1. Για το δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών(1)

Το δικαίωμα των Εθνών στην Αυτοδιάθεση, όπως κληροδοτείται στον εργατικό αγώνα ενάντια στον Ιμπεριαλισμό και το Φασισμό μέσα από τη Λενινιστική παράδοση, έχει δύο ξεχωριστούς πολιτικούς άξονες που παραμένουν επίκαιροι ως προς την διαλεχτική τους ενότητα. Πρώτον, το σπάσιμο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας που κατασκευάζει ο Καπιταλισμός σαν νέα μορφή παγκόσμιου ελέγχου, μετά το τέλος της φεουδαρχίας/αποικιοκρατίας, μέσα από την αντίθεση της εργατικής τάξης στην εθνική καταπίεσης και την ένταξη των νεοσύστατων καπιταλιστικών κρατών στο παγκόσμιο αστικό στρατόπεδο κάτω από την ηγεμονία των ανεπτυγμένων καπιταλισμών. Δεύτερον, η αυτοδιάθεση να οδηγήσει στη δημιουργία λαϊκών Κρατών και λαϊκών Δημοκρατιών με εργατική ηγεμονία και με σοσιαλιστική κατεύθυνση, σαν απάντηση των εργατών όχι μόνο στην εθνική καταπίεση των αποικιοκρατών/ιμπεριαλιστών, αλλά και σαν απάντηση στην ταξική καταπίεση της εγχώριας αστικής τάξης.

Συνεπώς το δικαίωμα των Λαών στην αυτοδιάθεση και στον αυτοπροσδιορισμό, σύμφωνα πάντα με τη Λενινιστική κληρονομία, δεν σημαίνει μια οποιαδήποτε ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση κάποιας εθνότητας, αλλά ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση κάτω από πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Αυτό το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση ενός έθνους με τη λενινιστική έννοια, ακριβώς επειδή είναι αγώνας για την ανεξαρτησία από τον ιμπεριαλισμό, τίθεται από εργατική σκοπιά και δεν συγκρούεται με τον εργατικό διεθνισμό, αντίθετα ο αγώνας ενός έθνους για να υπερασπιστεί τον πολιτισμό και την υπόστασή του απέναντι στην ξένη επικυριαρχία ενώνεται με τον αγώνα κάθε έθνους που παλεύει για την ανεξαρτησία του από την ξένη επικυριαρχία και τον ιμπεριαλισμό.

Αυτή η διαλεκτική των εργατικών λενινιστικών κομμάτων που τόσο έχει συκοφαντηθεί σαν δήθεν εθνικιστική, είναι αυτονόητη για τον αντίπαλο, για το Κεφάλαιο, που ξένο και ντόπιο συνεργάζονται απέναντι στην εργατική τάξη την ίδια στιγμή που ανταγωνίζονται μέσα από τον πόλεμο, κερδίζουν από την καταστροφή της εργατικής δύναμης και στρατεύονται μαζί, κατεχόμενο και καταχτητικό Κεφάλαιο, απέναντι στα εργατικά λαϊκά απελευθερωτικά κινήματα με ταξική σοσιαλιστική κατεύθυνση.

Ειδικά οι Έλληνες Κομμουνιστές θά ‘πρεπε να είμαστε σε θέση να το διακρίνουμε.

2. Η Ελλάδα διαχρονικά αναγνώριζε και αποδεχόταν την μη ελληνική Μακεδονία

Η καπιταλιστική Ελλάδα αναγνωρίζει επίσημα το σερβικό τμήμα της Μακεδονίας ήδη από το 1913, στη συνέχεια ομόσπονδο κράτος στα πλαίσια της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και ως ανεξάρτητο Κράτος μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Ουδέποτε ο ελληνικός καπιταλισμός, ούτε καν στις περιόδους της ακμής του και ακόμα λιγότερο σήμερα στην αποδυναμωμένη του φάση, αμφισβήτησε έμπρακτα/στρατιωτικά την υπόσταση ή τα σύνορα του Κράτους της ΠΓΔΜ, αντίθετα ενίσχυσε στρατιωτικά την ΠΓΔΜ κατά τη φάση της σύγκρουσης με τους παρακρατικούς του Κοσσόβου και την επιχείρηση διαμελισμού της, υπερασπιζόμενος τα οικονομικά ερείσματα που είχε καταφέρει στη Γείτονα.

Οι πλέον των 100.000 σλαβόφωνοι με ελληνική εθνική συνείδηση στην ΠΓΔΜ σύμφωνα με την απογραφή των Ναζί καταχτητών το 1941, του Τίτο το 1971 και του Κίρο Γκλιγκόροφ το 1992, δεν οδήγησαν την ελληνική πλευρά να εγείρει ποτέ θέμα ελληνικής μειονότητας, πολλώ δε μάλλον να αμφισβητήσει την ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση της ΠΓΔΜ. Από την άλλη πλευρά η ΠΓΔΜ δεν έθεσε ποτέ επίσημα το ζήτημα της ελληνόφωνης μειονότητας με σλαβική εθνική συνείδηση, καθώς μετά τη διαμόρφωση των συνόρων με την ήττα του Άξονα, αμφότεροι οι εθνικοί καπιταλισμοί συμφώνησαν σιωπηρά στην προσπάθεια εθνικής ομογενοποίησης που στην Ελλάδα πήρε την φασιστική μορφή της Ειδικής Ζώνης και στόχευε ταυτόχρονα στην από-εαμοποίση και την από-σλαβοοποίηση της ελληνικής Μακεδονίας.

Σήμερα η πολιτική καπιταλιστικής συνεργασίας των δύο χωρών επιχειρείται να αναβαθμιστεί στο πλαίσιο και με την εγγύηση του ΝΑΤΟ και σε κάθε περίπτωση μια ανάγνωση εθνικής καταπίεσης της Ελλάδας προς την ΠΓΔΜ δεν αποδεικνύεται από πουθενά.

Αντίθετα, υπάρχει ζήτημα συρρίκνωσης της εθνικής κυριαρχίας της ΠΓΔΜ μέσα από την πολιτική γραμμή ιδιαίτερα της σημερινής κυβέρνησης Ζάεφ και όχι της προηγούμενης Κυβέρνησης Γκρουέφσκι για δύο λόγους.

Πρώτον, γιατί η εντός της σημερινής Κυβέρνησης των Σκοπίων, υπάρχει η δεσπόζουσα του αλβανικού εθνικισμού.

Δεύτερον, γιατί η βαθύτερη πρόσδεση της χώρας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ οδηγεί σε μείωση της εθνικής κυριαρχίας μέσω της βίαιης επέλασης ιδιωτικοποιήσεων κρατικών πόρων και υποδομών στο ξένο Κεφάλαιο.

Η ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης του Λαού της ΠΓΔΜ μέσα από την ένταξη στην ΕΕ και η ένταση του φασισμού/εθνικισμού στηριγμένη σε μια αφήγηση εθνικής καταπίεσης από την Ελλάδα, μας οδηγούν στο καθήκον οι εργατικές τάξεις Ελλάδας και ΠΓΔΜ να αναπτύξουμε δεσμούς αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης με άξονες την διατήρηση της Ειρήνης, του σεβασμού των συνόρων, την αντίσταση στο ξεπούλημα των δημόσιων υποδομών, την αλληλεγγύη, ενσωμάτωση και αναγνώριση πλήρη δικαιωμάτων στους πρόσφυγες.

Η αλληλεγγύη και υποστήριξη στην εργατική τάξη και τους Κομμουνιστές της ΠΓΔΜ, σημαίνει ταυτόχρονα και πλήρη πολεμική απέναντι στη φιλο-ΝΑΤΟϊκή κυβέρνηση Ζάεφ και στο πρόγραμμα που υιοθετεί τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, εξίσου με την πολεμική απέναντι στη φιλο-ΝΑΤΟϊκή κυβέρνηση Τσίπρα.

3. Το Όνομα δεν αποτελεί μονοπώλιο κανενός εθνικισμού

Η ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών επιβάλλει σήμερα την αντιπαράθεση με κάθε εθνικισμό πρώτα και κύρια με το αίτημα της αποκλειστικής χρήσης του όρου Μακεδονία.

Η χρήση του όρου Μακεδονία χωρίς γεωγραφικό ή άλλο προσδιορισμό από την πλευρά της ΠΓΔΜ, ενός κράτους που αποτελεί τμήμα(2) της ευρύτερης γεωγραφικής-ιστορικής περιοχής της Μακεδονίας, αποτελεί την άλλη όψη του νομίσματος του ελληνικού εθνικισμού που υποστηρίζει την ελληνική αποκλειστικότητα της Μακεδονίας «η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική».

Αντίστοιχα σκληρή πρέπει να είναι η αντιπαράθεση και με τον αλβανικό εθνικισμό, και τις επιδιώξεις της «μεγάλης Αλβανίας» που αποτελεί και τον κύριο κίνδυνο συνοχής της ΠΓΔΜ, λαμβάνοντας ιδιαίτερα υπόψη τη σύνδεση του ΝΑΤΟ με τις παραστρατιωτικές αλβανικές οργανώσεις.

4. Η γέννηση του επίσημου νεοελληνικού εθνικισμού

Το Μακεδονικό αποτελεί σημείο συμπύκνωσης της ρητορικής και των πολιτικών επιδιώξεων της άκρας Δεξιάςστην Ελλάδα ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, εκφράζοντας σε ταξικό επίπεδο τις πιο επιθετικές μερίδες του ελληνικού Κεφαλαίου, αλλά και μια ιδεολογική ρεβάνς απέναντι στην κατάρρευση των σοσιαλιστικών Κρατών.

Το Μακεδονικό αποτέλεσε σημείο -στην αρχή- Κρίσης και στη συνέχεια πτώσης της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, με μια από τα δεξιά εσωτερική διαφωνία για το όνομα της ΠΓΔΜ από τον τότε ΥΠΕΞ Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος για πρώτη φορά διατύπωσε τη γραμμή της «καμιάς χρήσης προσδιορισμού ή του όρου Μακεδονία»,γραμμή την οποία υιοθέτησε και το ΠΑΣΟΚ στην προεκλογική περίοδο του ’93.

Αυτή η τομή στην γραμμή της Ελλάδας για την ΠΓΔΜ βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την εξωτερική πολιτική που ακολουθούσε για 80 χρόνια, καθώς ήδη από τη συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913, αλλά και καθ’ όλο το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα αναγνώριζε επίσημα την ύπαρξη σερβικής Μακεδονίας και αργότερα της Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Η τομή αυτή σηματοδοτεί τόσο την φιλοδοξία επιθετικής διείσδυσης του ελληνικού καπιταλισμού στη βαλκανική, όσο και την φιλοδοξία ανάπτυξης ενός μαζικού πολιτικού ρεύματος στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας.

Στα εθνικιστικά συλλαλητήρια του ’92 η κομμουνιστική αριστερά ήταν ο μόνος πολιτικός χώρος που δεν συμμετείχε, παρά το γεγονός ότι δέχτηκε μια ανηλεή επίθεση από ολόκληρο το επίσημο πολιτικό φάσμα και ιδιαίτερα από τους μικυθοδωράκηδες της εποχής και κατηγορήθηκε ανοιχτά για εθνική μειοδοσία και στήριξη του «συντρόφου Γκλιγκόροφ».

5. Η εθνικιστική Ελλάδα δημιουργεί την εθνικιστική ΠΓΔΜ

Τελικά η υιοθέτηση της εθνικιστικής γραμμής Σαμαρά στην Ελλάδα από όλα τα επίσημα πολιτικά κόμματα(3), εκτός του ΚΚΕ, επέδρασε πολύ αρνητικά στην εσωτερική πολιτική σκηνή της ΠΓΔΜ, με αποτέλεσμα ο μετριοπαθής Πρόεδρος Κίρο Γκλιγκόροφ που διέθετε την κοινή λογική ώστε να αντιλαμβάνεται ότι ούτε οι κάτοικοι της ΠΓΔΜ ούτε της Ελλάδας, δεν προέρχονται από τους αρχαίους Μακεδόνες (4), να κατηγορηθεί ως εθνικός Προδότης και να δεχτεί δολοφονική επίθεση(5) σαν απάντηση για την ενδιάμεση συμφωνία με την Ελλάδα και την αλλαγή της σημαίας.

Στην ηγεσία της ΠΓΔΜ προοδευτικά αναρριχήθηκε το εθνικιστικό VMRO (το οποίο πολιτικά και πολιτιστικά μοιάζει πάρα πολύ με την ελληνική Χούντα του 1973, κιτς, αρχαίο αίμα κυλάει στις φλέβες μας κλπ), το οποίο επιχείρησε να αποκόψει πλήρως όλους τους δεσμούς της ΠΓΔΜ με το σοσιαλιστικό και αντιφασιστικό παρελθόν της και παράλληλα να υιοθετήσει μια πιο σκληρή γραμμή απέναντι στην Ελλάδα.

Το VMRO σήμερα έχει παραγκωνιστεί από την αλβανο-νατοϊκή Κυβέρνηση Ζάεφ, συνεχίζει όμως να αποτελεί σημαντικό πρόβλημα στους νατοϊκούς σχεδιασμούς, καθώς διατηρεί ενεργή την εθνικιστική αντίθεση τόσο με τα αλβανικά κόμματα όσο και με την Ελλάδα και συνεχίζει να εκφράζεται θεσμικά μέσω του Προέδρου της Δημοκρατίας.

6. Η επινόηση του αλυτρωτισμού της ΠΓΔΜ

Με την ενδιάμεση συμφωνία Ελλάδος-ΠΓΔΜ το 1995, που σήμανε και την λήξη του τραγικού για τον Λαό της ΠΓΔΜ ελληνικού εμπάργκο, η ΠΓΔΜ απαλείφει οριστικά όλα τα εν δυνάμει σύμβολα αλυτρωτισμού, συμπεριλαμβανομένης και της αφαίρεσης από τη σημαία του Ήλιου της Βεργίνας.

Συγκεκριμένα, στο άρθρο 6 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, αναφέρεται ότι η ΠΓΔΜ «διακηρύσσει ότι τίποτε στο Σύνταγμά της και ιδίως στο Προοίμιό του ή στο Άρθρο 3 αυτού, δεν μπορεί ή δεν πρέπει να ερμηνευθεί ως εμπεριέχον ή δυνάμενο να εμπεριέχει στο μέλλον την βάση για εδαφική αξίωση πέραν των συνόρων της.»

Στο ίδιο άρθρο η Ενδιάμεση Συμφωνία αναφέρει ότι το Σύνταγμα δεν επιτρέπει την παρέμβαση στις εσωτερικές σχέσεις άλλης χώρας και ότι αυτές οι ερμηνείες είναι αποκλειστικές και κατισχύουν οποιασδήποτε άλλης.

Ενώ ήδη από την πρώτη αναθεώρηση του Συντάγματος της ΠΓΔΜ δεν υπάρχουν αναφορές, ούτε για Μ. Αλέξανδρους, ούτε για Φιλίππους και Αρχαίες Μακεδονίες, αντιθέτως, υπάρχει μια ρητή αποκήρυξη του αλυτρωτισμού «Η Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν έχει εδαφικές αξιώσεις έναντι οιουδήποτε γειτονικού κράτος».

Συνεπώς, οι επινοήσεις ορισμένων κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΕ, Πλεύση) περί δήθεν ζητημάτων αλυτρωτισμού που πρέπει να επιλυθούν μαζί με το όνομα, είναι απολύτως αδικαιολόγητη και στην πραγματικότητα συντηρεί την ακροδεξιά γραμμή Σαμαρά του ’93, στοχεύοντας εξ’ ολοκλήρου από τη μια πλευρά στη στήριξη μερίδων της αστικής τάξης, από την άλλη στην διεύρυνση της πολιτικής τους επιρροής σε λαϊκά κομμάτια που έλκονται από το ιδεολογικό οπλοστάσιο του Πατριωτισμού και Εθνικισμού.

7. Γιατί τώρα; γιατί με πρωτοβουλία του ΝΑΤΟ;

Η αναθέρμανση του Μακεδονικού από το ΝΑΤΟ, με την εμπλοκή της Ελλάδας στο πλευρό της Κυβέρνησης Ζάεφ δεν αφορά βέβαια ούτε την αποκατάσταση της «καλής γειτονίας των δυο χωρών», ούτε την διευθέτηση «ενός χρονίζοντος εθνικού ζητήματος» ούτε το Όνομα, ούτε τους δήθεν αλυτρωτισμούς, αλλά αφορά ξεκάθαρα την άρση των εμποδίων που έχει θέσει η Ελλάδα για την ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ καθώς και τις εγγυήσεις που αφορούν την διευθέτηση του ελληνικού χρέους.

Οι λαϊκές τάξεις πρέπει να κατανοήσουν ότι τα λαϊκά συμφέροντα τίθενται σε πολύ μεγάλο κίνδυνο από την ένταση της πρόσδεσης της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σχέδιο των ΗΠΑ, γιατί αυτό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αναζωπύρωση των πολεμικών εντάσεων στην ευρύτερη περιοχή.

Πρόσδεση που αποτυπώνεται με τη συμμετοχή της Ελλάδας στον άξονα Κύπρου-Αιγύπτου-Ισραήλ, δηλαδή στον άξονα των συμφερόντων των μεγάλων ενεργειακών πολυεθνικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο και επιδιώκουν τον περιορισμό της ρωσική επιρροής στη Συρία, την κατάπνιξη του εργατικού αντάρτικου των Κούρδων και τον στραγγαλισμό της Παλαιστίνης.

Τα ίδια ακριβώς καπιταλιστικά ενεργειακά συμφέροντα που αφορούν τις ΑΟΖ, διεκδικούν τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Βαλκανική, γι αυτό και οι ΗΠΑ τα τελευταία δύο χρόνια υπονόμευσαν απροκάλυπτα την πολιτική σταθερότητα στην πΓΔΜ και επιχείρησαν ανατρέψουν το υφιστάμενο status-quo, υποδαυλίζοντας μια πολιτική όξυνση που οριακά δεν εξελίχτηκε σε εμφύλιο(6).

Η απροσχημάτιστη εμπλοκή των ΗΠΑ στο εσωτερικό της πΓΔΜ, εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο ανταγωνισμού με το ρωσικό ιμπεριαλισμό, στην κατεύθυνση της στρατηγικής συρρίκνωσης των εξαγωγών ρωσικού φυσικού αερίου προς την ΕΕ και τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Προκειμένου να επιτευχθεί η συρρίκνωση του ενεργειακού μεριδίου της Ρωσίας και άρα η συρρίκνωση της πολιτικής επιρροής της, το ΝΑΤΟ ακολουθεί ταυτόχρονα δυο εξαιρετικά επιθετικές επιλογές.

Πρώτον επιτίθεται σε τρίτες πετρελαιοπαραγωγές χώρες με τις οποίες συνεργάζεται η Ρωσία (Ιράν, Συρία), δεύτερον επιχειρεί να δημιουργήσει εναλλακτικούς ενεργειακούς δρόμους από παραγωγές χώρες νατοϊκής επιρροής(Αζερμπαϊτζαν) και μέσα από χώρες διέλευσης νατοϊκής επιρροής (Βουλγαρία, Αλβανία, Ελλάδα). Στο ίδιο πλαίσιο το ΝΑΤΟ επιχειρεί να αποδομήσει όλα τα ρωσικά ερείσματα σε χώρες στην περιφέρεια της ρωσικής επικράτειας (Ουγγαρία, Πολωνία, Ουκρανία, Λευκορωσία, Εσθονία) ενισχύοντας απροκάλυπτα την ακροδεξιά, το νέο-ναζισμό και μια σειρά από εγκληματικές οργανώσεις.

8. Η Κυβέρνηση Τσίπρα σταθεροποιείται και στο εσωτερικό υπακούοντας το ΝΑΤΟ

Ας μην υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι ΗΠΑ θα κάνουν ό,τι μπορούν για να προστατεύσουν την Κυβέρνηση Τσίπρα μέχρι να τους τελειώσει τη δουλειά.

Η αναθέρμανση του Μακεδονικού από την Κυβέρνηση Τσίπραδεν υπόκειται όμως μόνο σε εξωτερικές διεθνείς πιέσεις, αλλά και σε αυτοτελείς πολιτικές επιδιώξεις που αφορούν τη σταθεροποίηση του κυβερνητικού κέντρου με την κατάρτιση εφεδρικού πλάνου σε περίπτωση ανάγκης αλλαγής σύνθεσης της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Η Κυβέρνηση Τσίπρα εκμεταλλευόμενη την ακροδεξιά διολίσθηση της Νέας Δημοκρατίας, επιχειρεί να αποτελέσει τον πολιτικό εκφραστή του συνόλου των αστικών πολιτικών δυνάμεων του Κέντρου, διατυπώνοντας μετριοπαθείς θέσεις. Ταυτόχρονα όμως ενισχύει με επικίνδυνο τρόπο τις φωνές που ακούγονται στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας,ανέχεται και υποδαυλίζει τη δράση των φασιστικών ταγμάτων εφόδου που δρουν απέναντι στο κίνημα και την κομμουνιστική αριστερά. Με ορίζοντα τον Ιούνιο, το τέλος της Τέταρτης Αξιολόγησης και την δήθεν έξοδο της χρεοκοπημένης από το 2010 Ελλάδας, στις αγορές, η Κυβέρνηση Τσίπρα επιδιώκει να έχει διαμορφώσει μια «κεντροαριστερή» σοσιαλ-φιλελεύθερη φυσιογνωμία, εφεδρική με την πολιτική συνεργασία με τους ΑΝΕΛ.

Παράλληλα, η αναθέρμανση του Μακεδονικού αποτελεί σημαντικό εργαλείο αποπροσανατολισμού από το βαρύ αντιλαϊκό περιεχόμενο των μνημονιακών μέτρων, των δεκάδων χιλιάδων πλειστηριασμών, της εργοδοτικής τρομοκρατίας και της συνεχόμενης συρρίκνωσης του λαϊκού εισοδήματος.

9. Συλλαλητήρια, εθνικισμός, πατριωτισμός

Η κοινωνική επιρροή του εθνικισμού που αναπτύσσεται σήμερα με μαζικό τρόπο αποτελεί αναμφισβήτητα ένα επιπλέον εμπόδιο στην υπόθεση της ταξικής χειραφέτησης, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε, αλλά αντίθετα να εντείνουμε την παρέμβασή μας σε λαϊκά τμήματα σαν και αυτά που συμμετείχαν στα συλλαλητήρια. Η αυτονόητη καταγγελία των εθνικιστικών συλλαλητηρίων και των φασιστικών πρακτικών που υπέθαλψαν δε σημαίνει ότι χαρίζουμε, αλλά αντίθετα διεκδικούμε μαζικά πολιτικά ακροατήρια από την άκρα δεξιά. Καταγγέλλουμε και πολεμάμε τα συλλαλητήρια γιατί είναι ξεκάθαρο ότι καλέστηκαν και έγιναν κάτω από εθνικιστική ηγεμονία.

Μιλάμε για ηγεμονία και όχι για εθνικιστική ομοιομορφία γιατί αναγνωρίζουμε τη συμμετοχή ηγεμονευόμενων πολιτικών δυνάμεων, αλλά και απλού λαού που αυτό-αναφέρονται ως πατριωτικές δυνάμεις.

Είναι κρίσιμο ζήτημα να μην ταυτίζουμε τον πατριωτισμό και την αντίσταση στην αλλοίωση της εθνικής ή πολιτιστική ταυτότητας με την έννοια της υπεράσπισης της Πατρίδας απέναντι σε ξένη επιβουλή, με τον εθνικισμό.Αλλιώς θα πρέπει να αναθεωρήσουμε συνολικά τόσο τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα από τις Αυτοκρατορίες, όσο και τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες από δυνάμεις ξένης κατοχής.

Θα θυμίσουμε ένα απόσπασμα από την εισήγηση του κομμουνιστή ηγέτη και στελέχους της Κομιντέρν, Γκιόργκι Δημητρώφ, στο 7ο Συνέδριο της Οργάνωσης, το 1935:

«Εμείς οι κομμουνιστές είμαστε οι άσπονδοι, οι κύριοι αντίπαλοι του αστικού εθνικισμού σε όλες του τις παραλλαγές. Αλλά δεν είμαστε οπαδοί του εθνικού μηδενισμού και ποτέ δεν πρέπει να παρουσιαζόμαστε σαν τέτοιοι.

Το καθήκον της διαπαιδαγώγησης των εργατών και όλων των εργαζόμενων στο πνεύμα του προλεταριακού διεθνισμού είναι ένα από τα θεμελιώδη καθήκοντα κάθε Κομμουνιστικού Κόμματος.

Αλλά αυτός που πιστεύει ότι το γεγονός αυτό του επιτρέπει ή τον προτρέπει να μη δίνει δεκάρα για τα εθνικά αισθήματα των πλατιών εργαζόμενων μαζών, αυτός απέχει πολύ από τον πραγματικό μπολσεβικισμό, αυτός δεν έχει καταλάβει τίποτα από τη διδασκαλία του Λένιν και του Στάλιν για το εθνικό ζήτημα.»

Όσο από τη μια πλευρά δεν πρέπει να ταυτίζουμε τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό, άλλο τόσο δεν πρέπει να υποτιμάμε τη συμμετοχή λαϊκών μαζών στα συλλαλητήρια κάτω από εθνικιστική πολιτική ηγεμονία. Δεν έχει καμιά σημασία το γεγονός ότι ούτε όλοι οι συμμετέχοντες, ούτε όλοι οι κεντρικοί ομιλητές προφανώς και δεν είναι φασίστες.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι σε μια κρίσιμη στιγμή όλοι οι συμμετέχοντες/ομιλητές αποφάσισαν να συμπορευτούν με την εθνικιστική/ανιστόρητη κατεύθυνση του συλλαλητηρίου που συμπυκνώνεται στη γραμμή Σαμαρά «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική» και να προσφέρουν πολιτική νομιμοποίηση στους ναζιστές της ΧΑ, τους ταγματασφαλίτες και τους νοσταλγούς της Χούντας και του μετεμφυλιακού κράτους που παρεπιδημούν στη ΝΔ, στο ΛΑΟΣ και στις δήθεν ακομμάτιστες οργανώσεις των Ελλήνων του εξωτερικού.

10. Εθνικός κορμός δοσίλογων και φασιστών

Στα συλλαλητήρια «για την Μακεδονία» και «για την Ελλάδα», οι ακροδεξιοί οργανωτές τους ξέχασαν να αναφέρουν μια σημαντική λεπτομέρεια. Η σημερινή και χτεσινή άκρα δεξιά των δοσίλογων και των ταγματασφαλιτών, βαρύνεται με την υπογραφή της παράδοσης του ελληνικού τμήματος της Μακεδονίας στη ναζιστική βουλγαρική κατοχή το 1941, μιας περιοχής που απελευθερώθηκε από το βουλγαρο-ναζιστικό ζυγό, από τις μεραρχίες Κεντρικής Μακεδονίας και Θράκης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, με τη συμμετοχή τόσο ελληνόφωνων όσο και σλαβόφωνων ένοπλων τμημάτων.

Ξεχάστηκε ακόμα να αναφερθεί ότι σε όλες τις κρίσιμες ιστορικές καμπές η άκρα δεξιά στήριξε τον κατακτητή, τον ιμπεριαλιστή, τον εισβολέα, συμπαρατάχθηκε μαζί του και πολέμησε ενάντια στην εθνική αντίσταση, στην μετεμφυλιακή αντίσταση και στην αντιδικτατορική πάλη.

Κανείς δεν έχει δώσει το αίμα του για την Ελλάδα περισσότερο από τους Κομμουνιστές.

Το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, η ΕΠΟΝ, η Ακροναυπλία, οι 200 της Καισαριανής, το Πολυτεχνείο, οι δεκάδες χιλιάδες στα ξερονήσια και στις φυλακές, τα βασανιστήρια στη Μέρλιν και στη Μπουμπουλίνας. Οι Κομμουνιστές εδώ και δεκαετίες δίνουν το αίμα τους για μια Ελλάδα των Ελλήνων εργαζομένων και Μεταναστών, και όχι των καπιταλιστών, για μια Ελλάδα της Ειρήνης και της ταξικής αλληλεγγύης με τις εργατικές τάξεις των Βαλκανίων και της Τουρκίας.

Η αντιφασιστική παράδοση και δράση παραμένει βαθιά ριζωμένη στη συνείδηση του ελληνικού λαού, συνεχίζει να στέκεται ακλόνητη παρά τις προσπάθειες ενίσχυσης της ακροδεξιάς στροφής της ελληνικής κοινωνίας από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το Κεφάλαιο, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τα ΜΜΕ και την εκκλησία.

*Μέλος της ΑΡΙΣ και του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

………………………………………………………………………………………………………………………………………..

(1) […] Είναι προοδευτικό το ξύπνημα των μαζών από το φεουδαρχικό λήθαργο, η πάλη τους ενάντια σε κάθε εθνική καταπίεση, για τα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού, για τα κυριαρχικά δικαιώματα του έθνους. Από εδώ απορρέει η απόλυτη υποχρέωση κάθε μαρξιστή να υπερασπίζεται τον πιο αποφασιστικό και τον πιο συνεπή δημοκρατισμό σ’ όλα τα σημεία του εθνικού ζητήματος. Το καθήκον αυτό βασικά έχει αρνητικό χαρακτήρα. Το προλεταριάτο όμως δεν μπορεί να προχωρήσει στην υποστήριξη του εθνικισμού πέρα απ’ αυτό το σημείο, γιατί παραπέρα αρχίζει η «θετική» δράση της αστικής τάξης, που αποβλέπει στη στερέωση του εθνικισμού.

[…] Ο μαρξισμός είναι ανειρήνευτος με τον εθνικισμό, ακόμα και με τον πιο «δίκαιο», «καθαρούτσικο», εκλεπτυσμένο και πολιτισμένο.

[…] Η αποτίναξη κάθε φεουδαρχικού ζυγού, κάθε καταπίεσης των εθνών, κάθε προνόμιου ενός από τα έθνη ή μιας από τις γλώσσες αποτελεί απόλυτη υποχρέωση του προλεταριάτου σαν δημοκρατικής δύναμης, είναι απόλυτο συμφέρον της προλεταριακής ταξικής πάλης, που τη συσκοτίζουν και την ανακόπτουν οι εθνικές φαγωμάρες. Η υποβοήθηση όμως του αστικού εθνικισμού πέρα απ’ αυτά τα όρια τα αυστηρά περιορισμένα μέσα σε συγκεκριμένα ιστορικά πλαίσια, ισοδυναμεί με προδοσία του προλεταριάτου και με πέρασμα με το μέρος της αστικής τάξης.

(2) Η Μακεδονία ιστορικά και γεωγραφικά προϋπάρχει των σημερινών συνόρων των σημερινών Κρατών, χωρίς όμως να έχει ποτέ υπάρξει ως κράτος και χωρίς η σύγχρονη γεωγραφική περιοχή της να ορίζεται επισήμως από κανένα διεθνή οργανισμό. Η προσέγγιση της έκτασης της Μακεδονίας μπορεί να είναι μόνο ιστορική-πολιτική και να σχετίζεται με την γλώσσα, την εθνοτική αυτοαναφορά των πληθυσμών, αλλά και με τον εσωτερικό περιφερειακό προσδιορισμό στα πλαίσια ευρύτερων Κρατών.

Η μη ταύτιση μεταξύ γλώσσας και εθνικής συνείδησης αποτελεί σήμα κατατεθέν για την Μακεδονία όχι μόνο πριν αλλά και μετά την διαμόρφωση των εθνικών κρατών. Μια ντοπιολαλιά με ενσωματωμένους ελληνικούς, σλαβικούς και οθωμανικούς ιδιωματισμούς ομιλούταν κατά πλειονότητα από τον πληθυσμό που κατοικούσε στην περιοχή που ορίζεται από την Οχρίδα (Αχρίδα), το Μοναστήρι, τη Γευγελή, και τη Στρώμνιτσα. Η διάλεκτος αυτή αποτελούσε την καθομιλουμένη και όχι την δημόσια γλώσσα, απόδειξη ότι ο πληθυσμός της περιοχής είναι τουλάχιστον δίγλωσσος και μιλά επιπλέον τουρκικά, ελληνικά, σλαβικά ανεξάρτητα από το στοιχείο του εθνικού αυτοπροσδιορισμού.

Σύμφωνα με όλες τις ιστορικές μαρτυρίες στην περιοχή υπάρχουν σλαβόφωνοι με ελληνική εθνική συνείδηση, αλβανόφωνοι με σερβική εθνική συνείδηση και ούτω καθεξής.

Σύμφωνα με τα ποσοστά της επίσημης ιστοριογραφίας, μετά το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-1913 και τον οριστικό τερματισμό της οθωμανικής κυριαρχίας στην περιοχή όπως αποτυπώθηκε στην συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913, το 51% της Μακεδονίας προσαρτήθηκε στην Ελλάδα, το 38% στη Σερβία και το 10% στη Βουλγαρία.

(3) https://www.youtube.com/watch?v=lPEuRw-05hU, https://www.youtube.com/watch?v=8oyUkG2ySkc

(4) https://www.youtube.com/watch?v=yy8HHx_-Nm4

(5) https://www.youtube.com/watch?v=CDMngMKqrLI

(6) Τον Ιανουάριο του 2015, ο πρώην Πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ, Νίκολα Γκρούεφσκι κατηγόρησε τον Ζόραν Ζάεφ, τότε επικεφαλή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για απόπειρα πραξικοπήματος με στόχο την ανατροπή της νόμιμα εκλεγμένης Κυβέρνησης σε συνωμοσία με ξένη υπηρεσία πληροφοριών και ξένους διπλωμάτες, ενώ ο Ζάεφ ανταπαντώντας κατηγόρησε τον Γκρουέφσκι για χιλιάδες υποκλοπές και παρακολουθήσεις .

Στις εκλογές του Δεκεμβρίου του 2016 το VMRO-DPMNE ξανακέρδισε για μια ακόμη φορά τις εκλογές, από το 2006, απέτυχε όμως να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας με τα αλβανικά κόμματα τα οποία εκφράζουν σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού της ΠΓΔΜ. Ως αιτία προβλήθηκε η ατζέντα των αλβανικών κομμάτων για γρήγορη έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, και κυρίως την κατοχύρωση της αλβανικής ως επίσημης γλώσσας. Στην ατζέντα των αλβανικών κομμάτων έμελε όμως να συμφωνήσει το δεύτερο σε ψήφους σοσιαλδημοκρατικό κόμμα SDSM, του Ζόραν Ζάεφ.

Στις 28 Απριλίου του 2017, φωτογραφίες βουλευτών να πηδούν αλλόφρονες από τα θεωρία για να αποφύγουν τον ξυλοδαρμό μέσα στη Βουλή των Σκοπίων έκαναν το γύρο του κόσμου. Τα επεισόδια που προκλήθηκαν από την εισβολή εκατοντάδων οπαδών VMRO -DPMNE του Νίκολα Γκρούεφσκι και του νυν προέδρου Γκιόρκι Ιβάνοφ, αποτέλεσαν κορύφωση της οξείας πολιτικής κρίσης που προκάλεσε η συνεργασία του SDSM με τα αλβανικά κόμματα και η για πρώτη φορά εκλογή του Αλβανού Ταλάτ Τζαφέρι στη θέση του προέδρου του Κοινοβουλίου. Τόσο ο Τζαφέρι, όσο και ο Ζάεφ δέχτηκαν εκτεταμένες σωματικές επιθέσεις μέσα στο χώρο του Κοινοβουλίου.

Ο ίδιος ο Τζαφέρι αμέσως μετά την εκλογή του, δεν δίστασε να εκφράσει με τον πλέον προκλητικό τρόπο τη στήριξη που χαίρουν οι Αλβανοί των Σκοπίων, από την Αλβανία και το Κοσσυφοπέδιο, τοποθετώντας στο γραφείο του Προέδρου της Βουλής και την αλβανική σημαία.

Λίγες μέρες αργότερα το SDSM απέκτησε τελικώς οριακή πλειοψηφίας 62 επί συνόλου 120 βουλευτών με τη συμμετοχή των δύο κυριότερων παρατάξεων που εκπροσωπούν την αλβανική κοινότητα της χώρας και αφήνοντας το πρώτο κόμμα στις εκλογές VMRO–DPMNE εκτός Κυβέρνησης. Ο νυν πρόεδρος Ιβανόφ είχε αρχικώς αρνηθεί να δώσει διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Ζάεφ υποστηρίζοντας ότι αυτό θα έθετε σε κίνδυνο την εθνική ενότητα της χώρας.

Στις 28 Νοεμβρίου 2017 η αστυνομία της ΠΓΔΜ προέβη σε μαζικές συλλήψεις στελεχών του VMRO-DPMNE, για τα επεισόδια που προκάλεσαν στη Βουλή της στα τέλη Απριλίου, μεταξύ των οποίων και τρεις βουλευτές του κόμματος του Ν. Γκρούεφσκι, οι οποίοι κατηγορούνται ότι άνοιξαν τις πόρτες της Βουλής για να εισέλθουν μέσα οι διαδηλωτές του VMRO-DPMNE, καθώς και ο πρώην αρχηγός της αστυνομίας της ΠΓΔΜ, που κατηγορείται για αδράνεια των αστυνομικών, την ώρα της εισβολής στο κτίριο του κοινοβουλίου.

από http://pandiera.gr/10-%CF%83%CE%BA%CE%AD%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C/

Του Βαγγέλη Πλάκα

Πληροφορήθηκα πριν λίγο το θάνατο της Ελένης Νανακούδη-Γκουραμάνη σε ηλικία 85 ετών. Μιας γυναίκας-σύμβολο καθώς ήταν μια από τους τελευταίους διασωθέντες του Ολοκαυτώματος του Χορτιάτη, στις 2 Σεπτεμβρίου του 1994. Το 2004 με τον τότε Δήμο Χορτιάτη εκδώσαμε το ιστορικό δοκίμιο «μνήμης και χρέους» με τον τίτλο «Το Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη. 60 Χρόνια Μετά» με ηχηρή και συγκλονιστική στις σελίδες του την μαρτυρία της διασωθείσας. Πριν περίπου τρία χρόνια σε ένα αφιέρωμα για την εφημερίδα «Μακεδονία» είχα φιλοξενήσει και πάλι δηλώσεις της με αφορμή την τότε απόφαση της Βουλής έπειτα από κυβερνητική πρωτοβουλία για την επανασύσταση και την αναβάθμιση της Διακομματικής Επιτροπής για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων. «Έστω και τώρα να δικαιωθούμε», είπε τότε στην εφημερίδα. Από το δισέλιδο ρεπορτάζ παρουσιάζω εδώ το κομμάτι που αφορούσε την αείμνηστη πλέον Ελένη Νανακούδη-Γκουραμάνη ώστε ελάχιστη τιμή στην μνήμη της. «Μικρό κορίτσι η Ελένη Νανακούδη-Γκουραμάνη βρέθηκε την αποφράδα εκείνη ημέρα μαζί με τη μητέρα και την αδερφή της κλεισμένες μέσα στο φούρνο Γκουραμάνη, ένα από τα δύο μέρη όπου οι Γερμανοί οδήγησαν τους κατοίκους του χωριού. Να πώς περιγράφει η ίδια σε μία από τις πολλές αφηγήσεις της όσα έζησε εκείνη την ημέρα: “Το χωριό καιγόταν και λεηλατούταν. Μας έβαλαν δυο-δυο, τρεις-τρεις στη σειρά και μας οδήγησαν στο φούρνο του Γκουραμάνη. Μας έβαλαν μέσα και έξω έστησαν ένα πολυβόλο. Πριν να αρχίσουν να πυροβολούν, επειδή είχα μπει από τους πρώτους, ανέβηκα ψηλά στο ζυμωτήριο μαζί με τους δικούς μου. Μετά άρχισαν να πυροβολούν. Από τα πυρά σκοτώθηκαν πρώτα η μητέρα μου και μετά η αδερφή μου, προλαβαίνοντας μόνο να φωνάξει ‘μητέρα, σε σκότωσαν’. Τραυματίστηκα στο γόνατο και την παλάμη. Μετά έβαλαν φωτιά και ο καπνός άρχισε να μας πνίγει. Κατέβηκα κάτω, είδα μία κυρία με ένα μωρό στην αγκαλιά, που έκανε να βγει από την πόρτα, και πήγα από πίσω της. Δεν πρόλαβε να την ανοίξει και τη μαχαίρωσαν. Έπεσα κάτω, δίπλα σε έναν σωρό από νεκρούς κάνοντας και εγώ την πεθαμένη. Δεν κουνήθηκα παρά έπειτα από ώρες και όταν ήδη είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Είχα παντού αίματα, δικά μου και άλλων. Χαραγμένη στη μνήμη μου έχει μείνει μία σκηνή: μία νεκρή μητέρα, πεσμένη στο έδαφος, κρατώντας στην αγκαλιά το μωρό της, που ακόμη θήλαζε, και δίπλα οι Γερμανοί να γελούν. Μετά ξεκίνησα για τα χωράφια, για να βρω τον πατέρα μου. Στο δρόμο συνάντησα δύο ταγματασφαλίτες. Ο ένας, με το που με βλέπει, οπλίζει και ετοιμάζεται να πυροβολήσει. Ο άλλος τον αποτρέπει: ‘Άστο να ζήσει. Δεν χόρτασες να σκοτώνεις;’. ‘Όχι’, του απάντησε…”.   Η κ. Νανακούδη-Γκουραμάνη μίλησε στη “ΜτΚ” με αφορμή τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων: “Εβδομήντα ένα χρόνια έπειτα από αυτό το φοβερό γεγονός που μας συνέβη, το Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη, το οποίο έζησα με τον πιο σκληρό τρόπο, οι ενέργειες της σημερινής κυβέρνησης με βρίσκουν σύμφωνη. Προτού πάω να συναντήσω τους δικούς μου ανθρώπους, που έχασαν τη ζωή τους στο Ολοκαύτωμα, ελπίζω να υπάρξει δικαίωση για το φρικτό αυτό γεγονός που ζήσαμε εμείς και ο τόπος μας”.

Πηγή: http://myportal.gr/olokaftoma-tou-chortiati-ke-sigklonistiki-martiria-tis-elenis-nanakoudi-gkouramani/

Κοινή ανακοίνωση αριστερών οργανώσεων και συλλογικοτήτων της Θεσσαλονίκης

Οι συλλογικότητες και οι άνθρωποι που συνυπογράφουμε αυτό το κείμενο αγωνιζόμαστε για την ειρήνη, τη δουλειά, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια όλων των λαών του κόσμου. Από αυτή τη σκοπιά, είναι καθήκον μας σήμερα να πάρουμε σαφή θέση, στα λόγια και στο δρόμο, ενάντια στο εθνικιστικό μέτωπο που σχηματίστηκε με αφορμή το όνομα της Μακεδονίας.

Για τη χρήση του ονόματος της Μακεδονίας

Πρώτα και κύρια, γιατί το μόνο κοινό αίτημα αυτής της ετερόκλητης εθνικιστικής συμμαχίας, το αίτημα δηλαδή να απαγορευτεί στο γειτονικό λαό να χρησιμοποιεί το όνομα της Μακεδονίας, είναι άδικο, ιστορικά λαθεμένο και ανήθικο. Όλοι γνωρίζουμε ότι σλαβικοί πληθυσμοί κατοικούν εδώ και εκατοντάδες χρόνια στον ιστορικό χώρο της Μακεδονίας, διατηρώντας τη δική τους γλώσσα και παράδοση. Εδώ κι έναν αιώνα, ένα μεγάλο τμήμα τους έχει σχηματίσει τη δική του εθνική συνείδηση και ταυτότητα -διακριτή από την ελληνική, τη βουλγάρικη ή τη σέρβικη- συνδέοντάς την εξαρχής με το όνομα της γης που κατοικούσε, δηλαδή τη Μακεδονία. Όπως όλοι οι λαοί της περιοχής, έδωσε κι αυτός τις μάχες του για την αυτοδιάθεση και την ελευθερία -κάποτε μάλιστα χέρι με χέρι με τον ελληνικό λαό, όπως κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την αντίσταση στους φασίστες κατακτητές (την ίδια στιγμή που οι Έλληνες και Γιουγκοσλάβοι εθνικιστές συνεργάζονταν με τους Ναζί ομοϊδεάτες τους). Και όταν το 1944, μαζί με τους άλλους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, κέρδισε την ανεξαρτησία του, ονόμασε τη χώρα του Μακεδονία, χωρίς να παραξενευτεί ή να διαμαρτυρηθεί κανείς. Ο λαός αυτός έχει και σήμερα το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού, το δικαίωμα να χρησιμοποιεί κι αυτός το όνομα της Μακεδονίας. Αυτό το δικαίωμα εμείς στην αριστερά θα το υπερασπιστούμε με όποιο κόστος, όπως κάνουμε πάντα: στην Παλαιστίνη, το Κουρδιστάν ή την Καταλονία.

Η χρήση του ονόματος δεν αποτέλεσε ποτέ μέχρι τώρα και δεν πρέπει να ιδωθεί και σήμερα ως απειλή για καμία γειτονική χώρα. Δεν αφαιρεί με κανένα τρόπο το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού της ελληνικής Μακεδονίας, το οποίο για εμάς είναι εξίσου σεβαστό. Κανένα κράτος και κανένας εθνικισμός δεν μπορεί να μονοπωλεί και να υπαγορεύει ονόματα στην άλλη πλευρά, όπως κάνει κατ’ εξοχήν ο ελληνικός εθνικισμός, προβάλλοντας το σύνθημα «η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική». Το σύνθημα αυτό προσβάλλει βαθιά το γειτονικό λαό, αφού υπονοεί ότι η εθνική του συνείδηση είναι ψεύτικη, ή -ακόμα χειρότερα- μια κομμουνιστική συνωμοσία του Τίτο για να υφαρπάξει τα εδάφη της ελληνικής Μακεδονίας (συνεχίζοντας την αντικομμουνιστική παράδοση της ελληνικής εθνικοφροσύνης). Όμως, κάπως έτσι κατασκευάζεται ιστορικά κάθε εθνική συνείδηση και δεν υπάρχει περισσότερο «αληθινή» ή περισσότερο «ψεύτικη», παρά μόνο στα μυαλά των σοβινιστών. Εξάλλου, τη στιγμή που όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι υπάρχουν μακεδονικά εδάφη και πέραν του ελληνικού χώρου, το σύνθημα «η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική» είναι πρόδηλα επιθετικό και αλυτρωτικό, απειλώντας έμμεσα την εδαφική ακεραιότητα των γειτονικών χωρών. Γεγονός που η πιο ακραία (ή ίσως η πιο ειλικρινής) πτέρυγα της εθνικιστικής συμμαχίας δεν φοβάται να πει ευθέως, μιλώντας για διαμελισμό και σύνορα με τη Σερβία.

Για το φόβο του «αλυτρωτισμού»

Αντίστοιχες εθνικιστικές τάσεις αναπτύσσονται βέβαια και στην άλλη πλευρά, όπως και σε κάθε άλλο έθνος. Η υποτιθέμενη καταγωγή των σύγχρονων Μακεδόνων από την αρχαία Μακεδονία του Αλέξανδρου για παράδειγμα, αποτέλεσε κι εκεί έναν ανόητο μύθο, που τροφοδότησε τις εθνικιστικές διαμάχες. Το λούνα παρκ με τα αγάλματα που έστησε η κυβέρνηση Γκρουέφσκι -και που στοίχισε μια περιουσία στο γειτονικό λαό- είναι αντίστοιχης αισθητικής με τις περικεφαλαίες των συλλαλητηρίων. Υπάρχουν κι εκεί ακραίες ομάδες που θέλουν να αποκαταστήσουν την «Μεγάλη Μακεδονία», παραγνωρίζοντας τη σύγχρονη πραγματικότητα. Οι ομάδες αυτές έχουν την ίδια ποιότητα και την ίδια βαρύτητα με τους Έλληνες εθνικιστές που διεκδικούν τις δικές τους «χαμένες πατρίδες».

Το βασικό όμως επιχείρημα του ελληνικού κράτους, το οποίο δυστυχώς συμμερίζονται όλα τα κόμματα της Βουλής, δεν αφορά αυτές τις φωνές, αλλά τον υποτιθέμενο «αλυτρωτισμό» του Συντάγματος. Ο αλυτρωτισμός αυτός αποδίδεται σε δύο γεγονότα: πρώτο, το Σύνταγμα αναφέρεται σε μακεδονικό έθνος και γλώσσα. Η αναφορά αυτή είναι αυτονόητη για κάθε Σύνταγμα και η ελληνική πλευρά με αυτό τον τρόπο επαναφέρει απλά το θέμα του ονόματος με άλλα λόγια. Δεύτερο, το Σύνταγμα δηλώνει το ενδιαφέρον της Δημοκρατίας για τα δικαιώματα των ομογενών πολιτών που ζουν σε άλλα κράτη (με ρητή όμως αναφορά ότι αυτό δεν συνιστά παρέμβαση στα εσωτερικά άλλης χώρας). Η πρόνοια αυτή αποτελεί επίσης εύλογη υποχρέωση κάθε πολιτείας (το ίδιο κάνει π.χ. η Ελλάδα για την ελληνική μειονότητα στην Αλβανία). Δεν θα έπρεπε να ανησυχεί καθόλου το ελληνικό κράτος, αν αυτό είχε φροντίσει να σέβεται τα δικαιώματα των μειονοτήτων που ζουν στο εσωτερικό του -κάτι που φυσικά δεν κάνει, αφού ούτε καν αναγνώρισε ποτέ ότι υπάρχει στην Ελλάδα μειονότητα με μακεδονική εθνική συνείδηση και γλώσσα (παρότι για δεκαετίες έστηνε μπάρες και κυνηγούσε όσους μιλούσαν «ντόπια»).

Εθνικισμοί τελικά υπάρχουν και στις δύο πλευρές και είναι κι οι δύο επικίνδυνοι για τους δύο λαούς. Δεν μπορούμε όμως να παραβλέπουμε το γεγονός ότι η πλευρά που επιτέθηκε πρώτη και που ζητά την αποκλειστικότητα στο όνομα είναι η ελληνική. Το ελληνικό κράτος είναι επίσης ο ισχυρός παίχτης της περιοχής, αυτό συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., αυτό διαθέτει τον ισχυρότερο στρατό, αυτή συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ακόμα και εντός των γειτονικών χωρών. Ο κίνδυνος διεκδικήσεων εκ μέρους του «σκοπιανού αλυτρωτισμού» που επικαλείται ο ελληνικός εθνικισμός αποτελεί μία αστεία δικαιολογία, που σκοπό έχει να γεμίσει φόβο και μίσος τις καρδιές των ανθρώπων.

Για τη συμμαχία των εθνικιστών

Γύρω από αυτές τις σοβινιστικές θέσεις, συσπειρώθηκε ξανά ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η ελληνική κοινωνία: τοπικοί κομματάρχες και βουλευτές, εταιρίες-χορηγοί, μισαλλόδοξοι ιεράρχες συνοδευόμενοι από το αντίστοιχο ποίμνιο, παραστρατιωτικές οργανώσεις και απόστρατοι στρατηγοί, οπαδικοί στρατοί μεγαλοκαπιταλιστών ιδιοκτητών ΠΑΕ, ακροδεξιές οργανώσεις, με πρώτη τη ναζιστική συμμορία των υπόδικων δολοφόνων της χρυσής αυγής. Αυτοί οργάνωσαν τα συλλαλητήρια, κάποιοι από αυτούς μίλησαν στα μικρόφωνα, αυτοί έδωσαν τον τόνο, αυτοί φιλοδοξούν να εισπράξουν και τα πολιτικά οφέλη.

Γι’ αυτό και, ανεξάρτητα από τις προθέσεις ή τις πολιτικές τους απόψεις, όσοι συμμετέχουν και στηρίζουν τα συλλαλητήρια, ενισχύουν αντικειμενικά, στην πράξη, τους σχεδιασμούς των οργανωτών τους, δηλαδή της εθνικιστικής δεξιάς και ακροδεξιάς -κι αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για τις όποιες οργανώσεις ή τους διανοούμενους αναφέρονται στην αριστερά. Επιπλέον, τα συλλαλητήρια νομιμοποιούν την παρουσία και τη δράση των ένοπλων ακροδεξιών συμμοριών, οι οποίες από τη μία ανέλαβαν επίσημα την περιφρούρησή τους (αλήθεια, από ποιους;) και από την άλλη βγήκαν παγανιά στην πόλη με στόχο να χτυπήσουν τον «εσωτερικό εχθρό», να επιτεθούν -ανεπιτυχώς- στις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις και σε κοινωνικούς χώρους, καταλήγοντας στον εμπρησμό της Libertatia.

Οι στόχοι αυτής της εθνικιστικής συμμαχίας, δεν αφορούν κάποιον -ανύπαρκτο- εξωτερικό εχθρό, αλλά την ίδια την ελληνική κοινωνία. Οι βουλευτές κι οι κομματάρχες των κομμάτων εξουσίας θέλουν να ψηφοθηρεύσουν στα θολά νερά του πατριωτισμού, για να πλασαριστούν καλύτερα στην επόμενη κυβέρνηση. Ο Φραγκούλης, πρώην υπουργός μνημονιακής κυβέρνησης κι αυτός, σχεδιάζει νέα ακροδεξιά κόμματα και απαιτεί να παρέμβει άμεσα ο στρατός στην πολιτική, μέσω ενός «Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας», προπαγανδίζοντας έτσι μια ερντογανικής ποιότητας «δημοκρατία». Όσο για τις επιπτώσεις της νομιμοποίησης των ναζί και των ταγμάτων εφόδου, δεν χρειάζεται να περιμένουμε τις επόμενες εκλογές: αναδύθηκαν καθαρά μέσα από τις φλόγες που έκαψαν την κατάληψη της Libertatia.

Φυσικά, όλοι αυτοί προσπαθούν να σύρουν πίσω τους λαϊκά στρώματα που σήμερα πλήττονται βάναυσα από τη νεοφιλελεύθερη, μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Για το λόγο αυτό, συνάρθρωσαν γύρω από τα κεντρικά σοβινιστικά τους συνθήματα κάποιες αντικυβερνητικές, αντιμνημονιακές και αντιδυτικές κορώνες για το «ξεπούλημα της πατρίδας μας» κοκ. Λένε ψέματα. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να αναλάβουν αυτοί την υλοποίηση της ίδιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής, ίσως μόνο με περισσότερη βία και καταστολή απέναντι στον «εχθρό λαό». Αποδείχθηκε αυτό άλλωστε με τη στάση τους τον Ιούλη του 2015, όταν όλοι αυτοί συντάχθηκαν με το μπλοκ του «ΝΑΙ», το μπλοκ της υποταγής.

Ο αγώνας ενάντια στα μνημόνια, τη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις, τη φτώχεια, ήταν και θα είναι ένας αγώνας ενάντια στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, ένας αγώνας ενάντια στις κυβερνήσεις και τα κόμματα που το υπηρετούν, ένας αγώνας για την ενότητα της εργατικής τάξης πέρα από εθνικούς και φυλετικούς διαχωρισμούς, ένας αγώνας ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Σε αυτόν τον αγώνα, ο ελληνικός λαός δεν θα συναντήσει ποτέ κανένα φασίστα, κανέναν Τζιτζικώστα και κανένα Φράγκο – παρά μόνο απέναντί του.

Εχθροί μας ο ελληνικός εθνικισμός, η κυβέρνηση, το ΝΑΤΟ

Γι’ αυτό υποστηρίζουμε ότι ο ελληνικός εθνικισμός αποτελεί κίνδυνο για τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Γιατί μας καλεί, μπροστά σε έναν φανταστικό εξωτερικό εχθρό, να συνταχθούμε στο ίδιο στρατόπεδο με τους πραγματικούς εχθρούς των εργαζομένων: τα κόμματα του «ΝΑΙ», το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., το κεφάλαιο και το στρατό. Ο εθνικισμός αποπροσανατολίζει τους εργαζόμενους από τις πραγματικές μάχες που έχουν να δώσουν μέσα στην ίδια τους τη χώρα, για δουλειά και αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό και παραμένει αντικειμενικά χρήσιμος για κάθε κυβέρνηση που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, όπως η σημερινή -η οποία άλλωστε συμμερίζεται και ανατροφοδοτεί τις «εθνικές» θέσεις. Μια κυβέρνηση που έχει ιστορικές ευθύνες για την απογοήτευση που έσπειρε στο λαό, προσφέροντας το γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη του ακροδεξιού εθνικισμού.

Ο εθνικισμός επίσης μας στοιχίζει ακριβά: την ώρα η μνημονιακή ληστεία των εργαζόμενων εντείνεται, η μόνη δαπάνη που καμία κυβέρνηση δεν τσιγκουνεύεται -αυτής του ΣΥΡΙΖΑ μη εξαιρουμένης- είναι οι δαπάνες για τους τερατώδεις εξοπλισμούς που μας πουλάνε οι «φίλοι» Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, για το χάιδεμα των «ένστολων» και των ειδικών μισθολογίων τους και γενικά για τη συντήρηση ενός τεράστιου μιλιταριστικού μηχανισμού, ο οποίος βρίσκεται πάντα στη διάθεση του ΝΑΤΟ.

Πίσω από τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ οχυρώνεται άλλωστε και σήμερα το ελληνικό κράτος για να επιβάλλει τις αξιώσεις του για το όνομα της Μακεδονίας, μέσω της απειλής χρήσης βέτο. Αποδεικνύει έτσι ξανά ότι το ΝΑΤΟ κι η Ε.Ε. αποτελούν πάντα τα τελευταία οχυρά του ελληνικού αστισμού και του ελληνικού εθνικισμού. Για εμάς βέβαια, με όποιο όνομα και να γίνει, η είσοδος μίας ακόμα βαλκανικής χώρας στο ΝΑΤΟ, ή αργότερα στην Ε.Ε., θα είναι μία αρνητική εξέλιξη, πρώτα από όλα για τον ίδιο το μακεδονικό λαό αλλά και για όλους τους λαούς της περιοχής. Το ΝΑΤΟ δεν είναι ένας οργανισμός ασφάλειας και σταθερότητας, αλλά ένας επιθετικός, ιμπεριαλιστικός μηχανισμός που πρακτορεύει, με το όπλο στο χέρι, τα συμφέροντα των ΗΠΑ και των μεγάλων δυτικών δυνάμεων. Δύο δεκαετίες μετά τη φονική επιδρομή στη Σερβία, η επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια δεν μπορεί παρά να προκαλέσει όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, να ανοίξει παράθυρα νέων επεμβάσεων, να εντείνει την καταστολή των προσφύγων: όπως συμβαίνει σε κάθε γωνιά του πλανήτη που μπαίνει στο στόχαστρο της ευρωατλαντικής συμμαχίας.

Και τέλος, για να μην ξεχνάμε την πραγματική ιστορία μας, ας θυμηθούμε τι συνέβη κάθε φορά που κυριάρχησε ο εθνικισμός κι η εθνικοφροσύνη: ας θυμηθούμε τη «Μεγάλη Ιδέα» και τη μικρασιατική εκστρατεία, το σφαγείο των παγκόσμιων πολέμων, τη μεταπολεμική «δημοκρατία» της εθνικόφρονας δεξιάς ή τη Δικτατορία των Φράγκων, το -ελληνικό- πραξικόπημα και την -τουρκική- εισβολή στην Κύπρο. Ελπίζουμε ότι ο λαός μας δεν τα ξεχνά όλα αυτά. Όπως κι ότι δεν θα ξεχάσει ποτέ τι έκαναν οι κομμουνιστές και τι έκαναν οι αστοί εθνικιστές όταν είχαμε απέναντί μας έναν πραγματικό εχθρό: οι πρώτοι πολεμούσαν με το όπλο στο χέρι για την ελευθερία και οι δεύτεροι την έκαναν για Κάιρο, ή φόρεσαν κουκούλα για να συνεργαστούν με τον κατακτητή.

Για όλους αυτούς τους λόγους, όλοι και όλες εμείς που ανήκουμε στην αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα δεν θα πουλήσουμε την ψυχή μας στο διάβολο για να πλασαριστούμε καλύτερα στον εθνικό κορμό. Θα σταθούμε ανυποχώρητα απέναντι στο εθνικιστικό μπλοκ, όπως ανυποχώρητα στεκόμαστε απέναντι στην κυβέρνηση, απέναντι στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για το καλό και το δίκιο, για τα πραγματικά συμφέροντα των καταπιεσμένων και των φτωχών, για την ενότητα των εργαζομένων όλων των χωρών, για ειρήνη, δουλειά, δικαιώματα, δημοκρατία, αξιοπρέπεια.
 

Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, ΑΝΤικαπιταλιστική ΑΡιστερή ΣΥνεργασία για την Ανατροπή, Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση, Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση, Αριστερή Συσπείρωση, Διεθνιστική Εργατική Αριστερά, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Δικτύωση Ριζοσπαστικής Αριστεράς, Νέο Αριστερό Ρεύμα για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Ξεκίνημα – Διεθνιστική Σοσιαλιστική Οργάνωση, Οργάνωση Νεολαίας Ριζοσπαστικής Αριστεράς - Ανασύνθεση, Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα.