη φωτογραφία, εντοπίζουμε ότι δύο εκ των “ΕΛΑΣιτών” φέρουν επιδεικτικά αγγλικού τύπου αυτόματα όπλα Sten μια παραλλαγή του αυτόματου Thompson. Φαίνεται μάλιστα πως τα όπλα είναι οπλισμένα με τη δεσμίδα τους. Από την άλλη μεριά, οι Γερμανοί δεν φαίνεται να κρατούν όπλα, φέρουν απλώς στη θήκη τους τα ατομικά τους περίστροφα και μάλιστα σε θέση της ζώνης που δεν εμποδίζει την ελεύθερη κίνηση των χεριών. Σε μια λοιπόν υποθετική συνάντηση με τον εχθρό, θα περιμέναμε αφενός οι Γερμανοί να μην δεχτούν οι συνομιλητές τους να φέρουν όπλα και μάλιστα οπλισμένα, ή εάν έφεραν τότε κι εκείνοι θα είχαν σε ετοιμότητα τα δικά τους. Από την πόζα των εικονιζόμενων προσώπων καταλαβαίνουμε ότι οι “ΕΛΑΣίτες” είναι κατά πάσα πιθανότητα οπλισμένη συνοδεία των Γερμανών αποτελούμενη από ντόπιους Πελοποννήσιους συνεργάτες τους, αν έχει τραβηχτεί στην Ελλάδα…

 

Δεύτερον: Τα πρόσωπα της φωτογραφίας

 

Η αυθεντικότητα της φωτογραφίας ξεκινά να καταρρέει δραματικά όταν κανείς εξετάσει τα πρόσωπά της. Καταρχήν, οι αναφερόμενοι ως “ΕΛΑΣίτες” της φωτογραφία δεν εντοπίζονται ως ονόματα πουθενά στον επίσημο κατάλογο των αξιωματικών του Κεντρικού Αρχηγείου του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου, όπως αποτυπώνεται στα βιβλία:

 

Γιάννης Πριόβολος, Μόνιμοι αξιωματικοί στον Ε.Λ.Α.Σ. – Οικειοθελώς ή εξ ανάγκης, Νότια και Κεντρική Ελλάδα, Εκδόσεις Αλφειός, 2009.

 

Γιάννη Λεων. Λέφα, Ο Δημοκρατικός Στρατός Πελοποννήσου ( Δημιουργία -Ανάπτυξη – Ήττα ), εκδόσεις Αλφειός, Αθήνα 1998.

 

Δεν υπάρχουν επίσης τέτοια ονόματα στο πλούσιο αρχειακό υλικό που διατίθεται για τον ΕΛΑΣ από τον Στέφανο Σαράφη στο βιβλίο του Ο ΕΛΑΣ. Πρόκειται λοιπόν για στελέχη του ΕΛΑΣ ουρανοκατέβατα, που κανείς από τους πρωταγωνιστές του ΕΛΑΣ της εποχής δεν είδε και δεν άκουσε ποτέ. Το να πιστοποιήσουμε σε δεύτερο επίπεδο τους Γερμανούς αξιωματικούς της φωτογραφίας στάθηκε τιτάνιο έργο. Καταρχήν, οι Γερμανοί εν υπηρεσία αξιωματικοί και στελέχη των δυνάμεων Κατοχής υπήρξαν στην Ελλάδα οι εξής:

 

Günther Altenburg,

Hermann Neubacher,

Jürgen Stroop,

Walter Schimana,

Captain Anton Burger,

Colonel Walter Blume,

General Alexander Löhr,

General Hubert Lanz,

General Hellmuth Felmy,

General Walter Stettner,

General Karl von Le Suire,

General Hartwig von Ludwiger,

General Friedrich-Wilhelm Müller,

General Heinrich Kreipe, Commander,

Dr. Max Merten,

Dieter Wisliceny,

Friedrich Schubert

 

Προσπαθήσαμε λοιπόν να ταυτοποιήσουμε με βάση τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους και την τοποθεσία της υπηρεσίας τους την εν λόγω φωτογραφία. Mοναδική ομοιότητα υπάρχει ανάμεσα στον πρέσβη της Γερμανίας και μετέπειτα διοικητή της Ελλάδας Gunther Altenburg με τον από αριστερά Γερμανό αξιωματικό.

 

 

 

Φυσικά το θέμα της ομοιότητας είναι ξεκάθαρα υποκειμενικό, όμως ο Altenburg σαν πολιτικό στέλεχος του Τρίτου Ράιχ δεν θα έφερε στρατιωτική στολή. Όμως ποιοι είπαμε ότι είναι οι εικονιζόμενοι αξιωματικοί; Kατά τα αναφερόμενα είναι οι διοικητές της Γκεστάπο Τρίπολης και Σπάρτης. Προσέξτε όμως το χρώμα της στολής:

 

 

 

Οι εικονιζόμενοι “ΕΛΑΣίτες” φορούν μάλλον χακί χιτώνιο όπως ακριβώς και ο από αριστερά Γερμανός. Αντίθετα ο δεξιά εικονιζόμενος “ΕΛΑΣίτης” φορά εμφανώς μαύρο παντελόνι. Είναι γνωστό ότι οι αξιωματικοί της Γκεστάπο και μάλιστα οι διοικητές της φορούσαν μαύρες στολές και όχι χακί. Χακί ήταν η στολές των Waffen SS και της Wehrmacht.

 

 

Στολή αξιωματικού της Γκεστάπο

 

Έτσι οι “διοικητές της Γκεστάπο Τρίπολης και Σπάρτης” μάλλον είναι Γερμανοί αξιωματικοί των Waffen SS αφού φέρουν και τη νεκροκεφαλή στα πηλήκιά τους.

 

Τρίτον: Το ιστορικό πλαίσιο

 

Η φωτογραφία που παρουσιάζεται ως απόδειξη της συνεργασίας Γερμανών- ΕΛΑΣ αναφέρεται πως έχει ληφθεί στις 30-03-1944. Ως γνωστό εκείνη την εποχή, ο ΕΛΑΣ και το Γενικό του Αρχηγείο υπάγεται άμεσα στο Συμμαχικό Αρχηγείο της Μέσης Ανατολής και βρίσκεται σε διαρκή επαφή μαζί του. Ποιον λόγο είχε λοιπόν ο ΕΛΑΣ για μια τέτοια συνεργασία; Προφανώς κανέναν. Παράλληλα, οι Γερμανοί είχαν ήδη θέσει σε δραστήρια εθνοπροδοτική λειτουργία τα Τάγματα Ασφαλείας τα οποία στην Πελοπόννησο άλωσαν την ύπαιθρο σε διάφορες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Είχαν λοιπόν ανάγκη από κάποια συνεργασία με τον ΕΛΑΣ, αφού έτσι κι αλλιώς διέθεταν τάγματα ντόπιων προδοτών στις υπηρεσίες τους; Προφανώς όχι. Κι αν όντως υπήρξε μια τέτοια συνεργασία ή συμφωνία μη επίθεσης. Πως εξηγείται ιστορικά η σειρά μεγάλων συγκρούσεων ανάμεσα σε Γερμανούς και ΕΛΑΣίτες μετά τις 30-03-1944 στην Πελοπόννησο; Μάχες όπως αυτή της Αγορέλιτσας (19/07/1944) δεν θα έπρεπε να έχουν συμβεί ποτέ…

 

Τέταρτον: Ο συγγραφέας Χρίστος Γούδης

 

Αν ακόμα δεν σας έχουμε πείσει για την πλαστότητα της φωτογραφίας, ίσως σας πείσει η πολιτική προέλευση του συγγραφέα που την πρωτοδημοσίευσε στο βιβλίο του. Πρόκειται για τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών Χρίστο Γούδη, που παρά το γεγονός ότι ειδικεύεται στην Αστροφυσική, είναι πιθανότατα ειδικός και σε ιστορικά θέματα, όπως φαίνεται από την σοβαρή έρευνα που έχει διεξάγει. Με “ιστορικά” βιβλία που εκδίδονται σε εκδοτικούς οίκους που υμνούν τον ταγματασφαλιτισμό, όπως ο Πελασγός και φέρουν τίτλους όπως Νέος Πατριωτισμός, Η αλήθεια για τον Μακεδονικό Αγώνα 1904-1908, Η κουλτούρα της δεξιάς και  Η σύγχρονη Δεξιά ως ιδεολογία και πράξη, ο Χρίστος Γούδης εθεάθη σε ομιλία Χρυσαυγιτών στην Αρεόπολη, όπου προσφωνούμενος από τον Ηλία Κασιδιάρη μίλησε και ο ίδιος.

 

 

Ο Χρίστος Γούδης. Πηγή: http://www.stoxos.gr/2014/03/blog-post_949.html

Ο Χρίστος Γούδης. Πηγή: http://www.stoxos.gr/2014/03/blog-post_949.html

(από :https://tvxs.gr)       Με μια οργισμένη επιστολή, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας, σπάει τη σιωπή του και αποκαλύπτει όλο το παρασκήνιο που οδήγησε στην απόλυση της εκπαιδευτικού η οποία έπιασε το γιο του Αντώνη Σαμαρά να αντιγράφει.

Αφορμή για την επιστολή στάθηκε άρθρο στο site The President, το οποίο υπογράφει ο συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού, Γιώργος Μουρούτης, και το οποίο προκάλεσε την οργή του προέδρου της ΟΙΕΛΕ, Μιχάλη Κουρουτού, ο οποίος περιγράφει αναλυτικά τα γεγονότα που οδήγησαν στην απόλυση της εκπαιδευτικού (η οποία δε ζει πλέον) και τον ρόλο που έπαιξε ο Αντώνης Σαμαράς και το περιβάλλον του.

Η επιστολή του Μιχάλη Κουρουτού:

«Στη μνήμη της Φώφης Μπουλούτα και στο όνομα της αλήθειας…

Σήμερα ομολογώ ότι είναι μια από τις πλέον δύσκολες και φορτισμένες στιγμές της πορείας μου στο χώρο της εκπαίδευσης και στα κοινά. Ως Πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ, είμαι αναγκασμένος να μιλήσω δημόσια για μια υπόθεση για την οποία είχα δεσμευτεί πολιτικά και ηθικά να μείνω σιωπηλός στο όνομα της προστασίας ενός 15χρονου παιδιού που αντιμετώπιζε τον κίνδυνο του διασυρμού λίγο πριν τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 σε συνθήκες ακραίας πόλωσης. Μια υπόθεση την οποία χειρίστηκα με λεπτότητα και άκρα μυστικότητα, όπως αποδεικνύεται και από τα απόρρητα έγγραφα που σήμερα, μετά από 6 ολόκληρα χρόνια, δίνω στη δημοσιότητα.

Όμως είμαι υποχρεωμένος να σπάσω αυτή τη σιωπή. Διότι κάποιοι, με αφορμή μικροκομματικές αντιπαραθέσεις, διαστρεβλώνουν ωμά την πραγματικότητα. Κυρίως όμως διασύρουν, ακόμη και μετά θάνατον, το όνομα της αγαπημένης μου συναδέλφου και φίλης Φώφης Μπουλούτα που υπήρξε θύμα των διαχρονικών χαρακτηριστικών των μελών της ελληνικής πολιτικής ελίτ, ανεξαρτήτως χρώματος. Της άκρατης αλαζονείας, της αίσθησης ότι κανείς δεν μπορεί να αγγίξει τους «εκλεκτούς», της αντίληψης ότι οι νόμοι μπορεί να ισχύουν μόνο για τους υπόλοιπους, της άποψης ότι όποιος τολμά να διεκδικήσει το δίκαιό του απέναντί στους ισχυρούς πρέπει να συντρίβεται.

Πριν ξεκινήσω την αναφορά μου στα γεγονότα που θα αποδείξω και μέσω εγγράφων, να τονίσω με έμφαση ότι ουδόλως με ενδιαφέρουν οι όποιες κόντρες της ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ, του πρώην με τον νυν Πρωθυπουργό της χώρας. Δεν ήμουν τότε, ούτε είμαι σήμερα μέλος/στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και κανενός άλλου κόμματος. Φυσικά, δεν γνωρίζω, ούτε έχω οποιαδήποτε επαφή με τον κ. Ν. Παππά, και δεν είχα επικοινωνία με οποιοδήποτε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο που εκτυλίχθηκε η συγκεκριμένη υπόθεση. Όσοι έχουν παρακολουθήσει την πορεία μου, αλλά και της Ομοσπονδίας, γνωρίζουν ότι έχουμε αναγνωρίσει το έργο πολιτικών στελεχών από όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής. Έχουμε, επίσης, έρθει σε σκληρή αντιπαράθεση με όλες τις κυβερνήσεις στο όνομα του δημόσιου συμφέροντος και του κοινωνικού αγαθού της εκπαίδευσης. Δεν έχω να κερδίσω τίποτα, αλλά δεν πρόκειται να φοβηθώ κανέναν. Με τους νεκρούς δεν παίζουμε. Δεν θα επιτρέψω μια νεκρή να γίνει αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης από επαγγελματίες συκοφάντες που δεν υπηρετούν την αλήθεια, αλλά τις προπαγανδιστικές ορέξεις των αφεντικών τους.

Στο άθλιο και απαράδεκτο δημόσιο άρθρο στο THE PRESIDENT που μόλις σήμερα ήρθε σε γνώση μου και υπογράφεται από στενό συνεργάτη του πρώην Πρωθυπουργού κ. Σαμαρά αναφέρεται ότι η εκπαιδευτικός Φώφη Μπουλούτα απολύθηκε ορθώς από το Κολλέγιο Αθηνών, ότι όσα διαδίδονται περί εκδικητικής απόλυσής της είναι «αθλιότητες» και ότι η ίδια η εκπαιδευτικός (!) αποδέχτηκε ότι δεν αντιμετωπίστηκε μεροληπτικά. Βεβαίως, για όσους γνωρίζουν την αλήθεια (ιδίως δε ο πρώην Πρωθυπουργός που δεν θα έπρεπε να επιτρέψει το διασυρμό μιας νεκρής δημόσια), τα γεγονότα είναι τελείως διαφορετικά.

Τον Ιούνιο του 2012, λίγες ημέρες πριν από τη διενέργεια των εθνικών εκλογών, η Φώφη επικοινώνησε μαζί μου τηλεφωνικά όντας έντρομη. Με ενημέρωσε ότι υποχρεώθηκε, μετά από σωρεία παρατηρήσεων, να μονογράψει την κόλλα μαθητή, ο οποίος συνεχώς μιλούσε με συμμαθητές του και επιχειρούσε να αντιγράψει σε διαγώνισμα Χημείας. Ο μαθητής αυτός είναι υιός του τότε Πρωθυπουργού κ. Α. Σαμαρά και του τότε Προέδρου του Δ.Σ. του Ε.Ε.Ι. κ. Αλ. Σαμαρά. Τη διαβεβαίωσα ότι θα αντιμετωπίσουμε από κοινού όποιο πρόβλημα προκύψει και να παραμείνει ήρεμη. Δυστυχώς, είχα υποτιμήσει την εκδικητική διάθεση των «ισχυρών» (που, όπως διαπιστώνω με αγανάκτηση, συνεχίζεται και μετά θάνατον). Μετά από δέκα ημέρες περίπου πληροφορήθηκα με κατάπληξη ότι η Διοίκηση του Κολλεγίου προχώρησε σε καταγγελία σύμβασης της εκπαιδευτικού.

Η πείρα μου στα κοινά με έχει διδάξει ότι η οργή είναι πάντοτε κακός σύμβουλος. Για το λόγο αυτό επέλεξα να μην αναδείξω το ζήτημα άμεσα και δημόσια. Μέσα στο απολύτως τοξικό και διχαστικό προεκλογικό κλίμα της περιόδου, η δημόσια αναφορά στο όνομα ενός μικρού παιδιού, και δη του γιου του Πρωθυπουργού, θα αποτελούσε την αφορμή ενός ατελείωτου πολιτικού κανιβαλισμού. Όσο άδικη κι αν ήταν η απόλυση μιας εκπαιδευτικού που υπηρετούσε επί 21 χρόνια το σχολείο, έχοντας θετικές αξιολογήσεις (με τελευταία μια αξιολόγηση ελάχιστους μόνο μήνες πριν καταγγελθεί η σύμβασή της), όλες οι κινήσεις μου έπρεπε να γίνουν υπό απόλυτη μυστικότητα για να προστατευθεί το παιδί, αλλά και η διαχρονικά ιστορική πορεία του σχολείου που κάποιοι αποφάσισαν να αμαυρώσουν στο όνομα της οικογενειοκρατίας. Αυτή ήταν και η άποψη της συντριπτικής πλειονότητας των στελεχών της ΟΙΕΛΕ που συμφώνησαν με την εισήγησή μου, παρά την εύλογη αγανάκτηση των συναδέλφων για το θέμα.

Από όσα ακολουθούν, θα διαφανεί ξεκάθαρα ότι εγώ και η ΟΙΕΛΕ κινηθήκαμε με απόλυτη μυστικότητα, μέσω απόρρητων συναντήσεων και επιστολών (που σήμερα αναγκάζομαι να δημοσιεύσω για πρώτη φορά), για την προστασία ενός παιδιού, αλλά και της κοινωνίας από τις επιπτώσεις μιας ακραίας πολιτικής αντιπαράθεσης. Άλλοι είναι αυτοί που ευθύνονται για τις διαρροές, αυτοί που σήμερα υποκριτικά διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους….

Μετά από σειρά επαφών, στις οποίες έπαιξε σημαντικό ρόλο ο τότε Υφυπουργός Παιδείας και νυν Βουλευτής του Κινήματος Αλλαγής κ. Παπαθεοδώρου που συμπαραστάθηκε στην υπόθεση της Φώφης, συναντήθηκα με τον τότε Υπουργό Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλο, ο οποίος με παρέπεμψε στον Υπουργό Επικρατείας κ. Δημ. Σταμάτη, τον οποίο και συνάντησα στο Μέγαρο Μαξίμου ζητώντας τη παρέμβασή του προς τον κ. Αλ. Σαμαρά, έτσι ώστε να ανακληθεί η παράνομη και καταχρηστική απόλυση. Μου μεταφέρθηκε πως είναι θέση του κ. Σαμαρά το θέμα να «διευθετηθεί». Αυτά μετέφερα και εγγράφως με επιστολές μου προς τον Υφυπουργό κ. Παπαθεοδώρου και τον Υπουργό κ. Αρβανιτόπουλο, ζητώντας τους να παρέμβουν πριν τη συνεδρίαση του Κεντρικού Υπηρεσιακού Συμβουλίου Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΚΥΣΔΕ), προκειμένου η εκδικητική καταγγελία να μην προχωρήσει. (Αναφέρω εδώ για τους πολίτες που δεν γνωρίζουν ότι με το τότε ισχύον νομοθετικό πλαίσιο οι καταγγελίες σύμβασης των ιδιωτικών εκπαιδευτικών των ισότιμων προς τα δημόσια σχολείων – του Κολλεγίου Αθηνών και των σχολείων της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας – εξετάζονταν από τα υπηρεσιακά συμβούλια του Υπουργείου Παιδείας).

Τους επόμενους μήνες αντελήφθην τι ακριβώς εννοούσε ο κ. Σαμαράς, ή ίσως οι συνεργάτες του με τον όρο «διευθέτηση» της υπόθεσης. Το ΚΥΣΔΕ, κατά παραβίαση της διοικητικής διαδικασίας, δεν εξέτασε την υπόθεση. Η εκπαιδευτικός με τη βοήθεια της ΟΙΕΛΕ προσέφυγε στα δικαστήρια, ζητώντας την εξέταση της υπόθεσής της, καθώς ήταν άνεργη χωρίς έγκριση της απόλυσής της, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να λάβει ούτε καν επίδομα ανεργίας… Εδώ πρέπει να σημειώσω ένα εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο. Με επιμονή της εκπαιδευτικού, αλλά και δική μου, ζητήσαμε η δίκη να γίνει κεκλεισμένων των θυρών (τούτο είναι καταγεγραμμένο στα πρακτικά της δίκης) προκειμένου να προστατευθεί το όνομα του γιου του τότε Πρωθυπουργού. Δυστυχώς, η πλευρά του Κολλεγίου μέσω των δικηγόρων αδιαφόρησε πλήρως για το αίτημά μας με αποτέλεσμα τότε να προκύψουν οι πρώτες δημόσιες διαρροές για το ζήτημα.

Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν να επιληφθεί άμεσα το ΚΥΣΔΕ της υπόθεσης. Εκεί γράφτηκε το πιο δραματικό κεφάλαιο της ιστορίας. Το υπηρεσιακό συμβούλιο, μετά από απαίτηση της πλευράς Σαμαρά, απέβαλε τους αιρετούς εκπροσώπους της ΟΙΕΛΕ σε μια πρωτοφανή στα μεταπολιτευτικά χρονικά απόφαση. Ενώ η πλευρά του Κολλεγίου προσήλθε με τέσσερις νομικούς, απαγορεύτηκε στη Φώφη να φέρει το δικό της δικηγόρο, κατά παραβίαση κάθε είδους δικαίου, αλλά και ηθικής. Τελικά, τα τρία διορισμένα από τον κ. Αρβανιτόπουλο μέλη του ΚΥΣΔΕ (δημόσιοι εκπαιδευτικοί), προφανώς υπό σοβαρές πιέσεις, ενέκριναν την καταγγελία λόγω «έλλειψης επαρκών στοιχείων που στοιχειοθετούν καταχρηστικότητα».

Κι αν αυτό ήταν το διοικητικό «έγκλημα», το «πολιτικό» ακολούθησε μετά. Λίγους μήνες μετά υπεγράφη το έκτρωμα Αρβανιτόπουλου που επέβαλε ελεύθερες, χωρίς καμιά αιτιολόγηση, απολύσεις εκπαιδευτικών, ώστε η κάθε Μπουλούτα να μην τολμήσει ξανά να σηκώσει κεφάλι. Να μην μπορεί κανείς ιδιωτικός εκπαιδευτικός να παρακούσει εντολές για να αλλάξουν βαθμολογίες προς όφελος των γόνων των εκλεκτών, για να παραχαραχθούν ωρολόγια προγράμματα και να μεταβληθούν τα ιδιωτικά σχολεία σε φροντιστήρια, για να μην τηρηθεί τελικά το Σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους. Αυτό ήθελαν, αυτό κατάφεραν…

Σήμερα, λοιπόν, όλοι αυτοί που έσυραν μια αξιοπρεπή εκπαιδευτικό άδικα και εκδικητικά στον Καιάδα της ανεργίας και της απόγνωσης μετά από 21 χρόνια προσφοράς, τολμούν να συνεχίζουν το διασυρμό της ακόμη και τώρα που είναι νεκρή, που δεν έχει τη δυνατότητα να απαντήσει και να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Με πρόσχημα μια μικροκομματική κόντρα που έχει κουράσει την κοινωνία, βγάζουν δηλητήριο και εκδικητικότητα απέναντι σε έναν άνθρωπο που τόλμησε να θίξει τα «ιερά και τα όσιά» τους. Που είχε το «θράσος» να παρατηρήσει τον γόνο ενός από αυτούς, που δεν φοβήθηκε να εφαρμόσει αυτά που επιτάσσει ο νόμος. Δεν μου φταίει σε τίποτε το παιδί, αλλά αυτοί που με το παράδειγμά τους δημιουργούν νέες γενιές ισχυρών που δε υπολογίζουν τίποτε, που πατούν ακόμη κι επί πτωμάτων για να περάσει το δικό τους.

Ήμουν υποχρεωμένος να μιλήσω. Διότι η Φώφη δεν μπορεί πλέον να το πράξει. Στο όνομά της και στο όνομα της αλήθειας ζητώ από τους συκοφάντες, αν δεν έχουν το θάρρος να ανακαλέσουν, τουλάχιστον να σιωπήσουν…»

Το άρθρο του Γιώργου Μουρούτη στο The President:

«Τι σόι άνθρωποι είναι τούτοι;

Προχθές στο ThePresident ανέβηκε μια φωτογραφία από τα social media του Κώστα Σαμαρά, γιου του πρ. Πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά μαζί με τους γονείς του.

Όλα κυλούσαν ομαλά, μέχρι που έπεσε «σύρμα» από τον ΣΥΡΙΖΑ: Δεκάδες ψεύτικα account, με ελάχιστους followers, τα περισσότερα εκ των οποίων είχαν δημιουργηθεί μόλις τις προηγούμενες μέρες, άρχισαν να επιτίθενται στο ThePresident και στον γιό του πρ. Πρωθυπουργού: «Για ποιον μιλάτε, γι αυτόν που αντέγραψε στο σχολείο και στη συνέχεια ο μπαμπάς του απέλυσε την καθηγήτρια»;

Κι όμως: Οι άθλιοι των υπογείων του Μαξίμου, δεν δίστασαν να επιτεθούν σε ένα νέο παιδί, χρησιμοποιώντας απαράδεκτα fake news, μόνο και μόνο επειδή ήταν παιδί του πολιτικού τους αντιπάλου!

Και εδώ επιτρέψτε μου να σας πω μια ιστορία:

Το 2013 όταν κάποιος συνδικαλιστής προσκείμενος στον ΣΥΡΙΖΑ είχε υπονοήσει δημοσίως ότι «κάποια καθηγήτρια απολύθηκε επειδή δήθεν έπιασε τον γιο του Σαμαρά να αντιγράφει», είχα προσωπικά επικοινωνήσει με το Νίκο Παππά, διευθυντή του γραφείου τότε του Α.Τσίπρα, προκειμένου να τον ενημερώσω ότι η αναφορά αυτή είναι ψευδής και ότι αν ήθελαν να χτυπήσουν τον Πρωθυπουργό, καλό θα ήταν να επικεντρώσουν κάπου αλλού και όχι στον ανήλικο γιό του.

Ο ίδιος μου έδωσε τον λόγο του ότι δεν πρόκειται να επιτρέψει την αναπαραγωγή μιας τέτοιας αθλιότητας.

Και όμως, λίγες μέρες μετά, το συγκεκριμένο ψέμα αναπαράγετο με πρωτοσέλιδα χτυπήματα στα περιθωριακά έντυπα του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ο Νίκος Παππάς και ο προϊστάμενός του να έχουν τηρήσει τον λόγο τους.

Με ιδιαίτερη στενοχώρια, επειδή δεν τα είχα καταφέρει να συνεννοηθώ μαζί τους, απευθύνθηκα στον τότε Πρωθυπουργό, προκειμένου να λάβω κατευθύνσεις για τις επόμενες ενέργειες. Ο τότε Πρωθυπουργός, με αυστηρό τόνο με ενημέρωσε δεν θέλει η οικογένειά του να γίνει πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, και ότι σκοπεύσει να απευθυνθεί στη δικαιοσύνη για την αθλιότητα του ΣΥΡΙΖΑ.

Και κάπως έτσι το ζήτημα αυτό οδηγήθηκε στη Δικαιοσύνη, η οποία και δικαίωσε πλήρως την οικογένεια Σαμαρά για τις ψευδείς αναφορές των παρατρεχάμενων του ΣΥΡΙΖΑ. Στο πόρισμα της Δικαιοσύνης (να σημειωθεί ότι εκδόθηκε επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ) αναφέρεται συγκεκριμένα ότι “…δεν ευσταθεί ο ισχυρισμός της εκπαιδευτικού, ότι τάχα απολύθηκε από εκδικητικότητα επειδή κατέλαβε τον μαθητή να αντιγράφει, καθώς δεν το έκανε.

“Άλλωστε”, συνεχίζει η δικαστική απόφαση “ούτε καν η ίδια η εκπαιδευτικός δεν ισχυρίστηκε, ότι τάχα δέχθηκε οιαδήποτε πίεση από οιονδήποτε να επιδείξει μεροληπτική συμπεριφορά υπέρ του μαθητή και η εκπαιδευτικός είχε δεχθεί έγγραφες και προφορικές παρατηρήσεις για την απόδοσή της και τη συμπεριφορά της ήδη πολλούς μήνες πριν από το περιστατικό. Όλα τα παραπάνω είναι γεγονότα, που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, διότι προκύπτουν από δικαστική απόφαση και τα έγγραφα που προσκόμισε η ίδια η εκπαιδευτικός στη δίκη…”

Ασφαλώς όμως, για τον ΣΥΡΙΖΑ μικρή αξία έχει η αλήθεια. Και καμία αξία δεν έχει η ηθική. Ούτε ο άδικος πόνος που μπορεί να δημιουργήσει μια συκοφαντία σε ένα παιδί ευαίσθητης ηλικίας.

Με τον ίδιο τρόπο που δεν δίστασαν τότε να χρησιμοποιήσουν μία άθλια συκοφαντία κατά ενός ανήλικου, προκειμένου να πλήξουν τον πολιτικό τους αντίπαλο, έτσι και σήμερα επιμένουν, ενώ γνωρίζουν ότι είναι ψέμα, να διακινούν την αθλιότητα αυτή, μόνον και μόνο για να ικανοποιήσουν τα «αιμοβόρικα» ένστικτά τους.

Ευτυχώς για τον τόπο, η Νέα Δημοκρατία δεν ακολουθεί να τις πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ και αφήνει τον κ. Τσίπρα να βουλιάζει στον πολιτικό του βούρκο παρέα με τους Πολλάκηδες και τις δημοσιογραφικές του παλλακίδες.

Ευτυχώς για τον τόπο, η Νέα Δημοκρατία έχει επιλέξει να αντιπαρατίθεται με πολιτικούς όρους και όχι με όρους πολιτικής μαφίας.

Ευτυχώς για τον τόπο, δεν είναι όλοι το ίδιο…

Γ. Μουρουτης»

από : https://tvxs.gr/news/ellada/i-alitheia-gia-tin-ekpaideytiko-poy-epiase-gio-toy-antoni-samara-na-antigrafei?utm_source=FacebookE&utm_campaign=userBaseE&utm_medium=269924

από : http://www.imerodromos.gr/synoikia-to-oneiro/ και Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Αύγουστος 1961. Το μετεμφυλιακό καθεστώς βρίσκεται ακόμη σε κατάσταση σοκ, μετά το εκπληκτικό ποσοστό της ΕΔΑ (24%) στις εκλογές του 1958. Η κυβέρνηση της ΕΡΕ, υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ακολουθεί μια πολιτική δύο όψεων. Απ’ τη μια, συνεχίζει τις (πάσης φύσεως) διώξεις των αριστερών, και απ΄την άλλη, προσπαθεί να δημιουργήσει μια εικόνα επίπλαστης ανάπτυξης, κυρίως μέσω της προώθησης του «καταναλωτισμού».

Το μέγεθος του πανικού, που διακατείχε την άρχουσα τάξη, εξαιτίας της μεγάλης ανόδου της Αριστεράς, λίγα χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου, εκδηλώνεται, λίγους μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο του ΄61, στις εκλογές «Βίας και Νοθείας».

Εξάλλου, ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, δήλωσε αργότερα (με προφανή σκοπό να αποφύγει τις ευθύνες του): «Μετά τις εκλογές του 1958, που έφεραν την ΕΔΑ δεύτερο κόμμα, είχε δημιουργηθεί μια εύλογη ανησυχία στα Ανάκτορα και σε ορισμένους στρατιωτικούς κύκλους. Και είχε γίνει η σκέψις, εν όψει νέων εκλογών, να ασκηθή ψυχολογική πίεσις επί των κομμουνιστών για να συμπτυχθή η δύναμίς των. Τα ανόητα αυτά σχέδια τα κατήρτιζαν μυστικές υπηρεσίες εν αγνοία της κυβερνήσεώς μου”.

Θεωρήσαμε σκόπιμο να περιγράψουμε σε αδρές γραμμές το πολιτικό περιβάλλον, τον Αύγουστο του 1961, για να έχει ο αναγνώστης υπόψιν του το φόντο της ιστορίας που θα πούμε παρακάτω. Της περιπέτειας της ταινίας «Συνοικία το όνειρο», μιας από τις σημαντικότερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.

Συντελεστές λοιπόν της ταινίας ήταν:

Σκηνοθέτης: Αλέκος Αλεξανδράκης

Σεναριογράφοι: Τάσος Λειβαδίτης και Κώστας Κοτζιάς

Υπεύθυνος φωτογραφίας: Δήμος Σακελλαρίου

Σκηνικά: Τάσος Ζωγράφος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρωταγωνιστές: Αλέκος Αλεξανδράκης, Μάνος Κατράκης, Αλίκη Γεωργούλη, Αλέκα Παΐζη, Σαπφώ Νοταρά, Αλέκος Πέτσος.

Ο Αλέκος Αλεξανδράκης, γνωστός ήδη πρωταγωνιστής του θεάτρου και του κινηματογράφου, αποφασίζει με τη σύντροφο του, Αλίκη Γεωργούλη, επίσης γνωστή ηθοποιό, να κάνει μια ταινία, που θα έσπαζε την ειδυλλιακή εικόνα της «χαρούμενης» και «ευημερούσας» Ελλάδας και θα αναφερόταν στην άλλη όψη της πραγματικότητας, της πραγματικότητας που ζούσαν χιλιάδες άνθρωποι στις παραγκουπόλεις της Αθήνας, αλλά και στην υπόλοιπη χώρα.

Το σενάριο της ταινίας,  που έγραψαν ο γνωστός ποιητής Τάσος Λειβαδίτης και ο επίσης γνωστός συγγραφέας,  Κώστας Κοτζιάς, όπως και η σκηνοθετική σύλληψη  του Αλεξανδράκη, είχαν σαφέστατες επιρροές από το ρεύμα του «ιταλικού νεορεαλισμού», που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο.

Δυο λόγια για την υπόθεση της ταινίας:

Σε μια γειτονιά της Αθήνας, κάτω από τον λόφο του Φιλοπάππου, κοντά στα Άνω Πετράλωνα (λατομείο παλιότερα), γνωστή με την ονομασία Ασύρματος, παρακολουθούμε τον αγώνα των ανθρώπων, κάτω από άθλιες συνθήκες, να επιβιώσουν, να ξεφύγουν από τη μιζέρια.

Το θέμα της ταινίας, αλλά και οι συντελεστές της, όλοι «μπλεγμένοι» με την Αριστερά, προκαλούν την αντίδραση του καθεστώτος, που εκδηλώνεται με πολλές μορφές.

Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, εμφανίζονται παρακρατικοί, τραμπούκοι, που προσπαθούν να διακόψουν τα γυρίσματα, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι.

Μετά την «Οδύσσεια» των γυρισμάτων, η ταινία περνάει από τα «σαράντα κύματα» της λογοκρισίας. Κατά σειρά:

Περνάει από την επιτροπή προληπτικής λογοκρισίας, στη συνέχεια περνάει από την ειδική επιτροπή για τη χορήγηση άδειας «γυρίσματος», κατόπιν περνάει (για δεύτερη φορά) από την επιτροπή ελέγχου του υπουργείου, για να πάρει άδεια προβολής, και τέλος περνάει και από την επιτροπή ελέγχου κινηματογραφικών ταινιών του υπουργείου για να πάρει άδεια προβολής στο Φεστιβάλ της Βενετίας!

Εννοείται ότι σε κάθε βήμα, σε κάθε επιτροπή, έπεφτε και το ανάλογο «πετσόκομμα» της ταινίας, σε τέτοιο βαθμό, που ο Αλεξανδράκης δήλωσε: «Από τη στιγμή που κόπηκε, δεν με αφορά»…

Ωστόσο, οι περιπέτειες της ταινίας, δεν τέλειωσαν εκεί.

Σκηνή από την ταινία «Συνοικία το όνειρο» όπου ακούγεται ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης να τραγουδάει συγκλονιστικά το τραγούδι «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και στίχους του Τάσου Λειβαδίτη. 

Μετά τον σφαγιασμό από τη λογοκρισία, η ταινία πήρε την άδεια προβολής και η πρώτη προβολή ορίστηκε για τις 3 Αυγούστου, στον κινηματογράφο «Ράδιο Σίτυ».

Εκείνη την ημέρα, στις 11 το πρωί, το «Ράδιο Σίτυ» ήταν κατάμεστο, από εκπροσώπους του καλλιτεχνικού κόσμου, εκπροσώπους ξένων πρεσβειών, δημοσιογράφους. Όμως, λίγα λεπτά μετά την έναρξη, η προβολή διακόπτεται και η αίθουσα βυθίζεται στο σκοτάδι…

Ιδού, πως παρουσιάζει τα γεγονότα, η (υπεράνω πάσης υποψίας) «Καθημερινή», της 4ης Αυγούστου 1961:

«Είχε ήδη αρχίσει η δοκιμαστική προβολή της εις τω «Ράδιο-Σίτυ» ενώπιον κριτικών τού κινηματογράφου, ξένων μορφωτικών ακολούθων, αντιπροσώπων τού Τύπου και γνωστών ηθοποιών, όταν κατέφθασαν αστυνομικά όργανα τού ΙΣΤ΄ τμήματος και εκτελούντα διαταγάς απηγόρευσαν τήν προβολήν της ταινίας. Οι παριστάμενοι διεμαρτυρήθησαν ζωηρώς. Ο ζωηρότερον διαμαρτυρηθείς ηθοποιός κ. Αλέκος Λειβαδίτης συνελήφθη και ωδηγήθη εις τό τμήμα αφεθείς ακολούθως ελεύθερος. Τελικώς οι αστυνομικοί εξέβαλον εκ τής αιθούσης τούς προσκληθέντας εις τήν προβολήν. Τό περίεργον είναι ότι η ταινία αυτή, δεν φαίνεται να παρουσιάζη κανένα προκλητικό στοιχείον καμμιάς φύσεως και δεν περιέχει ούτε άσεμνες σκηνές, ούτε προπαγανδιστικές, και πολλοί που τήν έχουν δη, έχουν πιστοποιήσει ότι πρόκειται απλώς περί ταινίας «ιταλικού τύπου», με ήρωας αλήτας που ζουν σε φτωχογειτονιά. Αλλά οι αλήται αυτοί, γεμάτοι ανθρώπινα αισθήματα, σώζουν τήν ζωήν τής γρηάς που ξεκινούν για να ληστέψουν και μετανοούν για όλες τις κακές τους πράξεις και ακόμη και για τις κακές τους προθέσεις».

Πιο αναλυτική περιγραφή των γεγονότων κάνει μια άλλη εφημερίδα, η «Ελευθερία», την επομένη της επεισοδιακής προβολής:

Η ταινία προβλήθηκε στη συνέχεια, στην κουτσουρεμένη κόπια, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου απέσπασε τα βραβεία καλύτερης φωτογραφίας για τον Δήμο Σακελαρίου και δεύτερου ανδρικού ρόλου για τον Μάνο Κατράκη.

Επίσης, η Ένωση Ελλήνων Κριτικών έδωσε τα βραβεία πρώτου ανδρικού ρόλου στον Αλέκο Αλεξανδράκη και μουσικής στο Μίκη Θεοδωράκη.

Προβλήθηκε ακόμη στη Σοβιετική Ένωση (όπου πήρε το βραβείο του Διεθνούς Φεστιβάλ Μόσχας), στην Ουγγαρία, τη Βουλγαρία, με μεγάλη επιτυχία.

Στην Ελλάδα η ταινία προβλήθηκε μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα, αφού η προβολή της στην υπόλοιπη χώρα απαγορεύθηκε… 

 Το στρατόπεδο συγκέντρωσης ή στρατόπεδο κράτησης είναι τόπος όπου κρατείται μεγάλος αριθμός ανθρώπων, που εγκλείεται συχνά χωρίς δίκη και με συνοπτικές διαδικασίες. Οι κρατούμενοι συνήθως έχουν κοινή εθνική ή θρησκευτική ταυτότητα ή πολιτικά πιστεύω. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αν και γνωστά ως μέθοδος από τα παλιά χρόνια, εμφανίστηκαν οργανωμένα προς τα τέλη του 19ου αιώνα. Πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η Ναζιστική Γερμανία διατηρούσε στρατόπεδα συγκέντρωσης (Konzentrationslager, Κοντσεντρατσιόνσλαγκερ) σε όλη την επικράτεια που βρισκόταν υπό τον έλεγχό της. Εκατομμύρια κρατούμενοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης έχασαν τη ζωή τους λόγω κακομεταχείρισης, ασθενειών, ασιτίας και υπερβολικής εργασίας. Κατά τα τέλη του πολέμου, στρατόπεδα έγιναν τόποι τρομακτικών ιατρικών πειραμάτων, όπου γίνονταν πειράματα ευγονικής, κατάψυξης κρατουμένων, καθώς και δοκιμές πειραματικών ουσιών και θανατηφόρων φαρμάκων. Για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ελλάδα δεν υπάρχει ικανός αριθμός καταγεγραμμένων μαρτυρίων. Δεν γνωρίζουμε τον αριθμό τους ούτε και σε ποια γεωγραφικά σημεία λειτούργησαν, εκτός βέβαια από τις μαρτυρίες για τη συγκέντρωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης σε γκέτο (Συνοικισμός Βαρόνου Χιρς κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό), δηλαδή σε αυστηρά φρουρούμενη περιοχή πριν την αποστολή τους στο  στρατόπεδο εξόντωσης Άουσβιτς. Στην Πτολεμαΐδα Μια από τις πλέον άγνωστες σελίδες της ιστορίας της περιόδου αυτής, ενδεικτική της βίας των κατακτητών, υπήρξε η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης την περίοδο 1941-1944 στην Πτολεμαΐδα. Στην Πτολεμαΐδα δημιουργήθηκαν και λειτούργησαν δυο στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στις 23 Οκτωβρίου 1941 έγινε το Ολοκαύτωμα του Μεσόβουνου από τα γερμανικά κατοχικά στρατεύματα μετά από τις συνεχείς εκκλήσεις του δωσίλογου Νομάρχη Γεωργαντά. Είχαν προηγηθεί οι αποτυχημένες προσπάθειες της τοπικής Χωροφυλακής να επιβάλλει την κατοχική «τάξη», σύμφωνα με την προσωπική άποψη του νομάρχη, ο οποίος είχε προηγούμενα με τους κατοίκους, από την εποχή του Μεταξά. Το Μεσόβουνο βρίσκεται στους πρόποδες του Βερμίου. Ως αποτέλεσμα της έκκλησης του Γεωργαντά, οι Γερμανοί εξολόθρευσαν μεγάλο μέρος του ανδρικού πληθυσμού, από 16 έως 60 χρονών. Τουφεκίστηκαν εν ψυχρώ 165 συνολικά άνδρες όλων των ηλικιών. Το χωριό εκκενώθηκε. Τα γυναικόπαιδα μπόρεσαν να πάρουν μαζί τους ό,τι ήταν δυνατόν να μεταφερθεί στα χέρια. Στη συνέχεια λεηλατήθηκε, πυρπολήθηκε και παραδόθηκε στις στάχτες. Έγινε ολοκαύτωμα. Μόνο ένας άνδρας σώθηκε, ονόματι Πέτρος Πολυχρονίδης και κάποιοι που έλειπαν από το χωριό. Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο Πολυχρονίδης, πατέρας επτά παιδιών, ξέφυγε από την ομάδα και έτρεξε να κρυφτεί. Από πίσω του έτρεξε Γερμανός στρατιώτης. Μέσα στον πανικό του μπήκε μέσα σε ένα χωριάτικο χτιστό φούρνο, όπου υπάρχει ακόμη. Ο γερμανός στρατιώτης εγκατέλειψε το κυνηγητό, πιστεύοντας ότι το θύμα του θα αποτεφρωθεί. Ο Πολυχρονίδης σώθηκε και οι απόγονοί του ζουν ακόμα στο Μεσόβουνο.[i] Δείτε ακόμη: Τα άγνωστα ολοκαυτώματα της Μακεδονίας. Εκτελέστηκαν περισσότεροι από 700 άμαχοι και καταστράφηκαν 6 χωριά. Οι Γερμανοί βίασαν και μετά έκαψαν τις γυναίκες… Τα 900 γυναικόπαιδα και οι γέροι, συνοδεία όπλων, μεταφέρονται πεζή στην Πτολεμαΐδα σε  άθλια ψυχολογική κατάσταση. Ακούν τα πολυβόλα να βάλλουν εναντίον των αγαπημένων τους προσώπων και βλέπουν τους πυκνούς καπνούς που αναδύονται από το χωριό. Μετά από πεζοπορία χιλιομέτρων εγκλείονται στο κτίριο του Πέτρινου Δημοτικού Σχολείου και στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας (δεν είχαν κτιστεί ακόμα άλλοι ναοί). Παραμένουν έγκλειστοι για δύο εβδομάδες μέχρι να αποφασίσει η Νομαρχία να τους χωρίσει σε τρεις ομάδες και να τους διανείμει στα γύρω χωριά για ζητιανιά, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν. Η μαρτυρία του Αντώνη Παραστατίδη [ii] είναι ενδεικτική: «Το όνεμα μ’ εν’ Παραστατίδης Αντώνιος του Σάββα και το παρόνομα μ’ ο Κυρισιάς τ΄Ακτεαρτσιάντων. Εγεννέθα σο Μεσόβουνον και είμαι Μεσοβουνιώτης. Εγεννέθα το 1930. Έκαψαν το σπίτε μουν το βίος εμουν όλον εκατέστρεψεν και επαίραν μας και πήγαν σο Καϊλάρ. Ετοπλάεψαν εμας ουλτς απές σο πέτρινον το σχολείον τη Καϊλαρή. Και  εδούλεψαν τα φουρνία, από παν’ έβρεχεν και εφέρνανε μας και έτρωγαν εκιαπές κανα δυο βδομάδας και κανόντσανε ντο να ευτάνε μας. Η αλήθεια να λέγεται εήν το κέκα να ‘νεσπάλω ο Παυλίδης εδιάθεσεν το ψωμίν της εποχής, τα δύο βδομάδας που έμνες σο Καϊλαρ. Μετά εκανόντσανε σε κάθε νομόν να στείλνε από είκοσι οικογένειας. Εμείς έτυχε να πάμε, να στείλνε μας ση Φλώρινα σο χωρίον Κλαπούτζικσταν, Πολυπλάτανον λέγνατο ατώρα. Και σκάλωσαμ’ και γύρευαμ’ (ζητιανεύαμε) …» Στις 24 Απριλίου 1944 και στο πλαίσιο μιας τεράστιας, καλά οργανωμένης, αυστηρά μυστικής,  επιχείρησης εκκαθάρισης του Βερμίου από τους αντάρτες, ονόματι αρχικά «Falke» και αργότερα «Μaigewitter», στην οποία συμμετείχαν τρεις ομάδες μάχης από τρία διαφορετικά σημεία, οι γερμανοί φθάνουν στην περιοχή των Πύργων και του Μεσοβούνου προς αναζήτησή ανταρτών. Ο στόχος τους ήταν να εγκλωβίσουν και να εξοντώσουν τις μονάδες του ΕΛΑΣ, αλλά και να καταστρέψουν ολοσχερώς όλες τις μονάδες ανεφοδιασμού του καίγοντας ολόκληρα χωριά, ακόμα και μεμονωμένες παράγκες πάνω στο βουνό. Σύμφωνα με τον Στράτο Δορδανά, στη διδακτορική διατριβή του με θέμα «Αντίποινα των γερμανικών αρχών κατοχής στη Μακεδονία 1941-1944″, δεν υπήρχε εντολή εξόντωσης του πληθυσμού αλλά κράτησής του σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Έδεσα. Οι συνθήκες υγιεινής στα στρατόπεδα είναι άθλιες. Δεν υπάρχουν τουαλέτες, βρύσες, υποδομές τέτοιες ώστε να εξυπηρετήσουν έναν τόσο μεγάλο αριθμό ατόμων, διαφορετικών αναγκών. Δεν υπάρχει καμία περίθαλψη τραυματιών, επιτόκων και ασθενών. Ωστόσο δεν υπήρχαν σαφείς οδηγίες διαχωρισμού μεταξύ ανταρτών και πολιτών, με αποτέλεσμα να θεωρηθούν «αντιστασιακοί», ανεξαιρέτως, όσοι προσπαθούσαν να διαφύγουν, άνδρες, γυναίκες, ηλικιωμένοι και παιδιά. Σκοτώθηκαν συνολικά περίπου 520 άμαχοι. Οι υπόλοιποι περί τα 1.500 άτομα, ως επί το πλείστον χήρες και ορφανά, μεταφέρθηκαν με φορτηγά ή πεζή σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Πτολεμαΐδα μέσα σε ένα μακρόστενο μαντρί με παχνιά, στο ονομαζόμενο «χάνι της Δέσποινας Σιόλιου», όπου εγκλείστηκαν για μερικές ημέρες, μέχρι να τελειώσουν οι γερμανικές επιχειρήσεις. Ο Νικόλαος Παυλίδης [iii]αναφέρει : «…Από εκεί και πέρα τους υπόλοιπους κατοίκους των Πύργων τους κατέβασαν στην Πτολεμαΐδα και τους έκλεισαν σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στα τότε χάνια. Επειδή ήταν κλειστός ο χώρος, τους μάζεψαν όλους τους κατοίκους εκεί μέσα. Αυτοί λοιπόν εκτός από τον ψυχικό πόνο που είχαν, διότι χάσαν τους δικούς τους, χάσαν τα ζώα τους, χάσαν τα σπίτια τους, ήταν απελπισμένοι. Κανένας όμως δεν έδωσε  σημασία εις το τι θα φάνε αυτοί οι άνθρωποι και πώς θα τα βγάλουν πέρα όλες τις ημέρες που τους είχαν οι Γερμανοί κλεισμένους. Οι Γερμανοί εν τω μεταξύ δεν έδιναν καμιά σημασία. Βλέποντας, λοιπόν, ότι οι άνθρωποι αυτοί κινδύνευαν να πεθάνουν από την πείνα, πήρε την πρωτοβουλία ο πατέρας μου και για να βρει κάποιο έρεισμα ότι από κάποια οργάνωση ξεκίνησε η συνεισφορά αυτή, πήγε στο Θεολογίδη το γιατρό, ο οποίος ήταν τότε του Ερυθρού Σταυρού και είχε τις σφραγίδες και ταυτότητες  και κάτι τέτοια. Αλλά αυτός είχε τρομοκρατηθεί τόσο πολύ, που δεν ήθελε ούτε καν να ανακατευτεί ούτε να τον ξέρουνε. Και του λέει : «Γιώργο», Γιώργο λέγαν τον πατέρα μου, «πάρε τις σφραγίδες, πάρε τα σήματα πάρε κι αυτά. Βάλε μια κορδέλα στα παιδιά σου και στην οικογένειά σου, βάλε και μια σημαία ότι είσαι εντεταλμένος του Ερυθρού Σταυρού, βάλε και μια κορδέλα εσύ και ο θεός βοηθός. Αλλά, αν κάτι πάει στραβά και σε ανακαλύψουν, μην πεις καν το όνομα Θεολογίδης». Σκεπτόμενος ο Παυλίδης ότι θα χανόταν τόσος κόσμος πονεμένος, το αποφάσισε. Έβαλε σφραγίδες, πήρε τα πιστοποιητικά, τα οποία χρειάζονταν, και τα μοίρασε σε εμάς. Εν τω μεταξύ, από ένα σημείο και πέρα, επειδή ο κόσμος δεν μπορούσε να συνεισφέρει άλλα τρόφιμα, τα έβαζε από την τσέπη του. Αγόραζε τρόφιμα, πήγαινε το αλεύρι στο φούρνο του Δρόσου στη γειτονιά και έψηνε ψωμί. Τα χαρακτηριστικά των στρατοπέδων Τα χαρακτηριστικά και των δυο στρατοπέδων συγκέντρωσης στην Πτολεμαΐδα είναι παρόμοια. 1.Είναι αποτελέσματα της γερμανικής πολιτικής αντιποίνων και της συλλογικής ευθύνης του ελληνικού πληθυσμού έναντι οποιασδήποτε αντιστασιακής πράξης κατά του εχθρού του. 2.Στα στρατόπεδα αυτά φυλάσσονται όσοι από τους κατοίκους των χωριών γλύτωσαν του ολοκαυτώματος, συνήθως ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά. 3.Τα στρατόπεδα της Πτολεμαΐδας δεν είναι ούτε στρατόπεδα αναγκαστικής εργασίας ούτε εξόντωσης. Δημιουργούνται προκειμένου να εξυπηρετηθούν πολεμικά σχέδια. 4.Είναι στρατόπεδα εγκλεισμού για σχετικά μικρό χρονικό διάστημα (10–15 ημερών). Στους απελευθερωθέντες απαγορεύεται η επιστροφή στους τόπους των μαρτυρίων τους. 5.Οι συνθήκες υγιεινής είναι άθλιες. Δεν υπάρχουν τουαλέτες, βρύσες, υποδομές τέτοιες ώστε να εξυπηρετήσουν έναν τόσο μεγάλο αριθμό ατόμων, διαφορετικών αναγκών. Δεν υπάρχει καμία περίθαλψη τραυματιών, επιτόκων και ασθενών. 6.Δεν υπάρχει επισιτισμός των αμάχων, οι οποίοι αφήνονται στην τύχη τους, να πεθάνουν από την πείνα κατά παράβασιν του διεθνούς δικαίου. 7.Φρουροί των στρατοπέδων ορίζονται Έλληνες, συνεργάτες των Γερμανών. 8.Οι Γερμανοί, εξασκούν σωματική και ψυχολογική βία στους εγκλείστους με το να διασπείρουν φήμες ή να εξαφανίζουν συνδαιτυμόνες τους. (Στην περίπτωση του ‘44, πήραν πέντε άτομα, τρεις άνδρες και δυο δασκάλες, από το στρατόπεδο, τους πήγαν στη γέφυρα του Ανατολικού, τους υποχρέωσαν να σκάψουν το λάκκο τους, τους εκτέλεσαν και τους έθαψαν μέσα σε αυτόν). 9.Μπροστά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Πτολεμαΐδας, η τοπική κοινωνία δεν μένει αμέτοχη και ανενεργή. Είναι γνωστή η δράση της οικογένειας Γεωργίου Παυλίδη (λιγνιτωρυχεία Παυλίδη – Αδαμόπουλου), η οποία με κίνδυνο της ζωής της και με τη βοήθεια και άλλων θαρραλέων, εθελοντών πολιτών, διενεργεί εράνους, οργανώνει συσσίτια, συνδράμει και φροντίζει τους εγκλείστους με κάθε μέσον. Έτσι με ένα κομμάτι ψωμί, λίγες ελιές και με καζάνια, που μεταφέρονται πάνω στα κάρα, με ό,τι φαγητό είναι εφικτό για την εποχή, σώζονται, συνολικά και στα δυο ... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/ta-agnosta-stratopeda-sygkentrosis-stin-ptolema-da-kai-o-rolos-oson-synergastikan-me-toys-nazi-i-moira-ton-orfanon-paidion-meta-to-olokaytoma-sto-mesovoyno-kozanis/

Του Αλέξανδρου Καπακτσή 

Πρόσφατα στις ΗΠΑ άλλαξαν την Εθνική Αμυντική Στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσουν για να μακροημερεύσει η ιμπεριαλιστική ηγεμονία τους στον κόσμο που υποσκάπτεται από την οικονομική τους σχετική υστέρηση.

Στοχοποιούν γι αυτό ως κύριους αντιπάλους την Ρωσία και την Κίνα. Άρχισαν με αναδιάταξη όχι μόνο των στρατιωτικών στόχων και προτεραιοτήτων αλλά και αύξηση κατά 14% των στρατιωτικών τους δαπανών. Παράλληλα και για να εξυπηρετηθεί η νέα στρατηγική προτάθηκε μια συνολική αναδιάρθρωση των στρατιωτικών δυνάμενων, μέσων και φιλοσοφία χρήσης τους. Στα πλαίσια αυτά πρόσφατα δημοσιεύτηκε η πυρηνική στρατιωτική πολιτική τους (Nuclear Posture Review) προσαρμοσμένη στους στόχους της νέας τους στρατηγικής.

Με τη νέα πυρηνική στρατιωτική πολιτική τους οι ΗΠΑ ξεκινούν από μερικές ανατριχιαστικές παραδοχές:

1. Απορρίπτουν ρητώς μια «πολιτική μη πρώτης χρήσης» πυρηνικών όπλων

2. Απορρίπτουν μια πολιτική «με αποκλειστικό σκοπό», τα πυρηνικά όπλα να χρησιμοποιηθούν για την αποτροπή μόνο πυρηνικών επιθέσεων.

3. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα πυρηνικά όπλα ως απάντηση σε «σημαντικές μη πυρηνικές στρατηγικές επιθέσεις».

4. Επίσης θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν πυρηνικά όπλα ως απάντηση σε «επιθέσεις (μη πυρηνικές) εναντίον αμερικανικών, συμμαχικών ή συνεργάσιμων άμαχων πληθυσμών ή υποδομών».

5. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα επιδιώξουν την επικύρωση της συνθήκης για την πλήρη απαγόρευση των πυρηνικών δοκιμών.

6. Τέλος, η Ανασκόπηση απορρίπτει τη Συνθήκη για την Απαγόρευση των Πυρηνικών Όπλων.

Σαν δικαιολογία για όλα τα παραπάνω είναι η αποτρεπτική δυνατότητα που δίνει η χρήση πυρηνικών όπλων σε μια ευρεία επίθεση της Ρωσίας με συμβατικά όπλα. Το γεγονός δηλαδή ότι θα χρησιμοποιήσουν πυρηνικά στο πεδίο της μάχης θεωρούν ότι είναι αρκετό για να τιθασεύσουν την «επιθετικότητα» της Ρωσίας αλά και άλλων χωρών από το Ιράν και την Κορέα έως την Κίνα.

Για το σκοπό αυτό χρειάζονται πυρηνικά όπλα χαμηλής απόδοσης, δηλαδή περίπου ή χαμηλότερης ισχύος από τη βόμβα που έριξαν στην Χιροσίμα. Επίσης χρειάζεται για την μεταφορά τους να ξαναενεργοποιηθούν οι πύραυλοι κρουζ ως φορείς τους αφού αποσύρθηκαν από τέτοια χρήση από την προηγούμενη κυβέρνηση.

Ακόμη κρίνεται απαραίτητο η ανάπτυξη πυραύλων μεταφοράς των πυρηνικών όπλων χαμηλής ισχύος από πυραύλους θαλάσσης-αέρος και ειδικότερα από υποβρύχια ώστε να μην γίνεται αντιληπτή η μεταφορά τους σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Τα μίνι πυρηνικά που εξελίσσουν μαζί με τα σούπερ-μίνι που μπορεί να μεταφέρει ακόμη και ένας στρατιώτης κάνουν τον πυρηνικό εφιάλτη άμεσα πιθανό. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ήδη στις 25 Ιανουαρίου Αμερικανοί ατομικοί επιστήμονες έφεραν το δείκτη του λεγόμενου «Ρολογιού της Αποκάλυψης» στα 2 λεπτά πριν από την καταστροφή του πλανήτη, αλλά τώρα πρέπει να τον πάνε πιο κοντά…

Όπως όλοι καταλαβαίνουν οι ΗΠΑ προβάλλοντας το πιο αδίστακτο πρόσωπο τους και παίρνοντας μέτρα «περιορισμένου» πυρηνικού πολέμου ελπίζουν να καταστήσουν όμηρο της ηγεμονίας τους όλο τον πλανήτη.

Το γεγονός ότι διακηρύσσουν ότι δεν έχουν καμιά αναστολή στη χρήση των πυρηνικών όπλων δημιουργεί κύματα ανατριχίλας σε όλο τον πλανήτη. Με δηλώσεις τους ηγέτες από όλο τον κόσμο καταδίκασαν το νέο επιθετικό δόγμα.

«Η απόφαση των ΗΠΑ δείχνει ότι μπαίνουμε σε νέο σπιράλ πυρηνικών εξοπλισμών και η Ευρώπη ξαναγίνεται ευάλωτη, όπως στον Ψυχρό Πόλεμο. Γι’ αυτό πρέπει επειγόντως οι Ευρωπαίοι να αναλάβουμε πρωτοβουλίες υπέρ του πυρηνικού αφοπλισμού», δήλωσε φανερά ανήσυχος ο Γερμανός ΥΠΕΞ, Ζίγκμαρ Γκάμπριελ.

Ο Ιρανός ομόλογός του, Τζαβάντ Ζαρίφ, τόνισε πως το έγγραφο 75 σελίδων του αμερικανικού Πενταγώνου «φέρνει την ανθρωπότητα ακόμη πιο κοντά στην εξαφάνιση», ενώ ο επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας, Σεργκέι Λαβρόφ, εξέφρασε την «βαθιά απογοήτευσή του» για το οξύ αντιρωσικό πνεύμα που το διαπνέει. Η Κίνα από την πλευρά της κάλεσε τις ΗΠΑ να εγκαταλείψουν την επικίνδυνη νοοτροπία του Ψυχρού Πολέμου, να σεβαστούν τις διεθνείς συνθήκες αφοπλισμού και να κατανοήσουν πως η οικοδόμηση του κινεζικού οπλοστασίου έχει καθαρά αμυντικό χαρακτήρα.

Οι αντιδράσεις και μέσα στις ΗΠΑ είναι έντονες. Αυτό που δεν αναφέρεται είναι ότι έχουμε ήδη πάνω από 1.000 πυρηνικές κεφαλές στο οπλοστάσιό μας με επιλογές χαμηλής απόδοσης, για να μην πούμε τίποτα από το γεγονός ότι όσο περισσότερα πυρηνικά όπλα εισάγονται στον κόσμο, τόσο πιο πιθανό είναι ότι κάποια μέρα θα χρησιμοποιηθούν.

«Κάνοντας την υπόθεση ότι χρειαζόμαστε περισσότερες επιλογές χαμηλής απόδοσης, κάνουμε την υπόθεση ότι ο πρόεδρος αυτός χρειάζεται περισσότερες πυρηνικές ικανότητες στη διάθεσή του», δήλωσε η Alexandra Bell, πρώην ανώτερη σύμβουλος στο υπουργείο Εξωτερικών και σημερινή υπεύθυνος πολιτικής στο Κέντρο ελέγχου και μη διάδοσης Οπλισμού.

Ακόμη από τον Ιούνιο, ο Hans Kristensen, διευθυντής του προγράμματος πυρηνικής πληροφόρησης της Ομοσπονδίας Αμερικανών επιστημόνων, έγραψε ότι

«ο καθένας μπορεί να βρει ένα σενάριο που απαιτεί ένα νέο όπλο. Αυτό που λείπει από τη συζήτηση είναι γιατί οι υπάρχουσες και προγραμματισμένες δυνατότητες δεν επαρκούν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ήδη ευέλικτες πυρηνικές δυνάμεις, προηγμένες συμβατικές δυνατότητες, προσαρμοσμένα σχέδια πολέμου και κεφαλές χαμηλής απόδοσης στο οπλοστάσιό τους.»

Η ανησυχία για τη χρήση πυρηνικών όπλων από τον Τραμπ είναι εμφανής ακόμη και σε κυβερνητικούς κύκλους.

Η ανησυχία πρέπει να μετατραπεί σε αντίδραση από τους λαούς του κόσμου.

Η κυβέρνηση των Σύριζα-ΑΝΕΛ δεν τόλμησε να ψελλίσει ούτε καν δυο κουβέντες για ξεκάρφωμα. Αντιθέτως! Οι γελοίοι κυβερνητικοί εταίροι Τσίπρας και Καμένος που έφεραν το ΝΑΤΟ, δηλαδή τους Αμερικανούς να εποπτεύουν τα νερά του Αιγαίου, που διευρύνουν τη λειτουργία και τις δυνατότητες των αμερικανικών βάσεων στη χώρα μας, που είναι πρόθυμοι να παραχωρήσουν νέα βάση στην Κάρπαθο δεν είναι μόνο γελοίοι αλλά και επικίνδυνοι. Αφού υπηρετούν με σχολαστικότητα τον οικονομικό Αρμαγεδδώνα κατά του λαού μας με την υποτέλεια και τον δοσιλογισμό τους μπορεί να φέρουν και τον πραγματικό στην πόρτα μας. Μόνο ο λαός μας μπορεί να τους εμποδίσει σε αυτό.

Πηγή: eforipediada.blogspot.gr

http://www.imerodromos.gr/i-entaxi-tis-elladas-sto-nato-erga-ke-imeres-tis-dolofonikis-symmachias/

Σαν σήμερα, στις 18 Φεβρουαρίου του 1952, η ελληνική Βουλή επικύρωσε τη συμφωνία ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ. H ένταξη στο ΝΑΤΟ επικυρώθηκε επί κυβέρνησης Ν. Πλαστήρα. Αρνητικά ψήφισαν μόνο οι βουλευτές της ΕΔΑ και ο ανεξάρτητος βουλευτής Μιχ. Κύρκος.

   Τρια χρόνια νωρίτερα, στις 4 του Απρίλη 1949, είχε υπογραφεί συνθήκη δημιουργίας του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, του ΝΑΤΟ, στην Ουάσιγκτον.  ΗΠΑ, Βέλγιο, Γαλλία, Δανία, Λουξεμβούργο, Ιταλία, Καναδάς, Νορβηγία, Ολλανδία, Πορτογαλία, Μεγάλη Βρετανία, Ιρλανδία ήταν τα αρχικά κράτη που έγιναν μέλη στο ΝΑΤΟ.

   Το ΝΑΤΟ είχε ξεκάθαρο στόχο και ρόλο από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του, ήταν μια βασική επιθετική κίνηση που οργάνωσαν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κατά της Σοβιετικής Ένωσης, μετά το Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. 50 χρόνια μετά την ίδρυση του το ΝΑΤΟ, πάλι στην Ουάσιγκτον, στις 23 Απριλίου 1999 οι ηγέτες των κρατών – μελών του ΝΑΤΟ – κι ενώ βομβάρδιζαν τη Γιουγκλοσλαβία, υπέγραφαν τη λεγόμενη συμφωνία για το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, διατηρώντας κι επεκτείνοντας τα βασικά του χαρακτηριστικά: μια δολοφονική συμμαχία, ένας παγκόσμιος χωροφύλακας, που υπερασπίζεται συγκεκριμένα συμφέροντα οικονομικά και γεωπολιτικά, μια συμμαχία δολοφόνος των λαών. 

   66 χρόνια μετά με έναν απλό και σύντομο απολογισμό μπορούμε να θυμηθούμε την «ανθρωπιστική» δράση το ΝΑΤΟ: Οι κατάφωρες παραβιάσεις των αρχών του Διεθνούς Δικαίου, όπως στις περιπτώσεις της Κύπρου, της Κούβας, της Χιλής, της Παλαιστίνης, της Γρανάδας, του Παναμά, της Λιβύης, της Δομινικανής Δημοκρατίας, της Νικαράγουας, του Σαλβαντόρ, της Βοσνίας, της Γιουγκοσλαβίας, των Βαλκανίων γενικά. Επίσης, τα κράτη – μέλη του ΝΑΤΟ, με κυρίαρχο το ρόλο των ΗΠΑ, έδειξαν την «ειρηνική» τους  διάθεση, πρόθεση και πράξη στον πόλεμο στην Κορέα και στο Βιετνάμ, στην επέμβαση στην Ινδοκίνα, στη Γρανάδα και στον Παναμά, στην επιδρομή στη Λιβύη, στο Λίβανο και τον Περσικό Κόλπο, στο Ιράκ, στις  στρατιωτικές επεμβάσεις στις Φιλιππίνες, στη Σομαλία κ.α. Να μην ξεχάσουμε και τις δραστηριότητες των συμμάχων των Αμερικανών, της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, στα Φόλκλαντ, στην Αλγερία, και αλλού, όπως επίσης και την εμπλοκή τους εσωτερικά χωρών όπως στο Σαλβαδόρ και στη Νικαράγουα.

   Ας πάμε, όμως, και στα… κέρδη της χώρας μας από την ένταξη της στο ΝΑΤΟ, γεγονός που υπερασπίζεται χρόνια τώρα η κυρίαρχη τάξη της χώρας και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι. Ας το θυμηθούμε μια περίοδο που ο «προστάτης» ΝΑΤΟ έχει συγκεκριμένο ρόλο και στα ελληνοτουρκικά (όπως πάντα είχε) αλλά και στο θέμα με την ονομασία των Σκοπίων, ζήτημα το οποίο συνδέεται άμεσα με τα γεωπολιτικά σχέδια των Αμερικανών και των συμμάχων τους.

   Ακολουθεί ένας μικρός απολογισμός που αποδεικνύει πως το ΝΑΤΟ έχει συγκεκριμένο ρόλο και στη χώρα μας,  αυτόν του υπονομευτή της ανεξαρτησίας και των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Παράλληλα, έχει εκθέσει και εκθέτει σε τεράστιους κινδύνους το λαό της χώρας, λόγω της εμπλοκή της στην ιμπεριαλιστική συμμαχία. 

   Κορέα: Τη δεκαετία του 50 η επέμβαση κρατών – μελών του ΝΑΤΟ στην Κορέα βάφτηκε και με ελληνικό αίμα: από τον Στρατό 183 νεκροί και 610 τραυματίες και οι απώλειες της Αεροπορίας 12 νεκροί και 4 χαμένα αεροσκάφη. 

  Κύπρος: Η τραγωδία της Κύπρου το 1974 έχει τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ.  Δείχνουν πολλά μόνο και μόνο τα στοιχεία που προέκυψαν από την ανάκριση που διεξήχθη στη Βουλή το 1987, για το «φάκελο της Κύπρου», και καταγράφτηκαν στο βιβλίο «Έγκλημα εναντίον της Κύπρου», του τότε βουλευτή του ΚΚΕ, Κώστα Κάππου:

   Το ΝΑΤΟ λοιπόν και οι Αμερικάνοι ήταν αυτοί, που σχεδίασαν το πραξικόπημα κατά του Μακάριου – όπως ομολόγησε ο επικεφαλής του πραξικοπήματος στην Κύπρο, ο Γεωργίτσης – και οι συνταγματάρχες το εκτέλεσαν ώστε να δοθεί το πρόσχημα για την τουρκική επέμβαση στο νησί. Ήταν αυτοί, που ασκούσαν «φορτική πίεση» – όπως ομολόγησε ο «πρωθυπουργός» Κόλλιας – για την αποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια της προέλασης των τουρκικών δυνάμεων. Ήταν αυτοί, που μέσω του 6ου Αμερικανικού Στόλου, της βρετανικής αεροπορίας και των βρετανικών ναυτικών δυνάμεων, έπαιξαν ρόλο προγεφυρώματος – όπως ομολόγησε ο τότε αρχηγός ΓΕΑ Παπανικολάου – για την εισβολή των τουρκικών δυνάμεων στο νησί και την αναχαίτιση των ελληνικών δυνάμεων σε περίπτωση που αυτές «εκινούντο». Ήταν αυτοί, που – όπως ανέφερε ο αντιστράτηγος του ΑΕΔ Μπίτος – σε τηλεφωνικές επικοινωνίες του Κίσινγκερ με τον Ετσεβίτ, του έδωσαν την «άδεια» να βυθίσει το ελληνικό αρματαγωγό που βρέθηκε στην περιοχή.

   Χούντα: Η χούντα είναι ένα ακόμα «κατορθώματα» των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ. Παραστρατιωτικές οργανώσεις που είχαν διαβρώσει το στρατό και δρούσαν στη χώρα, όπως ο περιβόητος ΙΔΕΑ, που κορυφαίο του στέλεχος ήταν ο Γ. Παπαδόπουλος, ήταν δικά τους δημιουργήματα. Αναφορικά με τη στάση της Ουάσιγκτον και του ΝΑΤΟ στη χούντα των συνταγματαρχών, αποκαλυπτικό είναι το τηλεγράφημα της 13ης Γενάρη 1968 του Στέιτ Ντιπάρτμεντ προς τον τότε Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα: «1. Αποφασίσαμε να κινηθούμε βραχυπρόθεσμα προς μία σχέση συνεργασίας με το καθεστώς της Αθήνας. Το σχέδιό μας είναι πρώτον να συμβουλευτούμε εντός της βδομάδας στην Ουάσιγκτον τους εκπροσώπους του ΝΑΤΟ και έπειτα να σας εξουσιοδοτήσουμε να κάνετε επίσημο τηλεφώνημα στον Πιπινέλη. Η τυπική επαφή με τους υπουργούς της χούντας δε θα πρέπει να εξουσιοδοτηθεί για την ώρα αλλά είναι ορατή ως το επόμενο βήμα (…)».

  Γιουγκοσλαβία 1999: Στρατιωτικές βάσεις, λιμάνια, αεροδρόμια, ολόκληρο το ελληνικό έδαφος παραδόθηκε στη ΝΑΤΟική δολοφονική συμμαχία για το έγκλημα ενάντια στο λαό της Γιουγκοσλαβίας. Μόνο από τη Θεσσαλονίκη με κατεύθυνση το Κοσσυφοπέδιο πέρασε η ακόλουθη ΝΑΤΟική δύναμη: 1.000 αεροσκάφη, 420 πλοία, 510 σιδηροδρομικοί συρμοί, 1.400 φάλαγγες οχημάτων διαφόρων τύπων, 40.000 οχήματα και 60.000 στρατιώτες.

  Ιράκ: Η Ελλάδα συμμετέχει και στο έγκλημα του ΝΑΤΟ στο Ιράκ. Το κρίσιμο διάστημα της επίθεσης στο Ιράκ (20 Μάρτη – 30 Απρίλη 2003), 5.270 αεροσκάφη του ΝΑΤΟ με κατεύθυνση το Ιράκ προσγειώθηκαν ή περνώντας από τον εθνικό εναέριο χώρο μας, έδωσαν αναφορά πορείας στη Σούδα. Ανάμεσά τους 3.963 μεταφορικά και 307 μαχητικά. Επίσης σταθερά κάθε μέρα απογειώνονταν ή προσγειώνονταν από τη Σούδα πάνω από 20 κατασκοπευτικά, ηλεκτρονικού πολέμου, ιπτάμενα τάνκερ και ραντάρ, ανθυποβρυχιακά και άλλα αεροσκάφη.

   «Κόκκινη προβιά»: Η υπόθεση ξεκινά τη δεκαετία του ’50, όταν η CΙΑ στήνει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μιαν απίστευτη τρομοκρατική – παρακρατική επιχείρηση, στο όνομα της αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου». Η επιχείρηση γίνεται γνωστή στην Ιταλία με τον κωδικό «Γκλάντιο». Στην Ελλάδα, το παράρτημα της «Γκλάντιο» ονομάζεται «Κόκκινη προβιά». Σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ», που το Νοέμβρη του 1990 αποκάλυψε την υπόθεση, ο παρακρατικός μηχανισμός του ΝΑΤΟ συμπεριλάμβανε κρύπτες με χιλιάδες όπλα που είχαν τοποθετηθεί κάτω από δημόσια κτίρια ή ακόμα και εκκλησίες, και έναν αριθμό «εκπαιδευμένων» να αναλάβουν δράση εφόσον το απαιτούσε η εσωτερική κατάσταση στην Ελλάδα. Η συμφωνία της «Κόκκινης προβιάς» υπογράφηκε στις 25 Μάρτη του 1955 από τον πρωθυπουργό Παπάγο και το στρατηγό της CΙΑ Τράσκοτ. Πρόσχημα, βέβαια, ο «κομμουνιστικός κίνδυνος».

  Να μην ξεχάσουμε επίσης, τα Ίμια και τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, αυτά ήρθαν να επικυρωθούν με τη ΝΑΤΟική συμφωνία της Μαδρίτης, το 1997. Εκεί ήταν, επί ΝΑΤΟικού εδάφους, που η κυβέρνηση Σημίτη υπέγραψε τη συμφωνία για τα«νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο»…